All Chapters of ย้อนเวลากลับมาเป็นพระชายาของท่านอ๋องผู้คลั่งรัก: Chapter 11 - Chapter 20

"ลูกศิษย์ขอคารวะท่านอาจารย์ขอรับ" สวีเสวียนหนานค้อมกายด้วยท่าทางสง่างามสมกับเป็นโอรสฮ่องเต้ ท่านราชครูประสานมือรับการคารวะ ฮุ่ยเหอเองก็ทำความเคารพท่านอ๋องตามมารยาทที่ควรกระทำเมื่ออยู่ต่อหน้าพระพักตร์ แต่อันที่จริงแล้วทั้งสวีเสวียนหนานและฮุ่ยเหอนั้นเป็นสหายสนิทกันมาตั้งแต่เด็กแล้ว แก้ผ้ากระโดดเล่นน้ำด้วยกันก็เคยมาแล้ว"ท่านราชครู ท่านแม่ทัพเชิญนั่งก่อน" น้ำเสียงนุ่มนวลเอ่ยขึ้น พร้อมรอยยิ้มที่ประดับบนใบหน้า"ขอบพระทัยพ่ะย่ะค่ะ" ทั้งสองคนตอบพร้อมกันก่อนจะนั่งลง"พระสนมให้คนไปตามกระหม่อมมีเรื่องอันใดหรือพ่ะย่ะค่ะ" ท่านราชครูเอ่ยถามอย่างตรงไปตรงมา"ไม่มีเรื่องอันใดหรอกท่านราชครู เพียงแค่ข้าต้องการตกรางวัลเป็นพิเศษแก่ฮุ่ยเหอเท่านั้น เขาสร้างความดีความชอบตั้งมากมาย ท่านเองก็ยังช่วยดูแลบุตรชายข้าเป็นอย่างดี หากไม่ได้ท่านสั่งสอนและฮุ่ยเหอช่วยดูแลป่านนี้ไม่รู้ว่าบุตรชายข้าคงไปสำเหร่เทเมาอยู่ที่ไหน" พระสนมกุ้ยเฟยกล่าวหยอกเย้าบุตรชายตัวเองทั้งที่ไม่ได้เป็นสิ่งแท้จริงแต่เพราะว่าบุตรชายไม่ค่อยได้มาหานางเลยเกิดอาการแง่งอนอยากเอาคืนบ้างก็เท่านั้น"เสด็จแม่เหตุใดถึงพูดเช่นนั้นกันเล่าลูกมิได้เป็นอย่างท

เขามองน้องสาวแล้วพูดขึ้น "ก็ดูเจ้าตอนนี้สิยังเด็กจริง ๆ นี่นาใครกันนะที่วิ่งแข่งกับน้อง ๆ มาหาข้าเมื่อกี้นี้แล้วตอนนี้เจ้าก็ยังกระโดดไปมาไม่หยุด" ฮุ่ยเจียงที่ได้ฟังก็ยิ้มแห้งแล้วแก้ตัวทันที"ก็ข้าคิดถึงพี่ใหญ่มากนี่นา แล้วที่นี่ก็ในจวนของเราจะมีผู้ใดมาเห็นกันเล่า ถ้าข้าออกไปพบปะผู้คนที่นอกจวน กิริยาของข้าอ่อนช้อยงดงามมาเลยนะเจ้าคะ การเดินของข้างดงามราวกับล่องลอยอยู่บนสายลม การพูดการจาราวกับเทพเซียนนุ่มนวลอ่อนหวานฟังละมุนหูยิ่งนัก" พูดจบก็ได้ยินเสียงหัวเราะมาจากพี่ชายส่วนนางเองก็หัวเราะไม่ต่างกันเพราะที่พูดมานั้นล้วนตรงข้ามกับความจริงทุกอย่าง"เยี่ยงนั้นรึ!" ฮุ่ยเหอพูดพร้อมส่งเสียงหัวเราะดังลั่น ก็ใครใช้ให้นางกล่าวได้ตลกถึงเพียงนี้"โธ่ท่านพี่ก็ ข้าไม่พูดด้วยแล้วไปเถอะ ท่านแม่กับท่านแม่รองชะเง้อคอรอคอยท่านกันใหญ่แล้ว"ฮุ่ยเหอผลักหัวน้องสาวโยกไปมาด้วยความเอ็นดู "ก็ใครใช้ให้เจ้ามัวชวนข้าคุย"เด็กสาวส่งค้อนให้พี่ชาย "เหตุใดพี่ใหญ่ถึงเอาแต่ว่าข้าเล่าก็ท่านเองไม่ใช่หรือที่พูดต่อล้อต่อเถียงกับข้าอยู่แบบนี้" ฮุ่ยเจียงเถียงทันใดจนได้รับนิ้วมือที่เคาะมาที่หน้าผากจนเกิดเสียงดัง"โอ๊ย! พี่ใหญ่ข้าเ

ฮุ่ยเจียงที่ได้เห็นบุรุษที่ยืนอยู่ตรงหน้าก็ถึงกับตะลึง ดวงตาของนางจับจ้องไปที่เขาอย่างไม่วางตา บุรุษร่างสูงใหญ่หน้าตาหล่อเหลาคมเข้ม เขายืนด้วยท่วงท่าที่สง่างามและเต็มไปด้วยอำนาจ ทั้งยังให้ความรู้สึกคุ้นเคยอย่างประหลาด เมื่อนางสบตาคู่นั้นนางจำได้ทันทีว่าเขาคือคนที่นางเห็นเมื่อวานนี้ ที่ทำให้หัวใจของนางเต้นแรงราวกับจะทะลุออกมา ไม่น่าเชื่อว่าเขาคือสหายของพี่ชายที่เข้ามาเที่ยวเล่นในจวนเมื่อครั้งยังเด็ก และตอนนั้นนางก็ตามติดเขาแจ แม้ว่าเวลาจะผ่านไปนาน แต่ความหล่อเหลาของเขาก็ยังคงอยู่และดูเหมือนจะเพิ่มขึ้นด้วยการที่เขาเติบโต ความรู้สึกขัดเขินปะทุขึ้นในใจของนาง ใบหน้างามแดงระเรื่อพยายามหลบสายตาแต่ก็ไม่สามารถถอนสายตาจากออกจากเขาได้ ใครใช้ให้เขาโตมาหล่อเหลาขนาดนี้กันนางจำได้ถึงครั้งที่ยังเด็กยามที่ท่านอ๋องผู้นี้แวะเวียนเข้ามาในยังจวนบ่อยครั้งราวกับเป็นบ้านตัวเองแถมยังมาเล่นกับนางอยู่บ่อย ๆ และยังชอบนำขนมในวังมาฝากนางด้วย แต่เพราะท่านอ๋องต้องเดินทางไปร่ำเรียนยังที่ห่างไกล เหมือนตอนนั้นนางจะร้องไห้ด้วยนะ ที่รู้ว่าเขาจะไม่มาเล่นที่จวนอีก และจากนั้นนางก็ไม่เห็นเขาอีกเลย ความทรงจำในวัยเยาว์ผุดขึ้

"ข้ามิได้ต้องการรางวัล นี่คือสิ่งที่ข้าควรกระทำ ท่านอ๋องไม่ต้องให้อะไรข้าทั้งนั้น ที่นี่เป็นเรือนของข้าต้นไม้ก็เป็นของข้าเหตุใดข้าจึงไม่บำรุงรักษากันล่ะเจ้าคะ" นางถามด้วยความใสซื่อดวงตากลมโตฉายถึงความบริสุทธิ์ชัดเจน"เอาเป็นว่าเดี๋ยวข้าจะเลือกสิ่งที่ดีที่สุดเอามาให้เจ้าก็แล้วกัน เพราะเจ้ามีความดีความชอบดูแลต้นไม้ของข้าจนสวยเติบโตเป็นอย่างดี" ความนัยที่อยากสื่อก็คือนางเติบโตมาอย่างดีแต่ไม่รู้ว่านางจะเข้าใจหรือเปล่า สวีเสวียนหนานพูดอย่างเอาแต่ใจพร้อมกับเอื้อมมือขึ้นมาหยิบดอกไม้ที่ติดอยู่บนหัวนาง แล้วเปลี่ยนเป็นลูบผมนางเบา ๆ ก่อนจะพูดขึ้นอีกครั้งและครั้งนี้ก็นำพาหัวใจดวงน้อยของฮุ่ยเจียงเต้นระรัวมากขึ้นกว่าเดิม ความรู้สึกอุ่นซ่านก่อเกิดในใจ ไฉนเลยท่านอ๋องผู้เหี้ยมโหดถึงดูอ่อนโยนถึงเพียงนี้"นี่เจ้าเติบโตถึงเพียงนี้แล้วหรือ เด็กน้อยที่วิ่งตามข้าต้อย ๆ ในครานั้นคงไม่มีแล้วสินะ" เสียงทุ้มเอ่ยด้วยความเอ็นดูใบหน้าของเขาละมุนลงหลายส่วน ดวงตาทอดมองนางด้วยความลุ่มหลง"ท่านอ๋อง ข้าบอกท่านแล้วว่าตอนนั้นข้ายังเด็กนัก" ฮุ่ยเจียงพูดขึ้นด้วยความขัดเขินอย่างแท้จริง เหตุใดท่านอ๋องเอาแต่พูดเรื่องตอนที่ยั

ซีฮั่นที่ได้ยินก็ส่ายหัวอย่างนึกระอา สิ่งที่เขาเตือนคงไม่เข้าหูคนอย่างนาง พลางนึกไปถึงครั้งที่นางถูกส่งมาเป็นหญิงอุ่นเตียงให้ท่านอ๋องใหม่ ๆ ตอนนั้นนางอยู่แบบเจียมเนื้อเจียมตัวโดนเหล่าบรรดาหญิงอุ่นเตียงก่อนหน้านั้นรังแกสารพัด จนท่านอ๋องทนความรำคาญไม่ไหวจึงส่งพวกนางออกไปแต่ยังเหลือนางเอาไว้เพราะสงสาร แต่ไม่คิดว่านางจะคิดกำเริบเสิบสานคงคิดว่าท่านอ๋องเอ็นดูนางกระมัง แต่ที่นางไม่มีโอกาสเข้ามารับใช้ท่านอ๋องเลยสักครั้งก็เพราะว่าท่านอ๋องมิได้สนใจนางต่างหาก แม้ว่านางจะแต่งกายยั่วยวนเพียงใด สายตาท่านอ๋องก็มิเคยชายตาแล แต่นางก็ไม่คิดยอมแพ้และหาวิธีเข้าใกล้ท่านอ๋องทุกครั้งแต่ครั้งนี้เหมือนว่าท่านอ๋องคงไม่เก็บไว้ให้ระคายสายตาซีฮั่นยกสุราเข้ามาวางแล้วจัดการเทสุราให้ท่านอ๋องก่อนที่จะได้ยินท่านอ๋องพูดด้วยสีหน้าเคร่งขรึม"ข้าได้ลองคุยกับเสด็จแม่แล้ว ให้คุยกับเสด็จพ่อเรื่องการส่งหญิงงามเข้ามาที่จวน ต่อไปนี้คงไม่มีอีก ส่วนคนที่เหลือเจ้าจัดการพาพวกนางออกไปให้พ้น ๆ หน้าข้าด้วยก็แล้วกัน ยิ่งมีคนมากข้าก็ยิ่งรำคาญ มันผู้ใดที่ต้องการจะปีนเตียงข้าเจ้าควรรู้ว่าต้องกำจัดเช่นไร” สวีเสวียนหนานพูดพร้อมกับถอนหายใจอ