All Chapters of โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น: Chapter 311 - Chapter 320

เขาคิดทบทวนเหตุการณ์ที่พบเจอมาตั้งแต่ลืมตาดูโลกจนถึงวันนี้ แต่ก็นึกไม่ออกว่าเคยไปก้าวล่วงเฉินเยี่ยนซูตั้งแต่เมื่อไรและตอนนี้ เฉินเยี่ยนซูก็พูดขึ้นว่า “สมัยที่เซียวจวิ้นอ๋องยังหนุ่ม เขาเคยดำรงตำแหน่งที่กรมโยธาธิการเช่นกัน ในฐานะพระญาติของราชวงศ์ เขาสมควรได้ร่วมเดินทางไปด้วย จะได้เป็นตัวแทนของฮ่องเต้ในการแสดงความห่วงใยต่อราษฎรชาวเมืองซานโจวที่อยู่ใกล้แม่น้ำหยางในเมืองซานโจว”หา?ทุกคนงุนงง นั่นเพราะเฉิงเหมี่ยนกับสวีเจ๋ออยากไปเพื่อให้ได้เลื่อนขั้นเลื่อนตำแหน่ง แต่ให้เซียวจวิ้นอ๋องไปจะมีประโยชน์อะไร?หากทำงานได้ไม่ดีจะต้องรับโทษ หากทำงานได้ดีอย่างมากก็ได้แค่คำชมจากฮ่องเต้มิหนำซ้ำ หากไม่ระวังเพียงเล็กน้อยก็อาจจะมีภัยถึงชีวิตเฉิงเหมี่ยนรีบถาม “ท่านราชเลขาธิการ จะให้เซียวจวิ้นอ๋องเป็นผู้บัญชาการ ส่วนข้าเป็นรองผู้บัญชาการหรือขอรับ?”เฉินเยี่ยนซู “ต้องให้เจ้าเป็นผู้บัญชาการอยู่แล้วสิ เจ้าต้องรับผิดชอบจัดสรรทุกอย่าง เซียวจวิ้นอ๋องเพียงแต่เป็นตัวแทนของราชวงศ์เท่านั้น”“ต้องให้เซียวจวิ้นอ๋องปรากฏตัวริมเขื่อนให้บ่อย เขาเป็นเสด็จปู่ของฮ่องเต้ มีเขาอยู่ แรงงานที่นั่นจะได้มีขวัญกำลังใจ”บร

ที่ผ่านมามักจะจ้องมองหรงจือจืออย่างเย็นชา ทว่าวันนี้สีหน้ากลับมีความหวาดกลัวเผยออกมาภาพนี้ทำให้หรงจือจือสับสนงุนงงกว่าเดิมปากพูดทักทายอย่างสุภาพ “ฮูหยินเฉิงหยางโหว วันนี้มีเวลาว่างมาที่นี่ได้อย่างไร?”นางเซี่ยฝืนยิ้มว่า “จริงๆ แล้วข้ามาเพราะมีธุระต้องมา บัดนี้ชื่อเสียงของจวนเฉิงหยางโหวย่ำแย่เช่นนี้ ข้าเองก็รู้สึกละอายใจมากเช่นกันที่มาพบโดยไม่แจ้งล่วงหน้า”นางว่าจบก็ผลักสวีชิงชิงไปด้านหน้า “ยังไม่ทำความเคารพท่านหญิงอีก”ยากมากที่สวีชิงชิงจะยอมก้มหัวให้แบบวันนี้ ทำความเคารพหรงจือจืออย่างสุภาพ “สวีชิงชิงคารวะท่านหญิงหนานหยาง”หรงจือจือรู้สึกว่าแม่ลูกคู่นี้แปลกประหลาดมากแต่ตราบใดที่อีกฝ่ายยังไม่บอกเจตนาในการมา นางก็จะไม่แสดงท่าทีแม้แต่น้อย เพียงแต่พูดอย่างเรียบนิ่งว่า “ไม่ต้องมากพิธี เชิญนั่งเถอะ!”ฮูหยินเฉิงหยางโหวรีบส่ายมือ “ข้าจะกล้านั่งได้อย่างไร เชิญท่านหญิงนั่งเถิด!”ท่าทีร้อนรนกระวนกระวายของนางทำให้หรงจือจือประหลาดใจมากตอนนี้เจาซียกน้ำชาออกมาแล้วเช่นกัน ถึงแม้จะไม่ชอบครอบครัวนี้มากเพียงใดแต่ก็ห้ามเสียมารยาทหรงจือจือ “หากฮูหยินซึ่งเป็นแขกไม่นั่งลง ตัวข้าที่เป็นเจ้าบ้า

หรงจือจือตกใจผงะหลังจากที่เฉินเยี่ยนซูพูดจบ หูของเขาก็แดงจนไม่รู้จะแดงอย่างไร กระนั้นเขากลับพยายามสงบสติอารมณ์เขาถามต่อ “เจ้าทราบเรื่องที่บิดาของเจ้าอยากให้เจ้าแต่งงานกับลู่อวี๋ซินหรือไม่?”หรงจือจือคืนสติ “ย่อมทราบเป็นอย่างดี”สีหน้าของเฉินเยี่ยนซูดูราบเรียบไร้อารมณ์ แต่แท้จริงแล้วภายในใจเป็นกังวล “เช่นนั้นเจ้า…ตอบตกลงแล้วหรือไม่?”หรงจือจือตอบตามความจริง “ไม่ได้ตอบตกลง หลังจากหย่าขาดจากฉีจื่อฟู่ ข้าก็มีแต่จะอยากหนีห่างจากเรื่องแต่งงาน ด้วยเหตุนี้จึงบอกท่านพ่อว่าจะลองพิจารณาดูเพื่อถ่วงเวลาเรื่องนี้เอาไว้”เฉินเยี่ยนซูได้ยินว่านางไม่สนใจเรื่องแต่งงานก็คลายความกังวลในใจลงหลายส่วนและรู้สึกมั่นใจมากขึ้นเขาพูดด้วยสุ้มเสียงเย็นชา “หมายความว่า มหาราชครูหรงจะหาคนมาแต่งงานกับเจ้าให้ได้อย่างนั้นหรือ?”หรงจือจือนิ่งเงียบครู่หนึ่งก่อนจะตอบว่า “ดูจากท่าทีของท่านพ่อแล้วก็เหมือนจะเป็นแบบนั้น”เฉินเยี่ยนซูเลิกคิ้วขึ้น “รู้หรือไม่ว่าลู่อวี๋ซินเป็นผู้ใด?”หรงจือจือช้อนตาขึ้นด้วยความประหลาดใจเซิ่งเฟิงรีบเล่าเรื่องของลู่อวี๋ซินกับเซียวจวิ้นอ๋องให้ฟังอย่างมีชีวิตชีวา นอกจากนี้ยังใส่สีตีไข่

เมื่อสบเข้ากับสายตาแปลกประหลาดของนาง เฉินเยี่ยนซูก็ต้องปกปิดความกระตือรือร้นทางสีหน้าเอาไว้ พูดด้วยน้ำเสียงเย็นเรียบ “กฎของสกุลเฉินก็คือ ต้องเชื่อฟังคำสั่งของฮูหยิน”“ในเมื่อมีความตั้งใจจะแต่งงานกับท่านหญิง ข้าย่อมต้องเชื่อฟังคำพูดเจ้าเป็นธรรมดา”หรงจือจือได้ยินดังนี้ก็รู้สึกร้อนผะผ่าวที่ใบหน้า นางไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองหน้าแดงได้ง่ายขนาดนี้มาก่อนในชีวิต รีบย่อตัวคำนับเสมือนต้องการหนีออกจากสถานการณ์นี้ “ท่านราชเลขาธิการ ข้าขอตัวกลับก่อนเจ้าค่ะ”เฉินเยี่ยนซู “เชิญท่านหญิง”หลังจากที่หรงจือจือจากไป ในที่สุด เซิ่งเฟิงที่อดกลั้นมานานก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป “ท่านราชเลขาธิการ เหตุใดเมื่อครู่ท่านจึงไม่บอกความรู้สึกกับท่านหญิงไปตรงๆ เหตุใดไม่บอกไปว่าท่านอยากแต่งงานกับนางเพราะชอบนาง?”เฉินเยี่ยนซู “หากพูดเช่นนั้น นางคงไม่ตอบตกลง ตอนนั้นฉีจื่อฟู่ก็คงจะเคยสัญญาว่าจะมอบสิ่งต่างๆ ให้นางเช่นกัน”เซิ่งเฟิงฟังดังนี้ก็เข้าใจ “ดังนั้น หากท่านบอกไปว่าชอบท่านหญิง นางอาจจะคิดได้ว่าท่านเป็นคนกะล่อน มองว่าความรู้สึกของบุรุษสามารถเปลี่ยนแปลงได้ในชั่วพริบตาและเชื่อถือไม่ได้ มีแต่จะหวาดระแวงท่านและไม่กล้าตกลงหรื

หรงจือจือสะกดกลั้นความโมโหในใจ ตอนนี้นางได้ลิ้มรสความรู้สึกที่มีเพียงคนตรงไปตรงมาแบบเจาซีที่จะมีได้!หากไม่ใช่เพราะยังมีสติสัมปชัญญะอยู่ มันก็มีอยู่ชั่วพริบตาหนึ่งที่นางอยากไปที่จวนราชเลขาธิการเดี๋ยวนี้ ไปบอกว่าตัวเองยินดีแต่งงานกับเฉินเยี่ยนซู หรงเจียวเจียวจะได้เลิกเห่าเสียทีนางยกยิ้มมุมปากมองหรงเจียวเจียว “ได้ เช่นนั้นข้าจะรอดูวันที่เจ้าได้แต่งเข้าจวนราชเลขาธิการ น้องสามต้องพยายามเข้าล่ะ อย่าได้พลาดเด็ดขาด”นางอยากรู้เหมือนกันว่าหรงเจียวเจียวจะมีสีหน้าเช่นไรเมื่อทราบเรื่องราวทั้งหมดหรงเจียวเจียวแค่นเสียงเบาและวางท่ามั่นอกมั่นใจ “เช่นนั้นเชิญพี่หญิงเบิกตาดูให้ดีได้เลย!”“ถึงเวลานั้นก็อย่าอิจฉาจนร้องไห้ล่ะ ข้าได้ยินว่าบุรุษที่ท่านพ่อหาให้ท่านเป็นแค่เสมียนกรมเล็กๆ นี่ต่างหากที่น่าขัน!”หรงจือจือพูดอย่างราบเรียบ “หวังว่าพรุ่งนี้ เจ้าจะยังยิ้มออกนะ”ฟังจากที่เฉินเยี่ยนซูพูด เขาจะมาคุยกับท่านพ่อให้ชัดเจนในวันพรุ่งนี้ หลังจากผ่านพรุ่งนี้ไป หรงเจียวเจียวคงทำหน้าเย่อหยิ่งเช่นนี้ไม่ได้อีกหรงเจียวเจียวมีหรือจะรู้ว่าหรงจือจือคิดอะไรอยู่?นางพูดด้วยความดูถูก “ไม่ต้องห่วง ข้าไม่ได้จะยิ