Semua Bab After One Wild Night With the Billionaire (Tagalog-English): Bab 91 - Bab 100

Para sa kanya, kaya kong harapin si Dylan kahit pa muli akong masaktan. Pero kailangan niyang malaman—ang mundo ko ngayon ay umiikot na lang kay Mateo, at walang puwang dito ang kahit anong paghihiganti o galit.Habang papalabas ako ng opisina, dala-dala ko ang bigat ng mga nangyari ngayong araw. Naisip ko si Mateo—ang inosenteng ngiti niya, ang mga maliliit niyang kamay na nakayakap sa akin tuwing uuwi ako galing trabaho. Siya ang tanging nagbibigay liwanag sa magulong mundong ito. Kailangan kong umuwi agad, kailangan kong makita siya, para muling maramdaman na may dahilan ang lahat ng ito.Nagmamadali akong sumakay ng elevator, pilit na iniiwasan ang posibilidad na muli kong makita si Dylan sa opisina. Ayokong masangkot pa sa anumang drama o mas makapagbigay pa ng dahilan sa kanya upang ipagpatuloy ang pagbabanta niya. Habang pababa ang elevator, pilit kong pinapakalma ang sarili. Hahaba pa ang araw kung hahayaang magpatalo sa emosyon.Pagdating sa lobby, nagmamadali akong naglakad

Mabilis akong tumango, pilit na nagpopokus sa trabaho, ngunit patuloy na bumabalik ang isip ko sa pang-aasar ni Dylan. Hindi niya nakakalimutan ang nakaraan. Sinusubukan ba niyang asarin ako o gusto lang niyang magbiro? Hindi ko masabi. Ang alam ko lang, kailangan kong magpakatatag, lalo na’t nakasalalay ang proyekto rito.Si Dylan naman, tila natutuwa sa bawat sandali. Umupo siya nang patalikod sa kanyang upuan, nakapulupot ang mga braso sa kanyang dibdib na parang nag-eenjoy sa mahabang session ng pang-aasar."So, Ms. Suarez," he said casually, "tell me more about your approach to this project. You’re not trying to one-up me, are you?" His tone was playful, but there was an edge to it, as if he was daring me to respond.I rolled my eyes internally but smiled outwardly, refusing to show him any weakness. "No, Mr. Cojuangco. Just making sure we get the best results," I replied smoothly, throwing in a little wink for good measure. "Unlike some people, I don’t need to make things person

Umandar ang kotse, at ang katahimikan sa pagitan namin ay napakabigat. Ramdam ko ang titig niya na parang sinusunog ang gilid ng mukha ko, ngunit tumanggi akong tumingin sa kanya."Still as feisty as ever," he murmured, almost to himself."And you’re still as full of yourself as ever," I replied, finally turning to meet his eyes. "If this is some sort of power play, Dylan, I’m telling you now, it’s not going to work."He chuckled, the sound low and infuriatingly smug. "Relax, Amalia. It’s just dinner. No power plays, no games… for now.""For now," I repeated, narrowing my eyes at him. "You’re not exactly subtle, you know that?""Never claimed to be," he said with a shrug. "But let’s not start the evening with a debate, shall we? I’d rather enjoy our time together.""Enjoy?" I laughed bitterly. "You humiliated me in front of my colleagues, Dylan. Do you seriously expect me to sit through dinner and enjoy your company?"He leaned forward slightly, his expression hardening. "And you thin

Kinabahan ako sa narinig. "Thank you," sagot ko bago ako tumayo at naglakad papunta sa opisina ni Mr. De Vega.Pagbukas ng pinto, bumungad sa akin sina Mr. De Vega at Dylan na magkasamang nakaupo. Agad kong naramdaman ang tensyon sa hangin, at sa ekspresyon pa lang ni Dylan, alam ko na—may pinaplano siya."I never knew she was your girlfriend. You kept mentioning her, but I didn’t realize it was Amalia. Good thing I didn’t try my luck," biro ni Mr. De Vega, halatang sinusubukang gawing magaan ang sitwasyon.Napakunot ang noo ko. "Sir, Dylan was never my boyfriend," mariin kong pagtanggi."Really, Lorenzo? You even thought about it?" galit na tanong ni Dylan habang nanlilisik ang mga mata."Relax, Dylan. I didn’t, and I won’t—especially now that she’s already taken.""I am not taken, sir!" madiin kong sagot, halos sumigaw na sa frustration.Nagkibit-balikat si Mr. De Vega at ngumiti nang bahagya. "Anyway, Miss Suarez, Dylan has made a decision. He wants you to transfer to his company."

Tumigil ako sa ginagawa at hinarap siya, bakas ang inis sa aking mukha. "Kailangan kong tapusin ito! Hindi ba ikaw mismo ang nag-utos na matapos ko ang lahat ngayon?" galit kong sagot."Alam ko," sagot niya, walang bahid ng pagsisisi. "At oo, ako nga ang nag-utos.""See? Ang sama-sama mo talaga!" Napapadyak ako sa inis habang tinuturo siya.Bahagya siyang ngumiti, ngunit tila may halong pang-aasar. "Kahit na gano’n, gusto kong mag-dinner ka muna. Hindi ako ganito kasama para hayaang gutom ka habang nagtatrabaho.""Wow, considerate ka pala," sarkastiko kong tugon. "Kung gusto mong kumain ako, bakit hindi mo na lang tanggalin ang trabaho na ito sa akin?""Because I want to see how far you can go." Lumapit siya sa mesa ko, pinatong ang kamay sa gilid nito, ang tingin niya ay nang-aakit pero seryoso. "Pero ayokong mag-collapse ka sa gutom. Kaya kumain ka.""Alam mo, ang toxic mo. Ang hirap mong intindihin!" bumuntong-hininga ako, pero hindi ko maikaila na ang tono ng boses niya at ang pre