Ang mundo ni Dylan Montenegro ay umiikot sa kita at kapangyarihan hanggang sa araw na makilala niya si Trixie Lopez, isang masiglang babae na ang walang pakialam na personalidad ay yumanig sa kanyang matibay na buhay. Nang hindi alam na nag-a-apply para sa isang kalihim na tungkulin sa ilalim ng kasumpa-sumpa na CEO, ang maliwanag na ugali ni Trixie ay sumasalungat sa malamig na aura ni Dylan, na humahantong sa komedya na hindi pagkakaunawaan at hindi inaasahang mga sandali ng kahinaan. Kung ano ang nagsisimula bilang patuloy na pagtatalo ay nagiging mas malalim, ngunit hindi walang mga hamon ng paninibugho, personal na mga lihim at tunggalian.
View MoreKinabukasan, balik sa realidad ang lahat. Pagkarating ni Trixie sa opisina, tila normal lang ang takbo ng araw paggawa ng mga schedule ni Dylan, pag-aasikaso sa mga dokumentong kailangang ipareview, at pagsagot sa mga tawag. Tahimik ngunit maayos ang kanilang trabaho, pero paminsan-minsan, nahuhuli ni Trixie si Dylan na nakatitig sa kanya. Para bang may gusto itong sabihin pero pinipigilan ang sarili. Hindi maiwasan ni Trixie ang magtanong sa isip niya totoo kaya ang mga pinaparamdam ni Dylan sa kanya? O baka naman panandalian lang ang lahat? "Sana nga, laging ganito na lang..." bulong niya sa sarili habang nagtatype. Pero hindi mo talaga masasabi kung ano ang mangyayari. Habang abala siya sa ginagawa, isang di inaasahang bisita ang dumating isang bisitang susubok sa katahimikan at kasiyahan nilang dalawa. "Excuse me, is this Dylan’s office?" Napatingala si Trixie. Isang matangkad, eleganteng babae ang nakatayo sa harapan niya. Para itong buhay na barbie—balingkinitan, may mahaban
Hawak pa rin ni Dylan ang kamay ni Trixie habang nakatayo sila sa surfboard. Kahit na ang dapat niyang iniisip ay ang balanse, hindi maiwasan ni Trixie na mapansin kung gaano kainit ang palad ng lalaki—at kung paano siya nito inaasikaso nang hindi man lang nag-aalangan.Hindi makapag focus si Trixie sa pagbabalanse dahil sa mga nararamdaman niya ng mga sandali na magdikit ang katawan nila ni Dylan."Okay ka lang?" tanong ni Dylan, bahagyang nakayuko upang tingnan ang ekspresyon ni Trixie.Napalunok siya. Bakit parang ang lapit-lapit ng mukha niya?!"O-oo naman," sagot niya, kahit na pakiramdam niya ay hinahamon siya ng sariling puso na huwag mahulog.Nagbigay ng isang maliit na ngiti si Dylan bago dahan-dahang binitawan ang kamay niya. "Try mo nang mag-balance nang mag-isa."At doon siya nagkamali.Dahil sa sobrang pagtuon sa pagkawala ng hawak ni Dylan, hindi niya napansin ang paparating na alon—at bago pa siya makareact, nawalan na siya ng balanse at diretso siyang bumagsak sa tubig.
Sa tabing dagat....Makaraan ang ilang oras ng pagtambay sa cabana, nagdesisyon silang lumabas at maglakad-lakad sa tabing-dagat. Nasa harap si Trixie, habang si Dylan ay tahimik na naglalakad sa tabi niya, at nakatitig kay Trixie."Uy, anong iniisip mo?" tanong ni Trixie nang mapansin niyang tulala si Dylan."Ikaw."Napahinto siya. "H-Ha?!"Napangiti si Dylan. "Sabi ko, iniisip ko kung gusto mong maglaro.""Huwag kang pa-smooth talker diyan, boss!" singhal ni Trixie, pero halatang tinamaan."Anong laro naman ‘to?" dagdag niya habang pilit na pinapakalma ang sarili."Race," sagot ni Dylan, sabay turo sa isang puno malapit sa cottage. "Kung sino mauna ro’n, mananalo."Napakunot-noo si Trixie. "Aba, parang gusto kong manalo ah! May premyo ba?"Nag-isip si Dylan sandali, tapos ngumiti. "Sige, kung manalo ka, bibigyan kita ng isang wish.""Wish? Kahit ano?"Tumango si Dylan. "Oo. Pero kung ako ang manalo…"Napalunok si Trixie. "Ano?""Gagawin mo ang gusto kong ipagawa sa’yo.""Aba, parang
Sa kotse ni Dylan... Habang tahimik sila sa pagababyahe ay di mapakalai si Trixie sa trip ng boss niya, di niya alam anong nasa isip nito."Sigurado ka bang okay lang na mag-leave tayo today?" tanong ni Trixie habang nakatingin sa daan."Mmhmm," sagot ni Dylan habang nakapirmi lang ang tingin sa kalsada. "Lance is handling everything. And I need a break."Hindi alam ni Trixie kung paano siya dapat mag-react."Si Boss, gusto ng break?! Parang himala.""Hindi ba dapat ako ‘yung may say dito? Assistant mo ako," biro niya."Bakit? Ayaw mo bang makasama ako sa labas ng opisina?" sabay tingin ni Dylan sa kanya saglit, may nakakalokong ngiti.Muntik nang mabulunan si Trixie sa ka corny-han ng boss. "Hindi ko naman ‘yon sinabi!""Ah, so gusto mo akong makasama?"Napangiwi si Trixie. "Ugh, ang kulit mo!"Tawa lang ang isinagot ni Dylan, na lalo lang nagpakulo sa utak ni Trixie."Ano ba ‘tong nangyayari?! Bakit parang lumalambing ‘tong boss ko?"Sa isang beach resort sila napadpad....Pagdating
Hindi mapakali si Trixie matapos ang pag-uusap nila ni Dylan. Parang nagkaroon ng malaking shift sa pagitan nila—mula sa pilyong asaran, naging seryoso ang mga banat ng kanyang boss."Akin ka lang.""Gusto kong ako lang ang tinitingnan mo."Ramdam pa rin niya ang kilig at kaba sa sinabi nito. Ano ba ang ibig sabihin ni Dylan? At bakit parang gusto niya itong paniwalaan?"Tsk! Trixie, tama na! Huwag mong hayaang guluhin ng boss mo ang utak mo!" sabi niya sa sarili habang pinipilit na mag-focus sa trabaho.Pero kahit anong gawin niya, hindi niya maalis sa isipan ang paraan ng pagsasalita ni Dylan—ang titig nito, ang lambing sa boses, at ang matamis pero mapang-asar na ngiti nito.Sa loob ng opisina...Habang sinusuri ni Dylan ang mga dokumento, hindi niya maiwasang mapangiti sa reaksyon ni Trixie kanina."Namula siya… nag-panic… Mukhang may epekto na ako sa kanya."Alam niyang hindi siya sanay sa ganitong pakiramdam. Noon, hindi siya basta-basta naaapektuhan ng kahit sino, pero iba si Tr
Tahimik ang loob ng sasakyan habang magkasamang nakaupo sina Dylan at Trixie. Ramdam ni Trixie ang tensyon sa pagitan nila—hindi ito tulad ng normal nilang banter o asaran. May kung anong bigat sa mga mata ni Dylan habang nakatitig sa kanya. "Hindi ako madaling paasahin. Pero kung ikaw… handa akong subukan." Paulit-ulit na umaalingawngaw sa isip niya ang mga salitang iyon. Totoo ba ang narinig niya? O nagkamali lang siya ng pandinig? Napakapit siya sa kanyang bag, pilit hinahanap ang tamang sasabihin. Pero bago pa siya makapag-isip ng sagot, dumaan ang sasakyan sa isang maliit na lubak. "Ay!" gulat niyang sigaw nang bahagyang matumba ang katawan niya paharap. Mabilis siyang sinapo ni Dylan, hawak siya sa braso upang hindi tuluyang mapasubsob. Ngunit sa halip na mabilis siyang bitawan, nanatili ang kamay nito sa kanya. "Tsk. Ang clumsy mo talaga," bulong ni Dylan, pero may bahagyang ngiti sa labi. Ramdam ni Trixie ang init ng kamay nito. Hindi siya makatingin nang diretso. "S-sor
Maagang dumating si Trixie sa opisina, dala ang kape ni Dylan at ilang mahahalagang papeles na kailangan pirmahan. Habang papasok sa office ni Dylan, napansin niyang tila tahimik ang paligid. "Hmm, hindi pa yata dumarating si boss?" bulong niya sa sarili. Pagbukas niya ng pinto, nagulat siya ng bumungad sa kanya si Dylan—nakasandal sa swivel chair, nakapikit, at mukhang hindi pa ganap na gising. Halatang puyat ito, marahil dahil sa bigat ng isipin kahapon. Napangiti si Trixie. "Ang cute niya pag natutulog—wait, Trixie! Ano na naman yang iniisip mo?!" sigaw niya sa isipan niya. Dahan-dahan siyang lumapit sa mesa at marahang inilapag ang mga papeles at kape. Pero bago pa siya makalabas ng opisina… "Trixie…" mahinang tawag ni Dylan, bahagyang idinilat ang mga mata. "Ay! Gising ka na pala, Sir! Akala ko tulog ka pa," sabi ni Trixie habang napaatras ng bahagya. Umayos ng upo si Dylan at kinuha ang tasa ng kape. "Kanina ka na bang nandito?" tanong niya habang nilalasahan ang un
Kinabukasan... Tahimik na pumasok si Trixie sa opisina. Ang eksena kagabi sa sasakyan ay paulit-ulit na bumabalik sa isip niya—ang biglaang pagdikit ng mukha nila ni Dylan, ang sandaling pagkakakuryente ng mga mata nila. "Ano ba kasi ‘tong nararamdaman ko?!" Nagulat siya nang bumukas ang pinto ng opisina ni Dylan at tumambad sa kanya ang boss niyang nakakunot ang noo. “Trixie, coffee.” Napakunot ang noo niya. "Aba, parang bumalik sa pagiging dragon 'tong si Sir ah. Kakaligo ko lang ng malamig, pero eto na naman siya." Habang nagtitimpla ng kape, napansin ni Trixie si Lance na papalapit. Nakangiti ito at may dalang doughnut. “Good morning, Miss Secretary!” masayang bati ni Lance. Ngumiti si Trixie. “Good morning! Mukhang masaya ka ngayon ah.” “Syempre, pag ikaw kasama ko, sino bang hindi sasaya?” pabirong sagot ni Lance. “Heeh, Ang aga-aga, Lance. Wala ako sa mood sa mga pakilig mo,” natatawang tugon ni Trixie. Biglang bumukas muli ang pinto ng opisina ni Dylan. Tumambad sa ka
Kinabukasan, sa opisina... Abala si Trixie sa pag-aayos ng mga documents sa desk niya nang biglang lumapit si Lance, may dala na namang dalawang baso ng kape. "Déjà vu?" natatawang isip ni Trixie. “For you, Miss Secretary.” Nakangiting inabot ni Lance ang coffee. “Uy, nagiging generous ka na naman, ah. Ano na namang kapalit nito?” biro niya habang inaabot ang baso. “Wala. Gusto ko lang kasing bumawi. Parang ang dami mong iniisip kagabi.” Napatingin si Trixie kay Lance, kunot-noo. “Bakit naman?” “Ewan ko. Pakiramdam ko, may gumugulo sa’yo. At alam mo ba kung ano yun?” Bumaba ang boses ni Lance, parang may sikreto. “Ano?” “Si Kuya.” Halos mabilaukan si Trixie sa iniinom niyang kape. “Ha?! Ano naman ang konek ni Sir Dylan sa akin?” Ngumisi lang si Lance. “Hmm, ikaw ang makakasagot niyan.” Bago pa makasagot si Trixie, biglang bumukas ang pinto ng opisina at pumasok si Dylan. Agad niyang nakita sina Lance at Trixie na magkasamang tumatawa habang hawak ang kape. Hindi niya alam
Sa isang lungsod na hindi natutulog, kung saan ang ilaw ng mga skyscraper ay parang mga bituin sa lupa, doon matatagpuan ang pinakamalaking negosyo ng Montenegro Corporation. Sa pinakataas na palapag ng isang modernong gusali, nakaupo si Dylan Montenegro—ang CEO na kilala hindi lamang sa kanyang husay sa negosyo kundi pati na rin sa kanyang malamig na ugali."Sir, here’s the report for the third quarter." Ang nanginginig na boses ng kanyang assistant ay tumawag sa atensyon ni Dylan.Tumango lang siya at tinanggap ang dokumento, hindi man lang binigyan ng tingin ang kawawang empleyado. Sa mundo ni Dylan, walang puwang para sa emosyon. Ang lahat ay tungkol sa resulta. Sa bawat pagkakamali, may kabayarang kabawasan sa sahod o mas malala—termination.Ngunit sa likod ng kanyang matigas na anyo, may sugat na hindi na gumaling. Labing-dalawang taon na ang nakalipas mula nang masaktan siya ng babaeng minahal niya ng buo niyang pagkatao. Mula noon, isinumpa niyang hindi na siya magtiti...
Maligayang pagdating sa aming mundo ng katha - Goodnovel. Kung gusto mo ang nobelang ito o ikaw ay isang idealista,nais tuklasin ang isang perpektong mundo, at gusto mo ring maging isang manunulat ng nobela online upang kumita, maaari kang sumali sa aming pamilya upang magbasa o lumikha ng iba't ibang uri ng mga libro, tulad ng romance novel, epic reading, werewolf novel, fantasy novel, history novel at iba pa. Kung ikaw ay isang mambabasa, ang mga magandang nobela ay maaaring mapili dito. Kung ikaw ay isang may-akda, maaari kang makakuha ng higit na inspirasyon mula sa iba para makalikha ng mas makikinang na mga gawa, at higit pa, ang iyong mga gawa sa aming platform ay mas maraming pansin at makakakuha ng higit na paghanga mula sa mga mambabasa.
Comments