The Ruthless BILLIONAIRE

Sa isang lungsod na hindi natutulog, kung saan ang ilaw ng mga skyscraper ay parang mga bituin sa lupa, doon matatagpuan ang pinakamalaking negosyo ng Montenegro Corporation. Sa pinakataas na palapag ng isang modernong gusali, nakaupo si Dylan Montenegro—ang CEO na kilala hindi lamang sa kanyang husay sa negosyo kundi pati na rin sa kanyang malamig na ugali."Sir, here’s the report for the third quarter." Ang nanginginig na boses ng kanyang assistant ay tumawag sa atensyon ni Dylan.Tumango lang siya at tinanggap ang dokumento, hindi man lang binigyan ng tingin ang kawawang empleyado. Sa mundo ni Dylan, walang puwang para sa emosyon. Ang lahat ay tungkol sa resulta. Sa bawat pagkakamali, may kabayarang kabawasan sa sahod o mas malala—termination.Ngunit sa likod ng kanyang matigas na anyo, may sugat na hindi na gumaling. Labing-dalawang taon na ang nakalipas mula nang masaktan siya ng babaeng minahal niya ng buo niyang pagkatao. Mula noon, isinumpa niyang hindi na siya magtiti

Dalawang linggo na ako sa Montenegro Corporation, at sa wakas, pakiramdam ko’y nasasanay na ako sa mabilis at walang-patawad na trabaho rito. Pero kahit anong gawin ko, tila hindi pa rin ako makakuha ng matinong feedback mula sa boss kong si Dylan Montenegro. Araw-araw, pareho lang ang routine—matataray na utos, malamig na titig, at sandamakmak na paperwork.Minsan, gusto kong iuntog ang ulo ko sa pader."Sir, here's your coffee," sabi ko habang maingat na inilapag ang tasa sa harapan niya.Hindi man lang siya lumingon. "Did you double-check the budget proposal for the board meeting later?""Yes, Sir! Triple-checked pa nga po," sagot ko, pilit na ngumiti kahit kinakabahan."Good." Malamig ang tinig niya, parang robotic, habang nakatutok pa rin sa mga papeles.Napapikit ako sandali at napailing. Parang walang araw itong hindi nakasimangot, tsk… pero ang gwapo mo kahit ganyan mukha mo.Habang naglalakad ako pabalik sa desk ko, napadaan ako sa conference room kung saan nagmi-meeting ang m

TRIXIE Maaga akong nagising kahit wala akong pasok ngayon. Plano kong mamili ng mga kailangan ko sa apartment, kaya mabilis akong naligo para hindi maipit sa traffic. Pagkatapos mamili, agad akong umuwi. Sa pagmamadali ko, hindi ko napansin ang isang taong papalapit sa akin. Masyado yatang mabigat ang mga pinamili ko kaya nawalan ako ng balanse—muntikan na akong mapasubsob! Pero bago pa ako bumagsak, may malakas na bisig na sumalo sa akin. Nanlaki ang mga mata ko nang makita kung sino ang nakahawak sa bewang ko. "S-Sir Dylan...?" Napasinghap ako at agad na tumayo nang tuwid. "Pasensya na po! Hindi ko po kayo namalayan—" "It's okay," putol niya, isang bagay na bihirang-bihira niyang gawin. "Hindi ko rin naman nakita na may nakasalubong ako." Parang ibang Dylan ito. Wala ang usual na irap niya. Wala rin ang pasimpleng inis sa boses niya. Kung hindi ko siya kilala, iisipin kong... normal lang siyang tao ngayon. "Parang di siya bad mood ngayon," bulong ko sa isip ko. Naalala ko

Matapos ang masalimuot na pagbisita ni Samantha sa opisina, hindi mapakali si Dylan. Bumalik siya sa kanyang upuan at tumitig sa bintana, tinatanaw ang mga gusali ng lungsod. Sa bawat tingin niya, tila bumabalik ang mga alaala—mga masayang araw nila ni Samantha at ang masakit na gabing iniwan siya nito. Hindi niya mapigilang muling isipin ang sinabi ni Samantha: "I want to fix things, Dylan." Ngunit paano mo nga ba aayusin ang isang bagay na basag na? Sa kabilang banda, si Trixie… Sa pantry, tila hindi pa rin makaget-over si Trixie sa presensya ni Samantha. Nasa harapan niya ang kanyang tasa ng tsaa, pero hindi niya ito naiinom. Nakatitig lang siya sa kawalan, pilit iniintindi ang nararamdaman. "Hoy, Trixie!" sigaw ni Lani habang biglang umupo sa tabi niya. "Ano na naman iniisip mo? Si boss? Or ‘yung ex niya?" Napapitlag si Trixie. "H-ha? Wala! Hindi ako interesado!" "Eh bakit parang wala ka sa sarili? Halata naman eh. Ang tanong, na-insecure ka ba kay Miss Samantha?" tanong ni L

Sa labas ng meeting room... Abala si Trixie sa pag-aasikaso ng mga papeles sa labas ng opisina ni Dylan, pero kahit anong pilit niyang mag-focus, hindi niya maiwasang balikan ang nangyari kahapon. "Ano kaya ang pinag-usapan nila ni Sir Dylan at bakit parang ang bigat ng aura niya buong araw?" tanong niya sa sarili habang inilalagay sa folder ang ilang reports. Napabuntong-hininga siya. Hindi siya dapat nakikialam, pero hindi niya rin mapigilan ang sariling mag-alala. Pagkatapos ng meeting... Mabilis na lumabas si Dylan mula sa meeting room, halatang iritado. Diretso siyang naglakad pabalik sa opisina niya, hindi man lang nilingon ang ibang executives. Maging si Trixie ay bahagyang nagulat sa inis na nakaukit sa mukha ng kanyang boss. "Trixie," malamig na tawag ni Dylan habang binubuksan ang pinto ng kanyang opisina. Agad na sumunod si Trixie, dala ang folder ng mga reports. "Yes, Sir?" "Cancel all my afternoon meetings," utos ni Dylan habang naupo sa swivel chair niya. Napakun