All Chapters of just a fiance ว่าที่คู่หมั้นตัวร้าย: Chapter 61 - Chapter 70

“วี้ดวิ้ว~ สาวสวยที่ไหนหลงทางมาคร้าฟฟฟ” เสียงเฮียขันทีผิวปากเอ่ยแซวตั้งแต่ฉันกับยีนส์ยังเท้าไม่แตะทรายเลยด้วยซ้ำคนอะไรตาดีชะมัดนี่ขนาดทุ่มกว่าๆ ที่เริ่มมืดแล้วนะ“เก็บปากไว้กินเหล้าดีกว่ามั้ยเฮีย” เสียงยีนส์“ง่อว~ ดุแบบนี้ระวังเฮียกัดตอบนะคนสวย”ดูท่าทางเฮียขันทีจะไม่ค่อยกลัวสายตาดุๆ ของยีนส์เลยแฮะ!“เพลย์ ยีนส์ ทางนี้ๆ” ฉันกำลังคิดหาทางเบรกศึกน้ำลายคู่นี้ไม่อยู่ออกพอดี ต้องขอบใจตาหวานที่ส่งเสียงเรียกขัดจังหวะได้ดีทีเดียว“เฮียขันทีแกก็เฟรนลี่ไปงั้นแหละแก อย่าไปสนใจเฮียแกเลย” ฉันบอกให้ยีนส์ใจเย็นๆ ลง พร้อมกับโอบรอบต้นแขนเพื่อนรักให้เดินไปทางตาหวานที่กำลังนั่งปิ้งอะไรสักอย่างอยู่ตรงเตาปิ้งที่ซาดีนส์จัดไว้“หอม~” เมื่อมาถึงฉันก็ทำเสียมารยาทด้วยการสูดจมูกเอากลิ่นอาหารทะเล ที่ตาโตกับตาหวานกำลังย่างกันบนเตายาวๆ“ของแกอยู่โต๊ะตรงนั้น” ฉันมองตามมือที่ยีนส์ชี้ไปยังโต๊ะทานอาหารขนาดใหญ่ที่มีเก้าอี้วางเรียงรายไว้ครบจำนวนคนคนจะกินปูกินกุ้ง แต่ยัยนี่กลับชี้ให้ฉันไปดูอาหารจานอื่นที่โต๊ะแทน“ปลาเซลมอลราดมะนาว ปลากะพงราดพริก ข้าวผัดอเมริกัน กรี้ด! ใครช่างสรรหา ของโปรดฉันทั้งนั้นเลย” ฉันร้องด้วยควา

“หมดแก้ว เพื่อขอบคุณทุกคนค่ะ” ว่าจบฉันก็ยกแก้วพั้นซ์จรดริมฝีปาก กรอกน้ำสีพลีชลงคอจนหมดแก้ว“งานเข้า!” ฉันได้ยินเหมือนเสียงใครพูดอะไรสักอย่างอยู่ใกล้ๆ“เฮีย รีบพาคู่หมั้นเฮียกลับห้องเลยนะ ด่วนจี้ไปรษณีย์จ๋าเลย”เหมือนยีนส์จะพูดอะไรงุ้งงิ้งๆ อยู่ใกล้ๆ หู แต่ฉันแปลคำพูดให้เป็นความหมายไม่ออก รู้สึกได้เลยว่าตอนนี้หัวมันวิ้งๆ มึนๆ และตัวลอยๆ“เฮ้! เพลย์เยอร์” และตามมาด้วยเสียงใครสักคนร้องจนหูฉันจะแตกอยู่รอมร่อ เอ๊ะ! แล้วทำไมถึงมีคนมาเพิ่มกันล่ะหนึ่ง สอง... เก้า สิบเอ๋... มีคนมาร่วมฉลองให้ฉันเพิ่มเหรอเนี่ย ดีใจจริงๆ[Sadin’s part]“งานเข้า!”หลังจากที่เพลย์กระดกน้ำพันซ์จนหมดแล้วเสียงเพื่อนรักอย่างยีนส์ก็สบถขึ้นมาทันควัน ผมงงกับท่าทางตกใจของยีนส์ แต่ก็ไม่นานเมื่อเห็นปฏิกิริยาของคนที่เพิ่งขอบคุณพวกเราด้วยน้ำพันซ์แก้วนั้นพันซ์แก้วนั้นต้องมีแอลกอฮอล์อยู่ เพราะจำได้ว่าผมเป็นคนสั่งมาเอง“เฮีย รีบพาคู่หมั้นเฮียกลับห้องเลยนะ ด่วนจี้ไปรษณีย์จ๋าเลย” ยีนส์ไม่ว่าเปล่า เธอดันแผ่นหลังผมให้รีบไปรับร่างเพลย์ที่กำลังโคลงเคลงจะล้มให้ได้“เฮ้! เพลย์เยอร์” ทำไมยัยนี่ถึงได้คออ่อนขนาดนี้นะ ดีนะผมรับตัวเธอไว้ได

“หรือจะให้ง้างอี..ก”“ตอบแล้วๆ” ฉันรีบยกสองมือดันไหล่หนาเขาไว้เมื่อซาดีนส์กำลังโน้มใบหน้าลงมาใกล้ฉันอีกครั้ง“ขอคำตอบดีๆ” ฉันเห็นแววตาระริกระรี้และรอยยิ้มตรงมุมปากเขาด้วยล่ะหมอนี่กำลังกดดันฉันทางสายตา แต่ไม่ใช่สายตากดดันแบบฮาร์ดคออะไรทำนองนั้นนะ มันเป็นการจ้องมองที่โคตรนุ่มละมุนเลยล่ะจะบ้าตาย ฉันแพ้ทางซาดีนส์เวอร์ชั่นมุ้งมิ้งแบบนี้!“อื้ม” ฉันพยักหน้าให้เขา หลังจากนั้นก็เบือนหน้าหลบสายตาคมคู่นั้นทันที“อื้มนี่คืออะไร?” ซาดีนส์ใช้มือข้างหนึ่งช้อนกรอบใบหน้าฉันให้หันไปสบตาเขาตรงๆ อีกครั้งตึกตัก ตึกตัก ทำยังไงดี ทุกครั้งที่ได้จ้องตาคมคู่นี้ฉันเหมือนกับถูกมนต์สะกดมันเหมือนไม่เป็นตัวของตัวเอง ราวกับนัยต์ตาสีดำขลับคู่นี้กำลังสะกดให้ฉันพูดตามสิ่งที่เจ้าของดวงตาคู่นี้ปรารถนาให้เป็น“หมั้นก็หมั้น” และก็เป็นดั่งที่คิด เมื่อฉันเผลอตอบตกลงหลังจากจ้องนัยต์ตาคู่นั้นอยู่ราวนาที“น่ารัก”จุ๊บ“แบบนี้ต้องมีรางวัล”ฟอดดดดเดี๋ยวสิ! ฉันตั้งตัวไม่ทันคือเมื่อกี้หลังจากที่ฉันตอบตกลงเรื่องหมั้นกับซาดีนส์ เขาก็บอกว่าฉันน่ารักใช่มั้ย แต่มันมาพร้อมกับจูบเบาๆ หลังจบคำพูดนั้นแล้วไหนจะตอนที่บอกว่ามีรางวัล หม

“ไปรถยีนส์นะ” เมื่อออกมาจากห้องนอนเห็นซาดีนส์นั่งทำหน้าบึ้งอยู่ห้องนั่งเล่นพร้อมเจ้าแมวทั้งสองตัวเลยรีบร้องบอกและไม่รอให้เขาอนุญาตอะไรใดๆ รีบออกจากห้องตามยีนส์มายังโรงจอดรถทันที@มหาวิทยาลัย RNN universityหลังจากที่ยีนส์จอดรถมอเตอร์ไซค์คู่ใจเสร็จ ฉันลงจากรถกำลังถอดหมวกกันน็อคเพื่อส่งให้เพื่อนรักแต่ดันมีเสียงคุ้นหูที่ห่างหายไปนานจนแทบลืมไปแล้วดังขึ้น“เพลย์ นั่นเพลย์เยอร์ใช่ไหม?”ตึกตัก ตึกตัก หัวใจฉันเต้นกระหน่ำ เมื่อหันไปตามเสียงเรียกแล้วเห็นใบหน้าหล่อเหลาที่คุ้นตา แม้พวกเราจะไม่ได้เจอกันมาเกือบสองปี แต่ฉันก็จำเขาได้“เฮียทีม” ไม่ใช่เสียงฉัน“อ้าว! ยีนส์ก็อยู่ด้วยเหรอ”“แล้วนี่” ยีนส์หยุดเสียงลงเมื่อมองมาที่ฉันที่ตอนนี้หน้าคงจะซีดเผือดไปแล้ว“แก”“อ๊ะ!” ฉันได้สติเมื่อยีนส์จับแขนฉันแล้วเขย่าเรียกเบาๆตั้งแต่ที่ฉันเห็นว่าใครคือเจ้าของเสียงเรียกเมื่อกี้ร่างกายฉันก็ชาวาบ เรื่องราวเก่าๆ มันไหลพลั่งพรูเข้ามาราวกับมันเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน‘เฮียทีม’ คืออดีตแฟนเก่าเมื่อตอนปีหนึ่งของฉันถ้าจะถามว่าแล้วที่ฉันพูดมาตลอดตั้งแต่ต้นว่ารอเจ้าชายขี่ม้าขาวเมื่อตอนเด็กมาตั้งสิบเจ็ดปีแล้วทำไมถึงเคยมีแฟน

เหนื่อยชะมัดเลย วันนี้ฉันมีเรียนตั้งแต่เก้าโมงเช้าจนนี่บ่ายสามแล้วเพิ่งเรียนเสร็จ วันนี้ช่างเป็นวันที่ตารางเรียนแน่นเอี๊ยดที่สุดในสัปดาห์จริงๆหมับ!“อ๊ะ! ทำบ้าอะไรเนี่ย!” ฉันที่เอาแต่เดินก้มหน้าเปิดเสียงโทรศัพท์ก็ถูกมือหนาใหญ่ของใครบางคนกระชากต้นแขนให้เดินตาม“กลับ!” เพียงแค่ประโยคเดียวแต่บอกได้เลยว่าทำให้ฉันหงุดหงิดมากถึงมากที่สุด เพราะอะไรน่ะเหรอไม่ใช่เพราะจู่ๆ เขามากระชากข้อมือฉันเพราะนั่นมันไม่ได้รุนแรงมากอะไรแต่ที่ฉันหงุดหงิดและหน้าบึ้งอยู่ตอนนี้เพราะน้ำเสียงห้วนๆ ของเขายังไงล่ะ“ปล่อยนะซาดีนส์ เป็นบ้าอะไรของนาย” ฉันขืนแรงดึงพร้อมกับสะบัดมือที่ถูกซาดีนส์จับกุมไว้ไปด้วยไม่เข้าใจหมอนี่จริงๆ จู่ๆ เกิดบ้าอะไรขึ้นมา เล่นมากระชากฉันต่อหน้าสาธารณะชนเพื่อนร่วมคลาสราวสามสิบชีวิตแบบนี้ แล้วไหนจะคนที่เดินผ่านไปผ่านมาที่หยุดมองเราสองคนอีกล่ะ หน้าอายชะมัด!“ปล่อย เธอก็ตามเพื่อนทอมบอยกลับน่ะสิ”ทอมบอย? นี่ซาดีนส์มองยีนส์เป็นแบบนั้นเหรอ? แต่ช่างเรื่องนั้นก่อนเถอะเพราะคำพูดเมื่อกี้ของซาดีนส์มันย้อนแย้งสุดๆ ปากบอกไม่ปล่อย แต่สุดท้ายก็ยอมปล่อยมือฉันอยู่ดี แถมเมื่อกี้เขายังเหล่ตามองข้อมือฉัน