All Chapters of เล่ห์ร้ายชะตารักนักฆ่าบุปผาเบญจมาศ: Chapter 81 - Chapter 90

:: แผ่นหลังนี้รู้สึกปลอดภัยแล้ว ::จวนสกุลเฉินหลังจากที่เยว่อันหนิงหลบหน้าเฉินเจียนหลางกลับมาถึงจวนสกุลเฉินแล้วนางก็เอาแต่ขังตัวเองไว้ในห้องตั้งแต่ตะวันยังไม่ตกดินจวบจนตอนนี้ท้องฟ้าเริ่มแปรเปลี่ยนเข้าสู่ช่วงสนธยา ผืนนภากว้างใหญ่ถูกย้อมไปด้วยสีส้มปนแดงจากแสงสุดท้ายของอาทิตย์ที่กำลังจะลาลับท้องฟ้าเสียงฝีเท้าที่แผ่วเบาจากด้านนอกไม่ได้ปิดบังการรับฟังที่ดีของสตรีในห้องได้สักนิด"เข้ามาเถิด"มือหนาเอื้อมขึ้นหมายจะเคาะประตูห้องถึงกับชะงักกึกเมื่อคนด้านในส่งเสียงอนุญาตก่อนที่เขาจะส่งสัญญาณเรียกเสียอีก"เจ้า..."แม่ทัพน้อยก้าวเท้าเข้ามาในห้องหมายจะถามว่านางรู้ได้เยี่ยงไรว่าเขามาเยือน หากแต่เยว่อันหนิงกลับไม่สบตาเขา หยิบถ้วยน้ำชาขึ้นมาหงายขึ้นสามใบพร้อมกล่าว"ท่านจะไม่เชิญผู้ที่อยู่เบื้องหลังประตูเข้ามาด้วยหรือ"เสียงปรบมือดังขึ้นอย่างชื่นชมในความสามารถการรับฟังของสตรีในห้องหลังจากที่นางกล่าวจบร่างสูงสง่าดูองอาจและน่าเกรงขามสวมอาภรณ์ผ้าไหมเนื้อดีสีขาวปักดิ้นทอง แม้จะมองดูเรียบง่ายทว่าดูสูงส่งเมื่ออยู่บนตัวของบุรุษผู้นี้ค่อย ๆ ก้าวออกมาจากที่ซ่อน"แม่นางจวี๋ช่างมีความสามารถสมคำร่ำรือ" เสียงทุ

"พี่ใหญ่และพี่รองชอบฝึกเพลงกระบี่อยู่ที่ลานกว้างใกล้กับต้นไห่ถัง อ๊ะ! หรือว่าจะเป็นที่นั่น?"ดวงตาสวยลืมขึ้นอย่างมีความหวัง"เช่นนั้นจันทราสะท้อนแสงกลางบุปผา หมายถึงต้นไห่ถังนั่นหรือไม่"เฉินเจียนหลางกล่าวขึ้น เขาจำได้วันนั้นที่ไปเยือนจวนเยว่และพบเยว่อันหนิงซ่อนอยู่หลังรูปปั้นกระต่ายตัวเขื่องใต้ต้นไห่ถังนั่น"ข้าก็คิดเช่นท่าน จันทราสะท้อนกลางบุปผา น่าจะหมายถึงกลางดึกคืนที่ดวงจันทร์ขึ้นกลางผืนฟ้า" เยว่อันหนิงกล่าวอย่างตื่นเต้นที่แปลปริศนาของบิดาออก"เช่นนั้นก็เหลือเวลาอีกเพียงสามชั่วยามเท่านั้น" รัชทายาทเอ่ย"แต่ตอนนี้จวนเยว่ถูกศาลเทียนอวี่คุ้มกันแน่นหนากว่าเมื่อก่อนมาก เกรงว่าหากลักลอบเข้าไปยามวิกาลเช่นนั้นคงหาความจริงเรื่องห้องลับไม่เจอ" เฉินเจียนหลางกล่าวอย่างหนักใจเยว่อันหนิงคลี่ยิ้มบาง ๆ ก่อนเอ่ย"เพราะเช่นนี้หม่อมฉันจึงวางแผนให้แม่ทัพน้อยเฉินพาตัวรัชทายาทออกมาจากวังยามนี้เพคะ"รัชทายาทไป๋ต่งเหลียนเลิกคิ้วขึ้นสูงเมื่อเพิ่งรู้ตัวว่าเขากลายเป็นหมากสำคัญบนกระดานไปเสียแล้ว"คุณหนูห้าฉลาดยิ่งจนข้าเดาเจตนาไม่ทัน""รัชทายาทกล่าวชมเกินไป เป็นอันหนิงที่เสียมารยาทหลอกใช้แม่ทัพน้อยและรัชทายา

"คุณหนูมู่คงตัดใจจากท่านไม่ได้ถึงกับส่งคนมาสอดส่องว่าที่คู่หมายถึงในเรือนท่านเช่นนี้ อ๊ะ! ปล่อยข้านะ!"เสวนากันอยู่ดี ๆ จู่ ๆ บุรุษอกสามศอกก็คว้าร่างบางของนางขึ้นมานั่งบนตักแถมกอดรัดด้วยแรงชายชาตินักรบจนเยว่อันหนิงแทบหายใจไม่ออก"ข้าว่าประโยคเมื่อครู่เหมือนมีคนกำลังหึงหวงข้าอยู่""ผู้ใดหึงท่านกัน"แม้พยายามจะใช้พละกำลังที่มีเข้าสู้ หากแต่ไม่รู้เรี่ยวแรงของนักฆ่าเช่นนางหายไปไหนหมด แค่ดิ้นยังรู้สึกทำยากยิ่ง"เจ้า...กำลังหึงข้า""ข้าปะ...เปล่า อื้อ"เพียงแค่ขยับปากปฎิเสธกลับถูกอีกคนฉกฉวยริมฝีปากไปครอบครองเสียงั้นจุมพิตที่ดุดันเอาแต่ใจของแม่ทัพน้อยเฉินกำลังทำหัวใจดวงน้อยของนักฆ่าเช่นนางหวั่นไหวซ้ำแล้วซ้ำอีกเยว่อันหนิงไร้การขัดขืน นางค่อย ๆ ปล่อยตัวปล่อยใจทำตามใจตนเองสักครั้งด้วยการจูบรับกลับเมื่อดื่มดำสมใจแล้วแม่ทัพน้อยผู้เผด็จการจึงค่อย ๆ ถอนจุมพิตนั้นออกช้า ๆ ราวเสียดายแต่ก็ดีใจที่อีกคนไม่รังเกียจจูบของตน"หึงหวงข้า"เยว่อันหนิงที่เพิ่งถูกจูบถึงกับทำตัวไม่ถูก สตินางยังกลับเข้าร่างไม่ถึงสี่ส่วนจึงไม่เข้าใจว่าที่เขาพูดคือคำสั่งหรือคำบอกเล่า"ข้าอยากให้ฮูหยินของข้าหึงหวงข้าให้มาก ๆ"สรร

ฟุบ!แท่งไฟพกพาถูกเป่าให้ติดเพื่อนำพาแสงสว่างให้ทั้งสองได้มองเห็นห้องใต้ดินที่น่าจะถูกสร้างขึ้นมานานแล้วปรากฎแก่สายตาของคนทั้งคู่ตรงหน้าพวกเขาไม่ต่างจากห้องทำงานห้องหนึ่งที่มีอยู่ในทุก ๆ เรือน ชั้นหนังสือสามสี่ตู้ถูกจัดวางไว้อย่างเป็นระบบระเบียบเยว่อันหนิงเดินไปยังโต๊ะไม้เนื้อเงาที่มีอุปกรณ์การวาดเขียนและตำราพิชัยยุทธ์วางอยู่สองสามเล่มนางจึงหยิบตำราเล่มบนสุดขึ้นมาเพราะมีลางสังหรณ์บางอย่างตุบ!กุญแจสีทองหล่นออกมาจากตำราเล่มนั้น เฉินเจียนหลางก้มลงไปหยิบมันขึ้นมายื่นให้นางในดวงใจ"ช่วยกันหาเถอะ"เมื่อยื่นกุญแจนั้นให้แล้ว เสียงทุ้มก็เอ่ยอย่างรีบเร่ง เขากลัวว่าทหารยามตัวจริงของมู่ตงหยวนจะมาถึงก่อน"ไม่ต้องหาแล้ว"เท้าแกร่งที่ก้าวไปได้เพียงครึ่งก้าวชะงักกึก ร่างสูงแปดฉื่อค่อย ๆ หันกลับมามองสตรีข้างกายอย่างใคร่สงสัย"กุญแจนี้สลักอักษร 五(ห้า) เอาไว้"เยว่อันหนิงยื่นกุญแจนั้นให้เฉินเจียนหลางดูอีกครั้ง"หมายถึงเจ้า?"เยว่อันหนิงส่ายหัวไปมาบิดานางคงไม่มีญาณหยั่งรู้ล่วงหน้าว่าจะเกิดเหตุการณ์ฆ่าล้างตระกูลและเหลือนางรอดเพียงคนเดียวเช่นนี้"ท่านพ่อน่าจะหมายถึงพวกเราทั้งห้าคนมากกว่า"กล่าวจบสายต

"ใต้เท้ามู่มาเยือนเรือนข้ากลางดึก มิทราบมีเรื่องด่วนอันใด"เฉินเจียนหลางปรากฎกายขึ้นหน้าลานกว้างของจวนเฉินเพียงลำพัง ส่วนเยว่อันหนิงแม้จะตามมาด้วยแต่นางซ่อนตัวอยู่ใกล้ ๆ เพื่อดูเชิงอีกฝ่ายก่อน"มีนายทหารมาร้องเรียนที่ศาลเทียนอวี่ แม่ทัพน้อยเฉินละเลยหน้าที่ทางการทหาร ปล่อยกองกำลังรักษาชายแดนไร้ผู้นำ โทษทางวินัยอย่างร้ายแรง!"เยว่อันหนิงที่แอบฟังอยู่ถึงกับตกใจนางไม่คิดว่ามู่ตงหยวนจะเดินหมากเร็วกว่าพวกนางก้าวหนึ่งแต่พอลองทบทวนดูแล้ว เหมือนการกวนน้ำให้เชี่ยวเรือจะได้โคลงเคลงของนางจะได้ผลที่มู่ตงหยวนรีบใช้เรื่องนี้พาคนมาหาเรื่องเฉินเจียนหลางคงหมายจะปิดปากเพราะกลัวว่าข่าวลือเรื่องเขาเป็นพระนัดดาของเจ้าเมืองชิงเหิงจะลุกฮืออีกครั้งจนถูกสืบสาวราวเรื่องไปถึงคนในวังอย่างพระชายาหลิงอันเซียวและองค์ชายสาม"มีเรื่องเช่นนี้จริง หากแต่เรื่องนี้องค์รัชทายาทเป็นคนอนุญาตให้ข้าอยู่เป็นเพื่อนเล่นพระองค์สักสองสามวันค่อยกลับค่าย อีกอย่าง ตอนนี้กองทัพเขี้ยวหมาป่าใช่ว่าจะไร้ผู้นำ บิดาข้าแม่ทัพใหญ่เฉินปู้เกาเองก็อยู่รักษาการแทนข้าแล้ว""แม่ทัพใหญ่เฉินปู้เกาอยู่รักษาการแทนแล้วงั้นหรือ พาตัวผู้ร้องเรียนเข้ามา"