All Chapters of ฮูหยินแม่ทัพไม่ง่าย: Chapter 31 - Chapter 40

ตอนที่ 32 มาส่งน้ำแกงตำหนักบูรพา องค์รัชทายาทชิงโยวเหยียนวางหนังสือราชการลงแล้วพูดขึ้น “หลังจากแม่ทัพซางเหยียนเกอกำราบพวกมันไปเมื่อห้าปีที่แล้วตอนนี้พวกมันกลับเริ่มกำแหงขึ้นเรื่อย ๆ” “ฮ่องเต้จะให้พระองค์ออกนำทัพหรือพะยะค่ะ”ชิงโยวเหยียนส่ายศีรษะเบา ๆ “พระองค์ไม่อนุญาตให้ข้าไป ร่างกายข้าไม่เหมาะที่จะไปชายแดนใต้” เสิ่นเยี่ยหงหลุบตาต่ำลงเอ่ย“เพราะข้าไร้ความสามารถ ไม่สามารถหาสมุนไพรมาได้”“อย่าตำหนิตนเอง อาจจะเป็นเพราะโชคชะตา”แววตาของชิงโยวเหยียนทอประกายอบอุ่น พลางนึกถึง กัวเล่อเยี่ยน เพราะอาการป่วยของเขาจึงได้ชักนำให้พวกเขาได้เจอกัน พิษในกายก็นับว่าเป็นเรื่องดี เสิ่นเยี่ยหงได้ยินเช่นนั้นก็รู้สึกคล้อยตาม โชคชะตา เหมือนดั่งที่เขาได้เจอกับกู้เฉียวจิง “อาจจะมีราชโองการด่วน เจ้าก็เตรียมตัวไว้บ้าง”พอได้ยินคำนั้น เสิ่นเยี่ยหงก็เหยียดหลังตรงขึ้นความฮึกเหิมในแววตาลุกโชนขึ้นมา เอ่ยน้ำเสียงหนักแน่น “พะยะค่ะ” ชิงโยวเหยียนมีสีหน้าผ่อนคลายลง ชายหนุ่มรู้ดีว่าเสิ่นเยี่ยหงอยากออกรบเต็มทน เขาส่ายหน้าเบา ๆ อย่างจนใจผู้อื่นล้วน

ตอนที่ 34 เรื่องเล่าในโรงน้ำชาเรือนหลัก ครั้งนี้เสิ่นฮูหยิน หาได้นั่งฟังเรื่องราวด้วยจิตใจที่นิ่งสงบเช่นเคย หลังจากได้ยินน้ำในจอกชาในมือถึงกลับกระฉอกออกมา นางสั่งความเสียงขรึม “ไปเรียกอี้เหมยมาหาข้า”อี้เหมยมาถึงก็คุกเข่าหมอบต่ำ “บ่าวคารวะฮูหยิน”เสิ่นฮูหยินถลึงตามองอี้เหมยอย่างดุดัน กล่าวข่มขวัญ “เจ้ายังจำข้าได้อยู่อีกหรือ” “ผู้น้อยมิกล้า”น้ำเสียงและท่าทีของอี้เหมยเต็มไปด้วยความหวาดกลัวตัวสั่นงันงก “มิกล้าแล้วเหตุใดเจ้าไม่รายงานข้า หวังว่าเจ้าจะรู้นะว่าเรื่องอะไร” “บ่าว บ่าว...มิทราบว่าต้องรายงาน หากฮูหยินเอ่ยถามบ่าวไม่มีทางปกปิดแน่นอนเจ้าค่ะ” เสิ่นฮูหยินรู้สึกโกรธจัดจนแทบจะทนไม่ไหว ยิ่งคิดก็ยิ่งดาลเดือด นางไม่อาจจะตำหนิกู้เฉียวจิงโดยตรงได้ฮูหยินตั้งครรภ์ จึงหาอนุปรนนิบัติสามีไม่หึงหวงริษยา นับว่าถือหลักสามสี่จรรยาไม่บกพร่อง หากข่าวแพร่ออกไปเหล่าบุรุษในเมืองหลวงล้วนยกยอและเปรียบเทียบแฝงกับวาจาที่เอ่ยถึงเกาเหยาชุนย่อมกลายเป็นตัวตลก เพราะกลายเป็นว่าต้องแย่งความโปรดปรานกับเหล่าอนุหรือบ่าวอุ่นเตียง

ตอนที่ 36 ยึดซะ ชิงโยวเหยียนยืนแขนออกไปรับในทันที กัวเล่อเยี่ยนรู้สึกตกใจ อยู่ต่อหน้าผู้คนมากมายเช่นนี้นางรู้สึกอับอายอยู่บ้างนางขัดขืนพลางเอ่ยน้ำเสียงแผ่วเบา “องค์รัชทายาท พระองค์ปล่อยหม่อมฉันลงก่อนเพค่ะ” ชายหนุ่มตวัดสายตามองอีกฝ่ายอย่างน้อยใจ ทว่าเมื่อสบสายตาจริงจังเขาจึงค่อย ๆ วางอีกฝ่ายลงแล้วพูดขึ้น “เจ้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเสียก่อน แม้จะมิใช่ฤดูหนาวทว่าน้ำก็เย็นอาจจะเจ็บไข้ได้” “ฮูหยินกู้...ท่านเองก็ต้องเปลี่ยนอาภรณ์” จากนั้นกัวเล่อเยี่ยนก็เอื้อมมือไปแตะชีพจรอีกฝ่าย ทุกอย่างยังปกติดีนางจึงถอนหายใจโล่งอก “ที่รถม้าของจวน มีอาภรณ์สำรองข้าจะไปเอาที่นั้น คุณหนูกัวท่านไม่ต้องกังวล” กู้เฉียวจิงเดินไปยังกลุ่มของเสิ่นฮูหยิน ฮองเฮามองพวกนางด้วยสายตาตกตะลึง นางควบคุมสติพร้อมเผยใบหน้าเปี่ยมเมตตาคุณธรรมแล้วพูดขึ้น “ไยต้องไปเอาที่รถม้า เด็ก ๆ ไปเอาอาภรณ์มาให้ฮูหยินกู้และคุณหนูกัวปรับเปลี่ยน” กู้เฉียวจิงปรายตาคล้ายอ่อนน้อม “ขอบพระทัยฮองเฮา ทว่าหม่อมฉันฐานะต่ำต้อยมิกล้าสวมอาภรณ์ที

ตอนที่ 38 จ้างผีมาโม่แป้ง รวยแล้ว ไม่น่าเชื่อตื่นขึ้นมาก็รวยเลย กู้เฉียวหยิบเงินขึ้นมานับพลางครุ่นคิดอย่างลึกซึ้ง นับตั้งแต่ภารกิจแรกได้รับตู้ยา เสิ่นเยี่ยหงคืนความทรงจำ นางมีวรยุทธเรื่องราวล้วนถักทอ ส่งผลดีให้กับคนผู้นั้นด้วย เป็นไปได้ว่า...ยาชะล้างไขกระดูกสำหรับเด็กขวดนั้น จะต้องมีแผนบางอย่างรอบรับอยู่ แม้ที่ผ่านมาจะมีแต่เรื่องราวดี ๆ แต่พอเกี่ยวกับลูกมันก็ยังอดกังวลไม่ได้ กู้เฉียวจิงสะบัดหัวเบา ๆ ไม่อยากจะคิดมากจากนั้นก็คิดถึงเรื่องใหม่ องค์รัชทายาท...เมื่อวานมีเรื่องราวเกิดขึ้นมากมาย นางจึงไม่ได้มีเวลาตกตะลึงกับโฉมหน้าอีกฝ่าย... นับว่าเกินคำว่ามนุษย์เดินดิน ไปมาก ไม่ต้องพิจารณาถึงความสามารถใด ๆ แค่บุคลิกรัศมีที่อยู่เหนือสามัญชน ตำแหน่งรัชทายาทนี้มั่นคงแล้ว ตอนที่ทั้งสองคน กัวเล่อเยี่ยนกับองค์รัชทายาทยืนคู่กัน ช่างงดงามเป็นดั่งคู่รักเทพเซียนจริง ๆ หลังจากนับเงินได้จำนวนแสนตำลึง กู้เฉียวจิงก็ใจลอย แสดงว่านางทำงานได้ดีจึงได้เงินมากมายแบบนี้ มี

ตอนที่ 40 เกลี้ยกล่อมตนเอง กู้เฉียวจิงมองตามหลังเกาเหยาชุน พลางส่ายหน้าเบา ๆ คนเราจะเสแสร้างปั้นหน้าได้แค่ไหน ขึ้นอยู่กับพื้นฐาน อย่างพวกที่คนที่ไม่เคยจำนนและกล้ำกลืนมาก่อน ความอดทนของคนเหล่านี้มีน้อยนิด ด้วยนิสัยหยิ่งผยองไม่นานก็เผยนิสัยตัวตนออกมากู้เฉียวจิงเบนหันมามองพ่อบ้านเฉิงที่กำลังอ้าปากค้างตกตะลึงอยู่ จึงเอ่ยถาม “พ่อบ้าน ที่ข้าต้องการทำได้หรือไม่ พ่อบ้าน...ท่านพ่อบ้านเฉิง”เสียงกู้เฉียวจิงกดต่ำลงจนทำให้พ่อบ้านเฉิงพลันสะดุ้งโหยง “ดะ...ได้ขอรับ เพียงแต่ว่าเงิน...เงินอาจจะต้องดูก่อนว่าจวนจะมีสำรองตรงนี้เท่าไร” กู้เฉียวจิงคลี่ยิ้ม “เรื่องเงิน...พ่อบ้านเฉิงคิดว่าสักห้าหมื่นตำลึงพอหรือไม่..ข้าพอมีอยู่บ้าง” พ่อบ้านเฉิงตกตะลึงอึ้งไปชั่วขณะ กู้เฉียงจิงไม่เร่งรัดปล่อยให้พ่อบ้านเฉิงจัดระเบียบความคิดตนเอง เหมือนพ่อบ้านจะตัดสินใจได้แล้ว แม้รอยยิ้มจะดูฝืนลำบากอยู่บ้างแต่ก็ยอมรับงาน “...อ่ะ..หากไม่ได้ใช้เงินของจวน... บ่าวก็สามารถจัดการได้เลย...เงินจำนวนนี้ ห้าหมื่นตำลึงนี้นับว่ามากเกินไปขอรับ ใช้ประมาณสองหมื่นตำลึงก็พอ” กู้เฉียวจิงพยัก