Lahat ng Kabanata ng พยัคฆ์สาวจ้าวดวงใจ: Kabanata 171 - Kabanata 180

ค่ายทหารทุกค่ายจะมีสถานที่รับรองผู้บัญชาการจอมทัพเป็นเรือนพักหลังใหญ่เรือนพักนี้สร้างไว้สำหรับรัชทายาทเข้ามาพำนักยามตรวจตรากองทัพ มีเพียงองครักษ์คนสนิท บ่าวรับใช้ติดตามและแม่ทัพคนสำคัญที่ถูกเรียกตัวมาเป็นการเฉพาะกิจเท่านั้นถึงจะเข้ามาได้ นอกนั้นห้ามผู้ไม่ได้รับอนุญาตเข้าใกล้เด็ดขาดเพราะหลายครั้งที่ชาวบ้านได้ข่าวว่ารัชทายาททรงมาตรวจตราเยี่ยมเยือนค่ายทหาร พวกเขามักจะพากันมารวมตัวตั้งขบวนขอเข้าเฝ้าแถวยาวตั้งแต่ประตูค่ายจนถึงทางเข้าหมู่บ้านนอกจากชาวบ้านยังมีทหารใหม่ที่พากันมาจับจองที่ยืนใกล้เรือนพักส่วนพระองค์ตั้งแต่รุ่งสางยิ่งเป็นทหารหญิงยังแต่งหน้าทาชาดอีกด้าย ทว่าน่าเสียดายที่รัชทายาทมิใคร่ชอบการกระทำเช่นนั้นเท่าใด จึงไม่เคยอนุญาตให้ใครเข้าเฝ้าทั้งสิ้น และยิ่งไม่เคยเปิดเผยการเดินทางให้ค่ายใดทราบล่วงหน้าเรือนสองชั้นห่างออกมาจากลานฝึกเล็กน้อยบุรุษหนุ่มยืนนิ่งเอามือไพล่หลังดังผู้สูงศักดิ์ ทอดสายตาคมสีดำรัตติกาลมองไปยังความวุ่นวายที่ลานฝึกอย่างเงียบงัน จ้าวเหว่ยใช้เวลาเดินทางตรวจตรากองทัพทั้งสี่ทิศรอบเมืองพบเห็นความวุ่นวายระหว่างทหารเก่ากับทหารใหม่จนชินตา ไม่นับว่าตื่นเต้นอันใด เพ

แท้จริงซานซานมิได้ต้องการแข่งขันอันใดและไม่คิดปรามาสใคร นางแค่รู้สึกไม่พอใจเรื่องที่อาหนิงถูกทำให้อับอาย กอปรกับได้ลับฝีปากกับอันธพาลแซ่หวังจนอารมณ์เตลิดเลยเถิดไปเท่านั้น ทว่าถูกท้าประลองเช่นนี้ย่อมดีไม่น้อยจะได้ถือโอกาสยืดเส้นยืดสายและสอนสั่งทหารใหม่ไปในตัวท่ามกลางสายตาของเหล่าทหารทั้งหลายที่ลุ้นระทึกไปกับซานซาน ได้ยินนางรับคำเสียงหนึ่ง“ย่อมได้...เชิญท่านรองแม่ทัพก่อนเถิด”หยางเฉิงพยักหน้าให้ เป็นอันตกลงทุกสายตามองทั้งสองอย่างเงียบงัน ไม่มีใครกล้าออกความคิดเห็นอันใดทั้งนั้นชั่วจังหวะที่สายลมคล้ายหยุดนิ่ง ได้ยินหวังมู่สั่งการอีก“ไปนำม้ามา”หัวหน้าทหารที่ยืนอยู่ใกล้เขารับคำสั่งเสียงหนักก่อนวิ่งตะบึงออกไปทหารใหม่ให้นึกตกใจ มิใช่ยืนยิงเป้าแบบปกติหรือ? ทุกวันที่ฝึกหนัก พวกเขายังไม่เคยมีโอกาสได้ขี่ม้าเลยสักครั้ง กระทั่งครูฝึกซานก็ไม่เคยได้ม้ามาร่วมฝึกเลยสักหนทุกคนมองซานซานอย่างเป็นกังวล ไม่นาน...หัวหน้าคนเดิมก็กลับมาพร้อมม้าพ่วงพีตัวใหญ่ และทันทีที่เจ้าม้าเดินเหยาะๆ มาแล้วเห็นหยางเฉิงยืนอยู่มันก็ส่งสายตาดีใจมาทางเขาทันที ท่าทางสนิทสนมคุ้นเคยกับอีกฝ่ายเป็นอย่างมาก วิ่งปรี่มาทาง

บุรุษแซ่ซ่งสองตาแดงก่ำ ไม่เข้าใจว่าเหตุใดเจ้าม้าพยศถึงพุ่งมาทำร้ายเขาขณะที่หัวหน้าซ่งยังคงเผยสีหน้าโง่งมกังขา ซานซานก็เลิกสนใจเขา เพียงหันหน้ามาทางทหารใหม่แล้วเอ่ยปากชี้แนะว่า“ภายใต้สถานการณ์บีบบังคับ สัตว์เดรัจฉานยากคาดเดามิอาจยึดติด อาวุธหมดสิ้นไม่มีในมือ ทว่าชีวิตเรายังคงสำคัญ ความหวังยิ่งต้องมี รอบกายยังเต็มด้วยอาวุธร้ายให้เรียกหา สิ่งที่ข้าแสดงให้ดูย่อมมีประโยชน์ต่อพวกเจ้าทุกคน”โฉมสะคราญผู้หนึ่งแม้งดงามแต่มิได้พิลาศล้ำโดดเด่น เส้นเสียงยังหวานใสปานนั้น ทว่าทรงพลังอย่างยิ่งสายลมหอบหนึ่งโชยวูบผ่านไป เส้นผมหางม้าปลิวสยาย ร่างระหงยืนตระหง่านมั่นคง เหยียดหลังตรงอย่างมั่นใจ ซานซานยังคงเปล่งเสียงหนักแน่นสะท้อนก้องไปทั่ว“พลทหารชั้นต่ำ แม้มีสิทธิ์ออกรบร่วมจอมทัพ แต่ไม่มีสิทธิ์ควบอาชางามสง่า ยามสู้ศึกยิ่งต้องหยัดยืนด้วยสองขา เข่นฆ่าศัตรูด้วยสองมือ คำสบถด่าทอและหยามหยันล้วนต้องเจอไม่ว่าจากมิตรหรือปรปักษ์ สิ่งที่ต้องพิทักษ์มิใช่เพียงศักดิ์ศรี แต่เป็นชีวิตน้อยๆ ที่ต้องพากลับบ้าน นำความภูมิใจสู่ถิ่นตน”ท่ามกลางสายตานิ่งค้าง ทุกคนต่างเบื้อใบ้คล้ายกับลืมไปว่าตนเองมีปาก บรรดาทหารใหม่ทั้งชาย

เรือนตะวันออกคือที่พำนักของสาวงามพวกนางมีไว้สำหรับปรนนิบัตินายทหารชั้นสูง หรือเรียกอีกอย่างก็คือนางโลมประจำค่ายทหารระยะทางจากลานฝึกมาเรือนตะวันออกไกลพอควร เมื่อซานซานก้าวเท้าเดินเข้าประตูเรือนมา อู๋จวี้ก็หายไปทางเรือนอีกฝั่งหนึ่ง ซึ่งคาดว่าเป็นที่พำนักของเจ้านายหญิงสาวเดินลัดเลาะมาตามทางคดเคี้ยวด้วยความงุนงง เรียวคิ้วขมวดมุ่น ในใจนึกกังขาไม่คลาย ว่าสามีกำลังเล่นสนุกอันใด ไฉนมาถึงค่ายทหารแล้วไม่เรียกพบดีๆ แต่กลับใช้อำนาจบาตรใหญ่ สั่งให้นางกลายร่างเป็นหญิงคณิกาเสียแล้วคิดไปคิดมาก็ยิ่งหงุดหงิด เหย่หนิวของนางผู้นี้จริงๆ เลย เป็นปีศาจราคะหรือไร หมายรังแกกันตลอด คิดแต่เรื่องบนเตียง ร้อนแรงเหลือเกินแม้บ่นอุบอิบในใจ ทว่าเท้ายังก้าวเดินต่อไปเรื่อยๆ ได้ยินเสียงหัวเราะแว่วหวานดังแว่วมา ก็รู้ทันทีว่าห้องของสาวงามอยู่ทางใด ชั่วจังหวะที่เลี้ยวเข้ามุมหนึ่งซึ่งเป็นช่วงรอยต่อระหว่างระเบียงกับห้องหับ พลันมีฝ่ามือปริศนาดึงร่างระหงหายวับไปเรียวตางามหรี่แคบลงเมื่อเห็นแล้วว่าเป็นใคร ซานซานหาได้ตื่นตระหนกไม่“ครานี้อันใดอีกเล่า? หยุนผิง!”ผู้มาใหม่คือสตรีอ้อนแอ้นในชุดทหารสีเทานามว่าหยุนผิง นางมองซ้าย

ซานซานหรี่ตาเล็กน้อย ยามสั่งการน้ำเสียงเย็นเยียบยิ่ง “หากองค์ชายผู้นั้นมาที่นี่ ยามนี้ย่อมต้องอยู่กับรัชทายาทแน่ ประเดี๋ยวเราเข้าไปเป็นสาวงามด้วยกัน ข้าย่อมส่งเสริมเจ้าให้กลายเป็นสตรีข้างกายเขาในคืนนี้เลย”หยุนผิงหยักหน้ารัวเร็วอย่างเชื่อฟังหลังจากนั้น ทั้งซานซานและหยุนผิงก็พากันเดินไปทางห้องหนึ่งซึ่งมีเสียงหัวร่อต่อกระซิกแว่วหวานเมื่อผลักประตูเดินเข้าไป ก็เห็นสาวน้อยใบหน้าจิ้มลิ้มประดับรอยยิ้มพริ้มเพราแต่งกายวาบหวาม ยืนส่องกระจกทาชาดประทินโฉมอยู่สามสี่นาง ได้ยินพวกนางกล่าวอย่างปรีดาว่า “วันนี้ได้ปรนนิบัติรัชทายาท ตายสิบชาติก็สมปรารถนาแล้ว อ๊า...ยังมีองค์ชายรูปงามอีกหนึ่งคน ตื่นเต้นที่สุดเลย”เรียวขาพลันชะงัก เรียวคิ้วซานซานขมวดวูบ แววตาเย็นเฉียบทันที เดิมทีนางมิได้ถือสาอันใดกับนิสัยเอาแต่ใจของสามี องค์ชายสามรูปงามยิ่งไม่สนใจแต่สาวงามพวกนี้จะปรนนิบัติรัชทายาทกระนั้นหรือ?หึ! เหย่หนิว…ห้องหนึ่งในเรือนพัก มีบ่อน้ำร้อนขนาดใหญ่ กินพื้นที่กว้างขวาง ถูกสร้างขึ้นสำหรับราชนิกุลที่มาเยือนค่ายทหารควันอุ่นลอยเอื่อย ม้วนตัวในอากาศ ข้างบ่อมีหนึ่งเหยือกเหล้ากับสองจอกหยกในบ่อน้ำร้อนมีสองบุรุษส