Hating My Possessive Husband

Malamig ang simoy ng hangin nang tumapat ako sa harap ng malaking salamin sa loob ng bridal suite. Naka-ayos na ako, suot ang pinakamahal na wedding gown na siguro’y nakita ko sa buong buhay ko—pero kahit gaano ito kaganda, hindi nito kayang itago ang pait sa puso ko.

Kasal ko ngayon.

Pero hindi ko ito ginusto.

“Sam…” Tawag ng boses ni Ivy, ang matalik kong kaibigan. Nakatingin siya sa akin sa salamin, halata ang pag-aalala sa mukha niya. “Sigurado ka ba rito? Pwede pa tayong tumakas.”

Natawa ako nang mapait. Tumakas? Sa tingin ba niya may saysay iyon?

“Tingin mo hahayaan niya akong umalis?” bulong ko, pilit na nilalabanan ang luha sa mga mata ko. “Alam mo kung sino siya, Ivy. Wala akong kawala.”

Krim Kuen Vryzks.

Ang lalaking ipinasok sa buhay ko nang hindi ko kagustuhan. Ang lalaking hindi ko kilala pero kailangang pakasalan.

Alam kong hindi siya isang ordinaryong tao. Sa likod ng apelyido niya ay ang kapangyarihang kayang lumunod sa sinuman na magtatangkang kumontra sa kanya. At ako, isang hamak na babae lamang na walang laban sa kasunduang pinilit sa akin.

“Pero Sam…” Pumunta si Ivy sa tabi ko at hinawakan ang kamay ko. “Hindi mo ba kayang makiusap? Kahit sa pamilya mo?”

Napangiti ako nang mapait. “Akala mo ba hindi ko sinubukan?”

Kung nagawa kong iwasan ito, sana ay noon pa. Pero ang pamilya ko mismo ang nagbenta sa akin. May utang sila kay Krim—at ang utang na iyon ang dahilan kung bakit kailangan kong ibigay ang sarili ko bilang kabayaran.

Walang halong pagmamahal. Walang kahit anong emosyon.

Isang kasal na walang puwang ang puso.

Ang bilis ng pangyayari nakita ko nalang ang sarili kong nasa labas labas na ng simbahan kung saan dinala nila ako sa isang engrandeng simbahan na puno ng taong hindi ko kilala. Ang bawat mata ay nakatutok sa akin, pero wala akong pake. Ang tanging mahalaga lang ay ang lalaking naghihintay sa dulo ng altar.

Si Krim.

Nakatayo siya roon, naka-itim na suit, masyadong matapang at seryoso ang pagkakatayo niya. Walang kahit anong emosyon sa mukha niya habang papalapit ako.

Para siyang halimaw na nag-aabang ng biktima.

At ako ang kawawang hayop na inialay sa kanya.

Paglapit ko, tinanggap niya ang kamay ko mula sa aking ama—na hindi man lang makatingin sa akin.

Gusto kong isigaw sa lahat na ayaw ko.

Gusto kong tumakbo.

Pero wala akong magawa.

“Hating my possessive husband…” bulong ko sa sarili ko, kasabay ng paghawak ni Krim sa kamay ko nang mas mahigpit.

At nang sabihin ng pari ang linyang, "You may now kiss the bride,” hindi ko na napigilan ang kaba.

Dahan-dahan siyang lumapit, at bago pa ako makaiwas, hinuli niya ang labi ko—ang halik niya ay hindi dahan-dahan, hindi rin malambing, kundi mapangahas at puno ng pang aangkin.

Wala akong kawala at puno ng pang aalinlangan kung ano na ang mangyayari sa buhay ko ngayon.

——

Ramdam ko pa rin ang init ng labi niya kahit ilang segundo na ang lumipas. Walang halong lambing at walang kahit anong damdamin sa halik na iyon—parang isa lang itong paalala sa isang kasunduan. Tuluyan na akong naging asawa niya, hindi dahil sa pagmamahal, kundi dahil sa isang kasunduan na kahit ako mismo ay hindi ko matatakasan.

Nagpalakpakan ang mga bisita, pero para sa akin, ang tunog na iyon ay parang isang sentensiya.

Tapos na.

Kasal na ako sa lalaking ni minsan ay hindi ko hiniling na makasama.

Pagkatapos ng seremonya, mabilis ang pangyayari. Pinalibutan kami ng mga mayayamang negosyante, mga pulitikong wari ko'y malapit kay Krim, at mga babaeng may paghanga sa kanya. Ang iba sa kanila, halata ang pagkainggit habang nakatingin sa akin.

Alam kong maraming babae ang nagnanais na mapunta sa kalagayan ko ngayon. Krim Kuen Vryzks—isang lalaking nasa listahan ng most powerful and influential businessmen sa bansa. Lahat ng hawakan niyang negosyo ay nagtatagumpay, at kahit sa anong anggulo, hindi maikakailang makapangyarihan siya.

Pero ako? Ni isang porsiyento, hindi ako natutuwa rito.

“Congratulations, Mr. and Mrs. Vryzks,” bati ng isang lalaking naka-black tuxedo. Alam kong isa siya sa mga business partners ni Krim. “You’re a lucky woman, Mrs. Vryzks.”

Napangiti ako nang tipid, pilit na nilulunok ang pait.

Licky? Hindi ko alam kung matatawa o maiiyak ako.

Napansin kong hindi man lang ako nilingon ni Krim. Nakatayo lang siya sa tabi ko, diretso ang tayo na nakikipag-usap sa ibang mga negosyante. Para bang wala akong halaga sa kanya.

Sa totoo lang, mas gusto ko ito. Mas mabuti nang hindi niya ako pansinin kaysa sa bigyan niya ako ng atensyon na hindi ko kailangan.

“Aalis na tayo.”

Halos mapatalon ako nang marinig ang malamig niyang boses sa tabi ko. Nang lumingon ako, nakatingin siya sa akin—seryoso, walang bakas ng emosyon sa mukha niya.

“Tapos na tayo sa reception.”

“H-Ha?” Nagulat ako. “Pero—”

“Sumakay ka na sa sasakyan,” putol niya sa sasabihin ko.

Alam kong wala akong laban. Kahit gusto kong manatili pa kasama ang pamilya at iilang kaibigan ko, alam kong wala akong boses sa bagay na ‘to.

Kaya kahit ayaw ko, sinunod ko siya.

———

Tahimik ang biyahe pabalik sa bahay niya—o dapat ko bang sabihing bahay namin.

Nakatitig lang ako sa labas ng bintana ng mamahaling sasakyan niya, pilit nilulunod ang bumibigat na pakiramdam sa loob ko. Ni hindi ko siya tiningnan. Hindi ko alam kung anong iniisip niya, pero sa sobrang tahimik niya, parang hindi ko siya kasama.

“May gusto ka bang sabihin?” tanong niya bigla.

Nilingon ko siya. Nakatukod ang siko niya sa gilid ng bintana, habang ang isa niyang kamay ay nakapatong sa hita niya. Tumaas ang is niyang kilay —tila ba iniinspeksyon niya ang reaksyon ko.

“Wala,” sagot ko nang matipid.

“Sigurado ka?” May bahagyang pagngisi sa labi niya, pero hindi ito umabot sa mga mata niya. “Akala ko’y magagalit ka. Magwawala. O baka susubukan mo pang tumakas.”

Hindi ko siya sinagot.

Hindi ko kailangan.

Dahil ang totoo? Alam kong wala nang saysay kahit anong gawin ko.

Ikinas na ako sa kanya, at kahit anong pilit kong paglaban, hindi niya ako pakakawalan.

Iyon ang nakakatakot sa lahat.

———

Pagdating namin sa isang napakalaking mansion, hindi ko maiwasang mamangha. Kahit hindi ko ginusto ang kasal na ito, hindi ko maikakailang mala-palasyong bahay ang uuwian ko.

Malalaki ang haligi, ang bawat sulok ay gawa sa mamahaling marmol, at kahit saan ako lumingon, halatang pinag-isipan ang disenyo. Pero kahit gaano kaganda ang paligid, pakiramdam ko’y isang hawla ito—isang kulungan na hindi ko matatakasan.

Hindi ko na napansin na bumaba na pala si Krim mula sa sasakyan. Mabilis siyang naglakad papasok sa loob ng bahay, hindi man lang ako hinintay. Para bang wala siyang pakialam kung susunod ako o hindi.

Huminga ako nang malalim bago pumasok sa loob.

Pagkapasok ko, mas lalong lumala ang pakiramdam kong hindi ako kabilang dito. Masyadong malaki ang lugar, masyadong tahimik, masyadong malamig. Ilang maids ang nakatayo sa tabi, nakayuko, parang sinanay na huwag magpakita ng kahit anong emosyon.

“Madam, ihahatid ko na po kayo sa kwarto ninyo,” sabi ng isang babae na halatang isa sa mga kasambahay.

Napakurap ako. Kwarto ko?

Lumingon ako kay Krim, na kasalukuyang tinatanggal ang coat niya.

“Magkahiwalay tayo ng kwarto?” tanong ko, hindi ko mapigilang magulat.

Saglit siyang natigilan bago ako hinarap. May kung anong mapanganib na ningning sa mga mata niya.

“Akala mo ba matutulog ka nang malayo sa akin?” Mabagal pero madiin ang bawat salitang lumabas sa bibig niya. “Ikaw ang asawa ko, Samantha.”

Napalunok ako.

Lumapit siya sa akin, mabagal, parang isang predator na papalapit sa biktima niya. Hindi ako umatras, pero naramdaman kong bumibilis ang tibok ng puso ko.

Pagdating niya sa harapan ko, dahan-dahang bumaba ang tingin niya sa labi ko bago siya muling tumingin sa mata ko.

“Pero dahil mukhang hindi ka pa handa…” bumaba ang boses niya, halos paos na. “Bibigyan kita ng panahon. Isang linggo.”

Nagtagis ang bagang ko. “Ano ‘yun? trial?”

Ngumisi siya—isang ngising walang halong saya.

“Hindi. Isang patikim lang ng kung anong mangyayari sa’yo pagkatapos ng isang linggo.”

At bago pa ako makapagsalita, lumapit siya sa tenga ko at bumulong nang malamig.

“Dahil sa oras na matapos ang palugit na ‘yan…” Pinatagal niya ang katahimikan, parang sinasadya niyang patagalin ang kaba sa dibdib ko. “Gagawin na kitang tunay na asawa.”

Hindi ko alam kung bakit, pero ang banta niyang iyon ay nagbigay sa akin ng kilabot—hindi lang dahil sa takot… kundi dahil sa kung anong hindi ko maipaliwanag na kiliting gumapang sa katawan ko.