บททั้งหมดของ สตรีแกร่ง หลินซูเหมย: บทที่ 31 - บทที่ 40

“พวกเจ้าช่างบังอาจนัก กล้ารังแกแม้กระทั่งผู้หญิง”หลินซูเหมยตะโกนออกมา มือหนาของหงอี้พยายามยื่นออกมาเพื่อจะจับที่ปลายคางของสตรีตรงหน้า ถึงปากคอเราะร้ายแต่ทว่าดวงหน้างามของนางก็ทำให้เขาไม่ถือสาแต่ก่อนที่มือหนาของบุตรชายของเศรษฐีจะเข้าไปถูกคางงามของหลินซูเหมย นางก็ยื่นมือมาจับข้อมือของเขาเอาไว้แล้วบิดสุดแรง พร้อมกับยกร่างหนาทุ่มลงไปกับพื้นอย่างรวดเร็ว ป้าหลัน เสี่ยวเอ๋อ อาอวี้ รวมไปถึงพวกบ่าวรับใช้ผู้ติดตามคุณชายจอมเสเพลก็ถึงกับตกตะลึง ด้วยไม่คิดว่าสตรีตัวเล็กๆ จะสามารถยกร่างหนาทุ่มลงกับพื้นจนร้องโอดโอย บ่าวชายที่จับตัวป้าหลัน เสี่ยวเอ๋อและอาอวี้ไว้ถึงกับรีบปล่อยพวกเขา แล้วเข้าไปประคองคุณชายของพวกตนให้ลุกขึ้นยืนอย่างทุลักทุเล“เจ้าบังอาจนัก!!! เป็นเพียงสตรีแต่ริบังอาจมาสู้กับบุรุษเช่นข้าอย่างนั้นหรือ พวกเจ้า!!! จับนางมาให้ข้า!!!”สิ้นคำสั่งบุรุษทั้งห้าก็พุ่งเข้าไปจะจับร่างบางของคุณหนู แต่ป้าหลันกับเสี่ยวเอ๋อ รวมไปถึงอาอวี้รีบไปขวางเอาไว้ แต่ก็ขวางได้เพียงไม่นานเพราะถูกพวกมันที่แข็งแรงกว่าจับเหวี่ยงไปคนละทิศละทาง อาอวี้โดนรุมต่อยจนปา

หลังจากพาตัวนักโทษกลับไปลงโทษที่วังหลวง รองแม่ทัพฟางเซี่ยหมินก็ได้รับความดีความชอบและได้เลื่อนขั้นจากรองแม่ทัพทิศใต้กลายเป็นแม่ทัพทิศเหนือทำหน้าที่ควบคุมกองทัพและดูแลความสงบของชายแดนทิศเหนือแทนคนเก่าที่ก่อกบฏ สร้างชื่อเสียงที่ดีงามให้กับตระกูลฟางเป็นอย่างยิ่ง เขาเดินทางกลับมายังจวนก่อนที่จะพูดคุยกับบิดาเรื่องสู่ขอคุณหนูห้าสกุลหลิน หลินซูเหมย เพราะเขาต้องย้ายไปประจำการอยู่ที่ชายแดนทิศเหนือ เช่นนั้นเขาก็อยากที่จะมีฮูหยินคอยอยู่เคียงข้าง“เจ้าคิดดีแน่แล้วหรือหมินเอ๋อร์” ใต้เท้าฟางเอ่ยถามบุตรชาย“แน่แล้วขอรับ ลูกมิอาจทนความห่างไกลจากนางได้อีกแล้ว แต่พวกท่านมิต้องเป็นห่วง เรื่องนี้ลูกจะลองถามความสมัครใจของนางดูก่อน หากนางมิยินยอมติดตามลูกไปยังชายแดนทิศเหนือ ลูกก็มิอยากที่จะบังคับนาง” แม่ทัพคนใหม่ของแคว้นต้าตงบอกบิดามารดา“ถ้าเช่นนั้นเจ้าก็ลองไปถามนางก่อน หากนางยินดีที่จะไปร่วมทุกข์ร่วมสุขกับเจ้าที่จวนในเมืองหนานถิง แม่ก็จะไปสู่ขอนางให้เจ้าก่อนที่เจ้าจะเดินทางไปประจำการอยู่ที่นั่น”ฟางฮูหยินเอ่ยขึ้นพร้อมกับส่งยิ้มให้กับบุตรชา

เจ้าสาวในชุดแพรไหมสีแดงสดมีพัดกลมปิดบังดวงหน้างามเอาไว้เดินเคียงคู่กับผู้เป็นเจ้าบ่าวเข้าไปในเรือนเพื่อคำนับบรรพบุรุษและบิดามารดา ก่อนที่จะออกเรือน ญาติพี่น้องรายล้อมรอบเพื่อร่วมส่งเจ้าสาวออกจากเรือน ที่นั่งตรงกลางเป็นใต้เท้าหลินและหลินฮูหยินนั่งเคียงข้างกัน ฝั่งซ้ายมือของเจ้าสาวมีอนุซูฉีนั่งอยู่ สาวใช้ทำหน้าที่ส่งมอบถ้วยน้ำชาให้กับเจ้าบ่าว เขายื่นมือไปรับมา ก่อนที่จะส่งให้กับใต้เท้าหลินที่กำลังส่งยิ้มมาให้  “ท่านพ่อตา กรุณารับน้ำชาจากบุตรเขยคนนี้ด้วยขอรับ” เขาส่งถ้วยชาให้กับใต้เท้าหลิน อีกฝ่ายรับมาก่อนที่จะยกขึ้นจิบและกล่าวอวยพรบ่าวสาว  “นับแต่นี้ต่อไป ต้องรักใคร่ ปรองดองกัน เคารพและให้เกียรติกัน อยู่เคียงข้างกันไปจนแก่เฒ่า มีลูกเต็มบ้านมีหลานเต็มเมือง เป็นแบบอย่างให้ดีแก่ลูกๆ” ใต้เท้าหลินกล่าวอวยพรบุตรีคนเล็กของตนออกมาทั้งน้ำตา  “ขอรับท่านพ่อตา/เจ้าค่ะท่านพ่อ” บ่าวสาวตอบออกมาพร้อมกัน สาวใช้ส่งถ้วยชาให้กับเจ้าบ่าวอีกครั้งเพื่อมอบให้หลินฮูหยิน “ท่านแม่ยาย กรุณารับน้ำชาจากบุตรเขยคนนี้ด้วยขอร

เส้นทางจากจวนแม่ทัพไปจนถึงจวนเจ้าเมืองหนานถิงมีระยะทางเกือบสิบลี้ ตลอดเส้นทางฮูหยินแม่ทัพมองไปยังข้างทางตลอดเวลา แม่ทัพหนุ่มกุมมือบางของภรรยาเอาไว้ตลอดทาง เขาพอจะเดาออกว่านางกำลังตื่นเต้นกับการได้พบหน้าคนใหม่ๆ เพราะที่ผ่านมาภรรยาของเขาผู้นี้นั้นอยู่แต่ในจวนสกุลหลินมาโดยตลอด นี่อาจจะเป็นการได้พบปะกับคนแปลกหน้าอย่างเป็นทางการครั้งแรก“ซุนฮูหยินเป็นสตรีที่น่าคบหานางหนึ่งเลยทีเดียว เจ้ามิต้องกังวลใจไป อ้อ… นางยังมีบุตรีหนึ่งคนด้วยนะ น่าจะอายุสักเจ็ดแปดขวบเห็นจะได้ พี่ก็มิเคยเอ่ยปากถาม” เขาปลอบนางด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ก่อนที่จะเอ่ยถึงบุตรีของท่านเจ้าเมืองกับฮูหยินของท่าน“ท่านพี่รู้จักท่านเจ้าเมืองกับซุนฮูหยินมานานหรือยังเจ้าคะ” หลินซูเหมยเอ่ยถามสามี“ใต้เท้าซุนเพิ่งจะย้ายมารับตำแหน่งเจ้าเมืองได้ไม่นาน พี่เคยพบเขาตอนที่เขายังเป็นเจ้าเมืองอยู่ที่เมืองหนานโจว” ใบหน้างามพยักขึ้นลงก่อนที่นางจะเงียบไปรถม้าเคลื่อนผ่านตลาดใหญ่ของเมืองหนานถิง แต่ถ้าเทียบกับเมืองหนานอันแล้ว ตลาดที่นี่ยังน้อยกว่ามากนัก อาจจะเพราะพื้นที่ และอยู่ต

 หลังจากขึ้นรถม้าเพื่อกลับจวน หลินซูเหมยก็เอาแต่นั่งเงียบจนผู้เป็นสามีรู้สึกสงสัย เพราะก่อนมานางยังชวนเขาพูดคุยบ้าง แต่พอขากลับนางกลับเงียบราวกับว่ากำลังนิ่งคิดถึงเรื่องอะไรบางอย่างอยู่ในใจ“น้องหญิง… เจ้าเป็นอันใดหรือ พี่เห็นเจ้าเอาแต่นั่งเงียบตั้งแต่ออกมาจากจวนใต้เท้าซุนแล้ว" ในที่สุดท่านแม่ทัพหนุ่มก็เอ่ยถามภรรยาออกมาด้วยความห่วงใย“น้องมิเป็นอันใดเจ้าค่ะ อืม… ท่านพี่ น้องขอถามอะไรสักข้อได้หรือไม่เจ้าคะ” ฟางเซี่ยหมินทำหน้างงแต่เขาก็ยอมพยักหน้าตอบตกลง“ถ้ามีสตรีช่วยชีวิตของท่านพี่เอาไว้ ท่านพี่จะตอบแทนนางด้วยการพานางมาเป็นอนุในเรือนหรือไม่เจ้าคะ”หลินซูเหมยตัดสินใจเอ่ยถามผู้เป็นสามีออกมา เขามองหน้านางด้วยความงุนงง พลันนึกไปถึงจวนของท่านใต้เท้าซุนที่เขารับอนุเอาไว้เพียงเพราะนางช่วยชีวิตตอนที่ถูกลอบทำร้ายขณะที่มารับตำแหน่งที่เมืองนี้ใหม่ๆ“ไม่มีเหตุผลอันใดที่พี่จะรับอนุ ในจวนของพี่และในหัวใจของพี่มีเจ้าเพียงผู้เดียวเท่านั้น”คำตอบของท่านแม่ทัพทำให้ฮูหยินอย่างหลินซูเหมยหัวใจพ