CINCO:Raphael Angelo의 모든 챕터: 챕터 11 - 챕터 20

ANG BAKASYONG inaasam ay kasalukuyang natigil ng isang nakakagimbal na pangyayari. Hangad ng lahat ang kaligtasan ng kambal kaya naman napagpasyahan nilang putulin ang mapayapang pagtatagpong ito. Nauwi man sa hindi maganda ang bakasyon nila ay pinilit ng lahat na magpakatatag lalo sa dalagang si Thamara. Raphael sent his men to search the whereabouts of Hugo and the twins. His other men in the HQ try to traced the vehicle used to carry the twins. Nahagip lamang ng camera ang pagkuha sa mga bata ngunit hindi ang sasakyang ginamit kaya naman malaki at malawak ang sangay ng imbestigasyon nila. "R-raph, saan ka pupunta? Iiwan mo ba ako rito?" "Kailangan ko muling hanapin ang kambal," sagot nito habang naglalakad paalis nang bahay. "Sama mo ko please?" Nagmamakaawang sambit nito. "Tham, no. Take care, don't worry I'll find them for you--for us." Huling sabi nito bago tuluyang iniwan ang dalaga sa sala. RAMDAM KO ang pagiging mailap ni Raph sa kanya, magmula noong isang araw. Noong

SA KABILANG BANDA, sa eksaktong oras ng pagtatalik nina Tham at Raph. Masasaksihan ang isang karumal dumal na pangyayari. Mahigit limampung bata ang na-rescue sa isang operasyon ng isang organisasyon. Ang mga nailigtas ay nasa edad lima hanggang sampong taong gulang."You are safe now, may mga magulang pa ba kayo?" Tanong isa sa mga nagligtas sa mga bata. Isang matangkad at may kaputian na binata, nakasuot ito ng shades kaya hindi masyadong makita ang kanyang bata. Hindi naman nakakatakot ang boses nito sapagkat hindi naman natakot sa kanya ang mga bata. Dalawa sa limampu't mahigit na bata ang nagtaas ng kanilang kamay, marahil ang iba ay wala ng pamilya kaya naman napunterya ang mga ito. Samantalang ang dalawa ay may pamilya dahil nakataas ang mga kamay ng mga ito. Lumapit ang dalawang bata sa binata, nagulat ang binata nang makita ang mukha ng dalawang bata."Twins?" Hindi makapaniwalang bulalas nito, nakaramdam ang binata nang bugso ng damdamin. Nagpalipat-lipat ang tingin sa dala

TYPICAL DAY, in other word--boring. Bumalik na kasi sa pag aaral ang kambal, si Raph at iyong ibang kaibigan niya ay bumalik na rin sa kani- kanilang trabaho habang ako, ito nganga. Walang akong maisip na gawin sa bahay kundi matulog, kumain and vice versa. Ito na siguro ang oras para maghanap ako ng trabaho."Yuan? Paready naman ako ng sasakyan pupunta akong town." Bagot na bagot kung utos sa driver ni Raph. After kasi nitong mahatid ang kambal it's either sa kompanya ni Raph ang destinasyon niya or dito sa bahay."Sige po Ma'am," sagot nito. Tumayo na ako sa pagkakasalampak ko sa sahig saka nagtungo sa kwarto para maligo at nang makapag ayos ayos na rin. Simula pala noong may mga ganap sa amin ni Raph, sa kwarto na niya ako natutulog. Hindi naman kasi niya ako pinapayagang mahiwalay sa kanya. Hanggang ngayon tinatanong ko parin ang sarili ko kung ano na ba ang status namin talaga dahil hindi naman siya nagsasalita atungkol doon. Every time naman na nababanggit ko iyon lagi niya ak

THE PERSON who cannot escape from anyone is incapable of finding information when it comes to digging information into this LEGACY ORG. That is why Raphael and other CINCO boys are restless this past few days, they were waiting for the next strike. The security on the Villa is tighten, even the twins can't go to school that's why Raph appointed someone to take care of them. Of course, not just any person. Kasali rin ang gurong kinuha niya sa kanyang organisasyon, his name is Dave. Twenty-four seven itong nasa bahay nina Raph, teacher sa umaga at playmate naman sa hapon. May pagkaisip bata rin ito kaya magkasundong-magkasundo talaga ang tatlo. "Sir Dab, we want play outside!" Nayayamot ang kambal dahil bawal silang lumabas muna ng bahay hanggat hindi pa nakikita ang tunay na kalaban. "It's Dave not Dab and we can't play outside. Ayuko pangmamatay 'no!" Umingos ang binata. "Weak!" Binilatan ito ang binata. "Hindi ako weak 'no! Tawag d'on cautious!" Depensa nito sa sarili, aba'y pa

MALAMIG, NAKAKABINGING KATAHIMIKAN ang unang impresyon ko pagkabalik nang aking ulirat. Masakit ang paa at mga kamay ko, hindi ko maigalaw ang buong katawan ko. Masakit ang pwetan ko dahil naramdaman kong nakaupo lamang ako at mukhang nakatali ako sa isang upuan. Nakatulog ba ako? Anong nangyayari? There's only one way to find out, I squinted my eyes as strong light penetrate my sight. Where am I? The first question to come in my mind, bakit ako narito? Bakit ako nakatali sa silid na 'to? Tinignan ko ang bawat sulok ng kwarto, walang kagamitang nakikita maliban sa upuan na kinauupuan niya. Kulay puti ang kwarto at may isang pinto, wala itong kabinta-bintana. Tanging aircon lamang ang nagbibigay hangin sa loob ng kwarto at maliit na exhaust fan. Bigla akong nanlamig nang may mapagtanto, then I remembered what happen before I woke up here. Papunta na ako sa isang meeting at lunch time iyon nang may biglang humarang sa aming sasakyan. Walang nagawa ang mga kasama ko, kung 'di makipa