Semua Bab The Ruthless BILLIONAIRE : Bab 11 - Bab 20

Kinabukasan, sa opisina... Abala si Trixie sa pag-aayos ng mga documents sa desk niya nang biglang lumapit si Lance, may dala na namang dalawang baso ng kape. "Déjà vu?" natatawang isip ni Trixie. “For you, Miss Secretary.” Nakangiting inabot ni Lance ang coffee. “Uy, nagiging generous ka na naman, ah. Ano na namang kapalit nito?” biro niya habang inaabot ang baso. “Wala. Gusto ko lang kasing bumawi. Parang ang dami mong iniisip kagabi.” Napatingin si Trixie kay Lance, kunot-noo. “Bakit naman?” “Ewan ko. Pakiramdam ko, may gumugulo sa’yo. At alam mo ba kung ano yun?” Bumaba ang boses ni Lance, parang may sikreto. “Ano?” “Si Kuya.” Halos mabilaukan si Trixie sa iniinom niyang kape. “Ha?! Ano naman ang konek ni Sir Dylan sa akin?” Ngumisi lang si Lance. “Hmm, ikaw ang makakasagot niyan.” Bago pa makasagot si Trixie, biglang bumukas ang pinto ng opisina at pumasok si Dylan. Agad niyang nakita sina Lance at Trixie na magkasamang tumatawa habang hawak ang kape. Hindi niya alam

Maagang dumating si Trixie sa opisina, dala ang kape ni Dylan at ilang mahahalagang papeles na kailangan pirmahan. Habang papasok sa office ni Dylan, napansin niyang tila tahimik ang paligid. "Hmm, hindi pa yata dumarating si boss?" bulong niya sa sarili. Pagbukas niya ng pinto, nagulat siya ng bumungad sa kanya si Dylan—nakasandal sa swivel chair, nakapikit, at mukhang hindi pa ganap na gising. Halatang puyat ito, marahil dahil sa bigat ng isipin kahapon. Napangiti si Trixie. "Ang cute niya pag natutulog—wait, Trixie! Ano na naman yang iniisip mo?!" sigaw niya sa isipan niya. Dahan-dahan siyang lumapit sa mesa at marahang inilapag ang mga papeles at kape. Pero bago pa siya makalabas ng opisina… "Trixie…" mahinang tawag ni Dylan, bahagyang idinilat ang mga mata. "Ay! Gising ka na pala, Sir! Akala ko tulog ka pa," sabi ni Trixie habang napaatras ng bahagya. Umayos ng upo si Dylan at kinuha ang tasa ng kape. "Kanina ka na bang nandito?" tanong niya habang nilalasahan ang un

Hindi mapakali si Trixie matapos ang pag-uusap nila ni Dylan. Parang nagkaroon ng malaking shift sa pagitan nila—mula sa pilyong asaran, naging seryoso ang mga banat ng kanyang boss."Akin ka lang.""Gusto kong ako lang ang tinitingnan mo."Ramdam pa rin niya ang kilig at kaba sa sinabi nito. Ano ba ang ibig sabihin ni Dylan? At bakit parang gusto niya itong paniwalaan?"Tsk! Trixie, tama na! Huwag mong hayaang guluhin ng boss mo ang utak mo!" sabi niya sa sarili habang pinipilit na mag-focus sa trabaho.Pero kahit anong gawin niya, hindi niya maalis sa isipan ang paraan ng pagsasalita ni Dylan—ang titig nito, ang lambing sa boses, at ang matamis pero mapang-asar na ngiti nito.Sa loob ng opisina...Habang sinusuri ni Dylan ang mga dokumento, hindi niya maiwasang mapangiti sa reaksyon ni Trixie kanina."Namula siya… nag-panic… Mukhang may epekto na ako sa kanya."Alam niyang hindi siya sanay sa ganitong pakiramdam. Noon, hindi siya basta-basta naaapektuhan ng kahit sino, pero iba si Tr

Sa tabing dagat....Makaraan ang ilang oras ng pagtambay sa cabana, nagdesisyon silang lumabas at maglakad-lakad sa tabing-dagat. Nasa harap si Trixie, habang si Dylan ay tahimik na naglalakad sa tabi niya, at nakatitig kay Trixie."Uy, anong iniisip mo?" tanong ni Trixie nang mapansin niyang tulala si Dylan."Ikaw."Napahinto siya. "H-Ha?!"Napangiti si Dylan. "Sabi ko, iniisip ko kung gusto mong maglaro.""Huwag kang pa-smooth talker diyan, boss!" singhal ni Trixie, pero halatang tinamaan."Anong laro naman ‘to?" dagdag niya habang pilit na pinapakalma ang sarili."Race," sagot ni Dylan, sabay turo sa isang puno malapit sa cottage. "Kung sino mauna ro’n, mananalo."Napakunot-noo si Trixie. "Aba, parang gusto kong manalo ah! May premyo ba?"Nag-isip si Dylan sandali, tapos ngumiti. "Sige, kung manalo ka, bibigyan kita ng isang wish.""Wish? Kahit ano?"Tumango si Dylan. "Oo. Pero kung ako ang manalo…"Napalunok si Trixie. "Ano?""Gagawin mo ang gusto kong ipagawa sa’yo.""Aba, parang

Kinabukasan, balik sa realidad ang lahat. Pagkarating ni Trixie sa opisina, tila normal lang ang takbo ng araw paggawa ng mga schedule ni Dylan, pag-aasikaso sa mga dokumentong kailangang ipareview, at pagsagot sa mga tawag. Tahimik ngunit maayos ang kanilang trabaho, pero paminsan-minsan, nahuhuli ni Trixie si Dylan na nakatitig sa kanya. Para bang may gusto itong sabihin pero pinipigilan ang sarili. Hindi maiwasan ni Trixie ang magtanong sa isip niya totoo kaya ang mga pinaparamdam ni Dylan sa kanya? O baka naman panandalian lang ang lahat? "Sana nga, laging ganito na lang..." bulong niya sa sarili habang nagtatype. Pero hindi mo talaga masasabi kung ano ang mangyayari. Habang abala siya sa ginagawa, isang di inaasahang bisita ang dumating isang bisitang susubok sa katahimikan at kasiyahan nilang dalawa. "Excuse me, is this Dylan’s office?" Napatingala si Trixie. Isang matangkad, eleganteng babae ang nakatayo sa harapan niya. Para itong buhay na barbie—balingkinitan, may mahaban