All Chapters of เล่ห์รัก ทัณฑ์รัญจวน: Chapter 31 - Chapter 40

หลังจากวันนั้นอวี๋เฟิ่งก็ไม่เห็นบุรุษผู้นั้นในระยะสายตาอีกเลย แต่ดังชีวิตของสาวน้อยจะหลีกหนีจากบุรุษผู้นั้นไม่พ้น เมื่อเช้าวันนี้คุณหนูคนงามตื่นขึ้นมาพร้อมด้วยอาการประหลาดอวี๋เฟิ่งที่ตื่นขึ้นมาก็วิงเวียนศีรษะ รู้สึกคลื่นไส้จนอาเจียนออกมา กายบางพาร่างที่อ่อนแรงล้มตัวลงนอนอีกครั้ง เรียกหายาหอมจากบ่าวคนสนิทอาการของผู้เป็นนายทำให้คิ้วเรียวของเสี่ยวถานขมวดมุ่น อาการของคุณหนูช่างคล้ายคลึงกันกับเมื่อครั้งที่ฮูหยินตั้งครรภ์คุณชายน้อยไม่มีผิดสองนายบ่าวที่สบตากันด้วยความหวาดระแวง"เป็นไปไม่ได้หรอกเสี่ยวถาน ข้าดื่มยาไม่เคยขาด"เสียงที่เอ่ยออกมานั้นแผ่วเบา ฟังคล้ายกับว่านางพูดกับตัวเองเสียมากกว่า แต่ดวงตาคู่งามนั้นกลับสั่นไหว มือบอบบางสั่นเทาขึ้นอย่างยากที่จะระงับ หากนับจากวันที่เกิดเรื่องขึ้น ตอนนี้ก็ร่วมสองเดือนแล้ว "ให้ท่านหมอมาตรวจดูสักหน่อยดีหรือไม่เจ้าคะคุณหนู"เสี่ยวถานที่เอ่ยขึ้น ในขณะที่ใช้ผ้าสะอาดชุบน้ำเช็ดหน้าเช็ดตาให้ผู้เป็นนายที่ดูจะตื่นตระหนกไม่น้อย"เสี่ยวถานไปตามท่านหมอจี้ ต้องเป็นท่านหมอจี้เพียงผู้เดียวเท่านั้น"ท่านหมอจี้ หรือ จี้ลู่ปิง หมอชาวบ้านที่มีฝีมือเก่งกาจไม่แพ้หมอเก

เจียงซือหนี่ สตรีที่เป็นเพียงบุตรีพ่อค้าต่ำต้อย กลับมีวาสนาได้เป็นสตรีที่แม่ทัพหนุ่มอนาคตไกลตกหลุมรัก ความรักของทั้งสองนั้นหวานชื่น นางได้กลายเป็นที่อิจฉาของเหล่าสตรีมากมาย ทั้งสองถึงขนาดตกลงที่จะใช้ชีวิตร่วมกัน แม่ทัพหนุ่มผู้แสนดีและอบอุ่น ให้เกียรตินางที่เป็นคนรักทุกอย่าง ทุ่มเททุกอย่างให้นาง และพานางไปทำความรู้จักกับครอบครัวของเขา และนั่นเป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้ความรักของทั้งคู่ต้องพังทลายลง เซียวฮูหยินมารดาของคนรัก ว่าที่แม่สามีที่ดูเหมือนว่าจะรักและเอ็นดูนาง สตรีที่ดูอบอุ่นใจดีกลับกลายเป็นนางปีศาจจิ้งจอก หลอกล่อให้นางตกหลุมที่ขุดเอาไว้ เพียงเพราะเหตุผลที่ไม่ปรารถนาสะใภ้ต่ำต้อย และสตรีที่เป็นเพียงหญิงชาวบ้านธรรมดาเช่นนาง ซึ่งไม่คู่ควรกับบุตรชายตนเรื่องราวในวันนั้นนางยังคงจดจำได้เป็นอย่างดี วันที่นางต้องมาร่วมงานเลี้ยงวันเกิดของว่าที่แม่สามี และนางถูกเซียวฮูหยินผู้นั้นวางยาปลุกกำหนัด เพื่อหวังให้นางถูกทหารต่ำต้อยย่ำยี แต่เป็นท่านกุนซือหานหลี่เค่อที่มาช่วยนางเอาไว้ได้ทันเวลา แต่ท่านกุนซือก็ได้รับพิษจากกำยานปลุกกำหนัดที่ถูกจุดเอาไว้ในห้องนั้นเช่นกัน จึงทำให้ทั้งสองทำเรื่องน่าละอายนั้

แม่ทัพหนุ่มที่ตอนนี้จิตใจบอบช้ำตรอมตรมอย่างหนัก ดูเงียบขรึมจนน่าใจหาย ใบหน้าหล่อเหลานั้นหม่นหมอง ดวงตาสีรัตติกาลที่ชวนให้ลุ่มหลงแห้งผาก ใบหน้าที่เคยเกลี้ยงเกลาบัดนี้เต็มไปด้วยหนวดเคราที่ไม่ได้รับการเอาใจใส่จากเจ้าของเวลาล่วงเลยมากว่าสองเดือนแล้ว แต่เขาก็ยังตามหาสตรีที่รักไม่พบ และเป็นสองเดือนที่มีเรื่องราวเกิดขึ้นมากมาย ซึ่งมันเป็นเรื่องที่ทำร้ายจิตใจแม่ทัพหนุ่มอย่างแสนสาหัส กล่องเครื่องประดับของมารดาที่ถูกวางทิ้งไว้โดยไม่ได้รับความสนใจ ถูกเปิดออกในที่สุด แต่ด้านในนั้นกลับซุกซ่อนคำสารภาพบาปของผู้ให้กำเนิดที่ได้กระทำเอาไว้ในอดีตทั้งหมด สร้างความเจ็บปวดให้แม่ทัพหนุ่มเป็นอย่างมาก มันเป็นความจริงที่ยิ่งตอกย้ำว่าเขาเลวทรามแค่ไหน ทำให้เขายิ่งเกลียดชังตัวเองที่โง่งม ปล่อยให้ความเจ็บแค้นครอบงำจิตใจ จนถึงกับทำร้ายทั้งร่างกายและจิตใจของสตรีคนหนึ่งอย่างร้ายกาจ แม้เขาจะได้รับการให้อภัยจากเจียงซือหนี่ ที่ขอปล่อยวางเรื่องราวในอดีตลง แต่ความรู้สึกผิดในอดีตยังกัดกินใจ ความทรมานที่ตนทำผิดกับสตรีอีกผู้หนึ่งโดยที่นางไม่ได้มีความผิดยิ่งรู้สึกเจ็บปวดมากกว่าหลายเท่านัก และสตรีผู้นั้นยังเป็นสตรีที่เขารัก

เมืองตงหนิงเหล่าชายฉกรรจ์ชุดดำนับสิบคนที่เข้ามาภายในโรงเตี๊ยมแห่งนี้ ที่พากันขึ้นไปบนชั้นสองที่มีความเป็นส่วนตัว สร้างความแตกตื่นให้กับชาวบ้านไม่น้อย เพราะกลิ่นอายของคนเหล่านี้ช่างดูกดดันเสียเหลือเกิน คาดว่าคงมิใช่ชาวบ้านธรรมดาเป็นแน่ โดยเฉพาะบุรุษในอาภรณ์สีน้ำเงินเข้มที่คาดว่าคงจะเป็นนายของกลุ่มคนเหล่านี้ ที่ดูองอาจเหนือบุรุษ ถึงแม้ใบหน้าหล่อเหลานั้นจะมีไรหนวดเขียวครึ้ม แต่กลับส่งให้ใบหน้านั้นยิ่งดูคมเข้มในสายตาคนมอง บรรดาสาวน้อยสาวใหญ่ต่างหลบตาอย่างเอียงอาย"ท่านแม่ทัพขอรับ"จงไห่ ที่เอ่ยเรียกผู้เป็นนายก่อนจะรายงานถึงความคืบหน้า"ตอนนี้คนของเราได้กระจายกำลังออกไปทุกจุดแล้วขอรับ โดยเฉพาะโรงหมอและร้านขายยา และได้ทำการปิดประตูทางเข้าออกในเมืองทุกจุด ตามคำสั่งแล้วขอรับ""ดีมาก ให้คนของเราจับตาบุรุษต้องสงสัยทุกคน ข้าแน่ใจว่าฉินอ๋องยังกบดานอยู่ในเมืองนี้แน่นอน"แม่ทัพเซียวไปซาน ที่ตามจับตัวฉินอ๋อง ผู้ที่คิดการกบฏต่อบัลลังก์ สามารถทลายกองกำลังของฉินอ๋องได้สำเร็จ แต่ฉินอ๋องนั้นหนีรอดไปได้ และหลบหนีเข้ามากบดานอยู่ในเมืองแห่งนี้ นั่นจึงเป็นสาเหตุให้เขานำกำลังมาที่นี่ คาดว่าอีกไม่นานฉินอ๋องคง

"เสี่ยวถาน เสี่ยวถานอยู่ไหน"ร่างบางที่เอ่ยเรียกบ่าวรับใช้คนสนิทด้วยเสียงแหบเครือ ทำราวกับว่าบุรุษตรงหน้าไม่มีตัวตน นางไม่แม้แต่จะเอ่ยทักทายอีกฝ่ายแม้เพียงครึ่งคำ นางไม่อยากจะคิดอะไรหรือว่าคุยกับใครทั้งนั้น แม้หัวใจของนางตอนนี้จะเต้นกระหน่ำเพียงใดก็ตาม"คุณหนู คุณหนูฟื้นแล้ว บ่าวอยู่นี่เจ้าค่ะ"เสี่ยวถานที่รีบวิ่งเข้ามาหาคุณหนูของนางด้วยรอยยิ้มกว้าง เมื่อเห็นว่าคุณหนูของนางรู้สึกตัวแล้วหลังจากที่สลบไสลไม่ได้สติไปถึงสองวันเต็มๆ ก่อนที่รอยยิ้มนั้นจะเลือนหายไป เมื่อสัมผัสได้ถึงความตึงเครียดภายในห้อง"ข้าหิวน้ำ"อวี๋เฟิ่งที่เอ่ยบอกบ่าวคนสนิท เสี่ยวถานที่หันไปมองใบหน้าหม่นเศร้าของท่านแม่ทัพก็พอจะเข้าใจสถานการณ์ เดินตัวลีบไปรินน้ำมาให้ผู้เป็นนาย ที่รับน้ำมาดื่มอย่างกระหาย หลังจากนั้นก็ล้มตัวลงนอนหันหลังให้ทุกคน"ออกไปได้แล้ว ข้าอยากพักผ่อน"ร่างบางที่เอ่ยขึ้นอย่างเหนื่อยล้าหลับตาลงทันที โดยไม่สนใจที่จะพูดคุยกับใครทั้งนั้น หลังจากนั้นนางก็เผลอหลับไปจริงๆ อย่างอ่อนเพลีย รู้สึกตัวตื่นขึ้นมาอีกทีก็ตอนที่รู้สึกถึงไออุ่นที่ซุกอยู่ตรงทรวงอกอิ่ม ริมฝีปากที่ตอนนี้กลับมาชุ่มชื่นอีกครั้งพลันยกยิ้มขึ้