All Chapters of ฮ่องเต้เพคะ หม่อมฉันเป็นนักบวช: Chapter 151 - Chapter 160

เหรินโย่วหลุนเล่าบ้างหยุดบ้างเพื่อมองดูสีหน้าของจูมี่เอินที่เปลี่ยนไปเปลี่ยนมา เดี๋ยวหวาดกลัว เดี๋ยวตกใจ บางครั้งก็เหมือนเจ็บปวด แต่เขาจะไม่ยอมหลงกลไปกับใบหน้านั้นของนางอีกแล้ว เมื่อเห็นนางขมวดคิ้วมุ่นเขาก็เริ่มเล่าต่อ "และเจ้าก็มาจริงๆ ข้าเกือบหลอกให้เจ้าพาข้ากลับไปที่ซ่อนตัวของเจ้าได้แล้ว เสียดายที่เจ้ารู้ตัวเสียก่อน" เหรินโย่วหลุนเล่ามาถึงตรงนี้ก็คิดได้ว่า ตอนนั้นที่นางแตะข้อมือของเขาแล้วต่อจากนั้นก็พยายามถอยหนีคงเพราะดวงตาวิเศษของนางที่เพิ่งอาบแสงสีทองไป...หรือว่านางเห็นนิมิตรอะไรเกี่ยวกับเขากันแน่ นางถึงได้รู้ว่าคนที่นอนอยู่เป็นเขา "ตอนที่เราเจอกัน เจ้ามองเห็นสิ่งใด?" "ไม่เกี่ยวกับพระองค์หรอกเพคะ" คำพูดที่จูมี่เอินพูดออกมานั้นนอกจากจะห่างเหินแล้วยังเลือกใช้คำที่คนธรรมดากล่าวกับกษัตริย์ของแผ่นดิน ใช่ นางจงใจ และเมื่อนางได้ฟังเหรินโย่วหลุนเล่าแผนของเขา จูมี่เอินยิ่งสับสนกับการเห็นนิมิตรของตนเองมากขึ้นไปอีก ในตอนนั้นเรื่องบางอย่างก็ทำให้นางตกใจอีกครั้ง "พระองค์..อย่าบอกนะว่าขาที่หลุดนั้น..." มันจะเหมือนกันเกินไปหรือไม่ที่สตรีคนนั้นที่ถูกเหรินโย่วหลุนผลักลงเขาไปจะมาขาห

ร่างบางรู้สึกถึงความเย็นและนิ้วที่หมุนวนอยู่ผิวกายทำให้เจ้าตัวค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาดู ในตอนนั้นก็พบว่าเหรินโย่วหลุนกำลังทายาตรงรอยช้ำให้นางอยู่ ใบหน้าที่เคยบึ้งตึง ดวงตาที่เคยไร้แววยามนี้กลับอ่อนโยนผิดไปจากเมื่อคืนอย่างเห็นได้ชัด ความตั้งใจในการทายานั้นก็ขะมักเขม้นเป็นอย่างมาก ดูจริงจังเสียยิ่งกว่าตอนเขาตรวจฎีกาบ้านเมืองเสียอีก จูมี่เอินพอได้มองเขาเช่นนี้ก็รู้สึกเศร้าใจขึ้นมา ตอนนั้นมีอยู่วันหนึ่งช่วงที่หนีออกจากวังไป ข่าวลือของนางแพร่ไปทั่วแคว้น กระจายอยู่ทุกหนแห่ง ราวกับเป็นอากาศที่สามารถล่องลอยไปได้ทุกที่ แทรกซึมอยู่ทุกการสนทนา "นางเป็นปีศาจแน่" เสียงชาวบ้านยังคงเด่นชัดในความทรงจำ ยิ่งพอนางได้เห็นเขาเป็นแบบนี้แล้วก็อดนึกถึงคำพูดพวกนั้นขึ้นมาไม่ได้ คนที่เคยมีใบหน้าที่เต็มอิ่มบัดนี้ซูบผอมลงไปมาก แขนและลำตัวก็เล็กลงเหมือนคนอดมื้อกินมื้อ แม้นเขาจะยังดูมีสง่าเหมือนในความทรงจำสมกับเป็นฮ่องเต้ของแคว้น หากแต่แววตาที่เต็มไปด้วยความเศร้าหมองนั้นกลับยิ่งตอกย้ำให้นางรู้สึกผิดมากกว่าเดิม คำกล่าวหานางเหล่านั้นจากพวกชาวบ้าน บางทีอาจจะไม่เกินจริง 'หรือข้าจะเป็นปีศาจอย่างท

"ข้าขอร้อง ได้โปรด ได้โปรดละ..." ด้วยใจที่สั่นไหวและไม่อาจทนเห็นเขาเจ็บปวดได้อีก ทำให้นางตัดสินใจจับใบหน้าของเขาให้เงยขึ้นมามองตนเอง ก่อนจะมอบจุมพิตที่ลึกซึ้งให้เขาไป เหรินโย่วหลุนที่ถูกจู่โจมก็สงบลงไปได้บ้าง ยกหน้าขึ้นอีกนิดยอมรับจุมพิตที่แสนหวานจากภรรยา หยาดน้ำตาที่อยู่บนแก้มของคนทั้งสองสัมผัสถูกกันยามเมื่อพวกเขาแนบชิดใบหน้าเข้าหากันในระยะนี้ ในตอนนี้แยกไม่ออกแล้วว่าน้ำตาของใครไหลออกมามากกว่ากัน เพราะน้ำตาของพวกเขาได้หลอมรวมเข้าด้วยกันไปเสียแล้ว และการที่นางโผเข้าหาเขาก่อนเมื่อวาน ทำให้วันนี้เหรินโย่วหลุนยิ้มได้ทั้งวัน เหรินโย่วหลุนที่กำลังหวีผมให้ภรรยาอยู่ก็มองนางผ่านกระจกเช่นกัน เมื่อได้สบตากันเขาคิดว่าจูมี่เอินยังไม่อาจอภัยให้เขาได้ทั้งหมดที่เขาใช้ความรุนแรงกับนางไปเมื่อหลายวันที่ผ่านมา หรือไม่ก็อาจมีเรื่องบางอย่างที่กวนใจนางอยู่ แววตาคู่สวยที่มองเขาผ่านเงาสะท้อนนั้นเต็มไปด้วยความสับสนละคนสงสาร เป็นสายตาที่เขาเดาทางไม่ออก เขายังกังวลอยู่ เพราะถึงแม้นางจะมอบจุมพิตที่อ่อนโยนให้เขา แต่ก็ไม่ได้ตอบรับเขาหรือพูดอันใดออกมาเหมือนเดิม ในใจยังรู้สึกว่านางยังต้

"..." จูมี่เอินถูกพาขึ้นรถม้าแล้วออกนอกวังไปที่ประตูด้านหลัง นางเปิดม่านแง้มดูเล็กน้อย เมื่อเห็นว่าไม่มีใครตามมาก็โล่งใจ ทิ้งร่างกายที่อ่อนล้านอนลงไปกับที่นั่ง เหตุการณ์ครั้งนี้ทำให้ความทรงจำเมื่อสองปีก่อนหวนกลับมา ตอนนั้นนางเองก็นั่งรถม้าจากไปเช่นนี้ สองปีก่อน "ถ่ายทอดคำสั่ง แต่งตั้งสนมจูขึ้นเป็นฮองเฮา" ยามสิ้นรับสั่งของเหรินโย่วหลุนนั้นจูมี่เอินก็ไม่อยากเชื่อหูตัวเองว่าเรื่องจะเป็นมาในทางนี้ คิดว่าไม่นานฮ่องเต้อาจจะทรงเปลี่ยนพระทัยในภายหลังก็ได้ นางจึงยังไม่กังวลเรื่องอะไรมากนัก แต่หลังจากนั้นอีกสามวันเมื่อนางสามารถขยับร่างกายได้บ้างแล้วก็ถูกไทเฮาเรียกไปเข้าเฝ้า "ถวายพระพรเพคะ ไทเฮา" จูมี่เอินย่อตัวลงอยู่ต่อหน้าพระพักตร์ของไทเฮา "ลุกขึ้นเถิด มาใกล้ๆ ข้าหน่อย" เหว่ยซูซินยิ้มบางดูเป็นมิตร ด้วยดวงตาที่ทอแสงเป็นประกายอ่อนโยนนำพาให้ผู้คนหลงเชื่ออย่างสนิทใจ "เพคะ ไทเฮา" จูมี่เอินลุกขึ้นแล้วเดินไปด้านหน้าตามที่อีกฝ่ายบอก "ข้าได้ยินเรื่องที่ฮ่องเต้ทรงแต่งตั้งเจ้าแล้ว ด้านงานพิธีสถาปนาอ๋องห้าก็จัดเตรียมรอแล้ว รอเพียงเจ้าหายดีเท่านั้น" "ไ

"..." จูมี่เอินเงยหน้ามองบุรุษที่สูงกว่าตนเอง ใบหน้าของนางยังคงมีความกังวล แววตาคล้ายคนกำลังจะร้องไห้ แล้วนางควรทำเช่นไรดี จะสั่งให้เห็นนิมิตรเพิ่มตอนนี้ก็ไม่ได้ ก่อนหน้านี้นางพยายามหาเหตุผลในการเกิดนิมิตรแต่ก็ไม่เคยได้คำตอบสักครั้ง จนล้มเลิกความคิดไป คิดว่าเห็นบ้างไม่เห็นบ้างก็ไม่เป็นไร ในตอนนี้กลับรู้สึกว่าไม่ได้ดั่งใจขึ้นมาซะงั้น แต่แล้วราวกับฟ้าเข้าข้างและได้ยินเสียงอ้อนวอนของนาง พรึบ ในตอนนั้นดวงตาคู่สวยที่เหรินเยว่เทียนกำลังก้มมองสบตาอยู่ จากสีดำดั่งขนกาก็เปลี่ยนสีทองเปล่งประกาย เป็นสีทองที่งดงามกว่าแสงอาทิตย์ยามสะท้อนบนผิวน้ำเสียอีก ท่านอ๋องห้าแห่งแคว้นเซียวเบิกตาค้างมองภาพตรงหน้าอย่างไม่อยากเชื่อ พลันคิดถึงคำที่คนในวังกล่าวหาว่าสนมจูอาจเป็นปีศาจสาวแปลงกายมา แต่พอนึกถึงเรื่องที่นางทำเพื่อชาวบ้าน ทำเพื่อพี่ชายของตน ถึงขั้นกล้าเอาตัวไปรับธนูแทนได้แล้วนั้นก็คล้ายว่าคำกล่าวหาเหล่านั้นไม่ค่อยจะสอดคล้องกับนิสัยของนางเท่าไร หรือนี่ก็คือพลังวิเศษที่นางกล่าวถึงใช่หรือไม่ พรึบ จูมี่เอินถูกดึงกลับมาจากในนิมิตร พอรู้ว่าอีกฝ่ายเห็นดวงตาของนางแล้วก็ประหม่าขึ้นมา