บททั้งหมดของ ANG PIYAYA NI PIPAY: บทที่ 121 - บทที่ 130

Tristan POV Tahimik kong pinagmasdan sina Pipay at Ethan mula sa malayo. Sa ilalim ng mga bituin, kitang-kita ko kung paanong unti-unting bumabalik ang saya sa mga mata ng pinsan ko. Dalawang taon. Dalawang taon kong nasaksihan kung paano siya bumangon sa kabila ng sakit na iniwan ni Ethan. Akala ko noon, hindi na siya makakabangon. Nakita ko kung paano niya itinuring si Jhovel bilang tanging lakas niya. Si Jhovel ang dahilan kung bakit siya patuloy na lumalaban. Pero ngayon, narito si Ethan—buhay, humihingi ng pangalawang pagkakataon. Napailing ako. Hindi ko maitatangging may bahagi sa akin na nag-aalinlangan. Paano kung muling masaktan si Pipay? Paano kung muling iwan ni Ethan ang pamilya nila? Pero sa kabila ng lahat ng mga tanong na iyon, alam ko rin kung gaano kalalim ang pagmamahal nila sa isa’t isa. “Hindi ka pa rin kumbinsido?” tanong ni Kuya Rafael, na tahimik ding nakamasid sa kanila. “Hindi ko lang maiwasang mag-alala,” sagot ko, bahagyang bumuntong-hininga. “Pinsa

"Ahmm, pwede bang d'yan ako sa may bintana?" mahinang pakiusap niya habang tinuturo ang upuang katabi ng bintana.Napatingin ako sa kanya, bahagyang nagtaka. "Gusto mo bang ikaw ang may view ng ulap?" biro ko, pero halatang seryoso siya."First time ko kasi sumakay ng eroplano," inamin niya, medyo nahihiya. "Gusto ko sanang makita yung view sa itaas."Napangiti ako. Hindi ko alam kung bakit, pero ang innocence niya ay tila nagbibigay ng aliw."Okay, fine," sabi ko, kunwaring nagbuntong-hininga. "Ikaw na ang queen ng window seat." Tumayo ako at nagbigay-daan para makadaan siya."Thank you," sagot niya, at kahit simpleng ngiti lang ang ibinigay niya, parang may kakaibang kiliti akong naramdaman.Nang makaupo na siya at nakaharap sa bintana, kita ko ang excitement sa kanyang mga mata. Para siyang batang sabik na sabik sa isang bagong karanasan."Para saan nga pala yung business trip mo?" tanong niya, pilit na binabasag ang katahimikan."Meeting with clients," sagot ko, bahagyang isinanda

Habang tinitingnan ko siya, napansin ko kung gaano siya kaamo sa pagtulog. Para bang wala siyang alalahanin sa mundo. May ilang hibla ng buhok na bumagsak sa kanyang mukha, at kahit paano, tila gusto kong alisin iyon para mas maayos siyang matulog.Ngunit alam kong hindi magtatagal ang sandaling ito. Kaya bago pa man ako magdalawang-isip, kinuha ko ang aking phone at palihim siyang kinuhanan ng litrato. Isang alaala ng isang estrangherang sandaling naging bahagi ng aking paglalakbay."Click!"Isang litrato na magpapaalala sa akin ng mga sandaling ito. Napangiti ako ng bahagya bago ko siya marahang ginising."Rachel," mahina kong bulong habang dahan-dahan kong hinawakan ang kanyang braso. "Malapit na tayong mag-landing."Unti-unti siyang nagmulat ng mata, bahagyang nag-inat, at tila nahihiya nang mapagtantong nakasandal siya sa akin."Pasensya na," bulong niya, halatang nahihiya."Okay lang. Hindi ka naman mabigat," biro ko, pilit na itinatago ang lungkot na nagsisimula nang sumiksik s

"Tell me, what happening?" tanong ko dito. Bumuntong-hininga muna ito bago nagsalita. "Siya ang tinutukoy ko na sinusundan ko dito sa Canada ang aking fierce -no mas magandang sabihing ex-fience ko!""So, siya pala!" wika ko. "Yes!" maikling sagot nito saka tumayo. "I- I need to go, pasensiya na sa distubo.""Wait!" agad kong tawag. "Dito ka na lang magpalipas ng gabi. May isang bakanteng silid dito, at isa pa masyado nang gabi baka mapahamak ka lang!""Salamat! Saka ko dinala sa kabilang silid upang makapagpahinga ito at katabi lang din ito sa aking silid. Pagdating naming doon ay agad ako nagpapaalam. " Magpahinga kana, good night!""Good night, Tristan," mahinang tugon ni Rachel, bakas pa rin ang lungkot sa kanyang mga mata.Pagkatapos kong isara ang pinto, bumalik ako sa sarili kong silid. Ngunit kahit anong pilit kong ipikit ang aking mga mata, hindi mawala sa isip ko ang mga nangyari.Rachel.Bakit ako masyadong apektado? Bakit parang gusto ko siyang protektahan sa kabila ng

Special Chapter 9 Hanggang bigla niyang ginulo ang buhok ko na parang bata. "Hoy! Ano ba ‘yan, Tristan!" reklamo ko, sabay hampas sa braso niya. "Ang cute mo kasi kapag naiinis," natatawa niyang sagot. "Akala mo naman ang gwapo mo," irap ko, pero halata namang nagpapatawa lang ako. "Correction," sabi niya, sabay ngiti na parang pang-commercial ng toothpaste. "Hindi lang ako gwapo, Greek god levels ako, remember?" Napailing ako. "Wow, self-proclaimed Greek god pala ‘to." "Syempre! Kulang na lang laurel wreath sa ulo at toga," biro niya, sabay pose na parang si Zeus na may imaginary lightning bolt. "Pwede ka ring si Hades," kontra ko. "Para sa mga moments na sobrang kulit mo." "Grabe ka!" Nagsimula siyang magkunwaring dramatic. "Nasaktan ako doon, Rachel." "Teka, may nakalimutan ka pang role," dagdag ko, sabay tingin sa kanya nang pilya. "Pwede ka ring si Narcissus!" "Uy, uy! Bakit naman?" tanong niya, kahit halatang alam na niya ang sagot. "Kasi sobrang bilib mo sa sarili m