All Chapters of ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก: Chapter 261 - Chapter 270

“คุณก็คิดว่ามันไม่เลวเลยใช่ไหม? ต้องบอกว่าทิวทัศน์ในเมืองอิ๋นสวยงามมาก ถ้าเปลี่ยนเป็นเมืองถงก็คงทำไม่ได้ขนาดนี้ คุณลองชิมซุปไก่ดูสิ ร้านข้างนอกพวกนั้นเทียบไม่ติดเลย ตอนนี้ร้านยังอยู่ในช่วงทดลองเปิด ผ่านไปสักพักต้องเป็นที่รู้จักในแวดวงอย่างแน่นอน...”ผู้จัดการธนาคารโจวเริ่มพูดไม่หยุดภายหลังซังหนี่ถึงได้รู้ว่า ร้านอาหารแห่งนี้...เขาก็มีหุ้นอยู่ด้วยแบบนี้ก็ไม่แปลกใจเลยซังหนี่นั่งอยู่ตรงนั้น ฟังอีกฝ่ายพูดเกี่ยวกับแผนการของร้านอาหารอยู่นาน ในที่สุดก็อดไม่ได้ที่จะลุกขึ้นยืน“ขอโทษนะคะ ฉันขอไปเข้าห้องน้ำสักครู่”ผู้จัดการธนาคารโจวมองเธอครู่หนึ่ง แต่กลับไม่ตอบอะไร และยังคงคุยกับฟู่เซียวหานต่อไปซังหนี่ไม่ได้ใส่ใจอะไร เพียงแค่ยิ้มเล็กน้อย แล้วหันหลังเดินออกไปร้านอาหารขนาดใหญ่ เวลานี้ดูเหมือนว่าจะมีแค่พวกเขาในห้องอาหารส่วนตัวเท่านั้น ซังหนี่เดินวนไปตามทางเดินอยู่พักหนึ่ง ถึงได้หาห้องน้ำเจอต้องยอมรับเลยว่า ที่นี่ตกแต่งได้ประณีตมาก แม้แต่ในห้องน้ำยังติดโคมไฟระย้า และกระจกบานใหญ่ที่สูงจากพื้นหลายเมตรนั้นทำให้รู้สึกไม่เหมือนกับอยู่ในห้องน้ำ แต่เป็นอยู่ในฟิตเนสมากกว่าซังหนี่จัดเสื้อผ้

พอเธอได้สติอีกที ริมฝีปากของเขาก็ประทับลงบนริมฝีปากของเธอแล้วพวกเขาผ่านประสบการณ์ที่ใกล้ชิดกันมามากมายต่างก็รู้จักร่างกายของอีกฝ่ายดียิ่งกว่าของตัวเองอีกแต่จนกระทั่งวันนี้…พวกเขาเพิ่งได้แลกจูบที่เหมือนเป็นของคู่รักกันจริง ๆ——ปราศจากความใคร่การเคลื่อนไหวของฟู่​​เซียวหานอ่อนโยนมาก เขาจูบลงบนริมฝีปากของเธอเบาๆ และเลียด้วยปลายลิ้น ท่าทางนั้น ราวกับกำลังสัมผัสกับสมบัติล้ำค่าที่เปราะบาง อย่างระมัดระวังจู่ๆ ในหัวของซังหนี่ก็รู้สึกหนักขึ้นมาไม่รู้ว่ามือของเธอจับคอเสื้อของเขาไว้แน่นตั้งแต่เมื่อไหร่ทันใดนั้น โทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้นเสียงใสกังวานนั้น เหมือนกับมือที่มองไม่เห็น ดึงซังหนี่ออกมาจากห้วงของความอ่อนโยนที่เลือนลางนั้น!ร่างกายของฟู่เซียวหานสั่นสะท้าน แต่ซังหนี่กลับตอบสนองโดยผลักเขาออกไปทันทีพร้อมกับดึงเท้าที่ถูกเขาจับไว้กลับมา“ฮัลโหล” เธอรับโทรศัพท์ ด้วยน้ำเสียงแหบพร่าเล็กน้อย แต่ความรู้สึกกลับคืนสู่ความสงบแล้ว“อืมใช่ ผมเห็นคุณแล้ว คุณอยู่ในรถ”สายโทรศัพท์มาจากคนขับรถรับจ้าง ซังหนี่ลดกระจกรถลง ยืนยันข้อมูลกับอีกฝ่าย ก่อนจะให้เขาขึ้นรถเมื่อมีบุคคลที่สามมาถึง บรร

“ช่วยเขา? คุณหมายถึงให้เธอไปเอาใจโจวหลิงเหรอ?”“จะใช่หรือไม่ใช่ ผมไม่แน่ใจ และมันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับผม”“คุณเห็นซังฉิงเป็นเหมือนน้องสาวไม่ใช่เหรอ? ตอนนี้น้องสาวคุณตกต่ำถึงขนาดนี้แล้ว คุณไม่เป็นห่วงเลยเหรอ?”พอซังหนี่พูดจบ ฟู่เซียวหานกลับหัวเราะออกมาจากนั้น เขาเงยหน้าขึ้นมองเธอ “ตอนแรกผมยังคิดว่าผมเป็นฝ่ายหึงกับเรื่องไม่จำเป็นซะอีก ที่แท้คนที่กำลังหึงอยู่กลับเป็นคนอื่น”“คุณพูดถึงใคร?”ซังหนี่ถามกลับ ด้วยท่าทีสงบนิ่ง ราวกับเรื่องที่ตัวเองกับฟู่เซียวหานเพิ่งพูดเมื่อครู่ ไม่เกี่ยวอะไรกับตัวเองเลยแต่ฟู่เซียวหานก็ไม่ได้แซวต่อ เพียงแค่พูดว่า “สิ่งที่คุณกังวล น่าจะเป็นกลัวซังฉิงจะไปแทรกแซงแผนการของโจวหลิงมากกว่าหรือเปล่า?”ซังหนี่ไม่พูดอะไร และเห็นด้วยกับคำพูดของฟู่เซียวหานฟู่เซียวหานทิ้งสำลีในมือ แล้วพูดว่า “มันไม่ใช่เรื่องที่เป็นไปไม่ได้”ซังหนี่เม้มริมฝีปาก “แต่ดูจากท่าทีของโจวหลิงที่มีต่อเธอในคืนนี้ เขาไม่น่าจะฟังเธอใช่ไหม”“เขาพาเธอมาด้วย ก็เป็นท่าทีอย่างหนึ่ง”ซังหนี่ไม่พูดอะไรถ้าเป็นอย่างนั้น แบบนี้สถานการณ์ก็ไม่ดีกับเธอแน่แม้ว่าเมืองอิ๋นจะมีธนาคารเพียงแห่งเดียวในเมือ

เมื่อเทียบกับเมื่อคืนนี้ ท่าทีของโจวหลินในวันนี้กลับดีขึ้นไม่น้อยหลังจากสอบถามไปสองสามคำ เขาก็บอกว่าจะรีบพิจารณา และจะให้คำตอบกับซังหนี่ภายในหนึ่งสัปดาห์ความเร็วระดับนี้ในแวดวงธุรกิจถือว่าเร็วมากแล้ว ซังหนี่เดาว่าฟู่เซียวหานคงทำอะไรบางอย่างแน่ แต่เธอก็ไม่ได้พูดเรื่องนี้กับใคร เพียงแค่ยิ้มแล้วบอกว่าครั้งหน้าจะเลี้ยงข้าวโจวหลินโจวหลินหัวเราะพลางตอบรับขณะออกจากตึก แม้แต่เจิ้งชวนยังอดไม่ได้ที่จะเอ่ยขึ้นว่า “ผู้จัดการธนาคารโจวคนนี้ดูเหมือนจะพูดง่ายกว่าที่ข่าวลือกันเยอะเลยนะ อีกอย่างคำพูดของเขาก็ดูจะเป็นเพียงมารยาทเท่านั้น เขาเป็นถึงผู้จัดการธนาคาร โครงการจะผ่านหรือไม่ขึ้นอยู่กับเขาพูดคำเดียวไม่ใช่เหรอ?”“แต่กระบวนการก็ยังต้องดำเนินไปตามขั้นตอนอยู่ดี”ตอนนั้นซังหนี่ กำลังดูข่าวในโทรศัพท์ เลยตอบกลับเจิ้งชวนไปอย่างไม่ได้ใส่ใจนักจนกระทั่งพูดจบ เธอถึงได้รู้ว่าตอนนี้บรรยากาศในรถเงียบสงัดซังหนี่เงยหน้าขึ้นมาด้วยความสงสัย แต่กลับพบว่าเจิ้งชวนกำลังมองเธออยู่ “ประธานเสี่ยวซัง ทำไมคุณถึงดูมั่นใจขนาดนี้ล่ะ? ก่อนหน้านี้คุณบอกเองว่านี่เป็นงานหิน ไม่รู้ควรจะจัดการยังไงไม่ใช่เหรอ?”“หรือว่าเ

ฟู่เซียวหานยังคงกังวลเกี่ยวรอยแดงบนผิวของซังหนี่ เมื่อตอนนี้อารมณ์ของทั้งคู่เริ่มเย็นลง เขากำลังจะปล่อยเธอไป แต่จู่ๆ ซังหนี่กลับคว้าตัวเขาไว้ “ฟู่เซียวหาน”จากนั้น เธอก็โน้มริมฝีปากไปกระซิบข้างหูเขา เบาๆ สองคำถ้อยคำที่ตรงไปตรงมาและเร่าร้อนทำให้ร่างกายของฟู่เซียวหานตึงเครียดขึ้นมาทันที และจ้องมองเธอด้วยสายตาเคร่งขรึมซังหนี่ยิ้มให้เขา ปลายนิ้วของเธอยังถือเนคไทที่เพิ่งถอดออกจากตัวเขา เวลานี้ผืนผ้านุ่มนั้นกำลังลื่นไหลผ่านปลายนิ้วของเธอจากนั้น เธอก็ขยับเข้ามาใกล้อีกครั้ง และแตะปลายลิ้นลงบนริมฝีปากของเขาเบา ๆเศษเสี้ยวของสติที่เหลืออยู่อันน้อยนิดในหัวของฟู่เซียวหานขาดสะบั้นลงในทันที!เขาไม่ลังเลอีกต่อไป จากนั้นจับท้ายทอยของซังหนี่ไว้แน่น แล้วจูบเธอลงไปอย่างเร่าร้อนในตอนนี้ พวกเขาราวกับปลาสองตัวที่ถูกซัดขึ้นฝั่ง เพราะกำลังขาดออกซิเจน จึงมีเพียงกันและกันเท่านั้นที่จะทำให้มีชีวิตรอด พวกเขาพัวพันกันแน่นหนาราวกับไม่อาจแยกจาก ราวกับได้พบเจออีกครึ่งหนึ่งของชีวิตที่ตัวเองตามหากลัวจะสูญเสียไปอีกครั้ง กลัวจะพลาดจากกันไปอีก จึงทำได้เพียงกอดกันไว้แน่นอยู่อย่างนั้นเมื่อทุกอย่างจบลง ซังหนี่