All Chapters of ทะลุมิติมาอยู่ในร่างสาวน้อยพร้อมระบบเส็งเคร็งยุค 70: Chapter 111 - Chapter 120

การสอบเกาเข่าสองวันที่ผ่านมาจบลงแล้ว แต่ยังเหลือการส่งจดหมายเพื่อเลือกมหาวิทยาลัยอยู่ ไม่มีใครรู้ว่าคะแนนของตนเองจะได้เท่าไร มีเพียงการเทียบข้อสอบให้รู้คะแนนคร่าว ๆ เพื่อส่งจดหมายให้ทางมหาวิทยาลัย พวกเขาสามารถส่งจดหมายไปให้ทางมหาวิทยาลัยได้สูงสุดเพียงสี่มหาวิทยาลัย จนกว่าจะได้รับจดหมายตอบกลับว่าถูกมหาวิทยาลัยเลือกใครมั่นใจว่าคะแนนของตนเองสูงต่างต้องการเลือกมหาวิทยาลัยชั้นนำของประเทศ ส่วนคนที่รู้ว่าตนเองควรคะแนนได้เท่าไรก็เลือกมหาวิทยาลัยที่ตนเองสามารถเข้าได้ หลังจากส่งจดหมายและหากได้รับจดหมายตอบกลับนั่นหมายความว่าพวกเขาถูกมหาวิทยาลัยเลือก แต่สำหรับชาวบ้านในชนบทอย่างหมู่บ้านเฟิ่งหลิน พวกเขาต้องคอยมองไปรษณีย์มาส่งจดหมายป้องกันคนสวมรอยพี่น้องบ้านเฉินต่างมั่นใจว่าพวกเขาจะเข้ามหาวิทยาลัยชั้นนำของประเทศอย่างมหาวิทยาลัยปักกิ่งได้แต่มันก็ไม่เสมอไป จึงตกลงเลือกมหาวิทยาลัยทั้งสี่ที่และส่งจดหมายไป ได้แก่ มหาวิทยาลัยปักกิ่ง มหาวิทยาลัยชิงหวา มหาวิทยาลัยเซียงไฮ้ และมหาวิทยาลัยเจ้อเจียง จริง ๆ สองมหาวิทยาลัยสุดท้ายนี้อยู่ไกลจากปักกิ่งแต่มันมีโอกาสดีกว่ามหาวิทยาลัยขนาดกลางที่จริงมหาวิทยาลัยวิทยาศ

เฉินเฟิ่นอี้ยังคงนั่งเงียบมองโอวหยางจิงจัดการพนักงาน ระหว่างรอจวินหว่านตรวจงานที่ได้รับความเสียหาย ปกติหากมันผิดพลาดเส้นแรก จวินหว่านคงสั่งหยุดตัดเย็บไปแล้วด้วยซ้ำ และงานเสียหายเป็นร้อย ๆ หยวนได้มันก็ต้องมีคนรับผิดชอบ"งานนี้พนักงานจวินหว่านเป็นคนรับผิดชอบก็ให้หล่อนรับผิดชอบเหมือนเดิมสิคะ" ผู้จัดการแผนกตัดเย็บรีบโยนงานคืนเจ้าของที่พวกหล่อนไปแย่งงานมา"ความเสียหายล่ะ""ลูกค้าต้องเป็นคนรับผิดชอบนี่คะ ฉันจำได้ว่าโรงงานมีกฎแบบนี้"โรงงานตัดเย็บไม่รับออกแบบรับเพียงตัดเย็บเท่านั้น และลูกค้าต้องจ่ายค่าทดลองตัดเย็บงานที่ต้องการตัดเย็บใหม่ อย่างก่อนที่เฉินเฟิ่นอี้จะได้ลายผ้าที่ชอบเธอก็ต้องออกแบบลายผ้าและให้ทางโรงงานตัดเย็บให้ แต่มันไม่ใช่กรณีเดียวกันกับทางโรงงานไม่ได้ทำในแบบที่สั่ง และเฉินเฟิ่นอี้ไว้ใจจวินหว่านมากถึงไม่ให้ทดลองตัดเย็บมาให้ดูก่อน"อ้าว แบบนี้มันใช้ได้ที่ไหนล่ะคะ ฉันอุตส่าห์ไว้ใจยอมเปลี่ยนคนดูแลให้ลูกค้า ถ้าลูกค้าจ่ายเองแบบนี้ฉันก็เสียหาย" จวินหว่านไม่ยอมเพราะสิ่งที่ต้องทิ้งไปมันมีมูลค่าเท่าเงินเดือนในแต่ละเดือนของหล่อน ลูกค้าสั่งงานอย่างถูกต้องและหล่อนกำชับพนักงานแล้วด้วย"แต่น

"ทุนการศึกษาจริง ๆ ด้วย!"ทุนการศึกษาสำหรับคนที่ได้คะแนนมากที่สุดในสาขาการเรียน รวมถึงได้คะแนนมากที่สุดในการสอบเกาเข่า เงื่อนไขของทุนการศึกษามีเพียงไม่กี่อย่าง และคนที่ได้รับทุนหากตกลงจะได้ทุนเรียนฟรีตลอดการศึกษา แต่มีข้อแม้ว่าต้องช่วยงานของมหาวิทยาลัยด้วยและไม่ต้องใช้ทุนคืนสำหรับเด็กบ้านเฉินตอนนี้ไม่ต้องห่วงเรื่องค่าใช้จ่าย ต่อให้เฉินเฟิ่นอี้ไม่เหลือเงิน พี่ใหญ่เฉินยังมีเงินให้ครอบครัวใช้ ทุกวันนี้พี่ใหญ่เฉินยังเอาเงินเข้าบัญชีให้บ้านเฉินใช้เดือนละเป็นพันหยวน แต่การเป็นนักศึกษาที่ได้รับทุนการศึกษาของมหาวิทยาลัยจะทำให้ผู้คนสนใจและการต่อกรกับตระกูลเฉินจะเป็นเรื่องง่าย"แต่การรับทุนการศึกษาต้องช่วยเหลืองานมหาวิทยาลัยอย่างไม่มีข้อแม้" เฉินจางชี้ไปยังเงื่อนไขที่ขีดเส้นใต้เน้นย้ำเอาไว้"อ่านแค่เพียงตรงนั้นไม่ได้ต้องอ่านให้เข้าใจทั้งหมด ต้องช่วยเหลืองานมหาวิทยาอย่างไม่มีข้อแม้ก็จริง แต่หากไม่สะดวกใจจะทำก็ไม่ต้องทำ และควรทำงานที่ได้รับมอบหมายอย่างน้อยเดือนละครั้ง" เฉินเฟิ่นอี้คิดว่าเป็นเงื่อนไขที่ดีเพราะมีหลายคนที่ต้องการโอกาสนี้การรับทุนการศึกษาของพวกเธอ ตัดโอกาสคนอื่นแต่เฉินเฟิ่นอี้ยังเล

ต่อให้บอกว่าไปรับสมาชิกบ้านเฉินมาเลี้ยงฉลอง แต่พออิ่มผู้ใหญ่บ้านเฉินก็ย้ายตัวเข้าไปนั่งในห้องโถง ปล่อยให้เด็กหนุ่มเด็กสาวเลี้ยงฉลองกัน ทุกคนต่างนั่งล้อมวงโต๊ะที่ทำขึ้นเป็นวงกลมเพื่อให้ได้นั่งด้วยกัน มันเพิ่งทำขึ้นเมื่อช่วงกลางวันที่ผ่านมาบรรยากาศยิ่งดึกยิ่งคึกคัก ทุกคนพูดคุยอย่างสนุกสนาน และการรวมตัวครั้งหน้าจะไม่ใช่เรื่องง่ายอีกต่อไปแล้ว หลายคนต่างเก็บเกี่ยวช่วงเวลานี้ เพราะรู้ดีว่าต่อให้เรียนที่เดียวกันแต่ก็เรียนคนละสาขาวิชา อีกทั้งจากที่รู้มาบางคนต้องเรียนหนักมากเฉินเฟิ่นอี้เดินมาหลังบ้านพร้อมเครื่องดื่มในมือก่อนนั่งลงบนชิงช้าที่แขวนอยู่ หลายครั้งที่บ้านมีการเลี้ยงฉลอง เฉินเฟิ่นอี้จึงให้พ่อและลุงของเธอทำให้ ใบหน้ามองคนที่เดินตามหลังมาตั้งแต่ที่เธอลุกขึ้นยืน เฉินเฟิ่นอี้รู้ว่ามีคนเดินตามแต่ก็ยังเลือกเดินออกมาอยู่ดี"ไม่สนุกเหรอคะ" ตั้งแต่เริ่มคุยเรื่องมหาวิทยาลัยเฉินเฟิ่นอี้ก็เห็นโอวหยางจิงมีสีหน้าที่ไม่ดีแล้ว คงกลัวว่าจะไม่ได้ไปเรียนที่ปักกิ่งด้วย"เรื่องมหาวิทยาลัย...""ยังไม่ถึงกำหนดรายงานตัวเลยค่ะ บางทีจดหมายอาจตกหล่น" มันไม่ใช่ว่าไม่เคยเกิดขึ้น และต่อให้เป็นจดหมายสำคัญตกหล่นก

พวกเฉินเฟิ่นอี้นั่งรอเกือบครึ่งชั่วโมง คนด้านในดูเหมือนจะไม่ออกมาง่าย ๆ จึงตัดสินใจขอกลับก่อนและฝากขนมเอาไว้ให้คนที่เหลือ ก่อนสองพี่น้องจะปั่นจักรยานไปยังบ้านของตระกูลโอวหยางที่คาดว่าจี้หลันจะอยู่ที่นั่นด้วยและมันเป็นไปตามที่คิด"เข้ามาสิ"เฉินเฟิ่นอี้ส่งขนมให้เพื่อนสาวที่เดินออกมาเปิดประตูรั้วบ้านให้เข้าไป ยิ่งมองไปด้านหลังของหล่อนเฉินเฟิ่นอี้ไม่ต้องไปบ้านไหนอีก เพราะซ่งเวยหลานก็อยู่ที่นี่ด้วย ดูเหมือนว่าผู้ใหญ่แต่ละบ้านกำลังปรึกษาเรื่องบางอย่าง เฉินเฟิ่นอี้กลัวว่าจะเข้ามาขัดจังหวะจึงเอ่ยถาม"เอ่อ...""อ้อ พวกฉันกำลังคุยเรื่องไปเรียนที่ปักกิ่งน่ะ จริงสิ ไม่รู้ว่าเขาไปบอกเธอหรือยัง พี่โอวหยางจิงได้รับจดหมายจากมหาวิทยาลัยปักกิ่งแล้วนะ!" จี้หลันบอกพร้อมดันตัวเพื่อนกับน้องสาวของเพื่อนที่แทบจะเป็นเพื่อนกันเข้ามาในรั้วบ้านก่อนปิดมันลงไหน ๆ เฉินเฟิ่นอี้ก็จะไปปักกิ่งก่อน ที่บ้านกำลังกังวลเรื่องที่อยู่ให้เพื่อนของหล่อนคุยกับพวกผู้ใหญ่คงจบเร็วขึ้น และทุกคนก็เอ็นดูเฉินเฟิ่นอี้มากชอบกว่าลูกตนเองอีก ยิ่งได้ยินว่าพี่น้องบ้านเฉินได้คะแนนสอบเกาเข่าเต็มยิ่งนับถือเพื่อนของหล่อนมากขึ้น เฉินเฟิ่นอี้รับ