Semua Bab รอยรักพญามาร: Bab 71 - Bab 80

พินอาภาตัดสินใจกระชากมือตนเองออกมา นักฆ่าหนุ่มฉวยโอกาสออกแรงดึงจนร่างบางเซไปปะทะแผงอก หญิงสาวรีบใช้มือดันร่างตนเองให้ออกห่าง“ตามฉันมาแล้วอย่าตุกติกไม่อย่างนั้นเพื่อนเธอตายแน่!”ลูกัสข่มขู่“แกมันเลว!”พินอาภาบริภาษอย่างเหลืออด“แค่นี้มันยังน้อยไป ความจริงฉันเลวได้มากกว่านี้เสียอีก!”เพียะ!ฝ่ามือบางบรรจงฟาดลงไปบนหน้าเขาด้วยความโมโห ลูกัสหันกลับมาจ้องหน้าผู้หญิงที่บังอาจตบตนเองด้วยสายตากร้าว กระชากร่างบางจนเซถลาแทบจะล้มลงกับพื้น ปรางค์ปรียารีบปรี่จะเข้าไปช่วยเหลือเพื่อน แต่กลับถูกลูกน้องลูกัสขวางไว้แล้วจอปืนสั่งให้เธอเดินไปอีกห้องไทม์เริ่มสะอื้นออกมาด้วยความกลัว ร่างเล็กกอดแม่แน่น ใบหน้าเรียวสวยของหญิงอาบไปด้วยน้ำตา เพื่อนก็ช่วยไม่ได้ ใจก็แสนห่วงลูก เธอจะทำยังไงดีลุคส์คุณอยู่ที่ไหน... ฉันกับลูกกำลังมีอันตรายคุณจะรู้บ้างไหมร่างบางถูกเหวี่ยงลงบนเตียงกว้าง พินอาภารีบกระโจนหนีทันทีด้วยความกลัว ลูกัสยืนจ้องมองผู้หญิงที่ทำให้อารมณ์เขาแปรปรวนตั้งแต่เจอกันครั้งแรก“เธอกล้ามากนะที่ตบหน้าฉัน!”“แล้วทำไมฉันจะตบไม่ได้ก็คุณมันเลว!”“ถึงคนอย่างฉันจะเลว ก็ยังไม่เท่ากับไอ้มาติชผู้ชายที่ตามช่วยเธอหรอ

ชายหนุ่มปล่อยร่างอวบอัดให้เป็นอิสระ เอมม่าทรุดกายลงนั่งสะอื้นอยู่กับพื้น แหงนมองเขา ในขณะที่มือจับรอบคอเพื่อบรรเทาความเจ็บปวด“ก็ลองดูสิ... ถ้าคุณกล้ามากพอก็ทำเลย! หากคุณยังจำได้ดีเรื่องของแม่ผมผมตอบแทนยังไง หากคุณต้องการผมจัดให้อีกได้ และเรื่องในคราวนี้มันจะเลวร้ายและรุนแรงกว่าคราวนั้นเป็นร้อยเท่า!”“แกอย่ามาท้าฉันนะเจ้าลุคส์”“ผมไม่ได้ท้า เพราะเมื่อใดที่ลูกเมียผมตาย ผมจะฆ่าคนที่มีส่วนเกี่ยวข้องทั้งหมดแล้วผมจะตายตามพวกเขาไป”ทั้งแววตาน้ำเสียงที่ดูจริงจัง ส่งผลให้เมแกนถึงกับพูดไม่ออก หากไม่มีผู้สืบสกุล อัลเบอร์ทีนคงล่มสลายแน่“กลับไปซะ แล้วเตรียมตัวให้ดี ไม่กี่วันข้างหน้าแกจะต้องเข้าพิธีแต่งงาน”เมแกนพยายามเอาน้ำเย็นเข้าลูบชายหนุ่มหันกลับมาสนใจร่างอวบที่นั่งกับพื้น ร่างสูงใหญ่ย่อกายลงมาหาหญิงสาว เอมม่ามองหน้าเขาหวาดๆ ใบหน้าคมก้มลงชิดใบหู“วันนี้มันเป็นแค่ออเดิรฟ์ เธอยังต้องเจออะไรแบบนี้อีกมาก ฉันบอกแล้วว่าจะทำให้เธอได้เห็นนรกแน่ๆ เมื่อกี้ก็คงเห็นรางๆ แล้วใช่ไหมเอมม่า... อีกหน่อยฉันจะทำให้พ่อเธอเห็นด้วยอีกคน!”เขาบอกแล้วลุกขึ้นยืนเต็มความสูงสีหน้าแววตาของลุคส์สร้างความกลัวให้สาวเลือดฝร

“บางที... วันนี้อาจจะเหลือแค่เราคนใดคนหนึ่งก็ได้ใครจะรู้”เสียงอึกทึกครึกโครมด้านล่างส่งผลให้ร่างบางแต่งกายออกมาจากห้องน้ำเสร็จเงี่ยหูฟัง มือบางค่อยๆ บิดลูกบิดแง้มประตู แต่เมื่อเห็นว่าไม่มีผู้ใดเฝ้าหน้าห้องแล้วจึงถือวิสาสะก้าวเดินออกมา แม้ใจกลัวๆ แต่ก็ยังดีกว่าไม่ทำอะไรเลย พินอาภาค่อยๆ ก้าวเดินอย่างเงียบเฉียบ เพื่อหวังว่าใครจะไม่ได้ยิน และรู้เห็นการกระทำ เพราะเธอไม่อยากทนอยู่ที่นี่อีกต่อไปแล้วไม่อยากทำให้คนอื่นต้องมาลำบากเพราะเธอร่างบางรีบชะเง้อมองหาห้องที่น่าจะเป็นไปได้ที่เพื่อนสาวและหลานเธอจะอยู่ มือบางบิดประตูแทบจะทุกห้องเพื่อเปิดดู รู้สึกแปลกใจลึกๆ ที่ไม่มีผู้ใดอยู่เลย แต่ก็ดีใจที่ทางช่างสะดวกอะไรเช่นนี้ แต่เธอเองก็สับสนเช่นกัน เพราะสำรวจแทบ ทุกห้องแต่ก็ไม่เห็นแม้แต่วี่แววเพื่อนและหลานเลย เป้าหมายจึงเปลี่ยนเป็นชั้นล่างของบ้านหลังใหญ่นี้แทนทันทีที่เห็นภาพตรงหน้าสองเท้าชะงัก ใบหน้าเรียวสวยซีดเผือดลง มือบางรีบยกขึ้นปิดริมฝีปากไม่ให้ส่งเสียงร้องออกมา รีบก้มตัวลงและมองดูเหตุการณ์เบื้องหน้าด้วยใจระทึก เหตุการณ์หลายครั้งหลายคราที่ทำให้เธอตกที่นั่งลำบากสอนให้ได้เรียนรู้ที่จะอยู่นิ่งเงีย

ร่างอวบอัดนั่งนิ่งในรถยนต์คันหรู เมื่อคืนเธอตัดสินใจมาที่นี่เพื่อพบกับผู้ชายที่วาดหวังได้เธอเป็นสะใภ้ ทันทีที่รถเลี้ยวมาจอดในคฤหาสน์ หญิงสาวก้าวออกมาจากรถพร้อมกับปรับสีหน้าตนเองเล็กน้อย แล้วเข้าด้านในเมแกนยิ้มกว้างทันทีที่ได้พบกับว่าที่สะใภ้ ชายชรารีบเดินนำหญิงสาวเข้าไปด้านในห้องรับแขก ทันทีที่นั่งลงเอมม่าก็จัดการพูดธุระของตนเอง“เอมม่ามีเรื่องอยากจะบอกคุณพ่อค่ะ”“เรื่องอะไรหรือหนูเอมม่า หรือจะมาปรึกษาเรื่องงานแต่ง แต่พ่อเห็นหนูเอมม่าบอกว่าต้องการจะเป็นแม่งานไม่ใช่หรือ?”เอมม่านิ่งงันไปชั่วครู่ ครั้งแรกที่ได้ยินแผนของเมแกนเธอเองก็ดีใจ เพราะสุดท้ายเธอจะได้เขามาครอบครอง แต่วันนั้นวันที่เขาเอื้อมมือมาบีบรอบคอเธอ สำนึกเธอก็รู้ได้เลยว่า หากแต่งแล้วชีวิตคงพินาศลงด้วยน้ำมือเขาแน่นอน“เปล่าหรอกค่ะ เอมม่ามาที่นี่เพื่อจะยกเลิกงานแต่งและแผนการที่เอมม่าเคยร่วมมือกับคุณพ่อไว้ทั้งหมด!”“อะไรนะหนูเอมม่า!”เมแกนตะโกนลั่นออกมาด้วยความตกใจ และแทบไม่เชื่อว่าตนเองจะได้ยินคำนี้ออกมาจากหญิงสาวตรงหน้า“เอมม่าคงไม่สามารถแต่งงานกับลุคส์ได้ เพราะลุคส์ไม่ได้รักเอมม่า... เอมม่าอยากให้คุณพ่อหยุดเรื่องที่กำลังทำเถ

เขาเองพอรู้ว่าลูกัสเองก็รู้ว่าเขาเป็นพ่อ และพยายามทำตามคำสั่งเขาเสมอ เพื่อให้คนเป็นพ่อภูมิใจ ตัวเขาเองก็ไว้วางใจให้ลูกัสทำงานสำคัญมาตลอด แต่เวลานี้ลูกที่เคยอยู่เคียงข้างได้จากลาไปแล้ว ชายชราหันไปมองรอบๆ คฤหาสน์ที่มีแต่ความว่างเปล่าและเงียบเหงา สุดท้ายแล้วชีวิตของเขาก็คงต้องจบด้วยการอยู่ตัวคนเดียวปรางค์ปรียาโอบกอดลูกไว้แนบอกหัวใจสุดแสนบอบช้ำ ตั้งแต่เธอได้พบเขาความปวดร้าวทรมานยังคงตามมาเล่นงานตลอด ถึงเขาทำดีกับเธอดูแลราวกับภรรยา แต่สุดท้ายแล้วทั้งเธอและลูกกลับต้องมาพบเจอกับเรื่องราวแบบนี้อยู่ดี“ปรางค์...”เสียงแผ่วเบาเรียกชื่อเธอชายหนุ่มมองดูหญิงสาวและลูกที่อยู่ในอ้อมอกด้วยความเป็นห่วง น้ำตาที่กำลังไหลอาบแก้มทำให้เขารู้สึกผิดไม่น้อยที่ทำให้เธอและลูกต้องมาพบเจอกับเรื่องราวเลวร้ายอีกครั้ง มือหนาเอื้อมไปหาหมายจะโอบกอดหญิงอันปรารถนาได้มาเป็นคู่ใจ แต่เธอกลับเบี่ยงกายหนีราวกับรังเกียจเขาหนักหนาแววตามองมายิ่งทำให้หัวใจกระตุกวูบ มันเต็มไปด้วยคำถามและตัดพ้อ ไม่เคยอยากให้เกิดเหตุการณ์เช่นนี้เลย เขาทั้งรักทั้งห่วงทั้งแม่และลูกน้อย ใจอยากขอร้องให้เธอให้อภัยกับทุกอย่าง แต่เวลานี้ เขาเชื่อว่าเธอคง