All Chapters of หมอปีศาจพันหน้า: Chapter 31 - Chapter 40

 ฤดูหนาวผันผ่านจนวสันตฤดูมาเยือน ต้นไม้ใบหญ้าเริ่มผลิดอกออกใบให้สีสันไปตามธรรมชาติ อากาศที่คลายหนาวลงไปมากมายหลายส่วน ทว่ายังคงความเย็นสบายให้สัมผัสถึง หลินเสวี่ยอี้วิ่งโร่เข้ามาในคฤหาสน์หลังกลับจากตลาดกับท่านป้าอาเยียนของเขา พลางชูผลไม้ที่ตั้งใจเลือกมาให้มารดาด้วยตัวเอง ไม่ยอมวางรวมในตะกร้า เพราะกลัวจดจำไม่ได้ “ท่านแม่ ท่านแม่ขอรับ” “ว่าอย่างไรเสวี่ยอี้ แม่เคยบอกเจ้าแล้วว่าอย่าวิ่ง เหตุใดไม่จำนะ” “ลูกขอโทษขอรับ แต่ลูกมีผิงกั่วสด ๆ มาให้ท่านแม่ขอรับ กลัวโดนลมจะช้ำ เลยรีบวิ่งมาขอรับ” หลินเสวี่ยอี้พูดพลางยื่นผลผิงกั่วสีแดงน่ารับประทานไปให้ พลางส่งสายตาวิบวับราวกับอยากออดอ้อนขอสิ่งใด ทำเอาหลิ่นจื่อเยว่มองลูกชายนิ่ง ๆ แล้วยิ้มออกมา “เด็กดี เจ้าปรารถนาสิ่งใดกัน บอกแม่มาเถิด” หลินจื่อเยว่รับเอาผลผิงกั่วมาถือเอาไว้ ก่อนจะยกมืออีกข้างขึ้นลูบเรือนผมสีดำขลับอย่างเอื้อเอ็นดู  “ท่านแม่ ท่านจำสัญญาที่ให้กับข้าได้หรือไม่ว่า พอหน้าหนาวผ่านไปท่านจะพาข้าไปท่องเที่ยวพร้อมกับท่านป้าอาเยียน” ผู้ใดจะคาดว่าเด็กน้อยตอนนั้นที่เอาแต่เล่นซนไปว

 “นายท่าน มาหาผู้ใดกันเจ้าคะ”เซี่ยวจวินหันไปหาหญิงสาวก่อนจะไล่สายตามองนางอย่างสำรวจตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า ก่อนจะเงยมองใบหน้านั้นอีกครั้ง“นายท่าน...”“ขออภัยแม่นาง ข้ามาตามหาท่านหมอหญิงแซ่หลิน ไม่ทราบว่าที่นี่ใช่...”“ใช่เจ้าค่ะ ที่นี่คือบ้านท่านหมอหญิงหลิน แต่ในเวลานี้ท่านหมอไม่อยู่ที่นี่เจ้าค่ะ” อาหลานตอบกลับน้ำเสียงฉะฉาน ทั้งยังยิ้มแย้มเมื่อคิดว่าท่านผู้นี้มาหาผู้เป็นนายนั้นเพราะชื่อเสียงที่เลื่องลือออกไป“แล้วรู้หรือไม่ว่านางไปที่ใด หรือจะกลับมาเมื่อไหร่”“เรื่องไปที่ใดข้าน้อยไม่ทราบแน่ชัดเจ้าค่ะนายท่าน หากแต่นายหญิงคงมิกลับมาเยือนหลงไห่อีกแล้วนี่เป็นสิ่งที่นายหญิงบอกเอาไว้”เซี่ยวจวินพยักหน้ารับเล็กน้อย ก่อนจะเดินกลับออกไป และด้วยเวลาตอนนี้ใกล้พลบค่ำมากแล้ว ชายหนุ่มจึงตัดสินใจเปิดห้องพักที่โรงเตี๊ยมแห่งนั้นไปเสีย เพราะเดินทางมาหลายวัน พักผ่อนได้ไม่เต็มที่ อีกทั้งคนและม้าก็ล้าเต็มทีเซี่ยวจวินขึ้นไปพักผ่อนที่ห้องพักบนชั้นสาม ได้แต่คิดว่าสตรีตัวคนเดียวเช่

 หลินจื่อเยว่และอาเยียนออกมาเดินเล่นที่ตลาด และปล่อยให้หลินเสวี่ยอี้อยู่กับบิดาที่ห้องพัก ส่วนหนึ่งเพราะนางเองยังไม่รู้ว่า ควรจัดการเรื่องราวนี้เช่นไรดี “คิดมากเรื่องพ่อของเสวี่ยอี้หรือเจ้าคะ” อาเยียนที่เห็นว่านายหญิงของนางเงียบผิดปกติ จึงเอ่ยถามขึ้น“อืม ก่อนหน้านี้ข้าไม่เคยคิดเรื่องเช่นนี้มาก่อน เพราะเราไม่ได้รู้จักกัน เจอกันเพียงครั้งเดียว แล้วไม่ได้เจอกันอีกเลยจนเสวี่ยอี้จะหนึ่งหนาวแล้ว ข้าเลยไม่รู้หลังจากนี้เป็นเช่นไร เขาดูสูงศักดิ์ หากเขาจะเอาตัวเสวี่ยอี้ไป ข้าจะเอากำลังใดไปทัดทานได้กัน”“เชื่อใจเสวี่ยอี้สิเจ้าคะ หลินเสวี่ยอี้เช่นไรก็ไม่ยอมทอดทิ้งมารดาอย่างนายหญิงแน่นอน จริงอยู่ว่าเขาอยากเจอบิดา และดีใจที่ได้เจอและรู้จักว่าบิดาเป็นผู้ใด แต่เขามิมีทางทอดทิ้งท่านแน่เจ้าค่ะ”“นั่นสินะ ข้าเป็นคนคลอดเสวี่ยอี้ออกมา อย่างไรบุรุษผู้นั้นคงต้องเห็นแก่ความเหนื่อยยากข้อนี้ของข้าบ้าง”“แล้วหากพ่อของเสวี่ยอี้พึงใจในตัวนายหญิงเล่าเจ้าคะ”“พึงใจ?” หลินจื่อเยว่เอ่ยพึมพำออกมา

 เมืองหลวงในช่วงเช้าตรู่ดูคึกคัก เสียงรถม้าวิ่งสวนกันไปมาเคล้าไปกับเสียงพ่อค้าแม่ขายที่ตะโกนเรียกลูกค้าให้เข้ามาจับจ่ายใช้สอยกันเซ็งแซ่ รถม้าคันหรูแล่นไปหยุดหน้าเหลาอาหารที่ใหญ่ที่สุด เซี่ยวจวินเดินลงไปพลางยื่นมือไปรับเอาหลินเสวี่ยอี้มาอุ้มเอาไว้ด้วยแขนข้างเดียว ก่อนจะยื่นมือไปให้หลินจื่อเยว่“ท่านพ่อ ที่นี่คือเมืองหลวงหรือขอรับ”“ใช่แล้ว แต่พ่อเกรงว่ากว่าจะไปจวนเจ้าจะหิวเสียก่อน เลยแวะทานข้าว และเราค่อยกลับไปพักดีหรือไม่”หลินเสวี่ยอี้ยิ้มแต้พลางยกมือขึ้นลูบหน้าท้องที่กำลังร้องโครกครากขออาหาร จากนั้นทั้งสามพร้อมด้วยอาเยียนก็เดินเข้าไปด้านใน ที่ผ่านมาหลินจื่อเยว่ให้อาเยียนนั่งร่วมโต๊ะด้วยตลอด ด้วยเพราะไม่เคยเห็นว่านางเป็นเพียงสาวใช้ แต่เห็นนางเป็นเสมือนพี่สาวคนหนึ่ง“เซี่ยวจวิน เอ่อ หากข้าให้อาเยียนร่วมโต๊ะด้วย ท่าน...”“ไม่เป็นไรเจ้าค่ะนายหญิง” อาเยียนรีบเอ่ยขัดขึ้น เพราะเกรงใจเซี่ยวจวินไม่น้อย แม้นางจะไม่ใช่สตรีสูงศักดิ์ หรือมาจากครอบครัวผู้ดีอันใด ทว่านางก็รู้ดีว่ามิควรเอาตัวไปเทียบเสมอผู้เป็นนา

 เวลาผ่านไปค่อนคืนจนดึกสงัดแล้ว ทว่าร่างสูงที่นอนอยู่บนตั่งเตียงยังคงพลิกกายไปมาสลับซ้ายขวา จนสุดท้ายต้องผุดลุกขึ้นนั่ง แล้วถอนหายใจออกมาแรง ๆ เฮือกหนึ่ง เซี่ยวจวินผุดลุกขึ้นแล้วเปิดประตูเพื่อออกไปข้างนอก ภายในจวนยามนี้เงียบสงัด ได้ยินเพียงเสียงลมยามราตรีที่พัดโบกต้นไม้ใบหน้าให้เสียดสีกันไปมา เท้าแกร่งเดินไปหยุดอยู่หน้าเรือนหมิงเยว่ แล้วถอนหายใจออกมาอีกรอบ ขณะที่ตั้งท่าจะหันหลังกลับ ประตูเรือนหมิงเยว่ก็ถูกเปิดออกมา“เซี่ยวจวิน เป็นท่านหรือ” หลินจื่อเยว่ซึ่งตื่นมาดูบุตรชายก็หลับไม่ลงอีก จึงตั้งใจว่าจะออกมาเดินเล่น แต่ไม่คิดว่าจะเจอใครอีกคนยืนอยู่“เป็นข้าเอง เจ้าออกมาทำไมกัน”“ข้าสิต้องถามท่าน ท่านมายืนตรงนี้ทำไม” หลินจื่อเยว่เดินเข้ามาหยุดยืนใกล้ ๆ“ข้า... เอ่อ... ข้าเพียงแค่... เฮ้อ ข้านอนไม่หลับ ก่อนหน้านี้บนรถม้ามีเจ้ากับเสวี่ยอี้นอนด้วยตลอด พอต้องกลับมานอนคนเดียวข้าเลยไม่ชิน” “...”“ข้าขอนอนด้วยได้หรือไม่”เซี่ยวจวินเอ่ยถามออกไปตรง ๆ และกว่าหลิ