Semua Bab friend zone รักร้ายนายเพื่อนสนิท [ 3P ] : Bab 31 - Bab 40

หลังจากที่กลับมาจากเที่ยวพักผ่อนที่ทะเล ทั้งสามคนต่างก็แยกย้ายกันไปทำงานอีกเหมือนเดิม เพราะต่างคนต่างก็มีหน้าที่เป็นของตัวเอง“วันนี้เธอจะเอารถไปเองเหรอ?” ขุนเขาเดินเข้ามาถาม ขณะที่เธอกำลังแต่งตัวอยู่ เพราะปกติจะเป็นเขาที่จะต้องไปส่ง“อื้ม วันนี้จะออกไปข้างนอกน่ะ ไม่รู้ว่าจะกลับตอนไหนด้วย เลยไม่อยากรบกวนพวกนาย” เสียงหวานตอบกลับ พร้อมกับมองชายหนุ่มเจ้าของคำถามผ่านกระจกบานใหญ่ตรงหน้า“แล้วจะกลับมาทันกินข้าวเย็นหรือเปล่า?”“ไว้ตอนนั้นจะบอกได้ไหม ฉันเองก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน”“โอเค งั้นฉันจะโทรถามอีกทีก็แล้วกัน ไปทำงานก่อนล่ะ”“ขับรถดีๆ ล่ะ”“ครับ”ขุนเขาส่งยิ้มหวานให้กับคนตรงหน้าก่อนจะเดินออกจากห้องไป และไม่นานนักคามิลก็เดินตามเข้ามาอีกคน“ฮาน่าจ๋า~”“เสียงหวานมาแต่ไกลเชียวนะ” เธอมองเจ้าของเสียงผ่านกระจกแว๊บนึงก่อนจะหันกลับไปมอง เพราะแต่งตัวเสร็จพอดีเหมือนกัน“วันนี้จะออกไปไหน?”“ธุระน่ะ ไว้จะกลับมาบอก”“พูดแบบนี้อีกแล้วนะ ครั้งก่อนเธอก็เล่นซะจนฉันเกือบเชื่อไปแล้วว่าเธอมีคนอื่น” คามิลยืนกอดอกพร้อมกับเอนหลังพิงไปกับขอบประตู สายตาจ้องมองคนตรงหน้าอย่างเคืองๆ แต่ภายใต้ความรู้สึกขุ่นเคืองนั้นก็เ

“เฮ้อ...~” เสียงถอนหายใจยาวๆ ที่ดังมาจากคนตัวเล็กที่กำลังนั่งอยู่ตรงโซฟา ทำให้ขุนเขาที่ยืนอยู่ไม่ห่างกันมองอย่างหนักใจ เพราะนี่เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ที่ฮาน่าถอนหายใจยาวออกมาแบบนี้“ถอนหายใจกี่ครั้งแล้วเนี่ยเรา” ขุนเขาเดินเข้ามาหาฮาน่า พร้อมกับวางมือลงบนหัวไหล่เล็กอย่างอ่อนโยน อยากจะปลอบใจเธอให้มากกว่านี้ แต่ก็ทำได้แค่นี้เท่านั้นเอง“ไม่รู้สิ ฉันไม่ได้นับเลย” เธอตอบกลับเสียงแผ่ว“เลิกถอนหายใจแบบนี้ได้แล้วนะ กับข้าวเสร็จแล้วกินข้าวกันก่อน” มือหนาลูบที่ศีรษะของเธอด้วยความอ่อนโยน เพราะนี่ก็เป็นเพียงทางเดียวที่จะสามารถปลอบใจเธอได้“คามิลจะกลับมาตอนไหนเหรอ?”“ฉันก็ไม่รู้มันเหมือนกัน ไอ้นี่มันเดาใจยาก นึกอยากจะกลับมันก็กลับ นึกจะไม่อยากกลับมันก็หายไปดื้อๆ เลย”“มันปกติสำหรับนาย แต่มันไม่ใช่สำหรับฉันน่ะสิ” ฮาน่าพูดเสียงแผ่ว ตอนที่สองคนอยู่ด้วยกันก็กลับคอนโดบ้างไม่กลับบ้าง บางครั้งก็นอนค้างที่คลับกันเลย แต่สำหรับเธอมันไม่ปกติเพราะคามิลจะไม่ออกไปไหนเลยตั้งแต่มีเธอเข้ามา“งั้นกินข้าวกันก่อนนะ ฉันจะพาเธอไปหามันที่คลับเอง จะได้คุยกับมัน”“จริงนะ” พอได้ยินแบบนั้นแล้วเธอก็มีท่าทางดีใจขึ้นม

เวลาผ่านไปก๊อก ก๊อก ก๊อก~เสียงเคาะประตูทางด้านนอกทำให้ฮาน่าที่กำลังนั่งทำงานอยู่ถึงกับหันมองด้วยความสงสัย เพราะถ้าไม่รู้ว่าใครเธอก็ไม่ปลดล็อคประตูง่ายๆ หรอก“ใคร?”“ฉันเองฮาน่า” เสียงของขุนเขาเธอรีบปลดล็อคและเปิดประตูทันทีเมื่อได้ยินเสียงของคนที่มาเคาะประตูแกร๊ก~“เอาข้าวมาให้”“ตายจริง! ฉันมัวแต่ทำงานอ่ะ ลืมเลยว่าต้องลงไปกินข้าว”“ไม่ต้องลงไปแล้ว ฉันเอาขึ้นมาให้แล้ว”“เข้ามาก่อนสิ” ฮาน่าเดินหันหลังกลับเข้าไป ตามด้วยขุนเขาที่เดินตามเข้ามาพร้อมกับข้าวกลางวัน ก่อนที่จะวางจานข้าวไว้บนโต๊ะในห้องของเธอ สายตามองไปรอบๆ ห้องของเธอตามประสาคนช่างสังเกตุ โต๊ะทำงานของเธอนั้นเต็มไปด้วยเอกสารกองหนาเตอะ หน้าจอโน๊ตบุ๊คที่ยังคงเปิดสว่างจ้าอยู่ก็รู้แล้วว่าเธอนั้นยุ่งมากขนาดไหน“พักงานสักครึ่งชั่วโมง แล้วมากินข้าวกินปลาก่อน ทำงานได้แต่ไม่ใช่โหมงานหนักอย่างเดียวนะฮาน่า”“รู้แล้ว ฉันเคลียร์งานน่ะ มันไม่ได้ยากอะไรหรอก ฉันแค่ยังไม่ได้เก็บ”“ไปกินข้าวไป”ฮาน่านั่งลงกินข้าวตามที่ขุนเขาบอก ส่วนเขานั้นก็เดินไปเก็บเอกสารที่โต๊ะทำงานของเธอให้เป็นระเบียบเรียบร้อยมากกว่านี้“ทำไมกลับเร็ว?”“ไม่กลับมาแล้วใครจะเอ

คอนโดใหญ่“ฮาน่าว่ายังไงบ้าง?” คามิลเอ่ยถาม เพราะเธอโทรกลับมาหาขุนเขาหลังจากที่ทั้งสองนั้นพยายามโทรหาตั้งแต่หัวค่ำแล้ว“จะนอนที่บ้านน่ะ ไม่กลับคอนโด อาจจะอยู่ที่บ้านวันสองวัน เดี๋ยวกลับมาเองไม่ต้องห่วง” ขุนเขาตอบ“อืม...” คามิลพยักหน้าตอบรับแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ เขามองที่หน้าจอโทรศัพท์ของตัวเอง เพราะเขาเองก็ทั้งโทรหาเธอและส่งข้อความหาเธอเช่นกัน แต่เธอไม่แม้แต่จะอ่านหรือโทรกลับมาหาเขาเลยพอมาไล่อ่านข้อความยาวเหยียดที่เธอส่งหาเขาก่อนหน้านั้นแล้วก็ยิ่งรู้สึกผิดเข้าไปใหญ่ ก่อนหน้านั้นเธอเองก็พยายามที่จะติดต่อหาเขาเหมือนกัน แต่มันเป็นเพราะเขาเองที่โกรธและหึงจนไม่สนใจความรู้สึกใคร จนเรื่องทุกอย่างมันแย่ลงแบบนี้“ตอนที่มึงไม่กลับ เธอเอาแต่นั่งรอจนครึ่งคืน ถ้ากูไม่ตามเธอก็ไม่กลับขึ้นไปนอนหรอก”“ก็เลยเกิดอาการเครียด สะสมเข้ามากๆ เธอก็เลยเป็นแบบนั้น” คามิลพูดต่อ และเริ่มที่จะโทษตัวเองที่ทำให้เธอต้องเป็นแบบนั้น“.....”“กูแม่ง! แย่ฉิบหายเลยว่ะ” คามิลพูดกับตัวเอง พร้อมกับก้มหน้าต่ำลงเพราะรู้สึกผิดกับสิ่งที่ตัวเองกระทำลงไป ฮาน่าทั้งใส่ใจ และแคร์ความรู้สึกของเขาขนาดนั้นและเขากลับทำร้ายความรู้สึกของ

ฮาน่า Talkฉันนั่งทำงานจนกระทั่งตอนบ่าย น่าแปลกที่ขุนเขาไม่ได้เข้ามาหาฉันเลย เพราะปกติรายนั้นจะเข้ามาหาฉัน ยิ่งเห็นฉันไม่ได้กินข้าวกลางวันอีกจะยิ่งเข้ามาวอแว แต่น่าแปลกที่วันนี้หายไปทั้งสองคนเลย หายแบบเงียบกริบฉันเดินลงมาด้านล่าง ในห้องนั่งเล่นเงียบกริบ ไม่มีใครอยู่เลยสักคนเดียว แต่โทรศัพท์ของสองคนนั้นยังวางอยู่บนโต๊ะนั่นก็แปลว่าสองคนนั้นไม่ได้หายไปไหนแต่แล้วฉันก็ได้ยินเสียงแว่วดังมาจากในห้องครัว ป้าแม่บ้านเขามาทำอาหารแล้วงั้นเหรอ แต่พอหันมองนาฬิกาแขวนผนังมันก็เพิ่งจะบ่ายเองนี่นา ป้าแม่บ้านไม่ได้มาเวลานี้สักหน่อยแบบนั้นแล้วฉันก็ค่อยๆ เดินเข้าไปดู เพราะอยากรู้ว่าใครอยู่ในครัวพอเดินเข้าไปยืนอยู่ตรงหน้าประตูเท่านั้นแหละ ภาพที่เห็นตรงหน้าทำเอาฉันยืนนิ่งอ้าปากค้างเลย และก็เผลออุทานออกมาจนได้“อะไรเนี่ย!”“ฮาน่า...”“ละ ลงมาตอนไหน?”“พะ พวกนาย ทำอะไรกันเนี่ย”ที่ตกใจก็เพราะสภาพห้องครัวมันเละเทะไปหมดเลย แถมสองคนนั้นก็เละเทะไม่ต่างกันเลยด้วย นี่กำลังทำอะไรกันอยู่ล่ะเนี่ย ทำไมมันถึงได้เป็นแบบนี้“อ๋อ...กำลังทำอาหารน่ะ”“ห๊ะ?” ฉันทำหน้าตกใจกับคำตอบของคามิล สองคนนี้กำลังทำอาหารกันงั้นเหรอ หน