ภายในห้องอาบน้ำไม่ต่างจากห้วงมรณะเข้าถล่มเรือนร่างงามงอนของลี่เซียนบัดนี้มีบาดแผลเต็มไปหมด เลือดสดๆ ไหลอาบจนแดงฉาน ทว่านางยังคงอำพรางตัววูบไวใช้กายนุ่มกำบังกายแกร่งด้วยสัญชาตญาณนางเห็นดาบเล่มหนึ่งพุ่งใส่ด้านหน้าของถังไห่เฉิงจึงกระโดดเข้าขวางผลที่ได้คือปลายแหลมคมกริบแทงเข้าแผ่นหลังบอบบางก่อนที่มือสังหารจะดึงออกอย่างแรง เลือดไหลทะลักอย่างรวดเร็ว“อ๊ะ!”เนินอกหยุ่นนุ่มปะทะแผงอกแกร่ง ดวงหน้างามแหงนมองร่างหนาพร้อมน้ำตาเอ่อคลออ๋องหนุ่มก้มหน้าคมคายลงมองจนปลายคางคมสันจรดหน้าผากมน สายตาที่มองนางอย่างตระหนกเผยความดุดันออกมามากล้น สื่อความนัยว่า ให้คลายผนึกกับร่างเขาเดี๋ยวนี้ หากไม่อยากตายด้วยน้ำมือคนร้ายทว่าลี่เซียนหาได้เข้าใจไม่นางลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่ารุ่ยอ๋องถูกพลังเร้นลับของนางตรึงเอาไว้ ยามนี้ในใจมีเพียงต้องปกป้องผู้มีพระคุณเท่านั้นดวงหน้าพริ้มเพราที่แต่เดิมขาวผ่องสะอาดสะอ้านล้อมด้วยเส้นผมดำขลับบัดนี้กลับแดงเรื่อไปทั่ว กลีบปากจิ้มลิ้มยังมีเลือดซึมไหลเป็นทาง เรือนกายบอบบางเปรอะเปื้อนแดงฉานนางเริ่มหมดแรงเต็มที จนปราณสายหนึ่งที่ตรึงถังไห่เฉิงเอาไว้เริ่มคลายตัวชั่วขณะนั้นกระบี่เล่มหนึ่
ห้องแห่งนี้ปิดประตูหน้าต่างมิดชิด หากมีควันพิษเข้ามาย่อมไม่อาจได้รับการระบาย ไร้ทิศทางให้ผู้คนด้านในรอดพ้นอย่างไม่ต้องสงสัยถังไห่เฉิงทำได้เพียงกลอกตาเพ่งมองไม่อาจป้องกันตัว ยิ่งไม่อาจหลบเลี่ยงหรือออกกระบวนท่าสกัดกั้นแต่อย่างใดถึงแม้เขาจะได้รับการถ่ายทอดวิชาหมื่นพิษจากมารดาและฝึกวิชาเทพอสรพิษสำเร็จ สามารถต้านพิษได้สารพัดชนิด หากแต่การยืนเป็นเป้านิ่งเช่นนี้ยังไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนในชีวิตมวลควันพิษสีดำสนิทเริ่มม้วนตัวตลบอบอวลคลี่คลุมทั่วห้องอับทีละน้อย มองแล้วคล้ายจอมปีศาจอำมหิตโฉดชั่วกำลังคืบคลานกลายร่างเป็นพญามัจจุราชเข้ากลืนกินผู้คนก็ไม่ปาน สีมืดทะมึนของมันไม่น่าไว้ใจให้โอบล้อมรอบกายโดยเด็ดขาดเหงื่อกาฬเริ่มผุดซึมข้างขมับที่มีเส้นเลือดเครียดขมึง บุรุษเช่นรุ่ยอ๋องผู้ไม่เคยพลาดพลั้งให้ศัตรูเลยสักครา ทว่ายามนี้คงต้องสิ้นชื่อแล้วชายหนุ่มปรายสายตามองกลับมายังหญิงสาวตรงหน้า รังสีสังหารน่าสะพรึงยิ่งแผ่ซ่าน ความรู้สึกรังเกียจยิ่งเพิ่มขึ้นทบทวี เพราะนางผู้นี้เป็นต้นเหตุให้เขาไม่อาจขยับเขยื้อนกระทั่งปลายนิ้วชั่วขณะที่ความคิดอัดแน่นไปด้วยเพลิงโทสะ ถังไห่เฉิงพลันบังเกิดความเหนือคาด เมื่อสตรีน
ห้องอาบน้ำด้านในสุดของเรือนพักหาได้เงียบสงัดเฉกเช่นด้านนอกไม่“ท่านโกรธข้าเรื่องใด? ไยบีบคอกัน!”ลี่เซียนยังคงส่งเสียงแว่วหวานบ่นพึมพำอย่างไม่เข้าใจ พลางหายตัววูบไวหลบฝ่ามือมรณะของคนตัวใหญ่ทว่าก็ไม่อาจรอดพ้นเลยสักครา ฝ่ามือหนายังคงกระชับรอบลำคอระหงเอาไว้ได้อย่างทันท่วงทีและแม่นยำถังไห่เฉิงไม่เคยปราณีต่อผู้ใด เขาไม่มีออมแรงหรือคิดถนอมออมมือกับสตรีตรงหน้าเลยแม้แต่น้อยบุรุษหนุ่มแน่นวัยสิบแปดปี มีมารดาเป็นถึงปรมาจารย์แห่งการเข่นฆ่าล่าสังหาร มีบิดาเป็นจักรพรรดิผู้ยิ่งใหญ่เกรียงไกร ตัวเขายังร่ำเรียนวรยุทธและฝึกกำหนดลมปราณตั้งแต่จำความได้ ฝีมือย่อมฉกาจเหนือชั้น การเข่นฆ่ายิ่งดีเยี่ยม วิชามารเขายังฝึกฝนจนแตกฉานแผ่นหลังบอบบางจึงถูกเรียวนิ้วประดุจเล็บเหยี่ยวจับกระชากแล้วกระแทกกับผนังห้องจนจุก ลมตีกลับมาถึงกลางอก พวงแก้มสองข้างแดงเรื่อ หยาดเหงื่อผุดซึมเต็มดวงหน้าเรียวเล็กลี่เซียนขบเม้มกลีบปากด้วยความเจ็บแปลบ น้ำตาปริ่มๆ อยู่ตรงขอบตาความรู้สึกสายหนึ่งเริ่มปะทุขึ้นมาทีละน้อยนอกจากความเจ็บนางกำลังรู้สึกถึงแรงโทสะยากระงับคนผู้นี้กำลังทำให้เซียนน้อยได้รู้จักกับความโกรธ!“ท่านควรหยุดทำข้าเจ็บเ
เวลาล่วงเลยผ่านไปครู่ใหญ่...ต้าเจิงสังเกตได้ว่าคณิกาที่ทางหอเหินหย่าส่งมาในคืนนี้ยังไม่ถูกไล่ออกมาเหมือนทุกคราอา...ในที่สุดหัวหน้ามือสังหารให้นึกลำพองใจเมื่อท้ายที่สุดความพยายามที่ผ่านมาไม่สูญเปล่ารุ่ยอ๋องผู้เย็นชาแข็งแกร่งดุจศิลา ตกบ่วงสตรีจนได้!ชั่วจังหวะยิ้มย่อง ต้าเจิงได้ยินซวงอี๋ถามขึ้นอย่างสงสัยว่า“เหตุใดคืนนี้รอบเรือนรุ่ยอ๋องเงียบเชียบผิดปกติเหลือเกิน ท่านหัวหน้ามีการเปลี่ยนแผนอันใดหรือไม่?”ต้าเจิงแค่นเสียงเย็น “ย่อมเป็นเช่นนั้น ลอบสังหารครานี้อาศัยยามที่จักรพรรดิเทียนเป่ยกำลังโกรธาเพราะพ่ายศึก จักรพรรดิจ้าวจึงส่งมือสังหารฝีมือฉกาจตามมาสมทบจนหมดสำนัก ใช้โอกาสช่วงนี้ที่ทหารต้าถังยังบาดเจ็บพักรักษาตัว พวกเรากับกองหนุนย่อมเด็ดหัวรุ่ยอ๋องแห่งต้าถังได้อย่างง่ายดาย โยนความผิดให้เทียนเป่ยจนสิ้น ยิงธนูเดียวได้เหยี่ยวถึงสองตัว”จบคำก็โบกมือเบาๆ เป็นสัญญาณให้ทุกคนเคลื่อนกายว่องไว เกิดเป็นเงาดำวูบไหวสายหนึ่งไปตามพุ่มไม้ซวงอี๋ที่ตามติดแผ่นหลังของหัวหน้าพยายามสอดส่ายสายตาอำมหิตมองไปทางเรือนด้านในนางอยากเห็นรุ่ยอ๋องกับนังคณิกาคนใหม่ไม่ประสานั่น ไม่ว่าพวกเขาพากันขับเคลื่อนเริงรักถึง
ม่านราตรียังคงคลี่คลุมห่มนภากว้าง ดวงดาราพราวพร่างส่องแสงสีนวลไปทั่วบริเวณท่ามกลางความมืดมัวสลัวราง หลังพุ่มไม้ห่างออกมาทางฝั่งประจิมนอกเรือนพักส่วนพระองค์ของรุ่ยอ๋อง พลันปรากฏเงาร่างกลุ่มคนในอาภรณ์สีดำสนิทปกปิดใบหน้ามิดชิด มีสุ้มเสียงทุ้มห้าวของบุรุษผู้หนึ่งเอ่ยขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์ “ข้าสั่งให้เจ้าคอยจับตาดูสถานการณ์เงียบๆ เพียงแค่ลอบติดตามสาวงามที่ถูกคัดเลือกปรนนิบัติ รอจังหวะเผลอไผลเข้าจู่โจมเท่านั้น เหตุใดจึงเสนอตัวไม่ทราบ?”ซวงอี๋ที่ยามนี้อยู่ในอาภรณ์สีดำปิดบังใบหน้าเผยเพียงดวงตาเช่นกันเอ่ยตอบอย่างระมัดระวัง“เรียนท่านหัวหน้า ในบรรดาสาวงามทั้งหมด มีสตรีนามว่าเย่เสียที่เก่งกาจที่สุด สะคราญโฉมที่สุด ทว่านางกลับปฏิเสธเสียงแข็ง จะอย่างไรก็ไม่ยอมเข้าหารุ่ยอ๋อง ข้าจึงเกรงว่าแผนการของพวกเราจะมีปัญหาจึงเสนอตัวอย่างหวังดีเจ้าค่ะ”บุรุษคนเดิมแค่นเสียงเย็นชา “เฮอะ! มิใช่ว่าเจ้าบังอาจหลงรักปักใจรุ่ยอ๋องผู้นั้นกระทั่งต้องการเข้าหาด้วยตัวเองรึ?”ซวงอี๋ลอบกลอกตาแวบหนึ่งอย่างเอือมระอา ในใจพลันนึกถึงเมื่อครั้งที่เคยแอบเห็นรุ่ยอ๋องปลดหน้ากากเขารูปงามมาก หล่อเหลาปานนั้น จนนางเก็บไปฝันทั้งคืนวัน ท
ถังไห่เฉิงหรี่ตาคำรามเสียงเหี้ยม“อย่าบังอาจเล่นลิ้นกับข้า”ลี่เซียนได้ยินพลันเบิกตากว้าง นางคุ้นๆ กับประโยคเกี่ยวกับการเล่นลิ้นอยู่บ้าง ขอเปิดอ่านก่อน…ดวงหน้าเล็กก้มลงมองตำรารัญจวนที่ยังอยู่ในมือตนนางจำได้ดีว่าอยู่หน้าใด เปิดครั้งเดียวก็เจอเลยเนตรงามกวาดมองภาพวาด ‘เล่นลิ้น’ ระหว่างชายหญิงแวบหนึ่ง ก่อนล้วงเข้าไปในสาบเสื้อ หยิบตลับขี้ผึ้งหอมออกมา แล้วบรรจงทากลีบปากตนเองเย่เสียเป็นคนมอบขี้ผึ้งนี้ให้ด้วยหวังดี ยังบอกอีกว่าหอมหวนยวนใจ ชายใดได้สัมผัสผ่านปลายลิ้นร้อนชื้นดูดดื่มดุดัน สูดกลิ่นผ่านปลายจมูกโด่งสันข้างแก้มนุ่มนิ่มย่อมโปรดปรานแน่นอน…ร่างสูงนิ่งขึงตึงเครียด สีหน้าเย่อหยิ่งเย็นชา ดวงตาคมดำมองทุกปฏิกิริยานั้นอย่างไม่ไว้วางใจลี่เซียนทาเสร็จก็รีบเก็บเข้าอกเสื้อเช่นเดิมอย่างหวงแหน พลางเม้มปากเบาๆ เกลี่ยขี้ผึ้งจนทั่วกลีบปากสีชมพูนุ่มฉ่ำ นำความชุ่มชื้นน่ากดจูบอย่างที่สุดนางยังเผยสีหน้าอ่อนโยนดุจสายน้ำเย็นกลางคิมหันต์ คลี่ยิ้มกริ่มส่งให้ชายหนุ่มร่างใหญ่ได้อย่างน่ารักน่าชังโดยไม่รู้ตัวเลยสักนิดว่าหากชายใดได้เห็นตนในยามนี้ ย่อมต้องอยากกลืนกินนางตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าทว่าถังไห่เฉ