Tous les chapitres de : Chapitre 21 - Chapitre 30

Hindi ko alam kung ilang minuto akong nakatulala, pinoproseso ang lahat ng nangyari. Para akong itinapon sa isang bangungot na hindi ko matakasan. Ang pamilya na hindi ko kilala—patay na. Ang sikreto ng dugo ko— at ang mga taong humahabol sa akin na hindi ko alam kung sino. At ngayon, nasa isang abandonadong gusali ako kasama ang isang lalaking hindi ko man lang alam ang pangalan. Huminga ako nang malalim at tumingin sa kanya. "Sino ka ba talaga?" Sandaling katahimikan. Tila pinag-iisipan niya kung dapat niya akong sagutin o hindi. "Zion," sagot niya sa wakas. "At gaya mo, isa rin akong biktima ng kasinungalingang itinago ng mga makapangyarihan." Zion. Ngayon ko lang narinig ang pangalang iyon, pero may kung anong bigat sa paraan ng pag

Lumapit ako sa kanya. "Zion." Tumingin siya sa akin. "Hindi ka makatulog?" Umiling ako. "Wala akong balita kina Krim at Elara." Saglit siyang nanahimik, pero may bumakas sa mukha niyang pag-aalinlangan. "may nalalaman kaba?" tanong ko agad. Huminga siya nang malalim bago nagsalita. "may nalaman ako." Napatigil ako. "Nalaman mo na ang alin?!" Tumango siya. "May mga contact ako. Sinubukan kong ipahanap sila, at may natanggap akong impormasyon." Lumapit ako sa kanya, naninikip ang dibdib ko. "Ano ang nangyari sa kanila, Zion?!" Tumingin siya diretso sa mga mata ko. "Buhay pa sila, Samantha." Halos mawalan ako ng lakas sa narinig ko. Napaluhod ako, napakapit sa dibdib

Ramdam ko ang bigat ng sitwasyon. Hindi ako sanay sa ganito—hindi ako sundalo, hindi ako trained na pumatay ng tao. Pero wala akong choice. Kung hindi ko ipagtatanggol ang sarili ko, siguradong mamamatay ako dito. Kailangan kong lumaban. Tahimik akong huminga nang malalim, pinipilit pakalmahin ang sarili ko. Isang malakas na putok ng baril ang bumasag sa katahimikan. Nakita kong bumagsak ang isa sa mga kalaban. "one down," malamig na sabi ni Zion, hawak pa rin ang baril niya. Doon na nagsimula ang tunay na bakbakan. Isa sa mga lalaking may hawak ng rifle ang sumilip sa bintana ng warehouse at pinaputukan kami. Mabilis kaming nagkubli sa likod ng lamesa. Ang tunog ng bala na tumatama sa metal at kahoy ay nagpagising sa lahat ng senses ko.

Tahimik akong nagpatuloy sa pagluluto habang nasa likuran ko pa rin si Elara. Ramdam ko ang panonod niya sa akin,parang gusto niyang basahin ang bawat galaw at kilos ko. Hindi ko alam kung nagugustuhan ko ang pakiramdam na ‘yon. Napatingin ako sa kumukulong sabaw ng tinola at marahang inabot ang asin upang timplahin ito. Sa gilid ng paningin ko, nakita kong uminom ng tubig si Elara bago sumandal sa counter, hindi pa rin inaalis ang tingin sa akin. "Alam kong mahirap pagkatiwalaan si Krim ngayon," sabi niya sa wakas, mahina ang boses niya pero dama ko ang bigat ng mga salita niya. "Pero isang bagay ang sigurado ako hindi niya hahayaan na mapahamak ka." Hindi ko agad siya sinagot. Naramdaman kong may nais siyang iparating sa akin, pero hindi ko alam kung dapat ko bang seryosohin ang mga sinasabi niya. Huminga ako nang malalim. "At paano ka nakakasiguro? Ikaw mismo nagsabi na may mga bagay siyang itinago sa aki

Halos mapatayo ako sa upuan nang makita ang seryosong ekspresyon ni Elara. Kita sa mga mata niya ang tensyon, ang pagiging alerto, at ang hindi maitatangging urgency sa kilos niya. "Kailangan nating umalis dito, ngayon din." ulit niya, mas madiin ang tono. Ngunit bago pa ako makagalaw, umangat ang kamay ni Krim, hudyat na huwag kaming magmadali. "Hindi tayo aalis," malamig niyang sagot. Nagkatinginan kami ni Elara. Kita ko ang bahagyang pagkunot ng noo niya, halatang hindi niya inaasahan ang sagot na iyon. "Krim, hindi ito biro," madiin niyang sabi. "May mga gumagalaw na malapit sa perimeter. Naka-detect ang security system ng suspicious activities, at—" Alam kong may sasabihin pa siya, pero naputol iyon nang biglang tumunog ang isang soft beep mula sa smartwatch ni Kri