Lahat ng Kabanata ng ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม2: Kabanata 81 - Kabanata 90

ข่าวคราวจากคุกหลวงถูกนำมาส่งถึงมืออย่างรวดเร็ว ฮูหยินรองเสิ่นสวี่เหยียน...เสียชีวิตแล้วชินหวางอ๋องยืนนิ่งงันอยู่หน้าหน้าต่างบานใหญ่ในเรือนพัก ลมเย็นพัดชายเสื้อคลุมยาวของเขาไหวสะบัด แต่ชินหวางอ๋องกลับนิ่งเหมือนรูปสลัก ดวงตาคมลึกนั้นจ้องมองไปยังความว่างเปล่าอย่างครุ่นคิด"นางเลือกทางนี้เอง...หรือว่ามีใครทำให้นางต้องสิ้นชื่อกันแน่" เสียงทุ้มต่ำพึมพำแผ่วเบา“ท่านอ๋องเราจะทำอย่างไรต่อไปดี” เสี่ยวอูถามขึ้นสีหน้าเป็นกังวลไม่น้อย“พรุ่งนี้ข้าจะพาซีหรูเข้าถวายพระพรฝ่าบาทบอกเล่าเรื่องใบหน้าที่งดามและการที่ชายาของข้ากำลังตั้งครรภ์ส่วนเรื่องไฟไหม้บ้านเสิ่นเมื่อหลายปีที่แล้วคงต้องให้ฝ่าบาทตัดสินใจว่าจะจัดการอย่างไร”เขาแค่รู้สึกว่ามีบางอย่างปิดปกติกับความตายของสวี่เหยียน หากแต่รู้ดีว่าความเคลื่อนไหวต่อจากนี้จะซับซ้อนกว่าที่เคย เงามืดเบื้องหลังคงไม่ยอมปล่อยมือ แต่เหนือสิ่งอื่นใด...สิ่งที่เขาเป็นห่วงที่สุดคือซีหรู กับเด็กในครรภ์น้อยๆ ที่กำลังเติบโตในกายของนางตอนนี้เขาเองไม่อาจวางใจใครให้ปกป้องซีหรูและลูกในท้องได้นอกจากตัวเขาเอง"เสี่ยวอูเตรียมเกี๊ยว!" เขาออกคำสั่งเสียงหนักแน่น องครักษ์ที่คอยเฝ้าอ

เสียงกีบม้าเกือบยี่สิบตัว กระทบพื้นดังสนั่น พร้อมเสียงร้องตะโกนระงม"โครมๆๆๆ!" เกี๊ยวหรูหราที่เคลื่อนตัวอยู่กลางทางระเบิดพังลงแทบในพริบตา เศษไม้ปลิวว่อนกลางอากาศ กลุ่มมือสังหารราวยี่สิบคนในชุดดำทะยานพุ่งเข้าล้อมกรอบอย่างรวดเร็ว ดวงตาแต่ละคู่ฉายแววสังหารเยียบเย็นไร้ปรานี“ฆ่า…เสิ่นซีหรู”ชินหวางอ๋องเบี่ยงตัวออกจากเศษซากเกี๊ยวที่กำลังถล่ม มือหนึ่งฉวยคว้าข้อมือบางของซีหรูมากำไว้แน่น เสียงคำรามต่ำหลุดออกจากลำคอเขา"อารักขาชายาข้า! ไฉ่หาน ไม่ต้องห่วงข้า อารักขาพระชายา!!"คำสั่งเปี่ยมด้วยอำนาจและเด็ดขาดโดยไม่ลังเล ชินหวางอ๋องใช้ร่างสูงใหญ่ของตนเองโอบล้อมร่างบางไว้เต็มที่ แผ่นหลังกว้างตั้งตรงรับคมมีดที่ฟาดมาโดยตรงแทนซีหรู เขาขยับตัวอย่างรวดเร็วราวกับเสือโคร่งที่กำลังปกป้องลูกน้อยเสียงใบมีดเสียดแทงผิวเนื้อดัง “ฉึบ!” เลือดสดพุ่งซึมออกจากบาดแผลลึกบนบ่ากว้างของเขาทันที แต่เขากลับไม่แม้แต่จะร้องครวญสักคำ เพียงยิ่งกระชับอ้อมแขนแน่นขึ้น"ท่านอ๋อง!" ไฉ่หานร้องด้วยความตกใจ ทะยานเข้าต่อสู้กับมือสังหารอีกทาง เสี่ยวอูที่รีบวิ่งเข้ามาขวางมือสังหารที่ตั้งใจพุ่งเข้าหาซีหรูชินหวางอ๋องเบี่ยงตัวหลบการโจ

ภายในเรือนรักษาจนอ๋องไร้พ่ายของชินหวางอ๋องยามค่ำคืน แสงโคมแดงสลัวไหวเบาๆ ไปตามลมชินหวางอ๋องบาดเจ็บแต่ปลอดภัยดีแล้ว ซีหรูยังกุมมืออีกคนไว้แน่นสายตายังห่วงใย“ฮ่องเต้เสด็จๆๆๆๆๆ” ไฉ่หานรีบเข้ามายืนประสานมือพร้อมกับเสี่ยวอูฮองเฮาอี้หรานเดินตามร่างสูงของชินเตอหลางฮ่องเต้เข้ามาข้างใน ซีหรูลุกขึ้นย่อกายลงอย่างงดงาม“เสิ่นซีหรูถวายพระพรฝ่าบาท” เงยหน้าขึ้นสบตาชินเตอหลางช้าๆ ชินเตอหลางจ้องมองใบหน้างดงามของซีหรูพร้อมกับรอยยิ้ม“ข้าคิดไม่ผิดจริงๆ ในที่สุดแล้วใบหน้านี้ของเจ้าก็เปิดเผยออกมา” ชินเตอหลางฮ่องเต้เอ่ยช้า ๆ มองซีหรูด้วยแววตาที่ทั้งอบอุ่นและไตร่ตรอง ผิดกับใบหน้าที่แสนจะผิดหวังของอี้หรานฮองเฮา “ใบหน้าเจ้า…มิใช่สิ่งธรรมดาชินหวางอ๋องเห็นไหมในที่สุดเพชรก็คือเพชร”“พ่ะย่ะค่ะ กลัวจะมาถึงวันนี้ชินหวางอ๋องก็เหนื่อยไม่น้อยทีเดียว”ชินหวางอ๋องซึ่งพิงหมอนอยู่ เอ่ยขึ้นด้วยเสียงอ่อนแรง“ซีหรู…ถึงเวลาแล้ว อย่าให้ความลับนั้นเป็นกำแพงระหว่างเจ้ากับชินหวางอ๋องอีกต่อไป”“นี่คือเรื่องจริงใช่ไหมเจ้างดงามเพียงนี้เชียวหรือมิน่าเล่า” เสียงของฮองเฮาอี้หรานเอ่ยขึ้นอย่างแผ่วเบา ก่อนเบือนสายตาลงเล็กน้อย ราวกั

จวนสกุลหยาง ภายในคฤหาสน์หลังใหญ่กลับไม่มีแสงไฟจากตะเกียงแม้แต่น้อยเงียบงันและวังเวงราวกับจวนร้างที่ลานด้านใน หยางฟางหรานในชุดคลุมสีดำสนิทและใต้เท้าหยางซูซินกำลังเร่งเก็บข้าวของใส่หีบเล็ก สีหน้าเต็มไปด้วยความเครียดระคนหวาดหวั่น"เร็วเข้า! อย่ามัวชักช้ารีบไปให้พ้นจากที่นี่" หยางซูซินเสียงขุ่นเร่งบุตรสาว "คืนนี้ต้องออกเดินทางด้านตะวันตก อย่าให้คนของวังหลวงตามรอยได้พอออกไปพ้นจากที่นี่แล้วจึงหาทางส่งข่าวกับเสวี่ยเต๋ออ๋อง"หยางฟางหรานกัดฟันแน่น ใบหน้าไร้สีเลือด ไม่คิดเลยว่าวันหนึ่งจะต้องหนีหัวซุกหัวซุนเช่นนี้ ทั้งที่เคยเป็นหญิงสูงศักดิ์ที่ผู้คนชื่นชมเคยยืนเคียงข้างชินหวางอ๋องที่ผู้คนหล่าวขานว่าสมกันราวกับกิ่งทองใบหยก...แต่บัดนี้กลับต้องหนีตายทว่ายังไม่ทันที่สองพ่อลูกจะได้ออกจากประตูหลัง“โครม!”บุรุษสองคนในชุดคลุมคล้ายชนเผ่าโบราณ ก้าวเข้ามาพร้อมแววตาเยือกเย็นหนึ่งคือชายชราร่างผอมสูง ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยย่นแต่แฝงด้วยแววตาคมกริบ โม่กู๋กังฮวนอีกคนคือชายร่างใหญ่ บ่าและหลังตั้งตรง แม้อายุล่วงเลย แต่เพียงยืนอยู่เฉย ๆ ก็ให้ความรู้สึกน่าเกรงขามเสียแล้ว อ้ายหลัวปิงเอ่อหยางซูซินขมวดคิ้วทันที “

ท้องพระโรงเงียบงันเหล่าขุนนางน้อยใหญ่ต่างก้มหน้าเงียบกริบ เมื่อเสียงของชินหวางอ๋องดังกังวานกลางห้องบัลลังก์“ขอฝ่าบาทโปรดไตร่ตรอง…ข้ากระหม่อมชินหวาง ขอไขความจริงในคดีเมื่อยี่สิบปีก่อนและคดีที่เกิดขึ้นกับพระชายาซีหรูตลอดช่วงที่ผ่านมา”สายตาของทุกผู้คนเบิกกว้างเมื่อชินหวางอ๋องกล่าวต่อ“การวางเพลิงสังหารอย่างอำมหิตในคืนหนึ่งของฤดูหนาวเมื่อยี่สิบปีก่อน เบื้องหลังคือคนผู้หนึ่งที่ใครเล่าจะคาดถึงนั่นคือสวีเหยี่ยน...ซึ่งเป็นฮูหยินรองในตอนนั้น”เสียงฮือฮาดังขึ้นระลอกหนึ่ง สีหน้าของฮองเฮาอี้หรานซีดเผือดทันที น้ำตาไหลซึมลงจากดวงตาโดยไม่ทันรู้ตัว“ฮูหยินสวีเหยี่ยนต้องการกำจัดภรรยาเอกของใต้เท้าเสิ่น…เพื่อเปิดทางให้เป็นหนึ่งในตระกูลเสิ่น และบุตรีนั่นคือชายาของข้าเสิ่นซีหรู…ก็เป็นหนึ่งเดียวของผู้ที่รอดชีวิตจากเปลวเพลิงในคืนนั้น” เขาหยุดสูดลมหายใจพลางกำหมัดแน่น“ไม่เพียงเท่านั้น สวีเหยี่ยนฮูหยินคนนั้นยังเป็นผู้วางยาซีหรูถึงสองครั้ง และอีกผู้หนึ่ง…หยางฟางหราน บุตรีของใต้เท้าหยางซูซิน ใช้เล่ห์กลวางยา ลอบสังหาร และจับตัวพระชายาซีหรูเพื่อหวังตำแหน่งชายาเอกในภายภาคหน้า—ขณะนี้ถูกคุมขังอยู่ในคุกหลวง”ชินเต