Semua Bab แพ้รักคู่หมั้นสวมรอย: Bab 71 - Bab 80

เช้านี้เมษาตื่นมาด้วยสภาพที่อ่อนล้าอย่างแรง ขอบตาบวมปูดจากการร้องไห้มาอย่างหนักเพราะเมื่อคืนเธอนอนร้องไห้จนไม่รู้เลยว่าผล็อยหลับไปตอนไหน แต่ที่แน่ ๆ เกือบเช้าเธอฝืนพาตัวเองลงจากเตียงไปอาบน้ำแต่งตัวเพื่อไปหาแฟนหนุ่มที่คอนโดตั้งใจจะไปคุยกับเขาให้รู้เรื่อง ถ้าหากรอเขากลับมาก็ไม่รู้ว่าเขาจะกลับมาเมื่อไรหลังจากแต่งตัวเสร็จเธอก็คว้ากระเป๋าขึ้นสะพายไหล่ แล้วเดินออกจากห้องลงไปยังชั้นล่าง สองเท้าเล็กพลันชะงักเล็กน้อยเมื่อเดินลงมาแล้วเห็นสาริกานั่งดื่มกาแฟอยู่ในห้องโถง เธอลอบถอนหายใจออกมาเบา ๆ ก่อนจะก้าวเท้าเดินต่อไป ทว่าในตอนที่กำลังจะเดินผ่านไปเสียงพูดจาเย้ยหยันจากสาริกาก็ดังขึ้น"เธอคงยังไม่รู้สินะเมษาว่าตานายกับหนูลียาตกลงคบหาดูใจกันแล้วเมื่อคืน เช้านี้ถึงยังได้ลอยหน้าลอยตาอยู่ในบ้าน"สองเท้าเล็กชะงักดังกึก ร่างกายชาวาบราวกับถูกน้ำเย็นจัดสาดใส่ และเหมือนมีมีดนับร้อยเล่มปักลงกลางอกกับประโยคที่ลอยเข้าหู ขอบตาร้อนผ่าวก่อนน้ำสีใสจะเออคลอดวงตาเธอพยายามจะสะกดกลั้นมันไว้ด้วยการจิกเล็บทั้งสองข้างลงบนอุ้งมืออย่างแรงจนเป็นแผลเลือดสีแดงค่อย ๆ ซึมออกมา ทว่านั่นไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกเจ็บสักนิดมันเจ็บต

@บ้านวนิชกาญจนโชติเจ้านายรีบขับรถกลับมาที่บ้านทันทีเมื่อตามหาหญิงสาวที่คอนโดไม่เจอ คิดว่าเธอน่าจะกลับมาที่บ้าน ทว่าเขาก็ต้องหัวเสียเพราะไม่เจอเธออีก ถามแม่บ้าน แม่บ้านก็บอกว่ายังไม่เห็นหญิงสาวกลับมาเลย หรือเธอจะไปหาครอบครัว คิดได้ดังนั้นก็รีบเดินไปขึ้นรถขับตรงสู่บ้านเธอด้วยความเร็วใช้เวลาเพียงสี่สิบห้านาทีก็มาถึง เขารีบลงจากรถเดินไปกดกริ่งหน้ารั้ว แต่ยืนรอจนแล้วจนเล่าก็ไม่มีใครออกมาเปิดประตูรั้วให้เหมือนทุกทีพลันนึกขึ้นได้ว่าวันนี้ครอบครัวของเธอจะเดินทางไปประเทศฝรั่งเศส จำได้เธอบอกว่าทุกคนจะเดินทางสิบโมงเช้าเขารีบยกนาฬิกาขึ้นดูเวลาปรากฏว่าเป็นเวลาเก้าโมงแล้ว หัวใจดวงแกร่งกระตุกวูบโดยไม่ทราบสาเหตุเมื่อฉุกคิดได้ว่าเธออาจจะเดินทางไปกับครอบครัวด้วย รีบเดินกลับไปขึ้นรถมุ่งตรงสู่สนามบินด้วยความเร็ว เขาจะไม่ยอมให้เธอหนีไปแบบนี้เด็ดขาดมาถึงสนามบินเข้าก็เดินตรงไปยังเกทสำหรับผู้โดยสารที่จะเดินทางไปฝรั่งเศลทันที ระหว่างนั้นก็สอดส่องสายตามองหาเธอไปด้วยเผืื่อว่าเธอยังอยู่ด้านนอก แต่ก็ไร้วี่แวว เขารีบเดินหาเธอแข่งกับเวลาที่เดินไปเรื่อย ๆ นาฬิกาบนข้อมือบ่งบอกว่าเหลือเวลาอีกเพียงสิบนาทีเท่านั

จากวันนั้นเวลาก็ล่วงเลยมาหนึ่งเดือนเต็ม ๆ เจ้านายยังคงใช้ชีวิตวนลูปแบบเดิม เพิ่มเติมคือเป็นคนขี้เมา ตั้งแต่ที่หญิงสาวหายไปเขาก็ไปนั่งดื่มที่ผับเพื่อนชายทุกคืน และเมาหัวราน้ำกลับมาทุกครั้งพ่อแม่ห้ามและเตือนก็ไม่ฟังว่าดื่มเหล้ามาก ๆ เดี๋ยวจะตับแข็งตาย คนอย่างเขากลัวที่ไหนกันคนเราเกิดมาก็ต้องตายกันทุกคน"จะไปไหนอีกเจ้านาย" เสียงของสาริกาดังขึ้นทำให้เจ้านายที่กำลังเดินผ่านห้องนั่งเล่นไปหยุดชะงัก ก่อนจะหันไปตอบแบบส่ง ๆ "ไปหาเพื่อนครับ""ไปหาเพื่อน หรือไปดื่มเหล้ากันแน่" สาริกาเอ่ยอย่างรู้ทันเพราะบุตรชายออกไปค่ำ ๆ แบบนี้คงมีอย่างเดียวคือไปผับดื่มเหล้า เธออดเป็นห่วงไม่ได้จริง ๆ สภาพของบุตรชายในตอนนี้ดูไม่ได้เลย"ลูกเพลา ๆ บางก็ดีนะ สภาพดูไม่ได้เลย" เจ้านายในตอนนี้ดูโทรมมาก ๆ ใบหน้าอิดโรย หนวดเคราก็เริ่มขึ้น ร่างกายซูบผอมลงกว่าเดิมไม่น้อยอาจเป็นเพราะตลอดหนึ่งเดือนมานี้เขาเอาแต่ดื่มเหล้า อีกทั้งยังนอนไม่ค่อยหลับ และเวลาหลับก็หลับไม่สนิทการที่หญิงสาวหายไปมันส่งผลต่อเขาไม่น้อย เขาคิดว่าเวลาจะช่วยทำให้เลิกคิดถึงเธอ และค่อย ๆ ชินไปเองกับการไม่มีเธอ แต่ที่ไหนได้ยิ่งนานวันเขาก็ยิ่งคิดถึงและโหยห

@คฤหาสน์เอริซันท์เจ้านายไม่ได้ยอมแพ้แม้จะถูกหญิงสาวผลักไสไล่ส่ง หลังออกจากห้างก็ขับรถตรงไปยังบ้านของเธอแทนเข้าหาเธอไม่ได้ก็เข้าทางครอบครัวเธอแทนแล้วกัน"อ้าว! เจ้านาย" จันที่นั่งอยู่ในห้องโถงกับผู้เป็นสามีเอ่ยขึ้นด้วยความแปลกใจเมื่อเห็นแม่บ้านเดินนำเด็กหนุ่มเข้ามา"สวัสดีครับคุณน้า" เจ้านายรีบยกมือไหว้จัน ก่อนจะทักทายอเล็กซ์ด้วยภาษาอังกฤษต่อ "สวัสดีครับคุณลุง""จ้ะ..นั่งก่อนสิลูก" จันพยักหน้ารับด้วยใบหน้าเคลือบรอยยิ้มพลางเชื้อเชิญให้เด็กหนุ่มนั่ง ส่วนอเล็กซ์ไม่มีปฏิกิริยาตอบกลับใด ๆ เพราะนึกโมโหที่เด็กหนุ่มทำบุตรสาวสุดที่รักร้องไห้เสียใจ"คุณน้ากับคุณลุงสบายดีนะครับ" เจ้านายเดินเข้าไปหย่อนก้นบนโซฟาฝั่งตรงข้ามคนทั้งสอง ก่อนจะถามไถ่สารทุกข์สุขดิบ"นะ...""ทำลูกสาวผมเสียใจ ยังมีหน้ามาที่นี่อีกเหรอ" ไม่ทันที่จันจะได้ตอบอเล็กซ์ก็พูดแทรกขึ้นด้วยน้ำเสียงดุดัน แววตาจับจ้องหน้าเด็กหนุ่มอย่างไม่พอใจแม้เขาจะไม่รู้ตื้นลึกหนาบางว่าเด็กทั้งสองมีปัญหาอะไรกันถึงทำให้บุตรสาวเขาเจ็บช้ำเพราะบุตรสาวไม่เคยเล่าอะไรให้ฟังนอกจากบอกว่าเลิกกับเด็กหนุ่มแล้ว แต่เขาก็โกรธแทนบุตรสาวอยู่ดีทำเจ้านายหน้าถอดสี ก่อ

แน่นอนว่าคนถูกขับไสไล่ส่งครั้งแล้วครั้งเล่ารู้สึกแย่จนอธิบายออกมาเป็นคำพูดไม่ได้ หัวใจที่เคยแข็งแกร่งกลับอ่อนไหวเพียงเจอคำพูดจาแรง ๆ จากผู้หญิงที่รักเขาพยายามเก็บซ่อนความรู้สึกเอาไว้ รีบเดินตามไป ทว่ากลับช้าไปนิดเดียวเพราะเธอขึ้นไปนั่งบนรถบีเอ็มดับเบิ้ลยูเสียแล้ว ก่อนรถจะเคลื่อนตัวออกไปคิดว่าแค่นี้เขาจะยอมแพ้หรือไม่มีทาง รีบเดินไปขึ้นรถตัวเองขับตามไปจนกระทั่งถึงมหาวิทยาลัยเมษาลงจากรถพลางมองไปยังรถที่มาจอดจ่อท้ายรถของเธอแวบหนึ่ง แล้วทำเป็นไม่สนใจเพราะรู้อยู่แล้วว่าเป็นรถชายหนุ่ม เธอเห็นเขาขับตามมาตั้งแต่ที่บ้านแล้ว 'คนอะไรหน้าด้านชะมัดไล่ไปขนาดนั้นแล้วยังจะตามมาอีก' เธอคิดในใจพลางเดินไปตามทางเดินเท้าเพื่อไปยังอาคารเรียน "พี่เมย์ทางนี้" สองเท้าเล็กพลันหยุดชะงักเมื่อเสียงเรียกอันแสนคุ้นเคยดังขึ้น หันไปมองทางต้นเสียงก็เห็นเพื่อนสาวกำลังโบกไม้โบกมือให้อยู่ที่ศาลา เธอรีบเดินไปหาสองเพื่อนสาวซึ่งเป็นคนไทยเหมือนกันเธอเข้าเรียนที่มหาวิทยาลัยได้ประมาณสองสัปดาห์โดยสาขาที่เลือกเรียนคือบริหารธุรกิจจึงทำให้ได้รู้จักลิชากับอิงดาวซึ่งอายุน้อยกว่าเธอถึงสี่ปี ทั้งสองอายุสิบเก้าขณะที่เธออายุยี่สิ