All Chapters of The Martyr Wife's Torment: Chapter 21 - Chapter 30

Joanne La Cenza***Nagpatuloy ang asawa ko sa marahas na pagbayo sa pagkababa* ko pagkatapos niyang sabihin na sa kanya lang ako at walang maaring magmay-ari sa akin. Puno ng dahas ang kilos niya at walang awa kahit na nasasaktan ako. Napaiyak akong lalo. Masaya ako dahil ayaw niya akong mawala pero at the same time ay nasasaktan ako dahil sa marahas na trato niya sa akin. Hindi na ba talaga ako mahal ng asawa ko? Wala na ba ako sa puso niya para pasakitan niya ako nang ganito?Nagpatuloy ako sa tahimik na pagluha habang ang asawa ko ay sarap na sarap habang malakas pa ring umuulos sa loob ko at ang kamay niya ay nakasabunot sa buhok kohabang ang isa ay sinasampal ang pisngi ng puwetan ko. Wala akong ibang nararamdaman kundi sakit. Hindi ako nasasarapan sa bawat hugot at baon niya dahil ramdam ko wala na iyong halong pagmamahal kundi purong pasakit. Bawat ulos niya ay may kaakibat na parusa. Bawat hugot niya, kaakibat ay hapdi ng aking pwerta. Para akong baboy kung ituring ng asawa k

Joanne La Senza***Pamilyar na kapaligiran ang sumalubong sa akin nang magmulat ako ng aking humahapding mata. Agad akong napaisip. Buhay pa ba ako? Why am I still in our room?Muli akong pumikit upang magmulat lang din dahil nais kong siguraduhin kung nasa tamang lugar ako o baka kaya’y nananaginip lang ako. I even pinched myself to check if this was a reality or still a dream. When I felt the pain, I accepted that it was real and I was still alive.I smiled bitterly as the torment from the previous night suddenly crept and disturbed me again. My eyes shut tightly to ignore the excruciating pain before finally having the guts to open it. Nilibot ko ang aking mata sa kabuuan ng kuwarto upang magmasid habang inaalala kung ano ang nangyari bago ako nawalan ng malay.Who saved me? Hindi ko mapigilang tanong sa aking sarili dahil alam kong imposible na ang asawa ko ang nagligtas sa akin. Sa pagkakatanda ko ay ako lang mag-isa sa bahay bago naganap ang sunog at imposibleng may nakapasok n

Sumikdo nang malakas ang dibdib ko habang pinagmamasdan si Tiffany na naglalakad papasok sa loob mismo ng kuwarto naming mag-asawa. May inosenteng ngiti na nakapaskil sa labi niya na para bang ayos lang na pumasok siya sa kuwarto namin. Napatingin ako kay Earl na abala sa patuloy na paghalo ng porridge dahil medyo mainit pa iyon. Hindi nito tinapunan ng tingin si Tiffany."Mahal . . ." Tawag ko upang kunin ang atensyon niya. Ginagap ko pa ang kamay niya upang pigilan siya sa kanyang ginagawa. Tumingala si Earl at ngumiti ito nang magtagpo ang mata namin na tinumbasan ko naman ng tipid na ngiti. "Yes, mahal? Are you hungry?" Umiling ako saka inginuso ang babaeng kakapasok lang na nasa kanyang likuran. Dahil nakatutok ang tingin ko sa mukha ng aking asawa ay kitang-kita ko na bahagyang nagbago ang ekspresyon niya ngunit agad din iyong bumalik sa pagiging malamlam. Ni hindi niya sinulyapan ang babaeng dumating na labis kong ikinatuwa. "I didn't invite her. Nabalitaan niya ang nangyar

Joanne La Senza Next: “Nakaalis na si Earl papuntang opisina. Ang bilin niya sa akin ay kumain ka raw pagkagising mo para mabilis na bumalik ang lakas mo dahil kailangan ka niya para sa isang pagtitipon kasama ang magulang mo.” Ang nang-uuyam na boses ni Tiffany ang bumungad sa akin pagkamulat na pagkamulat ko pa lang ng aking mata. Agad na bumalik sa aking alaala ang sinabi ni Earl nang makita ko si Tiffany. Totoo bang dito na talaga manirahan ang babaeng ito? What kind of fucked up life is this?Hindi ko kayang iwan si Earl, pero hindi ko rin gusto na dito manirahan si Tiffany. Palihim kong kinuyom ang kamao saka matalim ang matang lumingon sa kanya. “Ano pa ba ang kailangan mo, Tiffany? Nagawa mo na ang gusto mo. unti-unti mo nang inaagaw sa akin ang asawa ko. Bakit pati pamamahay ko ay inaanay mo?”Kahit namamaos ang boses ko sa katatapos lang na pag-iyak ay binalewala ko iyon para lang harapin si Tiffany. Mahina itong napatawa. “Joanne, hindi sapat na makuha ko lang ang atens

Next: Joanne La Senza “Creed…” mahinang ulit ko sa pangalan ni Creed. I composed myself and smiled softly at everyone present while slowly walking towards the long table. Hindi lang si Creed ang naroon kundi may iilan pang naroon. Dalawang matandang lalaki saka isang babae, si Nessy, ang kaibigan ni Creed. Isa sa pinakamagaling na arkitekto sa Pilipinas si Nessy at natuwa ako dahil napapayag ko siyang magkita kami. Nandito ito sa Palawan ngayon dahil sa isang proyekto at nabanggit din sa akin ni Creed na mayroon itong bagong proyekto. Hindi ko akalain na magkasama pala ang dalawang ito. “I didn't know your project was here,” I glanced at Creed and smiled at Nessy and the others. “I heard from Nessy that you were meeting with her. I might as well come since the land where you want to build the hotel was mine.” Nagulat ako sa narinig. Dahil ang sekretarya ko ang pinag-aasikaso ko tungkol dito sa bago kong proyekto ay hindi ko alam na pamilya pala ni Creed ang pinagbilhan nito ng l