Lahat ng Kabanata ng พยัคฆ์สาวจ้าวดวงใจ: Kabanata 161 - Kabanata 170

บิดามารดาเป็นพยัคฆ์ ลูกจักเป็นสุนัขได้อย่างไรถึงแม้ลู่หลิ่งจะเยาว์วัย ปีนี้อายุย่างห้าขวบเท่านั้น แต่นางเป็นเด็กเฉลียวฉลาด มากปฏิภาณไหวพริบ คล้ายเป็นเซียนมาจุติก็ไม่ปาน เพราะนางมีมารดาคือซานซาน มีบิดาคือจ้าวเหว่ย อีกทั้งการได้ท่องเที่ยวไปทั่วสารทิศ มิใช่มีเพียงสตรีสกุลไป๋เสียเมื่อไหร่ เพราะลู่หลิ่งเองก็ถูกซานซานพาท่องเที่ยวไปทั่วเช่นกันเพียงแต่สองแม่ลูกมิได้เที่ยวแบบไร้สาระเช่นคุณหนูตระกูลใหญ่ที่คิดแต่จะหาซื้อของสวยงามล้ำค่าไปผูกใจบุรุษยามที่เดินทางไปตามถิ่นต่างๆ ซานซานมักจะชอบศึกษาสมุนไพรไปทั่ว นอกจากสมุนไพรแต่ละชนิดต่างถิ่นกำเนิดจักมีประโยชน์และโทษอย่างไรแล้ว หนอนที่กัดกินสมุนไพรนางก็ชอบศึกษาเช่นกันหนอนธรรมดากินหญ้าพิษเพื่อดำรงชีวิตจนกลายร่างเป็นหนอนพิษนับเป็นสิ่งที่น่าสนใจ ขนของหนอนพิษยิ่งต้องเก็บเอาไว้อย่างดี เพราะนี่คือพื้นฐานหนึ่งของวิชาหมื่นพิษถึงแม้ว่าซานซานจะมิได้สอนลู่หลิ่งร่ำเรียนเขียนอ่านเหมือนลูกของคนอื่นๆ เพราะคิดว่าเรื่องนี้เด็กน้อยย่อมต้องเรียนรู้ได้ด้วยตนเอง การเขียนต้องฝึกเขียนด้วยสองมือ การอ่านต้องฝึกอ่านด้วยสองตา เด็กน้อยมีเวลาร่ำเรียนเรื่องง่ายดายเหล่านี้ทั้ง

แน่นอนว่าจ้าวเหว่ยย่อมเปิดใจทั้งยังได้เปิดหูเปิดตา เพราะเขาเป็นนักรบพิทักษ์แคว้นไปทั่วแดน ขนมต่างถิ่นล้วนเคยชิมมาบ้าง ขนมที่คุณหนูลี่ออกปากว่าทำเองนั้นเขาจึงรู้ว่านางซื้อมาจากที่ใด แต่กระนั้นชายหนุ่มกลับมิได้เปิดโปง เพียงชิมไปหลายชิ้น คิดว่ารสชาติไม่เลววันถัดมาเป็นคุณหนูเฉินบุตรีคนสำคัญแห่งกรมอาญา นางมาพร้อมรูปโฉมเลิศล้ำไม่แพ้ใคร ในมือมีภาพวาดพร้อมบทกลอนแทนใจความหมายลึกซึ้งเปี่ยมไปด้วยความคะนึงหาเมื่อสาวงามมอบให้ จ้าวเหว่ยจึงจ้องมองด้วยสายตายากคาดเดา เขายกยิ้มอบอุ่นเอ่ยปากชมไปหลายคำวันถัดมาคือโฉมสะคราญเจ้าของดวงหน้าอ่อนหวานหยาดเยิ้ม นางนับเป็นยอดหญิงผู้หนึ่ง ประสงค์แสดงฝีมือดีดพิณให้ประจักษ์ ดวงตาคู่งามที่สบประสานหวานล้ำยิ่งกว่าใครๆนางคือคุณหนูกัวผู้เลิศล้ำกว่าคุณหนูทุกคนเสียงพิณที่ว่ากังวานใสแล้ว เสียงของกัวอิ๋งอิ๋งยามเอื้อนเอ่ยกลับหวานใสยิ่งกว่า นางเอ่ยขึ้นราวระฆังแก้วถูกเคาะในทำนองเสนาะโสตว่า “บทเพลงที่หม่อมฉันบรรเลงถวายพระองค์เมื่อครู่มีชื่อว่า ‘หงส์ฟ้าหาคู่’ เพคะ”นางยกยิ้มเขินอาย พวงแก้มแดงระเรื่อราวเลือดซึม ยิ่งขับเน้นผิวเนื้อตั้งแต่ลำคอระหงจรดเนินอกอวบตึงที่พ้นสาบเสื้อออ

การบริหารคนก็ดี กระจายอำนาจก็ดี รัชทายาทล้วนจัดการได้อย่างไร้ที่ติและเพื่อมิให้ใครยึดติดกับอำนาจทหารในมือมากเกินไปจนอาจเกิดการคิดคดต่อราชบัลลังก์วิธีหนึ่งที่จ้าวเหว่ยใช้ก็คือออกปากอนุญาตแม่ทัพบางคนให้ลาออกจากตำแหน่งหน้าที่ทางการทหารได้ แล้วเปลี่ยนไปรับตำแหน่งเป็นข้าราชการพลเรือนชั้นสูงปกครองท้องถิ่น มียศศักดิ์ แต่ไม่มีกำลังอำนาจที่แท้จริง ทว่าสามารถซื้อหาที่ดินที่นาอุดมสมบูรณ์ ปลูกสร้างเคหะสถานอันสวยงามโอ่โถง เสาะหานางระบำไว้ในบ้านเพื่อบันเทิงเริงรมย์ ดื่มสุราหาความสุขทั้งค่ำเช้าทั้งยังสัญญาว่าจะดองกันเป็นญาติกันทุกชาติทุกภพ ระหว่างจักรพรรดิกับข้าราชบริพารจะไม่ต้องระแวงสงสัยซึ่งกันและกันตลอดไป[1] หากมีเภทภัยยังสามารถกลับมารับใช้ แต่หากบ้านเมืองสงบจงช่วยกันดูแลชาวบ้านให้ผาสุกมีเวลาสืบสกุลแนวคิดเรื่องนี้ผ่านความเห็นชอบจากฮ่องเต้เป็นอย่างดี พระองค์ทรงส่งเสริมรัชทายาททันทีบรรดาแม่ทัพทั้งหลายต่างซาบซึ้งในพระมหากรุณาธิคุณ พวกเขาเต็มใจทำตามพระประสงค์เช่นกันสิ่งนี้ที่จ้าวเหว่ยกระทำนับเป็นการรวบอำนาจทหารเอาไว้ในมือ แล้วกระจายอำนาจในมือออกไปอย่างมีสมดุล ป้องกันการก่อกบฏจากเหล่านักรบได้ด

ซานซานพิจารณาเงียบงัน เห็นหัวหน้าผู้หนึ่งเอ่ยปากแนะนำชายสองคนในชุดสีแดงเปลือกไม้ด้วยสีหน้าบึ้งตึง“ท่านนี้คือแม่ทัพหวัง ท่านนี้คือรองแม่ทัพหยาง พวกเจ้ายังไม่รีบทำความเคารพอีก!”สิ้นเสียงตะเบ็ง ทหารใหม่จึงรีบประสานหมัดค้อมศีรษะทำความเคารพอย่างพร้อมเพรียง ซานซานก็เช่นกันแม่ทัพมีนามว่าหวังมู่ ส่วนรองแม่ทัพมีนามว่าหยางเฉิงซานซานพอรู้ชื่อแซ่ของทั้งสองอยู่บ้าง เพียงแต่ยังไม่มีโอกาสได้เจอ ยามนี้นางจึงลอบวิเคราะห์พวกเขาโดยละเอียดคนเป็นแม่ทัพหวังอะไรนั่น อายุราวสี่สิบกว่าปี มีหนวดเหนือริมฝีปากเล็กน้อยเสริมความเคร่งขรึมบนใบหน้า ทว่าท่าทางเหมือนตาแก่ธรรมดาคนหนึ่งเพราะผิวพรรณที่พ้นสาบเสื้อช่างละเอียดเสียเหลือเกิน ดวงตายังพร่างพราวราวกับหนุ่มน้อยเจ้าสำราญ ท่าทางคล้ายทหารที่ชอบหลบมุมยามเจอศึกหนักกระนั้นมิรู้ได้ว่าตำแหน่งท่านแม่ทัพได้มาอย่างไร บางทีอาจครองตำแหน่งเพราะเส้นสายวงศ์ตระกูลช่วยผลักดันหรือเลวร้ายยิ่งกว่านั้น คือสวมรอยความดีความชอบของผู้อื่น อาจเคยเป็นแค่รองแม่ทัพมาก่อน ได้สู้เคียงบ่าเคียงไหล่กับขุนพลเกรียงไกร หลังจากแม่ทัพใหญ่เด็ดหัวศัตรูแล้วตายไป เจ้าแซ่หวังผู้นี้ก็ชุบมือเปิบนำหัวศั

เมื่อรู้ตัวอีกทีก็ปล่อยให้นางพูดไม่หยุดเสียแล้วเส้นเสียงของซานซานยังคงดังเนิบช้า “ทุกคนในที่นี้ล้วนมีความหวังที่จะร่วมเป็นร่วมตายยามภัยมาเยือน สงครามไม่เคยปรานีผู้ใด พวกเราไยมิใช่ปรานีใส่กันให้มากเข้าไว้ แม้สตรีมิได้มีพละกำลังมากนัก แต่ก็ไม่อาจปฏิเสธว่าหลายครั้งยังต้องอาศัยพวกนางทำศึกหนัก ไม่ว่าจะแผนนารีพิฆาต วสันต์ลวงสังหาร ร่านราคะอำมหิต เสน่หาคร่าชีวิต”แผนสาวงามที่กล่าวมาล้วนมีจริงในหมู่นักฆ่า บรรดาทหารหญิงก็คงมีไม่ต่างกันดวงตาแวววาวของซานซานแข็งกร้าวยามกวาดมองไปทางฝั่งบุรุษ นางชี้นิ้วไปทางสตรีพลางส่งเสียงดังกังวานท้าทาย “จงบอกแก่ข้า ว่าหากพวกท่านที่เป็นบุรุษปลดชุดเกราะถอดหมวกเหล็กแล้วใส่เพียงผ้าเนื้อบางแนบกาย ไม่มีคันธนูแบกอยู่บนแผ่นหลัง ในมือไม่มีหอกหรือดาบทวนกระบี่ทั้งนั้น ร่างกายยังไร้ซึ่งพลังปราณร้ายกาจ เช่นนั้นยังสามารถสังหารศัตรูบนเตียงอย่างเฉียบขาดเยี่ยงพวกนางได้หรือไม่”เงียบกริบ เงียบประดุจสุสาน ได้ยินกระทั่งสายลมแผ่วพัดผ่านใบหูท่ามกลางสายตาตะลึงอึ้งและนิ่งฟังแข็งค้างของผู้คน ซานซานเอ่ยปากอีกหน “คนเหมือนกัน แคว้นเดียวกัน ยิ่งเป็นทหารของกองกำลังเดียวกัน จะเหยียดหยันดูแ