Semua Bab รอยรักพญามาร: Bab 81 - Bab 90

หญิงสาวชะงักกับคำพูดแผ่วเบาราวกับว่าเขารู้สึกทรมานเช่นนั้นจริงๆ ดวงตาสีฟ้ากำลังสบอยู่ในเวลานี้มีแววเศร้าหมองอยู่เต็มเนื้อที่ แม้จะรักเขาสงสารเขากับเหตุการณ์ที่เพิ่งผ่านมามากเพียงใด แต่เธอได้ตัดสินใจไปแล้วเธอจะยอมอีกสักครั้ง... ก่อนจากกันไปลุคส์เอื้อมมือมาหาอีกครั้งคราวนี้เธอไม่ขัดขืน ชายหนุ่มจึงสบโอกาสรั้งร่างบางมากอดไว้แน่น เธอเหมือนน้ำฝนที่กำลังชโลมหัวใจที่กำลังเหี่ยวเฉาของเขาให้ชุ่มชื่นมีแรงเดินต่อไปในวันข้างหน้า“ผมรักคุณนะปรางค์... รักคุณมาก แต่งงานกับผมเถอะนะ”หญิงสาวชะงักงัน เธอพูดไม่ออกทำอะไรไม่ถูกเมื่อได้ยินคำพูดเช่นนี้ ไม่เคยคิดเลยว่าจะได้ยินคำนี้ออกมาจากปากของเขา ร่างสูงคลายอ้อมกอด จับไหล่บางสบตาเธอนิ่ง“แต่งงานกับผมเถอะนะ เราจะได้เป็นครอบครัวเสียที”ปรางค์ปรียาสับสน เห็นแววตาที่มีแต่ความจริงใจในนั้น แล้วเธอจะทำเช่นไรเล่า ไม่อยากให้ชีวิตลูกต้องมาแขวนอยู่กับเส้นดายเช่นนี้อีกต่อไปแล้ว“ฉะ...ฉันขอคิดก่อนได้ไหมคะ”เธอกำลังหลงเขาเข้าอย่างจัง แม้แต่อ้อมกอดของเขาในเวลานี้ก็ช่างอบอุ่นเสียเหลือเกิน ใบหน้าคมที่กำลังโน้มลงมาไม่อาจทำให้หลบหลีกได้ เมื่อดวงตาสีดุจน้ำทะเลกำลังจดจ้องมาที

“เดี๋ยวค่ะน้าเทเรซ่า”ปรางค์ปรียารีบเรียกไว้“มีอะไรหรือจ๊ะหนูปรางค์?”“คืนนี้ปรางค์จะให้ไทม์มานอนด้วยนะคะ คือ...อยากนอนด้วยกันสามคนพ่อแม่ลูกค่ะ”หญิงสาวตอบพลางหลบสายตาเทเรซ่าหรี่ตามองเล็กน้อย ในใจรู้สึกตงิดใจแต่คงจะไม่มีอะไร“ก็ได้จ้ะ แค่คืนเดี๋ยวนะหนูปรางค์”“ค่ะ”ร่างสูงใหญ่ยืนมองบุตรชายที่กำลังหลับปุ๋ยอยู่บนเตียงด้วยความแปลกใจ ทอดกายนั่งลงบนเตียงข้างหญิงสาวปรางค์ปรียาเหลือบมองเขาเล็กน้อย“วันนี้ลูกมานอนกับเราเหรอ?”“ค่ะ”“ผมมีเรื่องจะบอกกับคุณ”“อะไรคะ?”หญิงสาวถามพลางหันไปสบตาเขานิ่ง“พรุ่งนี้ผมจะเข้าบริษัท คุณทนอยู่ที่ฝรั่งเศสอีกสักพักนะครับ เดี๋ยวผมจะพาคุณกลับไปเมืองไทย”เขาบอกพร้อมกับยิ้มบางๆ ออกมา“ค่ะ”น้ำเสียงที่ตอบกลับมา ทำเอาลุคส์รู้สึกกังวลใจ เหมือนมีอะไรบางอย่าง แต่อธิบายไม่ได้“เป็นอะไรหรือเปล่าปรางค์ พักนี้คุณดูเงียบๆ” เขาถามสีหน้าเป็นห่วง“เปล่าค่ะฉันไม่ได้เป็นอะไร”หญิงสาวรีบปฏิเสธเสียงเครือ“มีเรื่องอะไรไม่สบายใจบอกผมนะครับ อีกอย่าง...ผมยังรอคุณอยู่นะปรางค์ เรื่องงานแต่งงานของเรา”เธอรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะตาย ทำไมเขาถึงได้มาแสดงความห่วงใยใส่ใจมากขนาดนี้ หัวใจกำลังจะ

ภูมิชัยยืนต้อนรับหุ้นส่วนที่ห่างหายไปนาน และอยู่ก็โผล่มาที่บริษัทโดยไม่ทันตั้งตัว ลุคส์จับมือทักทายแต่สายตากลับจ้องมองหาใครบางคนอยู่ ภูมิชัยเดินนำและเล่าคอยบอกถึงผลกำไรของบริษัท แต่เจ้าตัวกลับเหม่อมองออกไปทางอื่นจนมาติชต้องสะกิด“นายครับ”ร่างสูงใหญ่สะดุ้งเล็กน้อยก่อนหันไปสนใจกับการอธิบายเรื่องระบบการทำงานของบริษัทอีกครั้ง ในสมองเขาไม่มีเรื่องอื่นอยู่เลย ใจมันคอยคิดถึงแต่หน้าเธอ รอยยิ้ม ใบหน้าที่เขามองไม่รู้เบื่อ แม้กระทั่งน้ำเสียงที่ชวนคิดถึง กลิ่นหอมอ่อนๆ ของเธอ กระทั่งเรือนร่างงามซึ่งเขาได้สัมผัสยามค่ำคืนและแทบทุกคืนได้นอนกอดก่ายมอบไออุ่นให้แก่กัน ลบมันไปจากความทรงจำไม่ได้เลย คิดถึงคะนึงหา เขาจะบอกออกมาว่ายังไงดีเขากำลังจะเป็นบ้าเพราะเธอ...อยากเจอเธอมากรู้ไหมปรางค์ปรียาลุคส์หันไปหาบอดี้การ์ดคนสนิท ยกมือป้องปากกระซิบข้างใบหู เขารอต่อไปไม่ไหวอีกแล้วอยากเจอเธอใจแทบขาด“เธออยู่ที่ไหน?”“อยู่ชั้นบนครับ ตอนนี้เธอเป็นผู้จัดการฝ่ายการตลาดแล้ว”หลังจากเลิกประชุมร่างสูงใหญ่รีบสาวเท้าอย่างรวดเร็ว แม้ว่าเขาจะก้าวเท้าเร็วแล้ว แต่หัวใจมันดันกระโจนไปก่อนเสียอีก แต่แล้วสองเท้าก็ต้องชะงักเมื่อพบใ

บอดี้การ์ดหนุ่มถอนหายใจออกมา เขาคงทำได้แค่ปลอบใจและยืนมองแค่นั้นทุกอย่างคงต้องอยู่ที่คนสองคนแล้วเขาไม่รู้เหมือนกันว่าปรางค์ปรียาจะใจแข็งมากแค่ไหน“ฉันคิดถึงเธอปรางค์ปรียา...ฉันรักเธอได้ยินไหม!”เขาตะโกนลั่นออกมาร่างสูงใหญ่พยายามทรงตัวลุกขึ้นยืนแต่กลับเซจนมาติชต้องรีบไปรับไว้ มาติชส่ายหัวไปมาด้วยความหนักใจ“ฉันอยากกินเหล้ามาติช พาฉันไปหน่อย...”แสงสีมากมายท่ามกลางคลับหรูใจกลางเมือง ร่างสูงใหญ่ยกน้ำสีอำพันเข้าปากไม่ขาดสายไม่รู้กี่ขวดที่หายเข้าไปในลำคอแต่เขากลับยังไม่หยุด มาติชทำได้แค่เพียงยืนดูอยู่เช่นนั้นอาจจะดีหากเจ้านายของเขาดื่มจนหลับไป ดีกว่าเห็นผู้ชายที่เคยมีอำนาจเหนือใครต้องมาทุรนทุรายเพราะพิษรัก“มาติช...สั่งเหล้ามาอีกเซ่!”บอดี้การ์ดหนุ่มกวักมือเรียกบริกรทันที และเหล้ายี่ห้อหรูราคาแพงก็ถูกวางอยู่ตรงหน้าเขา และผลของมันคือการที่ชายคนหนึ่งกำลังนอนฟุบอยู่บนโต๊ะอย่างหมดสภาพ มาติชรีบเดินเข้าไปหาแล้วสั่งลูกน้องที่ติดตามมาด้วยช่วยกันลากเจ้านายตนเองกลับบ้าน ร่างสูงใหญ่ถูกวางลงบนฟูกหนาเขาพลิกกายเล็กน้อย“ปรางค์...กลับมาหาผมเถอะได้โปรด...”เสียงละเมอของเขายิ่งทำให้บอดี้การ์ดหนุ่มรู้สึกสะท้

พินอาภาเดินมาใกล้เพื่อนสาว แล้วหยิบมือถือมาให้ดู ดวงตาคู่สวยเรื่อไปด้วยน้ำตาเบิกกว้าง เมื่อเห็นสภาพเขานอนให้น้ำเกลืออยู่ที่โรงพยาบาล เธอไม่อยากเชื่อว่าเขาจะอยู่ในสภาพแบบนี้“ตอนนี้เขาป่วยหนักอยู่ที่โรงพยาบาล วันๆ กินแต่เหล้า อะไรก็ไม่ยอมแตะ เราคงทำได้แค่นี้ ที่เหลือปรางค์ตัดสินใจเอาเองก็แล้วกัน”ร่างบางทรุดกายลงกับพื้น ยกมือปิดหน้าปล่อยโฮ พินอาภารีบเข้าไปประคองเพื่อน แล้วรั้งมากอดพร้อมกับถอนหายใจเฮือกใหญ่“เรายอมแล้วพิน...พาเรากับลูกไปหาเค้าที”ร่างเล็กปาดน้ำตาที่กำลังไหลมาไม่ขาด รอยยิ้มปรากฏที่ใบหน้าไม่ยอมจางมันเป็นน้ำตาแห่งความดีใจไม่ใช่น้ำตาแห่งความทุกข์ดั่งเช่นเมื่อก่อน เขาหวังและสุดท้ายมันก็เป็นจริงเขาจะได้พบพ่อแล้วเขาดีใจมากเหลือเกินเช้าวันรุ่งไทม์ช่วยแม่เก็บกระเป๋าเดินทางด้วยความสุข พินอาภายิ้มกับท่าทางของหลานที่วิ่งไปรอบบ้านไม่ให้แม่ต้องขยับทำอะไรเลย เขาพยายามหาข้าวของที่จำเป็นมาใส่กระเป๋าเพราะตอนเย็นจะต้องเดินทางแล้ว“ปรางค์...ดูหน้าไทม์สิดีใจใหญ่เลย”พินอาภาบอกเพื่อนคนเป็นแม่หันไปมองลูกแล้วยิ้มออกมา เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นลูกมีความสุขหลังจากกลับมาจากฝรั่งเศสในวันนั้น“ขอบใจม