Lahat ng Kabanata ng พยัคฆ์สาวจ้าวดวงใจ: Kabanata 181 - Kabanata 190

“อา...” จ้าวหมิงเริ่มหวาดกลัว “ศัตรูในที่มืดเริ่มหันคมหอกมาทางข้าแล้ว” จ้าวเหว่ยยังคงสงบเยือกเย็น แววตาสุขุมนุ่มลึกยามเอ่ย “หากจับสตรีนางนั้นได้อยู่หมัด หลอกล่อให้อยู่ข้างกายจนตายใจ ย่อมซักทอดไปถึงตัวการใหญ่ที่บงการอยู่เบื้องหลังได้ไม่ยาก”แม้จะกล่าวเช่นนั้น แต่ชายหนุ่มยังคงเป็นห่วงคนรอบตัวอยู่ดี นี่คือสิ่งที่เขากังวลมาโดยตลอด จึงไม่เคยเผยความสัมพันธ์กับผู้ใดโจ่งแจ้งสักครั้ง ไม่ว่าใครก็ตามที่มีผลกับความรู้สึกของเขา ย่อมตกอยู่ในอันตรายเสมอข่าวที่ได้รับจากน้องชายวันนี้ทำใบหน้าหล่อเหลาของจ้าวเหว่ยค่อยๆ เพิ่มความเครียดตึงขึ้นทีละน้อย ได้ยินสุ้มเสียงทุ้มต่ำดังอยู่ข้างกายอีกว่า“จริงสิ! พี่ใหญ่...ข้ายังจำได้อีกว่า ครูฝึกซานที่เห็นในวันนี้ นางก็ร่วมบรรเลงพิณกับหยุนผิงผู้นั้น ไม่แน่ว่าทั้งสองอาจเป็นพวกเดียวกันก็ได้นะ ยิ่งได้เห็นฝีมือนางในวันนี้ ข้าก็คิดว่าไม่ควรปล่อยนางไป อีกอย่าง...เรื่องที่นางช่วยเหลือสนมหลี่กุ้ยเฟย อาจจะเป็นแผนร้ายก็ได้ ทางที่ดี ท่านควรกำจัดนางเสีย ไม่ควรเก็บไว้จนอาจกลายเป็นภัยใกล้ตัว สั่งฆ่านางให้หายไปเลยยิ่งดี”โดยที่จ้าวหมิงไม่รู้ตัว ว่าเขาพูดอันใดผิดไป รอบด้านพลันม

ซานซานเดินตามเข้ามาพร้อมหยุนผิง ทันได้เห็นสาวงามแต่ละคนรุมล้อมสามี บางคนยังเอาเรียวนิ้วลูบไล้แผงอกเขาดวงตางามเบิกกว้าง เพลิงโทสะลุกโชนชัชวาลแรงหึงมหาโหดเกิดขึ้นทันทีเรือนร่างบอบบางในชุดสีชมพูอ่อนหวานบังเกิดไอสังหาร ในจังหวะที่จ้าวเหว่ยหันมาเห็นนางพอดีเรียวตาคมพลันเบิกกว้าง เสียวสันหลังวาบ ชายหนุ่มรีบผลักสาวงามออกไป ทันใดนั้น โดยไม่มีใครทันคาดคิด กระแสอำมหิตสายหนึ่งผุดวาบฟาดเปรี้ยง น้ำร้อนในบ่อพลันเกิดคลื่นไร้กระแสลม ม้วนตัวขึ้นหอบใหญ่ พริบตาก็โถมเข้าใส่กลุ่มชายหญิงที่กำลังเริงสวาทตรงขอบบ่อ กระชากทุกคนลอยไปกับกระแสน้ำวนคล้ายถูกปีศาจมัจฉาวารีฉุดคร่าพลังทำลายล้างของสตรีที่กำลังหึงหวงเหนือคาดการณ์ โดยเฉพาะกับสตรีเช่นซานซานนางมารโฉดชั่วฆ่าคนไม่กะพริบตา ทว่านางมิได้สังหาร แค่เพียงสั่งสอน แต่เท่านี้ก็นับว่าเป็นการออมมือที่น่ากลัวมากเสียงครืน...เกิดขึ้นภายในห้องอาบน้ำแค่เพียงวูบเดียว วูบเดียวเท่านั้น กระทั่งเสียงกรีดร้องของสตรียังไม่ทันดัง พวกนางก็พากันแน่นิ่งไปแล้วอู๋จวี้รีบพุ่งพรวดมา เห็นเข้าถึงกับตะลึงหยุนผิงที่อยู่ใกล้ซานซานเบิกโตโพลง ร้องไม่ทันจ้าวเหว่ยพลิกกายหลบเลี่ยงได้อย่า

ซานซานสะท้านเล็กน้อย ดวงตาคู่งามฉายแววซับซ้อนชายหนุ่มกระชับอ้อมแขนกอดภรรยาแน่นขึ้น กล่าวเสียงทุ้มนุ่ม “เช่นนั้นเจ้าบอกข้าได้หรือยัง ว่ารู้จักกับนางได้อย่างไร เกี่ยวข้องกันหรือไม่?”คู่รักอื่น แม้ได้อยู่ในฐานะสามีภรรยาต่อธารกำนัล พากันออกงานเชิดหน้าชูตาสง่าผ่าเผย แต่กลับหาใช่คู่ชีวิตที่แท้จริงไม่ ซึ่งแตกต่างจากจ้าวเหว่ยและซานซานแม้พวกเขามิได้เปิดเผยฐานะอันทรงเกียรติต่อธารกำนัลแต่กลับเป็นสามีภรรยาที่เรียกได้ว่าคู่ชีวิตและคู่คิดอย่างแท้จริงเห็นนางเงียบงัน ท่าทางไม่มั่นใจ นิ้วมือเรียวยาวจึงเอื้อมขึ้นมาเกลี่ยเบาๆ ที่ข้างแก้มนวล จากนั้นก็เลื่อนไปลูบเรือนผมเรียบลื่นของนาง รอฟังอย่างใจเย็นซานซานช้อนตามองเขา ปลุกปลอบความกล้า ท้ายที่สุดก็เอ่ยอย่างหนักแน่น “ในเมื่อท่านไม่มีสิ่งใดปิดบังข้าแล้ว เช่นนั้นหากข้าบอกความจริงก็หวังว่าท่านจะไม่ตกใจ และเชื่อในสิ่งที่ข้าจะบอกทั้งหมด”จ้าวเหว่ยชะงักปลายนิ้ว เลิกคิ้วเล็กน้อย “ดูทีว่าความจริงของเจ้าคงไม่ธรรมดา ข้าต้องทำใจก่อนไหม?”ซานซานพยักหน้าจริงจัง “ทำใจไว้บ้างก็ดี”คราวนี้เป็นชายหนุ่มที่นิ่งอึ้งจ้องนางในอ้อมแขนเป็นนาน สุดท้ายเพียงกล่าวเสียงเนือย“เร

จ้าวเหว่ยยิ้มกว้าง “เจ้าแก่มาก”“...!?”หลังจากนั้น แม่นางในอ้อมแขนก็ปั้นปึ่งแง่งอน เดือดร้อนสามีต้องปลอบใจอีกหลายกระบวนท่า เสื้อผ้าที่สวมให้ก่อนหน้า จำต้องถอดออกอีกครา เตียงนอนสั่นไหวร้อนเร่าอีกครั้ง ฝ่ามือหนากระชับเอวคอดกิ่ว ส่งภรรยาสู่ทุ่งดอกไม้ไฟที่ปะทุพร่างพราวอยู่เต็มฟากฟ้า ก่อนคุยกันอีกหนภายใต้ผ้าห่มหลังกิจกรรมรัญจวนสุขสมผ่านพ้น เสื้อผ้ากระจัดกระจายอยู่ปลายเตียงนอน โดยที่ไม่รู้จะใส่ทำไม ในเมื่อสุดท้ายก็นอนเปลือยกายคุยกันอยู่ดีสิ้นเสียงหอบกระเส่า และเสียงครวญครางหวิวแผ่ว การสนทนาประสาคู่ชีวิตจึงดังอีกครา“สำนักเซียนหย่งสือของข้าแตกซ่านเมื่อหลายร้อยปีก่อนเหลือเพียงสำนักนารีแดงยืนหยัด ทว่ากลับระส่ำระส่ายไม่มั่นคง โดยมีนางมารโลหิตคอยประคับประคองภายใต้การคุกคามจากอำนาจราชสำนัก” ซานซานเอ่ยขึ้นหลังจากหายเหนื่อย แหงนดวงหน้าที่มีหยาดเหงื่อเกาะพราวออกจากแผงอกหนา“นางคือหยุนผิง เป็นศิษย์สาวรุ่นหลังที่เหลือของข้าเอง ยามนี้ถูกโซวอ๋องขู่เอาสำนักเป็นตัวประกัน สั่งให้นางทำงานลับหลายครั้ง ล่าสุดถูกสั่งให้เข้าหาองค์ชายสาม เพื่อปั่นหัวเขาให้แตกหักกับท่าน”“ที่แท้คนที่ไม่เคยระแวงกลับควรระวังท

ราตรียังคงมืดมิด กลืนกินไปทั่วดินแดนห้องหนึ่งทางอีกฝากของเรือนยังคงมีแสงเทียนสว่างไสว ทว่าบุคคลภายในห้องกลับมีแต่ความมืดมนในใจเรือนร่างสง่างามของจ้าวหมิงนอนนิ่งไม่ไหวติงอยู่บนเตียงหลังใหญ่ สลบไสลมิได้สติ โดยมีหยุนผิงคอยดูแลเช็ดเนื้อตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าให้อย่างทุลักทุเล อะไรที่ไม่ควรเห็นก็เห็นจนหมด หน้ามืดตาลายไม่หยุด“เฮ้อ!” หญิงสาวถอนหายใจเป็นครั้งที่เท่าไรไม่อาจทราบ “ฝ่ามือของข้ามีวิชามารต้านศัตรูสังหารผู้คน แต่กลับต้องมาใช้เพื่อเช็ดตัวบุรุษดูแลอย่างทะนุถนอม ช่างเสียเกียรติสิ้นดี”หยุนผิงบ่นอุบอิบด้วยสีหน้าเศร้าสลดแววตามืดมนต่อไปเนิ่นนานให้หลัง จ้าวหมิงก็ค่อยๆ สะลึมสะลือตื่นขึ้นมาเมื่อเรียวตาคมปรับแสงสลัวรอบตัวได้แล้วจึงมองเห็นสตรียั่วยวนตรงหน้า ร่างสง่าจึงสะดุ้งผุดขึ้นนั่งอย่างตกใจ“เจ้า!” แม้ไม่มีวรยุทธ์เลิศล้ำอันใด แต่จ้าวหมิงกลับเป็นคนที่มีสติฉับไว “เจ้าคือหยุนผิง”เจ้าของนามพลันชะงักมือที่ถือผ้าหมาดเพื่อเช็ดหน้าเขา หยุนผิงมององค์ชายรูปงามอย่างตกใจเช่นกัน “ท่านรู้จักข้าหรือ?”แววตาหญิงสาวคล้ายมีประกายสีแดงเพิ่มขึ้นเล็กน้อย เป็นแววตาที่เปล่งประกายความอำมหิตบางเบาครานี้จ้าวห