All Chapters of BAD PRISON ขังรัก: Chapter 31 - Chapter 40

Ep.31ฉันท้อง“อื้ม” บลูไนท์ตอบมาสั้น ๆ เพียงเท่านั้นก่อนจะหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบด้วยใบหน้าที่เรียบนิ่งทำให้ฉันเดาไม่ออกมาตอนนี้เขากำลังรู้สึกยังไงและเขายังอยากที่จะฟังมันต่อหรือเปล่า?“ดื่มสิ” เขามองมาที่แก้วไวน์ของฉันก่อนจะพ่นควันบุหรี่ออกมาช้า ๆฉันจิบไวน์อย่างบางเบาเพราะไม่อยากจะขัดความต้องการของเขา“เธอรู้เรื่องของลูกของมอร์ฟินใช่ไหม?” บลูไนท์ถามออกมาตามตรงและสบสายตากับฉัน“พอรู้” ฉันพยักหน้าตอบไป...“จริง ๆ ฉันรู้จักเขาตั้งแต่เขายังไม่ลืมตาดูโลกเลยด้วยซ้ำ” ฉันตอบไปก่อนที่จะนึกไปถึงเรื่องราวในอดีตนั้นใช่... แม้ว่าเรื่องราวมันจะผ่านไปนานมากแค่ไหน... แต่ก็ใช่ว่าฉันจะลืมมันไปได้ง่าย ๆ อย่างที่ใจของฉันคิดเพราะห้าปีที่ผ่านมา มันไม่ได้ทำให้ฉันลืมความเจ็บปวดในวันไหนเลยและมันทำให้ฉันไม่อยากจะลองรักใครอีกแล้ว...จริง ๆ ความรักวัยใสที่เต็มไปด้วยความทรงจำที่ดี ของฉันกับมอร์ฟินน่ะ มันไม่ได้แย่อย่างที่คิดหรอกตราบใดที่ในความสัมพันธ์มันมีแค่คนสองคนจริง ๆ ...มอร์ฟินน่ะเขาก็เหมือนสารเสพติดตามชื่อของเขานั่นแหละทุกครั้งที่อยู่ใกล้ ๆ เราก็จะลืมความทุกข์ความเจ็บปวด ความเศร้า ความทุกข์ เขาเหมือนดึงเ

Ep.33Your wedding’s dream@WEDDING (Renaissance hotel)TongMonTra & Jesusเสียงแห่ขบวนขันหมากดังมาแต่ไกลงานหมั้นในช่วงเช้าถูกจัดแบบไทยแท้ ๆแม้แต่แม่ของจีซัสและญาติ ๆ ชาวต่างชาติ ตาสีฟ้าสีเทาทั้งหลายก็ล้วนแต่แต่งชุดไทยกันหมดซึ่งตอนที่เขามาพวกเขาแทบจะทุกคนก็ดูสนิทกับบลูไนท์และเอ่ยทักทายกันด้วยท่าทีที่คุ้นเคยดี“ขอบคุณพี่พริบพราวมากนะคะที่มาเป็นเพื่อนเจ้าสาวให้หนู” ต้องมนตร์ยกมือไหว้ขอบคุณฉันอย่างเด็กดีมีมารยาท ทั้งที่เอาตามจริงเราห่างกันแค่หนึ่งปีเท่านั้นเอง แต่ในเมื่อเธอเคารพฉันเหมือนพี่สาว ซึ่งฉันเองก็ไม่ปฏิเสธแต่อย่างใด“ไม่เป็นไรเลย ยินดีด้วยนะคะ” ฉันยิ้มรับและตอบกลับไป พร้อมกับช่วยเธอจัดแต่งชุดเจ้าสาวแบบไทย ๆ อย่างเต็มยศ ต้องมนตร์ก็ทำเพียงพยักหน้าด้วยสีหน้าที่แบ่งรับแบ่งสู้จริง ๆ ฉันก็แอบคิดในใจว่าความสัมพันธ์ของจีซัสกับต้องมนตร์นั้น เหมือนกับว่าว่าพวกเขาจะถูกคลุมถุงชนให้แต่งงานกันซะมากกว่า ตอนเช้าที่ฉันเจอจีซัสแบบผ่าน ๆ ที่คอของเขายังมีรอยดูดแดง ๆ ที่ลำคอ และใบหน้าเหมือนกับคนที่ไม่ได้นอนหลับมาทั้งคืนแบบนั้นส่วนต้องมนตร์เองถึงแม้จะยิ้มแต่แววตาก็ไม่ได้ดีใจเท่าที่ควรสำหรับการที

Ep.35สนามแข่งแย่งคืน @สนามแข่งรถทั้งสนามที่ยังครึกครื้นไปด้วย เสียงท่อไอเสียและกลิ่นอุ่นของน้ำมันรถกรุ่น ๆ เหมือนเพิ่งจะจบ การแข่งขันในแมทสุดท้ายกันไปได้ไม่นานนัก มีทั้งนักแข่งที่ยังตั้งโต๊ะดื่มเหล้า และสาวเชียร์เบียร์ข้างขอบ สนามเดินชนกันไปมาหลังการแข่งขันแมทสุดท้ายของค่ำคืนนี้ได้จบลงไป และสนามแข่งนี้ก็คือที่สิงสถิตเก่า ของพวกผมนั้นเองการแข่งรถทั้งซุปเปอร์คาร์และบิ้กไบค์คือความสนุกที่เสี่ยงมาด้วยชีวิตและพวกเขากำลังท้าความตาย เป็นความหวาดเสียวอย่างหนึ่งที่ผมโปรดปรานเอามากเหมือนกับพวกมันนั่นแหละที่นี้ตั้งอยู่ไม่ไกลจากโรงแรมงานแต่งของไอ้จีซัส และปลอดคนในยามวิกาล ไม่แปลกที่ไอ้มอร์ฟิน จะเลือกที่นี่ เพราะที่นี่แหละเหมาะที่สุดที่จะมีปัญหากันโดยไม่มีตำรวจ หรือใครเข้ามาก้าวก่ายได้“ มีปัญหาไรกันวะ???” แอลตัลที่กำลังดับเครื่องยนต์รถหันมาถามผม“ ปกติต่อให้เมาแค่ไหน...มันก็ไม่ใช่คนชอบหาเรื่องชาวบ้านแบบมึง” เสียงไอ้แอลตัลถามปนกับว่ากระทบให้กับนิสัยสันดานเดิมของผม จริง ๆ ผมอยากมาลำพัง แต่ไอ้แอลตัลเองนั่นแหละที่ขอเสนอหน้ามาขับรถให้ผม ทั้งที่ผมไม่ได้ ต้องการสักนิดแต่ผมก็พอรู้นะ...ว่ามันเสนอหน

Ep.37จุดเริ่มต้นของจุดจบ“ เครื่องจักรทำลูกเครื่องนี้ มันได้ทำหน้าที่ของมันแล้ว” แววตาของฉันที่จ้องตรงไปยังบลูไนท์แต่บลูไนท์นะหรอ..เขาเลือกที่จะหลบสายตาและเมินเฉยใส่กับทุกคำพูดที่ฉันพูดกระแทกแดกดันออกไป และเขาทำเพียงแค่หันไปมองถนนอย่างตั้งใจขับรถต่อไป โดยทำเป็นไม่สนใจ ไม่แคร์อะไรกับคำพูดของฉันซึ่งฉันก็เลยเลือกที่จะนั่งนิ่ง ๆ และเงียบเหมือนที่เขาทำเช่นกัน....................“เธอ” บลูไนท์พูดขึ้นทำลายความเงียบในรถ“หิวรึเปล่า?” เขาถามขึ้นมาและเหลือบมามองทางฉันเขาเริ่มลดความเร็วลงซึ่งจริง ๆ วันนี้เขาก็ไม่ได้ขับไวเหมือนเช่นทุกครั้ง ฉันจึงเลือกทำเป็นหูทวนลมบ้าง อย่างที่เขาทำ เพราะต่อไปนี้ไม่ว่าเขาจะทำอะไรมา ฉันก็จะตอบกลับไปแบบนั้น..“ นี่พริบพราว มันจะมากไปแล้วนะ” จู่ ๆ บลูไนท์ก็ขึ้นสียงและชักสีหน้าใส่ฉันทันทีและนั่นทำให้ฉันเหยียดยิ้มราวกับผู้ชนะ เพราะคนบ้าอำนาจ และปากคอเราะรายแบบเขา จะอดทนฉันได้นานแค่ไหนกันเชียว...ฟู่ววว บลูไนท์พ่นลมหายใจออกมาแต่ยังคงกำหมัดเอาไว้แน่นเขาเอามือกุมขมับของตัวเองอย่างกับคนที่เส้นเลือดในสมองจะแตกอย่างงั้นนะ..บลูไนท์ขับรถมาจอดหน้าร้านซุปเปอร์มาร์เก็ตแห

Ep.39ก่อนจากลาPIB PREAW’S PART“บลูไนท์???” ฉันเรียกคนตรงหน้าที่โผล่เข้ากอดฉันแน่นจนแทบหายใจไม่ออก.............................“นายร้องไห้...งั้นหรอ?” ฉันถามอย่างตกใจ ในอ้อมกอดที่โอบรัดแน่นเสียงของบลูไนท์สั่นเครือคล้ายกับเขากำลังร้องไห้ฟู๊บบบ เขาค่อย ๆ คลายอ้อมกอดนั้นช้า ๆก่อนจะมองตรงมาที่ใบหน้าของฉัน และค่อย ๆ เลื่อนสายตาสำรวจไปรอบ ๆ ตัวบลูไนท์นิ่งไปอย่างพยายามจะควบคุมอารมณ์ของเขาเอง เหงื่อที่เต็มใบหน้า และแววตาที่บ่งบอกถึงความหงุดหงิดของเขา“ฉันไปเข้าห้องน้ำมาน่ะ รู้สึกเวียนหัว ๆ” ฉันอธิบายไปให้คนที่ตรงหน้าฟัง บลูไนท์นิ่งและหอบเหนื่อย เหมือนเขาเพิ่งไปวิ่งรอบโรงพยาบาลมาอย่างนั้น...“มาช้านิดหน่อยเอง นายไม่เห็นต้องโกรธจนตะโกนลั่นโรงพยาบาลเลย” ฉันพูดขึ้นเชิงตำหนิเขานั่นแหละ ที่จู่ ๆ ก็โมโหโวยวายลั่น จนคนมองเราเป็นตาเดียว.............“ไม่ได้โกรธ แต่เป็นห่วง!” เขาพูดอย่างเย็นชา แต่มือของเขาจับที่มือของฉันเอาไว้แน่น“ห่วงทำไม?” ฉันถามไปอย่างงุนงง “กลับกันได้แล้ว” บลูไนท์ดึงมือของฉันให้เดินตามเขาไปยังที่จอดรถทั้งที่ตอนแรกบอกว่าจะให้ฉันรอที่ตรงนี้เพื่อเขาจะเอารถ@บนรถบลูไนท์