Accidentally Married To A Billionaire’s Son のすべてのチャプター: チャプター 51 - チャプター 60

Tahimik.Ito ang buhay ni Megan ngayon.Matapos ang lahat ng gulong pinagdaanan niya, sa wakas, natagpuan niya ang sarili sa isang lugar kung saan walang nakakaalam kung sino siya—isang tahimik na bayan sa tabi ng dagat, malayo sa magulong mundo ng mga Giovanni.Mahigit dalawang linggo na ang nakakalipas mula nang iwan niya ang lahat. Mahigit dalawang linggo na rin mula noong huling beses niyang nakita si Primo.At sa bawat araw na lumilipas, pilit niyang pinapaniwala ang sariling tama ang ginawa niya.Pero sa totoo lang? Hindi siya sigurado.Tahimik ang loob ng bookstore kung saan siya nagtatrabaho. Maliit lamang ito, may tatlong shelves na puno ng lumang libro, isang counter na gawa sa kahoy, at malalaking bintanang tanaw ang dagat sa di kalayuan.Isang matandang babae, si Señora Estrella, ang may-ari ng bookstore. Tahimik ito ngunit mabait, at hindi masyadong nagtatanong tungkol sa nakaraan ni Megan. Sa unang araw niya sa trabaho, isang bagay lang ang sinabi nito sa kanya—“Huwag mo

Tahimik ang buong bookstore.Maliban sa mahina at paos na tugtog ng lumang radyo sa counter, walang ibang ingay. Ang amoy ng mga libro ay sumasama sa malamig na hanging pumapasok sa maliit na siwang ng nakabukas na bintana.Biyernes ngayon, at tulad ng dati, halos walang pumapasok na customer.Napatingin si Megan sa labas. Ang langit ay kulay abo, tila nagbabadya ng ulan. Napangiti siya nang bahagya. Mas gusto niya ang ganitong panahon—tahimik, maaliwalas, at walang anumang gulo.Ilang linggo na siyang ganito ang buhay.Simple. Walang stress. Walang kaba. Walang Primo.Ngunit kahit gaano niya subukang magpakasaya sa bago niyang buhay, hindi niya pa rin matanggal sa isip niya ang lalaking iniwan niya.Napapikit siya sandali, pilit na tinataboy ang sakit na bumabalot sa puso niya.“Kailangan ko nang kalimutan siya.”Huminga siya nang malalim at bumalik sa pag-aayos ng mga libro sa isang wooden shelf. Wala siyang oras mag-isip ng nakaraan.Pero sa isang iglap, isang tunog ang sumira sa k

Dahan-dahang ipinarada ni Enzo ang kanyang sasakyan sa basement parking ng kanyang hotel. Wala siyang kahit anong musika na pinapatugtog, tanging ang tunog ng makina at ang mahinang paghinga niya ang maririnig.Dapat gumaan na ang pakiramdam niya matapos niyang sabihin kay Megan ang totoo. Dapat nabawasan na ang bigat na matagal na niyang kinikimkim. Pero hindi.Mas lalo lang siyang nabibigatan ngayon.Napamura siya habang hinihigpitan ang kapit sa manibela.“Putangina,” mahina niyang bulong, kasabay ng pagpikit ng kanyang mga mata.Mali. Mali ang lahat. Hindi dapat siya nagkagusto kay Megan.Babaeng gusto ni Primo.“Ang tanga mo, Enzo,” bulong niya ulit sa sarili.Maya-maya pa, lumabas siya ng sasakyan at dumiretso sa elevator. Pinindot niya ang button papunta sa penthouse floor, at habang paakyat ang elevator, hindi pa rin mawala sa isip niya ang mukha ni Megan. Ang lungkot sa mga mata nito, ang panginginig ng kanyang mga kamay, ang hindi nito pagsagot sa kanya matapos niyang sabihi

Sa kabila ng malakas na ulan at malamig na hangin, walang inisip si Primo kundi si Megan.Pinagmasdan niya ang babaeng matagal na niyang gustong makita. Naroon lang ito sa tapat ng bookstore, nakaupo sa bench, nakayakap sa sarili, wari’y walang balak umalis hanggang sa tumila ang ulan.Sa loob ng ilang segundo, pinag-isipan ni Primo kung dapat ba siyang lumapit.Pero sa huli, hindi na niya nagawang pigilan ang sarili.Hawak ang itim niyang payong, lumabas siya ng kotse at tumawid sa kalsada. Hindi niya alintana ang dumadaang mga sasakyan, hindi niya alintana ang malakas na ulan na sumasalubong sa kanya—ang tanging nasa isip niya ay si Megan.Nakita niyang napatingin ito sa kanya.At ang ekspresyon sa mukha nito?Pagkabigla. Takot.At sakit.Parang gusto nitong tumakbo at magtago, pero nanatili lang itong nakaupo, tila hindi makapaniwala sa nakikita.Parang biglang bumagal ang oras.Sa bawat hakbang ni Primo papalapit kay Megan, mas lalong lumakas ang kaba sa dibdib niya.At sa oras na

Sa kalagitnaan ng tahimik na gabi, isang itim na sasakyan ang huminto sa tapat ng engrandeng mansion ng pamilya Giovanni. Bumaba mula rito sina Laurence, Sunny, at Alice—tatlong magkakapatid na lumaki kasama si Primo. Hindi nila matiis ang balitang bumalot sa kanilang pinsan sa nakalipas na mga araw.Tahimik na tinitigan ni Laurence ang mansyon bago lumingon sa kanyang mga kapatid.“Sigurado ba kayo rito?” tanong niya, mababa ang boses.“Tito Apolo ang kakausapin natin, hindi si Primo,” sagot ni Sunny, halatang may pag-aalinlangan. “Kailangan nating malaman kung anong nangyayari.”Tahimik lang si Alice, nakayuko, waring nag-iisip. Alam niyang hindi magiging madali ang gabing ito.Hindi nagtagal, pumasok sila sa mansion, sinalubong ng mga malalaking chandelier at mamahaling palamuti. Ngunit sa kabila ng marangyang paligid, may mabigat na atmospera ang buong bahay—tila may unos na nagbabanta sa pagdating nila.Nasa sala nila natagpuan ang kanilang tiyuhing si Apolo Giovanni, nakaupo sa