All Chapters of Reclaiming the Billionaire's Love: Chapter 11 - Chapter 20

Luna’s POV “Hindi mo obligasyon si Bella. Ayaw kong magkaroon ng utang na loob sa ’yo, Alexus. Masaya na ako sa buhay ko kasama ang aking anak. Sana ganoon ka rin. Kalimutan mo na ako at ang nakaraan natin,” mariin kong sabi habang pilit kong inilalayo ang puso ko mula sa alon ng emosyon na hatid niya. Ngumiti ako, pero ramdam ko ang panginginig ng labi ko. Dahan-dahan kong binawi ang kamay ko mula sa kanya, ngunit sa pagbitaw ko ay tila may piraso ng puso kong naiwan sa kanya. Tahimik si Alexus, pero ang mga mata niya ay parang isang bagyong naglalaman ng galit, sakit, at pagkalito. Ilang segundo siyang hindi nagsalita, pero sa segundong iyon ay parang napakabagal ng oras. Ang pag-ihip ng hangin ay tila nanahimik, at ang ingay ng alon ay nawala sa likod ng damdaming bumalot sa pagitan namin. “Masaya ka?” aniya sa wakas, may halong panunuya sa kanyang boses. “’Yan ang gusto mong paniwalaan ko? Na masaya ka nang wala ako? Na masaya ka habang—” Tumigil siya, pero halata sa mukha

Luna’s POV Habang papalapit ang eroplano sa runway ng Manila International Airport, naramdaman ko ang panginginig sa aking dibdib. Hindi dahil sa excitement na makabalik sa bansa ko, kundi dahil sa lamig na bumabalot sa akin sa bawat sandali sa loob ng eroplano. Tanging ang tunog ng makina at ang mahinang sipa ng mga ulap sa ilalim ng mga pakpak ang naririnig ko. Kasama ko si Alexus sa flight na ito, ngunit sa mga mata ko, parang magkaibang mundo kami. Hindi ko kayang tingnan siya ngayon. Masakit pa ang mga alaala, at alam kong pareho kami ng nararamdaman. Ngunit hindi ko siya kayang patawarin nang basta-basta—lalo na dahil sa ginawa niya sa akin noon. Ang sakit na iniwan niya ay tila wala nang katapusan. “Huwag mo na akong lapitan, Luna,” malamig na boses ni Alexus ang bumangon mula sa aking mga alala. Hindi ko kailanman iniiwasan ang mga titig ni Alexus, ngunit sa pagkakataong ito, hindi ko kayang makita ang galit sa mata niya. “Hindi ko kailangan ang mga pangako mo. Hindi ko n

Luna’s POV Pagkatapos ng tatlong oras na parang buong buhay kong inialay sa paghihintay sa labas ng emergency room, sa wakas ay lumabas na ang doktor. Halos napatalon ako mula sa bakal na upuan, at kahit nanginginig pa rin ang tuhod ko, pinilit kong maglakad papalapit sa kanya. “Dok, kumusta na po ang anak ko?” tanong ko habang pinipilit pigilan ang panginginig ng boses ko. Parang natutuyo ang lalamunan ko habang hinihintay ang sagot niya. Ngumiti siya ng pagaan sa loob ng sitwasyon. “Miss Reid, nasa mabuting kalagayan na si Bella. Nakahabol tayo sa tamang oras. Medyo mahina pa ang katawan niya ngayon, pero stable na ang kondisyon niya. Kailangan lang ng pahinga at masusing pagbabantay sa kanyang kalusugan.” Halos mawalan ako ng lakas sa ginhawang naramdaman ko. Parang bumalik ang hangin sa aking baga. Hindi ko napigilan ang pagtulo ng luha ko habang paulit-ulit na nagpapasalamat. “Salamat po, Dok. Salamat sa Diyos…” “Pwede mo na siyang makita,” sabi ng doktor bago siya tumal

Luna’s POV Pagkatapos ng ilang araw na tila puno ng tensyon, napagpasyahan kong tumuon na lamang sa trabaho. Kailangan kong magpakatatag para kay Bella. Pero kahit anong gawin ko, hindi ko maiwasang maalala ang sinabi ni Alexus sa café. Para bang ang bawat salitang binitiwan niya ay nag-iwan ng bigat sa dibdib ko na hindi ko maalis. Nasa duty ako nang tumawag ang Yaya ni Bella para ipaalam na maayos ang lahat sa bahay. Habang naglalakad ako sa departure gate ng airport, nakangiti akong nagpasalamat sa kanya. “Thank you, Yaya. Tawagan mo lang ako kung may kailangan kayo, ha?” Mabigat pa rin ang pakiramdam ko, pero nagbigay ako ng ngiti sa mga pasaherong sumasakay. As a flight attendant, kailangan kong magmukhang kalmado at maayos kahit gaano pa kabigat ang mga iniisip ko. Pero sa kabila ng lahat, hindi ko maiwasang makaramdam ng kaba. “Miss Luna, pwedeng pahingi ng tubig?” tanong ng isang pasahero habang papunta ako sa galley. Ngumiti ako at tumango. “Of course, Ma’am. I’ll

Luna’s POV Paglapag namin sa Manila International Airport, ramdam ko ang bigat ng pagod sa katawan ko, pero mas nangingibabaw ang bigat ng emosyon. Sa kabila ng malamig na treatment ni Alexus sa akin buong flight, kailangan kong magpanggap na normal lang ang lahat. Habang nag-aayos kami ng mga gamit at naghahanda para bumaba, nagsimula nang magkwentuhan ang ilang flight attendants at co-pilots sa galley. Tumatawa-tawa sila, halatang nagre-relax na matapos ang mahabang biyahe. “Luna, ang galing mo talaga kanina sa galley ha! Parang kahit stressed, calm pa rin,” biro ni Carla, sabay ngiting nakakaloko. Ngumiti ako nang tipid. “Kailangan lang talaga nating mag-focus sa trabaho, Carla.” “Uy, speaking of focus,” biglang singit ni Bryan, isa sa mga co-pilots. “Napansin ko, parang close na close kayo ni Captain Alexus ah. May connection ba na hindi namin alam?” Agad akong napatingin sa kanya, ang mga mata ko’y nagbabanta na huwag nang mag-umpisa. “Bryan, huwag kang mag-imbento. Tr