All Chapters of ทะลุมิติมาอยู่ในร่างสาวน้อยพร้อมระบบเส็งเคร็งยุค 70: Chapter 101 - Chapter 110

หลังจากที่บ้านเหลือเพียงไม่กี่คนเฉินเฟิ่นอี้ก็บอกให้ลุงใหญ่พาไปหาผู้ใหญ่บ้านด้วยเหตุผลที่ว่าต้องการซื้อที่ดินเก็บเอาไว้ ลุงใหญ่แม้จะงง ๆ แต่ก็ยอมพาไป เฉินเฟิ่นอี้ที่ควรรออยู่บ้านจึงมาอยู่หน้าบ้านของผู้ใหญ่บ้านที่ปิดประตูเงียบสนิทไม่ให้ใครเข้าไป"พวกแกมาทำอะไรที่นี่"น้ำเสียงตื่นตระหนกดังขึ้นข้างหลัง เฉินเฟิ่นอี้หันหลังไปมอง เป็นผู้ใหญ่บ้านที่เดินมาจากข้างหลังด้วยความรวดเร็วและยืนเผชิญหน้ากับพวกเธอ เฉินเฟิ่นอี้เลิกคิ้วมองอย่างยียวน ทั้งที่ควรถามว่าต้องการให้ช่วยอะไรหรือเปล่ากลับตื่นตระหนกเสียได้"ผมมีธุระต้องการพูดคุยกับผู้ใหญ่บ้านเลยมาหาครับ" ลุงใหญ่บอก"มีธุระอะไร ทำไมไม่ไปหาเลขาธิการล่ะ ผมห้ามให้ใครมารบกวนที่บ้าน" ผู้ใหญ่บ้านว่าด้วยความหัวเสีย หากคนในบ้านได้ยินเสียงรบกวนจะยุ่งเอา“ที่จริงปกติเวลามีปัญหาพวกเราก็มาที่บ้านหลังนี้นี่คะ" เฉินเฟิ่นอี้ฉีกยิ้มมองผู้ใหญ่บ้านที่หันมามองเธอ หากไม่ใช่เพราะอีกฝ่ายเป็นหนึ่งในลูกชายของผู้ใหญ่บ้านคนก่อนเขาก็คงไม่ได้เป็นผู้ใหญ่บ้านหรอก และดูเหมือนอีกไม่นานจะได้เปลี่ยนผู้นำหมู่บ้านเขาชักสีหน้าด้วยความหงุดหงิดเมื่อเฉินเฟิ่นอี้ดูเหมือนจะรู้อะไรมา ให้บ

ข่าวการเปิดมหาวิทยาลัยยังมาไม่ถึง แต่ผ้าถุงที่สั่งทำรอบแรกเสร็จแล้ว ร้านที่ปรับปรุงก็เสร็จแล้วเช่นเดียวกัน พี่น้องบ้านเฉินยกเว้นเฉินเฟิ่นอี้ตอนนี้กลายเป็นคนว่างงาน และยกเว้นคนที่เรียนอยู่อย่างเฉินชิงชิง ทำให้ที่ร้านเซี่ยเซี่ยยังไม่มีพนักงานเฉินเฟิ่นอี้ตกลงกับโอวหยางจิงที่จะไม่เข้าไปเป็นที่ปรึกษาของโรงงานเย็บผ้าอีก ส่วนร้านเสื้อผ้าโอวหยางเธอมีหุ้นส่วนอยู่จะเข้าไปดูบ่อย ๆ เอา ระหว่างรอข่าวมหาวิทยาลัยมาถึงเฉินเฟิ่นอี้ต้องการโฟกัสกับร้านเซี่ยเซี่ยของเธอก่อน ยิ่งตอนนี้บ้านเฉินเข้ามาอยู่ในอำเภอทั้งหมดแล้วด้วยปู่เฉินและย่าเฉินยอมไปปักกิ่งกับเฉินเฟิ่นอี้แล้ว เรื่องนี้บรรดาสะใภ้บ้านเฉินต่างตกใจกันมาก ในหมู่บ้านคนของตระกูลเฉินยังอยู่ ลุงสามที่กลับไปดูสัตว์ปีกที่บ้านให้จึงยังไม่ให้บ้านเฉินกลับไป จนกระทั่งผ่านมาเกือบเดือน คนตระกูลเฉินจึงออกจากหมู่บ้านเฉินเฟิ่นอี้เริ่มเสนอให้นำไก่และเป็ดเข้ามาขายในอำเภอ หากได้ไปปักกิ่งช่วงนี้จะได้ไม่ต้องยุ่งยาก ที่สำคัญทุกคนพร้อมลาออกจากงาน อย่างที่บอกว่าการที่จะไปไหนมาไหนคนที่ตัดสินใจได้มีเพียงปู่เฉินย่าเฉินและลุงใหญ่ เป็นปู่เฉินที่เห็นด้วยกับคำพูดของหลานสาว ต

เปิดร้านวันแรกเฉินเฟิ่นอี้ขายไปได้เพียงยี่สิบตัว แต่เธอไม่ย่อท้อยังคงมาขายที่ร้านเหมือนเดิม แต่มันต่างจากวันแรกเพราะมีลูกค้ามาซื้อเยอะกว่าวันแรกหลายเท่าตัว กล่าวได้ว่าสองวันเฉินเฟิ่นอี้สามารถขายผ้าถุงออกไปได้ถึงสองร้อยผืน นั่นทำให้เฉินเฟิ่นอี้ต้องสั่งตัดเย็บมาเพิ่มสำรองไว้ กว่าที่มีในร้านจะหมดก่อนไม่ต้องรอของผ่านไปหนึ่งสัปดาห์ก็ขายได้ครึ่งหนึ่งของผ้าถุงที่มี เฉินเฟิ่นอี้จึงชวนรุ่นพี่ลู่เสียนกับมี่หยางมาทำงานด้วย ปรับเปลี่ยนเวลาเปิดร้านเป็นแปดโมงเช้าถึงสี่โมงเย็น แต่พนักงานของร้านต้องมาก่อนร้านเปิดเพื่อจัดสินค้าวางขายสามสิบนาที ที่ร้านหยุดวันหยุดสุดสัปดาห์วันเดียวเท่านั้น เพราะบางทีคนที่อยากซื้ออาจไม่ว่างมาจะได้มาวันหยุดอีกวัน เฉินเฟิ่นอี้ให้เงินเดือนทั้งสองคนเดือนละหนึ่งร้อยหยวนยังไม่รวมกับโบนัสที่เฉินเฟิ่นอี้จะให้ หากวันไหนขายได้เกินหนึ่งร้อยผืนจะได้รับโบนัสสามเปอร์เซ็นต์ของเงินเดือน ยิ่งขายได้ทุกวันก็จะบวกเพิ่มไปเรื่อย ๆ ที่สำคัญเฉินเฟิ่นอี้ให้เบิกเงินล่วงหน้าได้ แต่ต้องเบิกเงินทุกวันที่สิบห้าและทุกวันที่หนึ่งของทุกเดือน กลางเดือนสามารถเบิกได้ไม่เกินครึ่งหนึ่งของฐานเงินเดือนเพื่อไ

เฉินเฟิ่นอี้หมุนตัวไปมาหน้ากระจกเพื่อสำรวจการแต่งตัวของตนเองและจัดการแต่งทรง วันนี้เป็นวันสอบเกาเข่าหรือก็คือการสอบเลือกมหาวิทยาลัยหลังจากที่สมัครสอบไว้เมื่อสองเดือนก่อน จริง ๆ วันนี้ไม่ใช่วันหยุดของร้าน ไม่จำเป็นต้องปิดร้านก็ได้ เพียงแค่เฉินเฟิ่นอี้ไม่อยากเป็นห่วงร้านตอนสอบที่ร้านมีพนักงานห้าคน ผู้หญิงสามคนและผู้ชายสองคน รุ่นพี่ลู่เสียน มี่หยาง ผู้หญิงอีกคนชื่อหมิงเฟยเซียง หล่อนอายุน้อยกว่าเฉินเฟิ่นอี้หนึ่งปีและมีน้องชายหนึ่งคนที่เป็นพนักงานในร้านชื่อหมิงเฟยหลง คนสุดท้ายเป็นพนักงานผู้ชายอายุเท่าเฉินเฟิ่นอี้ชื่อเลี่ยงหวง และใช่พนักงานในร้านล้วนเป็นคนหนุ่มคนสาววันที่เปิดสมัครไม่ใช่ว่าคนมีอายุมากกว่านี้ไม่มาสมัคร เพียงแต่คุณสมบัติและหมายเหตุไม่ตรงตามความต้องการของเฉินเฟิ่นอี้ ส่วนเงินเดือนพนักงานยังคงเป็นหนึ่งร้อยหยวน แต่เดือนล่าสุดแต่ละคนได้โบนัสเพิ่มมากกว่าเงินเดือนเสียอีก ยังดีที่เฉินเฟิ่นอี้สั่งตัดเย็บผ้าถุงเพิ่มมาเรื่อย ๆ ไม่อย่างนั้นของคงขาดตลาดเฉินเฟิ่นอี้ฉีดน้ำหอมหลังถักเปียให้ตนเองเสร็จ เธอหยิบกระเป๋ากับกระดาษจดความต้องการสั่งตัดเย็บผ้าถุงออกจากห้อง ฟ้าด้านนอกยังไม่สางแต่เฉิ

ช่วงบ่ายเป็นการสอบวิชาคณิตศาสตร์ เฉินเฟิ่นอี้ใช้เวลาไปนานกว่าช่วงเช้าและเกือบ ๆ หมดเวลาเลยก็ว่าได้ พอเดินออกจากห้องสอบเฉินเฟิ่นอี้ถึงกับถอนหายใจออกมา ต้องบอกว่านอกจากความจำของเธอจะดีแล้ว เฉินเฟิ่นอี้ยังเรียนเก่งเป็นทุนเดิม อีกอย่างพอห่างการสอบมานานหลายปีจะกดดันก็ไม่แปลกสถานการณ์ไม่ต่างจากช่วงเช้าที่หลาย ๆ คนเทียบคะแนนสอบเพียงแต่เฉินเฟิ่นอี้ยังคงไม่สนใจ ตอนนี้สี่โมงเย็นแล้ว ทางโรงงานตัดเย็บของตระกูลโอวหยางปิดแล้ว แต่เมื่อเช้าพี่จวินหว่านบอกให้เข้าไปดูเนื้อผ้า เลยคิดว่าจะแวะเข้าไปดูหน่อยเผื่อยังพอมีเวลาอยู่เฉินเฟิ่นอี้ยืนฟังครูอธิบายการสอบของพรุ่งนี้คร่าว ๆ ก่อนจะเดินแยกตัวออกไปหาน้องชายน้องสาว รู้สึกว่าการสอบวิชาคณิตศาสตร์ผ่านไปช้ามากในความรู้สึกของเธอ เสียงพูดคุยดังขึ้นตลอดทางเดินที่เฉินเฟิ่นอี้เดินไปบริเวณม้านั่ง พวกเธอนัดกันเอาไว้ที่นั่น"จะเทียบข้อสอบไหมคะ" เฉินเหม่ยเย่ถาม"ไม่ล่ะ"เมื่อเช้ามีเวลาให้นั่งพักเฉย ๆ เฉินเฟิ่นอี้จึงเทียบคะแนนให้ทุกคนดู และถึงวันนี้ไม่ต้องแวะไปโรงงานเฉินเฟิ่นอี้ก็ไม่รอที่โรงเรียนอยู่แล้ว มันเป็นเวลาเลิกงานของผู้ใหญ่บ้านเฉิน พวกเธอต้องไปรับน้องชายที่ฝาก