All Chapters of CEOซ่อนรัก: Chapter 11 - Chapter 20

เรื่องราวในอดีตถูกถ่ายทอดออกมาจากปากบางสีสวยอย่างพรั่งพรู หญิงสาวเล่าไปด้วยเสียงสั่น ส่วนคนฟังก็รู้สึกเห็นใจกับความที่ผิดหวังของพิจิกาทั้งจากเพื่อนสนิทและจากคนรัก แต่เขาก็ได้แค่รับฟังเพราะตัวเองยังไม่เคยรักใครจริงจังเหมือนกับเธอมาก่อนจึงไม่ได้ให้คำแนะนำออกไป สองแขนแกร่งที่โอบกอดอยู่กระชับแน่นขึ้นเมื่อรู้สึกว่าคนตรงหน้ากำลังร้องไห้ พีราวัชรรอจนหญิงสาวหยุดร้องแล้วเขาก็พูดในสิ่งที่ตนเองคิดออกไป “ผมเสียใจด้วยนะ แต่ผมว่าคุณยังโชคดีที่รู้เรื่องของเขาก่อน มันคงดีกว่ามารู้ตอนที่ตกลงแต่งงานกันแล้ว” “แต่ผิงก็ยังเสียใจอยู่ดี” “เสียใจเพราะเขาไม่รักหรือเสียใจที่รู้ว่าเขากับเพื่อนแอบมีอะไรกัน” “คิดว่าเป็นอย่างหลังค่ะ มันเหมือนโดนหักหลังยังไงก็ไม่รู้ ถ้าเขาไปมันคนอื่นก็คงไม่เจ็บเท่านี้” “คุณกับเพื่อนคบกันมานานหรือยัง” “ตั้งแต่เรียน ม.ปลายแล้วค่ะ เกือบสิบปีแล้วค่ะ ฟางเป็นเพื่อนสนิทคนเดียวที่ยังติดต่อกันตลอด ส่วนเพื่อนคนอื่นก็นานๆ ถึงจะโทรหากันที” “ถ้าเขามาขอโ

เมื่อเห็นพิจิกายืนนิ่ง พีราวัชรก็ยิ้มก่อนจะกด ริมฝีปากร้อนลงบนต้นคอระหง จูบเบาๆ ขบเม้มผิวนุ่มฝากรอยคริสมาร์กสีแดงระเรื่อชายหนุ่มกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น ฝ่ามือร้อนขยับเข้า กอบกุมปทุมคู่งามที่เต่งตึงเต็มมือใหญ่ขย้ำอย่างเพลินมือ จมูกและปากซุกไซ้ไปตามผิวเนียนละเอียดจนคนที่ยืนอยู่ขนลุกซู่ไปทั้งตัว“คุณพีร์...” เสียงหวานขาดหายเมื่อเขารั้งใบหน้าสวยให้หันมาแล้วประกบจูบอย่างดูดดื่ม เร่าร้อนเนิ่นนานเสียจนเธอแทบขาดใจ“ขอได้ไหม”“ผิงยังเจ็บอยู่”“ผมจะทำเบาที่สุดนะ ได้โปรดเถอะผิง ผมต้องการคุณจริงๆ นะ”“ครั้งเดียวนะคะ”พีราวัชรไม่ตอบเพราะไม่รู้ว่าตนเองจะทำได้อย่างที่เธอขอหรือไม่เพราะเรือนร่างและกลิ่นกายของเธอมันช่างยั่วยวนจนเขาแทบคุมตัวเองไม่อยู่ชายหนุ่มอุ้มพิจิกาไปยังห้องนอน วางเธอลงอย่างทะนุถนอม มือใหญ่ถอดชุดนอนและชั้นในทั้งบนล่างของเธอออกอย่างเร็ว“ผิง คุณสวยมาก”“อย่าจ้องแบบนั้นสิคะคุณพีร์”“ก็คุณสวย มองเท่าไหร่ก็ไม่เบื่อ”หญิงสาวอายจนหน้าแดง นั่นยิ่งทำให้พีราวัชรมองเธอราวกับขนมหวาน ซึ่งมันก็ถูกต้องแล้วเพราะเธอบอกเองว่าชื่อของเธอหมายถึงขนมชนิดหนึ่ง คงไม่ผิดอะไรถ้าเขาจะกินขนมผ

“ขอบคุณสำหรับของฝากนะคะน้องผิง เป็นไงบ้างเที่ยวสนุกไหม”“ก็ดีค่ะพี่ญา น่าเสียดายที่พี่ญาไม่ได้ไปด้วย”“พี่ก็เสียดายค่ะ เอาไว้ครั้งหน้าเราเก็บตังไปเที่ยวกันนะเองก็ได้นะ”“ค่ะ นานๆ ทีได้ไปพักผ่อนก็ดีเหมือนกันค่ะ”“ได้เจอหนุ่มหล่อๆ บ้างไหมล่ะคะ”คำถามของรุ่นพี่ทำให้พิจิกาต้องรีบหลบสายตา เพราะนอกจากเธอจะเจอหนุ่มหล่อแล้วการไปเที่ยวครั้งนี้ก็ยังได้เจอกับประสบการณ์ที่ไม่คิดมาก่อนว่าจะเกิดขึ้นกับตัวเอง“ไม่มีหรอกค่ะ” พิจิกาตอบพร้อมรอยยิ้ม และโชคดีที่มีลูกค้าเข้ามาเสียก่อนญาดาจึงหยุดคุยตั้งแต่กลับมาจากเสม็ดเธอกับพีราวัชรก็ยังติดต่อผ่านทางตัวหนังสือ เลยทำให้พิจิกาไม่อึดอัดเท่าไหร่ เพราะคิดว่าอีกไม่นานทั้งเขาและเธอก็จะค่อยๆ ลืมเลือนกันไป เธอยังจำได้ดีว่าเวลาที่อยู่กับเขานั้นมีความสุขมากแค่ไหน แต่ถ้าจะคิดถึงขั้นคบหากันก็คงเป็นไปได้ยาก เพราะคงไม่มีใครอยากได้ผู้หญิงใจง่ายมาเป็นแฟนอยู่แล้วตลอดทั้งบ่ายวันนี้หญิงสาวขายของแทบไม่ได้พัก กว่าจะได้จับโทรศัพท์อีกครั้งก็เกือบจะสองทุ่ม ความเหนื่อยหายไปราวกับปลิดทิ้งเมื่อเห็นว่าเขาส่งภาพพระอาทิตย์ตกดินมาให้เธอตามสัญญา“ยิ้มหวานเชียวนะครับน้องผิง” เสียงพี่ช้

เพราะเป็นวันธรรมดาพิจิกาเลยกลับมาถึงบ้านตั้งแต่เวลา 21.30 น. พอมาถึงมารดาก็กำลังนั่งดูละครหลังข่าวอยู่พอดี “วันนี้เป็นไงบ้าง ลูกค้าเยอะไหม แล้วกินข้าวมาหรือยังล่ะลูก” ปัทมาถามอย่างห่วงใย “กินมาแล้วค่ะ ผิงได้ไส้อั่วมาแล้วนะคะ แม่จะชิมไหม” “ไม่เป็นไร แม่แปรงฟันแล้ว เอาไว้กินพรุ่งนี้เช้าก็ได้ แม่แช่ข้าวเหนียวไว้แล้วพรุ่งนี้จะได้นึ่งกินตอนเช้า” “ค่ะ เดี๋ยวผิงเอาใส่ตู้ก่อนนะคะ” พิจิกาเอาของที่ซื้อมาเก็บเข้าตู้จากนั้นก็กลับมานั่งลงข้างมารดา “วันนี้แม่เหนื่อยมั้ยคะ” “นิดหน่อยจ้ะ วันนี้เด็กๆ มารุมกันไม่ถึงชั่วโมงแม่ก็ขายหมดแล้ว หนูล่ะลูกขายดีไหม” “ขายดีมากเลยค่ะ ตั้งแต่บ่ายกว่าจะได้นั่งก็ค่ำเลยค่ะ ผิงอยากให้ขายดีแบบนี้ทุกวันเลยค่ะ” ถึงแม้จะเหนื่อยมากแต่มันก็คุ้มเพราะนอกจากจะได้ขายหน้าร้านแล้วเธอยังเพิ่มช่องทางติดต่อให้กับลูกค้าโดยการแอดเข้าไลน์กลุ่ม ทีนี้พอมีสินค้าใหม่เข้าก็จะได้ขายของสะดวกขึ้น “หนูคงเหนื่อยมาก แม่ว่ารีบไปนอนพักดีกว่าไหมลูก พรุ่งนี้เช

“ผลสอบสัมภาษณ์ยังไม่ออกอีกเหรอ นี่มันก็หลายวันแล้วนะ” พี่ญาดาถามพิจิกาในบ่ายวันหนึ่ง“คงไม่ได้งานแล้วล่ะค่ะพี่ญา” เพราะเวลาผ่านมาหลายวันแล้วแต่เธอก็ยังไม่ได้รับสายจากฝ่ายบุคคลเลย“แล้วน้องที่ไปสัมภาษณ์งานด้วยกันได้รับสายบ้างไหม”“ไม่มีเหมือนกันค่ะ เมื่อเช้าผิงถามน้องเฟิร์นแล้วก็บอกว่ายังไม่มีใครติดต่อมาเหมือนกันค่ะ”“ไม่เป็นเนาะผิง พี่ว่าขายของแบบนี้ก็สบายดี เป็นนายตัวเอง เหนื่อยแค่ไหนเงินที่ได้ก็ไม่ต้องแบ่งใคร” ญาดาทำได้แค่เพียงพูดปลอบใจ “ค่ะพี่ญา ผิงคงเหมาะกับการเป็นแม่ค้าแบบนี้มากกว่า” แม้จะเสียดายแต่พิจิกาก็คิดว่าตนเองทำเต็มที่แล้วบ้านกิจรุ่งโรจน์วานิช “ทำไมพีร์ไม่บอกแม่ล่ะว่าอยากได้ผู้ช่วยเลขา แม่จะได้ช่วยดูให้” “ก็แค่ตำแหน่งคนที่มาทำงานช่วยคุณกิ่งแล้วเองนะครับแม่ ไม่เห็นจะต้องรบกวนแม่เลย” “ก็เพราะจะต้องมาช่วยงานกิ่งแล้วไงล่ะ แม่เลยอยากได้คนที่ไว้ใจได้ แม่ก็แค่กลัวว่าคนที่มาสมัครจะไม่ได้แค่อยากมาทำงาน แม่ถึงต้องช่วยดูให้” “แล้วตอนนี้ได้หรือยังล่ะครับ ผ่านมาหลายวันแล้วถ้าเราไม่เรียกใ