All Chapters of TWINS THAT CAPTIVATES MY HEART: Chapter 151 - Chapter 160

Napabuntong-hininga si Sara habang nakatingin sa malawak na dagat. Tahimik ang paligid, tanging hampas ng alon at ang tunog ng malamig na hangin ang naririnig niya. Sa tabi niya, nakatayo si Adrian, nakatanaw rin sa malayo.Ilang linggo na rin ang lumipas mula nang sabihin nitong gusto siya nitong ligawan. At sa panahong iyon, hindi na siya tinantanan ni Adrian—laging nagpapadala ng bulaklak, iniistorbo siya sa palengke, at kung minsan, bigla na lang susulpot sa harapan niya na may hawak na paborito niyang inumin. Parang wala itong kapaguran.Pero ngayon, tahimik lang ito. Walang biro, walang kalokohan. Tanging ang matamis nitong presensya ang kasama niya sa gabing ito."Anong iniisip mo?" tanong ni Adrian, bahagyang lumapit.Saglit na natahimik si Sara bago sumagot. "Iniisip ko… kung tama ba ‘tong ginagawa ko. Na kahit hindi ko maalala ang nakaraan ko, pinapayagan kitang pumasok sa buhay ko."Isang malambing na ngiti ang lumitaw sa mukha ni Adrian. "Alam mo, minsan hindi mo kailangan

Napapikit si Belle. Alam niyang tama ang sinasabi ng kanyang adoptive parents. Alam niyang hindi panghabambuhay ang kasinungalingan. Pero paano kung mawala si Luke at Anabella sa kanya kapag inamin na niya ang totoo?“I don’t know…” mahina niyang sagot. “I don’t know what to do anymore.”Makalipas ang ilang oras, natapos na rin ang engrandeng selebrasyon. Isa-isang nagpaalam ang mga bisita, at naiwan na lang sila sa loob ng mansyon.Nasa kwarto na si Anabella, mahimbing na natutulog matapos ang nakakapagod na pagdiriwang. Tahimik na inayos ni Belle ang mga laruan sa gilid ng kama ng bata, pero natigil siya nang maramdaman ang presensya ni Luke sa likuran niya.“Ana…” Mahinang tawag nito.Dahan-dahan siyang humarap. Nakatayo si Luke sa harapan niya, seryoso ang ekspresyon. Parang may gusto itong itanong—isang bagay na matagal nang bumabagabag dito.“May gusto akong itanong sa’yo.”Napalunok si Belle. “Ano ‘yon?”Nagtagpo ang kanilang mga mata. Tahimik. Mabigat ang atmospera sa pagitan

Pagdating nila sa palengke, agad silang sinalubong ng maiingay na tawaran, halakhakan, at amoy ng sariwang isda at gulay. Nakisalamuha si Sara kay Aling Glenda habang pumipili ng kamatis. Habang abala siya sa pagpili, biglang may narinig siyang kakaibang tunog.Teka… parang may musika?Napakunot-noo siya at tumingin sa paligid. Maya-maya, nagkaroon ng mas malakas na tunog ng gitara."Ikaw ang gusto ko…"Nag-freeze si Sara.Hindi siya pwedeng magkamali."Ikaw ang hanap ko…"Unti-unti niyang nilingon ang pinanggagalingan ng boses. At doon niya nakita ang isang grupo ng musikero—may gitara, violin, at isang maliit na tambol.At sa gitna nila, may isang lalaking may hawak ng mikropono…Si Adrian.Nakasuot ito ng puting polo at itim na pantalon, may sunglasses pa kahit hindi naman tirik ang araw. Nakangiti ito habang nakatutok sa kanya ang tingin."Di ko kayang mawala ka sa piling ko…"Sa puntong iyon, halos mahulog na ang kamatis sa kamay ni Sara."Adrian?! Ano na namang kalokohan 'to?!"

Maagang nagising si Adrian kinabukasan, handang-handa para sa hamon ni Tatay Romero. Nakaayos siya—naka-puting polo, maong na pantalon, at dala ang isang kahon ng ensaymada na binili pa niya sa bayan.Huminga siya ng malalim bago kumatok sa pintuan nina Nanay Glenda at Tatay Romero."Tuloy ka, hijo," bungad ni Nanay Glenda, nakangiti pero may aliwalas sa mata na tila nanonood ng isang eksena sa telenobela.Sa loob, naroon si Tatay Romero, nakaupo sa hapag-kainan habang humihigop ng kape. Ang tingin nito kay Adrian ay parang isang sundalong naghihintay sa kanyang kalaban.Napalunok si Adrian. "Magandang umaga po.""Hmm… umupo ka," utos ni Tatay Romero, hindi inaalis ang tingin sa kanya.Umupo si Adrian, at sa hindi kalayuan, nakita niyang sumilip si Sara mula sa kusina. May bahagyang ngiti ito, pero halatang may kaba rin sa mata."Kumain ka," sabi ni Tatay Romero. "Pero habang kumakain ka, may ilang tanong lang ako."Adrian nodded. "Sige po, Tay. Wala po akong problema diyan."Napangit

Gusto niyang isipin na matatanggap siya nito kahit anong mangyari, pero alam niyang hindi ganoon kasimple ang lahat. Mahal ni Luke si Ana. Ang pagkatao ni Ana ang minahal nito.“At kung malaman niyang hindi ako ang tunay niyang asawa…”Napapikit siya. Hindi niya kayang isipin ang posibilidad na mawala ang lahat sa kanya—si Luke, si Anabella, at ang batang nasa sinapupunan niya.Isang bagay ang sigurado niya—hindi siya maaaring mabuko. Hindi siya maaaring matalo sa labanang ito.Naramdaman niyang gumalaw si Anabella sa tabi niya. “Mama…” bulong ng bata, nakayakap sa kanya.Napayakap si Belle nang mahigpit kay Anabella, pilit na pinapakalma ang sariling puso na tila gustong kumawala sa kanyang dibdib. Hindi niya alam kung paano niya kakayanin ang mga susunod na araw—lalo na’t mukhang nagsisimula nang maghinala ang kanyang OB."Andito lang si Mama, baby. Hindi kita iiwan," bulong niya, hinahalikan ang malambot na noo ng bata.Napasinghap siya nang maramdaman ang marahang paggalaw ng sang