เล่ห์รัก ทัณฑ์รัญจวน

เมืองหลวงแคว้นต้าเหลียง

ท้องทุ่งหญ้ากว้างใหญ่ไพศาลรายล้อมไปด้วยภูเขาและผืนป่า อุดมสมบูรณ์ไปด้วยทรัพยากรล้ำค่าในการดำรงชีวิต เป็นที่ตั้งของจวนพระราชทานที่ตั้งอยู่นอกเมืองของตระกูลเซียวที่กินอาณาเขตไปไกลสุดลูกหูลูกตา และยังเป็นที่ตั้งของฐานทัพ กองทัพที่ยิ่งใหญ่ของแคว้นต้าเหลียง มีแม่ทัพเซียวไป๋ซาน เป็นผู้นำทัพ มีทหารกล้าใต้บังคับบัญชาหลายแสนนาย หลังจากที่ชนะศึกที่ตรากตรำกรำศึกมานานหลายปี ในที่สุดก็สามารถปราบชนเผ่าน้อยใหญ่ให้ยอมศิโรราบ รวบรวมดินแดนขยายอาณาเขตจนยิ่งใหญ่เหนือแคว้นใดในแผ่นดิน

เสียงดนตรีบรรเลงเป็นท่วงทำนองที่ดังครึกครื้นอยู่ในงานเลี้ยงฉลองชัยชนะ ผสานไปกับเสียงหัวเราะอย่างชอบอกชอบใจของเหล่าทหารกล้า และบรรดาสตรีงดงามในอาภรณ์น้อยชิ้นแสนบางเบาที่ปกปิดเพียงของสงวนที่ปิดเช่นไรก็หามิดไม่ สามารถมองเห็นความเย้ายวนภายใต้ผืนผ้า ที่วับแวมชวนมอง พวกนางล้วนเป็นหญิงงามแห่งเมืองหลวง หอโคมเขียวอันดับหนึ่งที่รวบรวมสตรีงามจากทุกสารทิศเอาไว้มากมาย เหล่าสตรีทุกนางล้วนงดงามหยาดเยิ้ม ทรวดทรงองค์เอวล้วนหน้ามอง การร่ายรำนั้นงามเลิศ ต่างสร้างความสำราญให้เหล่าบุรุษผู้กล้าทั้งหลาย ที่ห่างหายจากสตรีมายาวนาน สตรีทุกนางต่างนุ่งน้อยห่มน้อย เรือนร่างอรชรงดงามนั้นเคลื่อนไหวอย่างอ่อนช้อย ภายในจวนตอนนี้กลายเป็นฐานทัพขนาดย่อมถูกเนรมิตให้กลายเป็นสรวงสวรรค์ เหล่าทหารที่เหน็ดเหนื่อยจากการทำศึกแสนยาวนานนั้นล้วนดื่มด่ำดื่มกินอย่างเต็มที่

ยกเว้นเสียแต่เรือนใหญ่ที่ตั้งตระหง่านห่างไกลออกมา ที่ยังคงเงียบสงบ ของผู้เป็นใหญ่แห่งกองทัพ ซึ่งเป็นพื้นที่ส่วนตัว เรือนร่างกำยำสมบูรณ์แบบสมกับเป็นบุรุษชาตินักรบ กำลังนอนผ่อนคลายอยู่ในอ่างน้ำขนาดใหญ่ มีสตรีงดงามเรือนร่างเย้ายวนที่คอยบีบนวดขัดถูด้วยกันถึงสามนาง ดื่มด่ำสุรารสเลิศที่ถูกรินถวายให้ถึงปากมิได้ขาด อาภรณ์เนื้อบางเบาที่เปียกน้ำแนบลู่ไปบนเรือนกายแสนงดงามปรากฏเป็นส่วนเว้าส่วนโค้งแห่งอิสตรีอย่างน่ามอง แต่กลับมิได้รับความสนใจจากเจ้าของจวนเลยแม้แต่น้อย

เรือนกายของบุรุษเพศที่อยู่ในอ่างน้ำขนาดใหญ่ ผมสีดำเงางามแผ่สยาย จมูกโด่งคมรับกับใบหน้าแข็งแกร่งแต่งดงามราวเทพเซียน ริมฝีปากหยักลึก สอดรับกับคางแกร่งได้รูป เรือนกายหนั่นแน่นด้วยกล้ามเนื้อ แผงอกบึกบึนชวนหลงใหล ดูเย้ายวนใจด้วยร่องรอยคมหอกคมดาบประปราย กล้ามเนื้องดงามเรียงตัวสวย หายเข้าไปภายใต้สายน้ำที่โอบล้อม ชวนให้คนมองได้แต่จินตนาการถึงความกล้าแกร่ง

แม่ทัพใหญ่เซียวไป๋ซาน จอมทัพแห่งแคว้นต้าเหลียง

บุรุษในวัยสามสิบห้าหนาว ผู้ที่กรำศึก คว้าชัยชนะมาทุกสารทิศ รวบรวมแคว้นต้าเหลียงให้เป็นปึกแผ่นและยิ่งใหญ่ภายในระยะเวลาเพียงแค่สามปี ศัตรูที่ได้ยินเพียงนามของเขาต่างก็ยอมศิโรราบ ชีวิตส่วนใหญ่อยู่เพียงในกองทัพและสนามรบ จึงทำให้ผิวขอเขานั้นออกเป็นสีแทน มิได้ขาวผ่องดังคุณชายตระกูลอื่น ใบหน้าหล่อเหลาพริ้มตาหลับสนิท นอนแช่น้ำอย่างสบายอารมณ์แม้จะใช้ชีวิตอยู่ในกองทัพเสียส่วนใหญ่ ข้างกายของเขาก็มิเคยขาดหญิงงาม ร่างกายมันกระสันควานหาไออุ่นจากทรวงอกและเรือนร่างของสตรีงามอยู่ร่ำไป แต่ในยามนี้ ร่างเย้ายวนของหญิงงามกลับมิได้ทำให้เขารู้สึกหวั่นไหว เรื่องราวในอดีตหวนกลับมาในห้วงคำนึงอีกครั้ง เมื่อเหยียบย่างกลับมายังเมืองหลวงแห่งนี้ 

มือนุ่มนิ่มที่ลูบไล้ไปตามเรือนร่างกำยำ พร้อมเสียงแว่วหวานที่เอ่ยกระซิบอย่างยั่วยวน ทำให้กายหนาหลุดจากภวังค์ความคิด แพขนตาดำหนาขยับไหว เผยให้เห็นนัยน์ตาสีรัตติกาลเข้มจัดดูลึกลับแต่ทว่าน่าค้นหา ปรือขึ้นด้วยความรำคาญ ก่อนจะทำเพียงสะบัดมือหนาเพื่อเป็นสัญญาณให้พวกนางออกไป

หญิงงามทั้งสามแม้จะแสนเสียดาย แต่ก็จำใจต้องถอยออกมาตามคำสั่ง เพราะหากทำให้ผู้เป็นใหญ่โกรธเคืองคงไม่ดีนัก ถึงแม้จะอยากปรนนิบัติให้ถึงใจเพียงใดก็ตาม

เมื่อความสงบเงียบกลับมาเยือนอีกครั้ง แขนกำยำที่เหยียดขึ้นทั้งสองข้าง เพื่อผ่อนคลายความเมื่อยล้า สายลมเย็นสายหนึ่งที่หอบพัดเอากลิ่นหอมเย็นของดอกไม้ป่าผ่านเข้ามาเพียงวูบเดียวทำให้รู้สึกผ่อนคลาย กลิ่นหอมของมันช่างมีเสน่ห์เย้ายวนใจเหมือนกับ กลิ่นกายของใครบางคน มันทำให้รู้สึกคิดถึงค่ำคืนอันเร่าร้อนที่สุดในชีวิต กลิ่นกายสาว ผิวกายนวลเนียนเรียบลื่นน่าสัมผัส ยิ่งได้ชิดใกล้ยิ่งหลงใหลใคร่อยาก ยอมตายสลายไปเพียงแค่ให้ได้แนบเนื้อนวล

ไอระอุร้อนผ่าวจากการสอดผสานของทั้งสองนั้นยากที่จะลืมเลือน แม่ทัพเซียวไป๋ซานที่ขบกรามแกร่งจนแน่น เพื่อสะกดกลั้นอารมณ์ปรารถนาที่ปะทุขึ้นอย่างรุนแรง กลางกายนั้นร้อนผ่าว เมื่อคิดถึงค่ำคืนที่แสนเร่าร้อน เขาไม่อยากคิดถึงมัน แต่สุดท้ายกลับไม่เคยลืม

"จงไห่"

เสียงทุ้มที่สั่นพร่าเพียงนิดเอ่ยเรียกคนสนิท พลางระบายลมหายใจ

บุรุษร่างกายสูงใหญ่ในชุดสีน้ำเงินเข้มนาม จงไห่ ที่ปรากฏกายขึ้นทันทีเมื่อผู้เป็นนายต้องการพบ ยืดตัวตรงด้วยใบหน้านิ่งเฉยรอรับคำสั่ง

"ขอรับ ท่านแม่ทัพ"

"ข้ามีงานให้เจ้าทำ"

เสียงทุ้มที่เอ่ยอย่างราบเรียบ พลางหลับตาลงอีกครั้ง

"ข้าอยากรู้ว่าน้องสาวคนดีของข้านางเป็นเช่นไรบ้าง โดยเร็วที่สุด"

จงไห่ ที่นิ่งไปเพียงเล็กน้อย มองใบหน้าหล่อเหลาของผู้เป็นนาย ก่อนจะรับคำสั่งนั้น

"ขอรับ"

 เดินออกมาปฏิบัติตามคำสั่งทันที

ดวงตาสีรัตติกาลปิดลงอีกครั้ง มุมปากหยักลึกกระตุกขึ้น เขากลับมาแล้วและจะไม่มีวันปล่อยมือจากของของตนอีกเด็ดขาด ไม่มีวัน