All Chapters of ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา: Chapter 351 - Chapter 360

เวลานี้ ซูถิงหว่านก็กล่าวขึ้น “เจ้าชอบหญิงงามถึงเพียงนี้ ในตำหนักเฉินซีก็มีหญิงงามนางหนึ่งพำนักอยู่ เจ้าไม่ไปดูสักหน่อยเล่า ทางนั้นมีทะเลสาบอยู่แห่งหนึ่ง ฝ่าบาททรงไปเดินเล่นริมทะเลสาบบ่อย ๆ ตอนยังเป็นรัชทายาทอยู่”“เจ้าหมายถึงเจียงเฟิ่งหัว พระชายาเอกคนแรกของฝ่าบาท” เขาไม่ได้พบนางมาหลายปีแล้ว ไม่พูดขึ้นมา เขายังนึกว่าเจียงเฟิ่งหัวตายไปตั้งนานแล้ว “ก็เป็นสาวน้อยรูปงามคนหนึ่งอยู่”ซูถิงหว่านแสดงท่าทางดูถูก “พวกเจ้าผู้ชายก็เหมือนกันทั้งนั้น ตอนนี้เจ้าไปดูอีกสิว่านางยังเป็นสาวน้อยรูปงามอยู่หรือไม่” นางกลายเป็นหญิงอมทุกข์ที่หลบอยู่ในวังตั้งนานแล้ว“ข้าไปตำหนักเฉินซี นี่คงจะไม่เหมาะสมเท่าไรกระมัง! ไม่ว่าจะว่าอย่างไรนางก็เป็นพระชายาเอกคนแรกของฮ่องเต้ ข้าควรหลีกเลี่ยงข้อครหา” จีเฉินจงใจพูดย้ำคำว่าพระชายาเอกคนแรก ก็เพราะอยากเห็นสีหน้าโกรธเกรี้ยวของซูถิงหว่านซูถิงหว่านเบิกตาโพลงด้วยความโกรธ “เจ้าหมายความว่าอะไร ตอนนี้ข้าต่างหากที่เป็นฮองเฮาของพระองค์ พระชายาคนแรกแล้วอย่างไรกัน ไม่ใช่หญิงที่ถูกทอดทิ้งหรือไร”“วันนี้เป็นวันพระราชสมภพของฝ่าบาท เวลานี้ของทุกปี นางจะไปปล่อยโคมขอพรให้ฝ่าบาท” ซูถิ

นางไม่รู้จักเขา ปรากฏตัวตอนนี้เวลานี้ในวังหลัง ก็ผิดกฎระเบียบแล้ว รีบจากไปเสียดีกว่า จะได้ไม่เกิดปัญหาตามมาโดยไม่จำเป็นแต่จีเฉินกลับไม่ให้นางจากไป ขวางตรงหน้านาง “นางคือองค์หญิงน้อยใช่ไหม หน้าตาน่ารักน่าชังเสียจริง งามเหมือนพระสนมเลยพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมอุ้มองค์หญิงน้อยสักหน่อยได้ไหม?”จีเฉินไม่สนใจมารยาท เข้าไปสัมผัสมือเจียงเฟิ่งหัวเลย เจียงเฟิ่งหัวดีดมือออกในพริบตา กล่าวเสียงเข้ม “จีอ๋องโปรดระวังกิริยาด้วย”เหลียนเย่พุ่งเข้ามาขวางตรงหน้าเจียงเฟิ่งหัวทันที กล่าวกับจีเฉินอย่างโกรธเกรี้ยว “ที่นี่คือวังหลัง ท่านจีอ๋องมาปรากฏตัวที่นี่อย่างบุ่มบ่ามเกรงว่าจะไม่เหมาะสม อีกอย่างในเมื่อท่านอ๋องเป็นพระเชษฐาบุญธรรมของฝ่าบาท ก็ควรจะทราบว่าที่นี่ไม่ใช่ที่ที่ท่านอ๋องควรมา ท่านอ๋องโปรดไปจากตำหนักเฉินซีโดยเร็วที่สุดเถิด!” พระสนมของนางยังจะต้องขอพรให้ฝ่าบาท ช่างทำให้เสียบรรยากาศจริง ๆเมื่อถูกบดบังสายตา จีเฉินก็โมโห ผลักนางออกเต็มแรง เกือบทำให้นางล้ม หงซิ่วที่อุ้มองค์ชายน้อยอยู่ก้าวออกมาประคองเหลียนเย่ “ไม่เป็นไรใช่ไหม!”เจียงเฟิ่งหัวเห็นสถานการณ์ สายตาปรากฏความรังเกียจขึ้นแวบหนึ่ง “หากจีอ๋องไร้มาร

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ แล้วเรื่องของเจ้าเป็นมาอย่างไรกัน เหตุใดผ้าเช็ดหน้าจึงหลุดลอดออกไปนอกวังได้” ซูถิงหว่านกล่าว “ด้วยฐานะเสียนเฟยของเจ้า ทุกเดือนก็สามารถได้รับเงินไม่น้อย องค์ชายน้อยและองค์หญิงน้อยก็เลี้ยงอยู่ข้างกายเจ้า เงินในส่วนของพวกเขาล้วนส่งมาถึงมือเจ้าแล้ว พวกเสื้อผ้าอาภรณ์ ถุงเท้ารองเท้าที่ควรส่งมาตำหนักเฉินซีล้วนส่งมาตามเวลาโดยไม่ขาดแม้แต่อย่างเดียว วันนี้เป็นวันพระราชสมภพของฝ่าบาท เจ้ายังแต่งกายเช่นนี้ นางกำนัลของเจ้ายังบอกว่าเจ้าปักผ้าเช็ดหน้าแลกเงินอะไรอีก เจ้าทำเช่นนี้เพราะคิดจะตำหนิข้าต่อหน้าฝ่าบาทว่าปฏิบัติต่อเจ้าอย่างโหดร้ายหรือ?”ในเวลานั้น ซูถิงหว่านยังทำตัวน้อยอกน้อยใจอีกด้วยจากนั้นก็มีสนมอีกนางกล่าวว่า “ฮองเฮาทรงยุติธรรมมาตลอด ไม่เคยขาดของกินของใช้ของพวกหม่อมฉัน ในความเห็นของหม่อมฉัน เป็นเสียนเฟยที่จงใจแสร้งทำตัวน่าสงสารต่อหน้าฝ่าบาท นางไม่รู้จักสำรวมจนผ้าเช็ดหน้าที่ปักมากมายเล็ดลอดออกไปนอกวังชัดๆ ยามนี้กลับมาอ้างว่าล้วนเป็นการทำแลกเงินไปเสียได้”“ฝ่าบาทของพวกเราทรงพระปรีชาห้าวหาญชาญชัย นับแต่ฝ่าบาททรงเถลิงราชย์มา ราษฎรก็มีชีวิตที่ดีขึ้นเรื่อยๆ นางกลับปักผ้าเช็

ซูถิงหว่านคิดว่าแค่นางยอมรับผิด ฮ่องเต้ก็จะปล่อยนางไปง่ายๆ จึงกล่าวว่า “นางกำนัลผู้หนึ่งจะเขียนอักษรที่ดีขนาดนี้ออกมาได้ เสียนเฟยแม้แต่ตัวเจ้าเองก็เชื่อหรือ?”“บ่าวเป็นผู้เขียนจริงๆ เพคะ หากฮองเฮาทรงไม่เชื่อ บ่าวสามารถเขียนให้ฮองเฮาดูที่นี่ได้เพคะ” เหลียนเย่กล่าวจีเฉินก็ไม่เชื่อเช่นกันว่านางกำนัลคนหนึ่งจะเขียนอักษรได้ดีเพียงนี้ ที่ซูถิงหว่านสามารถนำผ้าเช็ดหน้าพวกนี้ออกมาใส่ร้ายเจียงเฟิ่งหัว ก็แปลว่านางหาคนมาเลียนแบบลายมือของเจียงเฟิ่งหัวอยู่นานแล้ว ไม่เช่นนั้น นางไม่มีทางกล้าใส่ความคนต่อหน้าฮ่องเต้อย่างไร้ความกริ่งเกรงเช่นนี้แน่จู่ๆ ฮ่องเต้ก็เกิดสนใจขึ้นมาเช่นกัน “ฝูลู่ นำกระดาษและพู่กันมา”เหลียนเย่เขียนตามข้อความบนผ้าเช็ดหน้าทีละขีดทีละอักษร หลังทุกคนได้ดู ก็ล้วนประหลาดใจที่เหมือนกับรูปแบบอักษรบนผ้าเช็ดหน้าอย่างไม่มีผิดเพี้ยนจริงๆ เป็นเหลียนเย่เขียนจริงๆ ด้วยน้อยนักที่นางกำนัลในวังจะรู้หนังสือ และต่อให้รู้อักษรอย่างมากก็รู้จักแต่ชื่อของตนเองเท่านั้น ไม่ก็คำธรรมดาทั่วไป แต่สาวใช้ข้างกายของเจียงเฟิ่งหัวไม่เพียงเขียนเป็น แต่ยังเขียนได้ดีมากด้วยเจียงเฟิ่งหัวก็ไม่รู้ว่าเหลียนเย่

“ไม่ พวกเราไม่ได้ทำเพคะ” เจียงเฟิ่งหัวปฏิเสธ ซูถิงหว่านคิดจะทำอะไร นางต้องการลูกของนางอย่างนั้นหรือ? ไม่ได้“ฝ่าบาท หม่อมฉันมิได้ทำเพคะ เหลียนเย่ก็มิได้ทำ ทรงเชื่อหม่อมฉันนะเพคะ” เจียงเฟิ่งหัวกล่าววิงวอนเมื่อฮ่องเต้เห็นเช่นนี้ก็ถามราชองครักษ์ว่า “เกิดสิ่งใดขึ้น พวกเจ้าไปเอาเอกสารลายมือของเสียนเฟยมาเท่านั้น เหตุใดจึงได้ตรวจค้นเครื่องประดับออกมามากเพียงนี้”“ทูลฝ่าบาท ของพวกนี้ค้นออกมาจากตำหนักเฉินซีจริงๆ พ่ะย่ะค่ะ และยังวางอยู่กับผ้าเช็ดหน้าที่ปักเสร็จแล้วพวกนี้ด้วยพ่ะย่ะค่ะ น่าจะคิดนำออกจากวังไปปล่อยขายพร้อมกันพ่ะย่ะค่ะ” ราชองครักษ์กล่าวฮ่องเต้มองดูผ้าเช็ดหน้า ด้านบนมิได้เขียนอักษร “เสียนเฟย เจ้าจะอธิบายเช่นไร”“หม่อมฉันมิได้ทำเพคะ หม่อมฉันก็ไม่ทราบว่าเหตุใดของพวกนั้นจึงมาปรากฏอยู่ในตำหนักเฉินซี ฝ่าบาท…” เจียงเฟิ่งหัวปฏิเสธสีหน้าของนางซีดเผือด รู้สึกเพียงว่ามีคนกำลังวางแหดักนางไว้แน่น นางคล้ายปลาตัวหนึ่งที่ไม่ว่าจะดิ้นรนอย่างไรก็ดิ้นไม่หลุด“เสียนเฟย เจ้ายังไม่ยอมรับว่าเจ้าก็เข้าร่วมในการขโมยสิ่งของในวังหรือ? ผ้าเช็ดหน้าพวกนี้เป็นเจ้าปักทั้งหมดหรือ? เจ้าปักผ้าเช็ดหน้ามากมายขน