Semua Bab The Cassanova's Regret: The Runaway Wife with their Twin: Bab 131 - Bab 140

"Oo naman! Noon ko pa inihanda ang isang silid para sa’yo." Sagot ni Dianne nang hindi nagdadalawang-isip.Para sa kanya, si Xander ay isang kapatid—isang taong hindi niya kailangang pagtaguan ng kanyang nararamdaman.Alam niyang may damdamin ito para sa kanya, kaya mas pinili niyang makitungo nang natural at hindi umiwas. Marahil, sa paglipas ng panahon, unti-unti nitong matatanggap na tanging pagkakaibigan at kapatiran lamang ang meron sila."Mabuti naman." Bahagyang napangiti si Xander. "Kaya matutulog ako sa bahay mo mamaya.""Nakakain ka na ba?" tanong ni Dianne, nag-aalalang tinitingnan ito.Tumango si Xander. "Sasamahan na lang kita sa unang araw mo sa eskwela."Napatawa si Dianne. "Hindi naman ako papasok sa kindergarten o elementarya, kailangan pa ba akong ihatid?""Gusto ko lang." Mahinang buntong-hininga ang itinugon ni Xander.Para kay Dianne, handa siyang gawin ang kahit ano.Matapos ayusin ang gamit at halikan ang kanyang mga anak na sina Darian at Danica, lumabas na sil

"Sa ibabaw ng disposable sheet sa kama."Walang duda, ito ay pag-aari ni Dianne."Estudyante ko siya. Ipapabalik ko na lang ito sa kanya sa klase sa ibang araw," sagot ni Manuel, saka inilagay ang bracelet sa bulsa ng kanyang puting coat.Bahagyang nagulat ang nurse sa kanyang kilos.Marami nang mga pasyente ang sinadyang o hindi sinasadyang mag-iwan ng mga gamit sa opisina ni Manuel noon, pero palagi niyang ipinaaalam sa kanila at ipinababalik ito agad.Bakit ngayon lang nagbago ang kanyang ugali?"Sige na, bumalik ka na sa trabaho mo," aniya, nang mapansin ang pagtataka sa mukha ng nurse."Opo, Doktor."Weston ManorPagdating ng gabi, sinamahan ni Dianne sina Darian at Danica habang umiinom ng gatas, saka niya pinanood ang mga ito hanggang sa makatulog.Hindi niya kayang alagaan mag-isa ang dalawang bata sa buong magdamag, kaya iniwan niya ang mga ito sa pangangalaga ng yaya.Sa ganitong paraan, makakapagpahinga siya nang maayos at magiging masigla siya kinabukasan.Bago matulog, ki

Ang kompanyang ito ay nakatutok sa paglikha ng mga gamot para sa cervical at breast cancer sa mga kababaihan, ngunit maraming sagabal ang kanilang nararanasan.Dahil si Manuel ay isang eksperto sa obstetrics at gynecology, naniniwala si Dianne na kung seryoso nitong sasagutin ang kanyang mga tanong, tiyak na makakatulong ito sa kanilang pananaliksik para sa mga bagong gamot.Ngunit hindi niya inaasahan na ang kanyang mga tanong ay mananatiling walang sagot…Parang alon sa dagat, lumipas ang isang araw, dalawa, tatlo... Hanggang sa dumating ang tanghali ng Linggo, ngunit wala pa ring tugon si Manuel sa kanya.Inisip ni Dianne na baka masyado lang itong abala at hindi napansin ang kanyang tanong. O kaya naman, nakita na nito ngunit dahil sa dami ng ginagawa, nakalimutan na lang.Bukod pa rito, hindi pangkaraniwang tanong ang ibinigay niya. Isang buwan nang walang nagiging tagumpay ang buong research and development team, kaya paano niya aasahang sagutin ito ng isang taong abala at walan

Ipinatong niya ang kanyang baba sa kanyang kamay, saka tumingin nang malagkit kay Manuel."Wow, dalawang linggo pa lang mula nang magsimula ang klase, pero ilang beses na kayong nagkita?" may mapanuksong ngiti sa kanyang mga labi.Naupo naman sina Dianne at Cedric sa tapat nila.Bilang isang babaeng minsang umibig nang labis at ikinasal, agad na nabasa ni Dianne ang kilos ni Sophia.Alam niyang gusto nito si Manuel.Sino ba naman ang hindi magugustuhan ang isang lalaking tulad niya?Si Manuel ay may lahat ng bagay na maaaring hanapin ng isang babae sa isang lalaki.At higit sa lahat, single si Sophia.Ngumiti si Manuel, pero hindi niya sinagot ang tanong ni Sophia.Sa halip, kinuha niya ang menu at nagtanong, "Nakapag-order na ba kayo?"Nang mapansing iniba nito ang usapan, bahagyang kumunot ang noo ni Sophia. Pero sa halip na ituloy ang tanong, ngumiti lang siya at sinabing, "Hindi pa, hinihintay ka namin."Kinuha ni Manuel ang menu at pumili ng kanyang order...Habang nakatingin sa

Sa ilalim ng malamlam na ilaw ng parking lot, lumiwanag ang kanyang mukha, tila isang araw na sumikat bigla."Sige, pero may kailangan pa akong asikasuhin. Pwede mo ba akong hintayin?" tanong niya.Kung ipapaliwanag niya nang detalyado ang dalawang tanong na iyon, malamang aabot sa mahigit sampung libong salita ang sagot, dahil maraming teknikal na aspeto ang kasangkot.Tumango si Manuel at itinuro siya gamit ang kanyang baba. "Sakay ka."Ibig bang sabihin, ayos lang sa kanya?Walang pag-aalinlangan, lumibot si Dianne sa unahan ng sasakyan at sumakay."Saan tayo pupunta?" tanong ni Manuel nang makapasok siya at maikabit ang seatbelt."L'Avenue Restaurant," sagot niya.Pinaandar ni Manuel ang sasakyan at ngumiti nang bahagya. "Mukhang magandang lugar. Sakto, hindi pa ako kumakain ng hapunan."Napangiti si Dianne. "Ako ang taya, pero kailangan mong hintayin ako sandali.""Walang problema."Agad siyang pumayag at tuluy-tuloy na nagmaneho patungo sa L'Avenue Restaurant.Hindi naman kalayu