All Chapters of ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม2: Chapter 61 - Chapter 70

“ป้ายหยกนี่เป็นของแม่นางข้าไม่อาจรับคืนไปได้” ซีหรูนิ่งงัน “คุณหนูเก็บมันไว้เสียข้าไร้สิ่งตอบแทนป้ายหยกนี่หากว่าวันไหนที่คุณหนูมีเรื่องขอร้องข้าค่อยนำมันมามอบให้กับข้าชินหวางอ๋อง ดีไหม” รวบมือบางของซีหรูที่ยื่นป้ายหยกมาให้ซีหรูถอนหายใจ“ท่านจะแต่งชายาเอกทันทีที่ชายารองตั้งครรภ์อย่างนั้นหรือ” ชินหวางอ๋องยิ้มใบหน้าสดใส“ข้ารอเวลานี้มานานและข้าเองก็ไม่อยากเป็นคนที่ผิดคำสัญญา” ซีหรูยิ้มเศร้าๆ ก้าวเดินจากมา“คุณหนู อย่าเพิ่งไปข้าได้มอบเหรียญทองให้กับพ่อค้าขนมไหว้พระจันทร์ร้านนี้เพื่อจ่ายค่าขนมให้กับคุณหนูไม่ว่าคุณหนูอยากมากินเมื่อไหร่ก็ไม่ต้องจ่ายเงิน”“ขอบคุณท่านอ๋อง” ซีหรูก้าวเดินจากไปพระราชวังฤดูหนาว“ความจริงแล้วเจ้าเสี่ยวอูเจ้าก้ทำเครื่องเสวยรสชาติดีเหมือนกันนะ” ไฉ่หานเอ่ยปากชม คีบอาหารใส่ปาก “เครื่องปรุงรสที่ดีที่สุดคือความหิวตอนนี้มืดค่ำแล้วเราเพิ่งจะได้กินอาหารเย็นนั่นย่อมไม่แปลกที่เราจะรู้สึกเอร็ดอร่อย ท่านอ๋องกับพระชายารอง ไม่เห็นจะชมข้าสักคำ”“จะชมได้อย่างไรในเมื่อ เฮอะชายารองงดงามที่สุดในสามโลก เจ้าคิดว่ายังมีแก่ใจชื่นชมสิ่งใดอีกหรือ”ไฉ่หานพยักหน้าไปทางชินหวางอ๋องที่นั่งจ้

“เดี๋ยวนี้ เสี่ยวอูเจ้าต้องไปเดี่ยวนี้ตามท่่านหมอมาตรวจครรภ์ และจะต้องเป็นหมอหญิงเท่านั้น” เสี่ยวอูรีบวิ่งแจ้นไปตามมือที่ชี้ไปที่หน้าประตู ชินหวางอ๋องประคองซีหรูที่อิดโรย ไปที่แท่นบรรทม“หวางเฟย เป็นอย่างไรบ้าง ทนเอาหน่อยเสี่ยวอูกำลังๆ ไปตามท่านหมอ ข้าดีใจที่สุดที่เจ้ากำลังตั้งครรภ์” คำว่าดีใจที่กำลังตั้งครรภ์ทำให้ซีหรู ผลักชินหวางอ๋องแล้วทรุดกายลงนั่งบนแท่นบรรทม“ไม่ต้องห่วงท่านอ๋องไปเสวยเช้าเสีย ซีหรูไม่เป็นอะไรมากและตอนนี้อยากจะอยู่คนเดียวไม่อยากจะพูดคุยกับใครท่านหมอก็ไม่จำเป็น” ชินหวางอ่องยิ้มกว้าง“ได้ๆๆๆ เจ้าอยากจะพบท่านหมอเมื่อไหร่ค่อยพบ ข้าให้เสี่ยวอูพาท่านหมอมารอเจ้าที่นี่ และเอ่อข้าออกไปก่อนเจ้าพักเสีย ไม่สิข้าไปทำอาหารอ่อนๆ ให้เจ้าดีไหม เจ้ากินอะไรเสียหน่อยจึงค่อยพัก” ซีหรูนอนตะแคงหันหลังให้กับชินหวางอ๋องเสีย“ข้าออกไปเดินรอบๆ วังฤดูหนาวหา ผลไม้รสเปรี้ยวให้เจ้าดีไหมข้าเคยได้ยินว่าคนท้อมักจะชอบกินผลไม้รสเปรี้ยวเจ้ารอข้าไม่นาน” รีบสาวเท้าออกจากห้องไป หารู้ไม่ว่าตอนนี้ซีหรูกลับคิดไปไกลว่าชินหวางอ๋องดีใจที่ซีหรูตั้งครรภ์เพราะจะได้แต่งกับหยางฟางหราน ซีหรูที่รู้สึกว่าขอบตาร้อนผ

เสียงตะโกนของเสี่ยวอูดังมาจากหน้าประตู “ท่านอ๋องขอรับ เสี่ยวอูกลับมาแล้วขอรับ!”ชินหวางอ๋องคลายอ้อมแขนจากร่างบางอย่างไม่เต็มใจ ดวงตาคมวาวเหลือบมองซีหรูที่ยังไม่ยอมสบตา ก่อนจะหันหลังเดินออกไปช้า ๆ ปล่อยให้บรรยากาศในห้องเงียบงันจนซีหรูอยากจะหนีไปเสียจากตรงนั้นประตูบานใหญ่ปิดลงซีหรู ยกมือขึ้นแตะที่ข้างแก้มของตนเบา ๆ กลิ่นไอจากลมหายใจของชินหวางอ๋องยังอ้อยอิ่งอยู่ตรงนั้น หลุบตามองพื้น มืออีกข้างกำแน่นแนบอก“ท่านรู้หรือไม่ ว่าคำว่า มีเจ้าในใจ… ของท่าน มันสั้นไปแค่คำเดียว แต่เจ็บจนลมหายใจข้าติดขัด”หัวใจตอนนี้เต้นแผ่วเบา...แต่น้ำตาคลอข้างนอกนั่น“ท่านอ๋องไม่มีท่านหมอที่พอจะช่วยเรื่องนี้ได้ข้าจึงซื้ออย่าบรรเทาอาการวิงเวียนกลับมา แต่ ม้าเร็วที่รอที่หน้าพระราชวังฤดูหนาว ส่งข่าวที่ทำให้ต้องตื่นตกใจตอนนี้ฝ่าบาทตั้งใจรื้อฟื้นเรื่องการตายของมารดาพระชายารองที่ตายในกองเพลิงครั้งนั้นชินหวางอ๋องรับรายงานจากเสี่ยวอูที่เพิ่งเดินทางกลับมาด้วยสีหน้าเคร่งเครียด“แน่ใจหรือว่า...ว่าฝ่าบาทจะไตร่สวนเรื่องนี้อีกครั้ง?” เสียงเข้มเอ่ยถาม“ขอรับ ฝ่าบาททรงสั่งให้ตรวจสอบบันทึกเก่าของคดีเพลิงไหม้เมื่อสิบปีก่อน

พระราชวังฤดูหนาวยามดึก สงัดที่ หิมะโปรยปรายเสียงลมหนาวพัดวูบผ่านระเบียงศิลากว้าง เสียงกิ่งไม้เสียดสีกันแผ่วเบาราวกับกระซิบเตือนภัยกลางราตรี เสี่ยวอูเจ้าขี้เซานั่นหลับไปแล้วเพราะชินหวางอ๋องที่บอกเขาว่าควรพักผ่อนเสียซีหรูนอนหลับสนิทอยู่บนแท่นนอนในอ้อมแขนของชินหวางอ๋องที่ยังโอบกอดแนบแน่น ลมหายใจของเขาสม่ำเสมอ เพราะทั้งสองคนเพิ่งได้มีค่ำคืนแห่งความรักร่วมกันอย่างอบอุ่นแต่ในความเงียบสงบ กลับมีเงาดำซ่อนตัวอยู่มือสังหารในชุดดำถึงสามคนประตูไม้ที่ปิดสนิทถูกดันเปิดออกอย่างไร้สุ้มเสียง เงาร่างในชุดดำสามคนลอบเข้ามา พวกมันคือมือสังหารที่ถูกส่งมา พวกมันเคลื่อนตัวราวกับเงา แฝงกลิ่นอายแห่งความตายเอาไว้ในทุกย่างก้าวในมือคนทั้งสามกำกระบี่คมกริบไว้ในท่าเตรียมพร้อมกระบี่ที่ลับจนคมเฉียบส่องประกายสะท้อนแสงจันทร์ เสี้ยววินาทีแห่งความตายใกล้เข้ามาแล้ว“สวบ”เสียงคมกระบี่กระทบเพียงความว่างเปล่า ไฟในโคมแก้วสั่นไหวก่อนจะดับวูบไปในพริบตา ชินหวางอ๋องตื่นขึ้นในเสี้ยววินาที มือขวาชักกระบี่ใต้หมอนพลางตะโกน “หวางเฟยระวังตัว! หลบออกไป”ซีหรูลุกขึ้นอย่างตกใจ ยังไม่ทันได้ตั้งสติ ก็เห็นเงาร่างของชินหวางอ๋องปะทะกับ

ลมหนาวพัดเบาบาง ชินหวางอ๋องนั่งอยู่บนหลังม้าตัวสูงสง่า สวมผ้าคลุมขนจิ้งจอกสีดำ ปลายผ้าพลิ้วไหวในสายลม ตรงข้างกายของเขาคือเกี้ยวเล็กที่จำต้องใช้เกี้ยวเล็กเพราะเกี้ยวที่มารับยังไม่ถึงกำหนดเวลาที่จะมารับนั่นเองเสี่ยวอูจึงจำต้องหาเกี้ยวสำหรับซีหรู ในราคาที่สูงลิบเพื่อกลับวังหลวงก่อนกำหนดภายในนั้นซีหรูนั่งอยู่เพียงคนเดียว เส้นบางๆ ที่กางกั้นคนทั้งสองกำลังเริ่มขึ้นอีกครั้ง ซีหรูนั่งนิ่งเงียบไม่เอ่ยคำใดดึงม่านบางลงเล็กน้อย ไม่อยากให้ผู้ใดเห็นสีหน้าเงียบงันของตน ไม่ใช่เพราะเศร้า…แต่เพราะกำลังทำใจว่าจากนี้ไปช่วงเวลาแห่งความสุขกำลังจะหมดลง หรือเป็นเพราะอารมณ์แปรปรวนของคนที่กำลังตั้งครรภ์กันแน่จึงมองทุกอย่างอย่างคนที่เจ็บปวดเสมอ เสี่ยวอูส่งถ้วยยาบรรเทาอาการแพ้ท้อง“พระชายา ท่านดื่มเสียหน่อยข้าเพิ่งเคี่ยวเสร็จยังอุ่นๆ ดื่มเผื่อไว้ว่าจะเกิดอาการตอนไหนไม่อาจทราบได้” น้ำเสียงห่วงใยหวังดีนับจากวันนี้ไป ซีหรูคือ "สตรีของชินหวางอ๋อง"ในความคิดของซีหรูไม่มีทางเป็นอื่น แต่ในสายตาของหยางฟางหรานและชินหวางอ๋องเล่าพวกเขาคิดกันแบบไหนและ…ซีหรูคือภัย คือเงาอันไม่พึงประสงค์ที่อาจรบกวนความมั่นคงของตำแหน่งชายาเอ