All Chapters of เล่ห์ร้ายชะตารักนักฆ่าบุปผาเบญจมาศ: Chapter 61 - Chapter 70

"หากเป็นเรื่องภายในครอบครัวควรจัดการในเขตเรือนตนมิใช่อีกไม่กี่ก้าวก็เป็นเขตเมืองเทียนติ่งเช่นนี้ แบบนี้ข้าจึงยื่นมือเข้าสอดได้"เยว่อันหนิงรอจนสบโอกาส ค่อย ๆ ใช้เรี่ยวแรงที่กำลังจะหมดเพราะฤทธิ์ยาเงยมองผู้ต่อปากต่อคำกับคนของนางเพียงแค่เห็นเสี้ยวหน้าคนที่นอนอยู่กลางถนน เฉินเจียนหลางก็กระโดดลงจากหลังม้าปรี่เข้ามาหานางทันที"แม่นางจวี๋! เป็นเจ้าใช่หรือไม่"แม้นี่จะเป็นสิ่งที่เยว่อันหนิงอยากให้เกิดขึ้นตามแผนการ ทว่าเหตุใดหัวใจนางถึงได้เต้นแรงกับท่าทีการแสดงออกของคนผู้นี้ราวกับเป็นความรู้สึกจริง ๆ มิใช่แสร้งกระทำกลับ"ทะ...ท่านแม่ทัพ... อั่ก!"นึกไม่ถึงว่าฤทธิ์ยาของยี่ซูจะออกฤทธิ์ร้ายแรงได้ไวปานนี้ แถมยังได้จังหวะพอดิบพอดีเยว่อันหนิงกระอักโลหิตออกจากปากทำผู้คนที่มุงดูแตกตื่นตกใจ ผู้ร่วมกระบวนการสามคนของเยว่อันหนิงรีบเผ่นหนีตามแผนที่วางไว้เพื่อไม่ให้ถูกจับได้"แม่นางจวี๋ แม่นางจวี๋!"เฉินเจียนหลางไม่มีเวลาตามสามคนนั้น เขารีบอุ้มเยว่อันหนิงขึ้นบนหลังม้าควบกลับเข้าเมืองเทียนติ่ง มุ่งหน้าสู่จวนสกุลเฉินทันทีจวนสกุลเฉิน...ภายในจวนสกุลเฉินเกิดความวุ่นวายขึ้นหนึ่งชั่วยามเห็นจะได้ บรรดาหมอทั้งผม

ตอนนี้เจ้าปลอดภัยแล้ว :ผ่านไปแล้วสองวันที่หมอหลวงปี่กงได้ทำการรักษาเยว่อันหนิง แต่ทว่าคนที่ถูกช่วยชีวิตให้พ้นจากยาพิษกลับยังไม่ได้สติ เฉินเจียนหลางคอยเฝ้าคอยจัดการป้อนยาให้สตรีผู้นี้อย่างไม่คลาดสายตา"เหตุใดเจ้ายังไม่ได้สติอีก"มือกร้านเล็กน้อยเอื้อมไปแตะลงบนไรผมตรงกรอบหน้า ค่อย ๆ เกลี่ยเส้นผมบาง ๆ ที่หล่นลงมาขึ้นให้เรียบร้อย ดวงตาสีหมึกจ้องหน้าสตรีตรงหน้าด้วยความอบอุ่นปนห่วงใยเมื่อวันก่อนหมอหลวงปี่กงกลับมาดูอาการของเยว่อันหนิงแล้ว เขาจับชีพจรนางตรวจดูอาการทุกอย่างกลับไม่พบความผิดปกติใด ๆ จึงหาสาเหตุที่ทำให้แม่นางผู้นี้ไม่ฟื้นสักทีไม่ได้ วันนั้นหมอหลวงปี่กงเอ่ยขึ้นมาเพียงประโยค'ทุกอย่างคงอยู่ที่สวรรค์เมตตาแล้ว'คำพูดในวันนั้นทำให้ใจที่แข็งดั่งหินผาของแม่ทัพน้อยแทบจะหยุดเต้น เขาจะต้องสูญเสียแม่นางผู้นี้ทั้ง ๆ ที่มีคำถามมากมายที่อยากเอ่ยถามหรือ"เจียนหลาง ข้าเข้าไปได้หรือไม่"เสียงสหายสนิทที่ไม่ได้ยินมาหลายวันดังขึ้น เฉินเจียนหลางรีบจัดแจงดึงผ้าขึ้นมาห่มระดับอกให้คนบนเตียงก่อนจะเดินออกไปพบกับผู้มาเยือนด้านนอกห้องแทน"เจ้ากลับมาแล้ว"ทันทีที่พบหน้าซ่างฮ้วน แววตาอมทุกข์ก็คลายไปหลายส่วน

ให้ข้าป้อนเถิด :เฉินเจียนหลางอุ้มเยว่อันหนิงกลับเข้ามาในห้องพักดังเดิม เขามองซ้ายแลขวากลับไร้ผู้คุมประตูที่สั่งให้เฝ้าหน้าห้องนี้เอาไว้ก่อนไปว่าธุระกับซ่างฮ้วน"ท่านแม่ทัพน้อยมองหาทหารยามผู้นั้นอยู่หรือเจ้าคะ"สะโพกกลมกลึงนั่งลงบนเตียงเรียบร้อยจึงเอ่ยถาม"ข้าจะสั่งลงโทษมันผู้นั้นที่ละเลยหน้าที่ที่ข้าสั่งไว้""มิใช่ความผิดคนผู้นั้นเจ้าค่ะ" เยว่อันหนิงรีบแทรกขึ้นเฉินเจียนหลางมองใบหน้างามแม้จะซีดเซียวอยู่บ้างแต่กลับไม่สามารถลดทอนความงามของนางลงได้หมดอย่างสงสัย"เหตุใดจึงมิใช่""เป็นจวี๋จื่อเองที่เป็นต้นเหตุ" เยว่อันหนิงหลุบตามองพื้นหลังกล่าวจบย้อนกลับไปก่อนหน้าราว ๆ ครึ่งก้านธูป...เยว่อันหนิงรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาพบกับห้องที่คุ้นเคยที่ครั้งหนึ่งนางเคยนอนอยู่ เรื่องราวเก่า ๆ หลั่งไหลเข้ามาพลันทำให้หัวใจดวงน้อยที่ไม่เคยหวั่นไหวเกิดเต้นสั่นสัมผัสเนื้อแนบเนื้อในคืนนั้นเหมือนเพิ่งเกิดขึ้นไปหมาด ๆ ทำเอานางถึงกับต้องทำสมาธิเดินลมปรานให้สมองว่างโล่งครั้นมองออกไปด้านนอกประตูเห็นเงาตะคุ่ม ๆ น่าจะเป็นทหารสักคนที่เจ้าของจวนสั่งให้เฝ้านางไว้เยว่อันหนิงนั่งขบคิดคาดเดาเวลาที่นางหลับไปจากพิษของยี่ซ

สตรีอ่อนหวานใช่ว่าไม่ร้ายโถงรับรอง จวนสกุลเฉินหลังจากป้อนยาให้เยว่อันหนิงเรียบร้อยแล้ว เฉินเจียนหลางก็ตรงมาที่โถงรับรองแขกเพื่อพบคนที่มาเยี่ยมเยือนอย่างกะทันหัน"เสียมารยาทแล้วที่ปล่อยคุณหนูมู่รอนาน"แม่ทัพน้อยเอ่ยขอโทษขอโพยตามมารยาททันทีที่มาถึง"มิกล้าเจ้าค่ะ เป็นอานจิ่วเองที่มาโดยไม่ได้แจ้งล่วงหน้า"มู่อานจิ่วรีบกล่าวขออภัยอย่างมารยาทงาม"ไม่ทราบว่าคุณหนูมู่มาถึงจวนสกุลเฉินมีเรื่องอันใดหรือ"เฉินเจียนหลางนั่งลงบนตั่งไม้เนื้อดีพลางรินน้ำชาลงถ้วยยกดื่มพร้อมรอฟังธุระของอีกคน"คุณชายเฉินคงได้ยินข่าวของจวนมู่มาบ้างแล้ว"มู่อานจิ่วเกริ่นขึ้นนางเปลี่ยนสรรพนามเรียกคนตรงหน้าราวสนิทสนม หากแต่เฉินเจียนหลางกลับไม่ใส่ใจ เขาทำท่านึกคิดถึงคำบอกเล่ากึ่งถามนั้นครู่หนึ่งก่อนตอบ"เรื่องที่อยู่บนป้ายประกาศหรือ"เฉินเจียนหลางเดาสุ่มมั่วเพราะนอกจากเรื่องประกาศจับคนร้ายแล้วยังมีข่าวอันใดที่โด่งดังในเวลาเช่นนี้อีก"เดิมทีเรื่องนี้อานจิ่วเป็นสตรีไม่ควรยุ่ง ทว่าเห็นท่าทางหวาดวิตกของท่านพ่อแล้ว อานจิ่วมิอาจอยู่เฉยได้เจ้าค่ะ""หืม... ใต้เท้ามู่วิตกเรื่องอันใด หรือว่าของที่โจรผู้นั้นขโมยไปจะเป็นของสำคัญมาก เ

ประมือผ่านมาหลายวันแล้วที่เยว่อันหนิงพักรักษาตัวอยู่ที่จวนสกุลเฉิน ทุกอย่างเป็นไปตามแผนการที่นางวางเอาไว้ เฉินเจียนหลางผู้นี้เป็นคนรักษาคำพูด ตอนนั้นเขาบอกจะตอบแทนน้ำใจที่นางช่วยชีวิต มาครั้งนี้เขาจึงให้ที่พักพิงนางโดยไม่ไตร่ถามถึงวันเวลาที่ต้องการจะอาศัยอยู่"แม่นางจวี๋ ข้าน้อยขอเข้าไปได้หรือไม่เจ้าคะ"เสียงสาวใช้นามว่าเสี่ยวอวิ้นดังขึ้น"เข้ามาเถิด"ประตูห้องพักเปิดอ้ากว้างทันทีที่คนในห้องอนุญาตเสี่ยวอวิ้นสาวใช้คนใหม่ที่มู่อานจิ่วแอบฝากฝังผ่านพ่อบ้านเฉินถือสำรับอาหารเช้าเข้ามาให้เยว่อันหนิงตามปกติ"แม่นางจวี๋ทานอาหารเช้าก่อนเจ้าค่ะ"เยว่อันหนิงชะม้ายสายตามองอาหารที่ถูกวางไว้บนโต๊ะในแต่ละวันแต่ละมื้อ นางมักถูกคนในห้องครัวขุนจนอ้วนจะเป็นแม่หมูอยู่แล้ว"ขอบใจเจ้ามาก วันนี้เหตุใดข้าจึงไม่เห็นคุณชายน้อยของบ้าน"คุณชายน้อยที่ว่าคือเฉินเจียนหลาง เขาให้เยว่อันหนิงเรียกตนแบบนั้น"คุณชายน้อยออกไปกับนายท่านตั้งแต่เช้ามืดแล้วเจ้าค่ะ อ้อ บ่าวเกือบลืมไป"เสี่ยวอวิ้นรีบล้วงเอาของบางอย่างออกมาจากแขนเสื้อก่อนจะส่งให้สตรีงดงามตรงหน้า"ของคุณชายน้อยเจ้าหรือ"เสี่ยวอวิ้นพยักหน้าแทนคำตอบ สายตาของสาวใ