Semua Bab ข้าทะลุมิติมาเป็นคุณแม่ลูกติด: Bab 71 - Bab 80

“เหลียนจะเอาอันนั้น” นิ้วเล็ก ๆ ชี้ไปทางกิ่งดอกเหมย ที่กำลังชูช่อส่งกลิ่นหอมอบอวลไปทั่วบริเวณ แต่ว่ามันสูงมากเกินไปจึงเก็บไม่ถึง พี่ ๆ ที่คอยเล่นเป็นเพื่อนก็ไม่รู้เป็นอะไร เหตุใดถึงได้เอาแต่ก้มหมอบกับพื้นกัน“ได้” จ้าวหรงรับคำ ก่อนจะอุ้มเอาเจ้านุ่มนิ่มแล้วยกตัวเด็กน้อยขึ้นสูง ให้เจ้าตัวได้เลือกเด็ดช่อที่อยากได้ด้วยตนเอง“คิก คิก สูงอีก สูงอีก” เด็กน้อยชอบใจเสียยกใหญ่ ที่ถูกยกตัวขึ้นสูงราวกับว่าตัวเองบินได้เหมือนมีปีก“เสี่ยวเหลียนอย่าเสียมารยาทสิลูก ขออภัยแทนบุตรสาวหม่อมฉันด้วยเพคะ นางยังเด็กนัก” ลี่อินที่กำลังจะออกมาตามตัวเสี่ยวเหลียนกลับเรือน ต้องรีบวิ่งเข้ามาขอโทษขอโพยองค์รัชทายาทเสียยกใหญ่ ไม่คิดว่าบุตรสาวนางจะอาจหาญ ถึงขั้นใช้โอรสสวรรค์ให้ช่วยเด็ดกิ่งดอกเหมยให้“ไม่เป็นไร ข้าอาสาทำเอง” ถึงแม้ความเป็นจริงแล้วไม่ใช่เช่นนั้นก็เถอะ จ้าวหรงวางเสี่ยวเหลียนลงพื้นก่อนจะปล่อยให้เจ้านุ่มนิ่มวิ่งไปหามารดาที่แท้ก็เป็นบุตรสาวของสหายหน้ามึนของเขานี่เอง มิน่าเล่าถึงได้ดูคุ้นหน้านัก ถึงจะเป็นเพียงลูกติดภรรยามา แต่ว่าหน้าตากลับโขกมาพิมพ์เดียวกันฮุ่ยหมิ่นและฮุ่ยหมิง ช่างมีเรื่องให้ประหลาดใจโดยแท้

หลังจากที่ได้บอกความจริงกับสามีไปแล้ว ทำให้สิ่งที่นางเป็นกังวลมาตลอดได้หายไปจนหมดสิ้น ต่อจากนี้ก็ไม่ต้องแอบหลบซ่อนจากสายตาของสามีอีกต่อไปแล้วลี่อินนั่งอยู่บนเตียงพันด้วยผ้าห่มเป็นก้อนกลม ๆ มันช่างหนาวยิ่งนัก หนาวจนนางไม่สามารถออกจากผ้าห่มสองชั้นนี้ได้เลย นี่ขนาดว่าสามีบอกว่าผ้าห่มที่ใช้หนากว่าปกติแล้วนะ ทำไมยังรู้สึกว่ามันยังบางกว่าที่ตนเคยมีในโลกก่อนเสียอีก ไม่ได้การแล้วขอเอาผ้าห่มในกระเป๋าวิเศษออกมาใช้ก็แล้วกันอีกอย่างบ่าวไพร่ที่ต้องใส่เสื้อตัวบางทำงาน ที่นอนก็บางผ้าห่มหรือก็ไม่แตกต่างจากผ้าขนหนูที่นางใช้เช็ดตัวเจ้าเด็กอ้วนเลย พวกเขาทนใช้ชีวิตในยามหนาวกันได้อย่างไร ว่าแล้วลี่อินก็ให้สาวใช้ไปเรียกฮุ่ยหมิ่นมาหา เพราะนางจะไม่ยอมออกจากผ้าห่มสองชั้นนี้เด็ดขาด“น้องหญิงมีอะไรหรือถึงให้คนไปเรียกพี่มาหรือ” ฮุ่ยหมิ่นมองก้อนกลม ๆ ที่มีเพียงใบหน้าของภรรยาโผล่พ้นออกมา เห็นนางในสภาพนี้แล้วช่างน่าขบขันเสียจริง ชายหนุ่มจึงได้ถอดรองเท้าเข้าไปนั่งช้อนหลังกอดก้อนผ้าห่มเอาไว้อีกชั้น“ท่านไม่หนาวหรือเจ้าคะ” ลี่อินได้แต่สงสัย หลังจากที่ได้รับการรักษา อย่าว่าแต่หนาวเลยนางเคยเห็นเขาออกไปฝึกฟันดาบกับพี่ช

ลี่อินที่ใช้การเช็ดตัวแทนการอาบน้ำในหน้าหนาวยามค่ำคืนเสร็จแล้ว หญิงสาวก็รีบปีนขึ้นเตียงนอนทันที ได้นอนซุกตัวในผ้าห่มผืนหนาพร้อมกับที่นอนฟูกนุ่ม ๆ มันช่างเป็นอะไรที่ดียิ่งนัก คนที่นี่ก็คงจะชินชากับความหนาวกัน แต่สำหรับลี่อินมันไม่ใช่ นางที่มาจากเมืองร้อนทั้งปีไม่ชินเอาเสียเลย ภาวนาให้ผ่านพ้นฤดูหนาวโดยเร็วแต่วันนี้หญิงสาวรู้สึกถึงสายตาของสามีมันแปลกไป ยามที่เขามองมาที่นางดวงตาช่างดูหวานซึ่งจนน่าขนลุก อีกทั้งช่วงนี้เขาไม่ยอมออกไปที่ใดเลย เอาแต่ตามติดนางไม่ห่าง เสี่ยวเหลียนก็เช่นกันคืนนี้อยู่ ๆ ก็มาขอไปนอนกับท่านลุงท่านป้า ทั้งที่ปกติวันนี้เป็นวันที่เด็กน้อยจะต้องนอนกับนางแท้ ๆฮุ่ยหมิ่นกลับมาจากหารือเรื่องบ้านเมืองกับพี่ชายและบิดา เขามองไปที่ร่างงามของภรรยาอย่างหมายมาด ทั้งยังถอดเสื้อคลุมออกพาดไว้ที่ฉากกั้น ไม่ใช่เพียงชุดคลุมเท่านั้นแต่ทว่าร่างหนา ได้ถอดชุดออกจนหมด เหลือเพียงร่างกายกำยำที่ว่างเปล่าไร้ซึ่งอาภรณ์ปิดกั้นจากนั้นจึงเดินเข้าไปหาลี่อินที่นอนมุดตัวใต้ผ้าห่ม มือหนาเอื้อมไปเกี่ยวเอวบางของภรรยาเข้ามาหาตน ก่อนจะใช้ใบหน้าซุกไซ้ที่ซอกคอขาวเนียน โดยที่ไม่ยอมพูดอะไรออกมาถึงเวลาแล้วที

“น้องหญิงแหวนวงนี้เจ้าได้มาจากที่ใด” ฮุ่ยหมิ่นชูสร้อยที่มีแหวนคล้องอยู่ให้ผู้เป็นภรรยาดู ด้วยความที่ภรรยาใช้ให้เขาไปหยิบกล่องยาที่วางอยู่หัวเตียง เขาบังเอิญเห็นถุงผ้าใบเล็กโผล่พ้นจากใต้หมอนจึงได้หยิบออกมาดู“เป็นของเสี่ยวเหลียนเจ้าค่ะ มันอยู่ติดตัวมาตั้งแต่แรก ข้ากลัวจะหายจึงได้เก็บเอาไว้ กะว่าพอลูกโตสักหน่อยค่อยให้เสี่ยวเหลียน ท่านพี่มีอะไรหรือเจ้าคะ” ลี่อินมองฮุ่ยหมิ่นอย่างไม่เข้าใจ ทำไมสามีนางถึงได้เห็นแหวนแล้วหน้าตาตื่นเช่นนั้นกัน“ของเสี่ยวเหลียนหรือ ถ้าอย่างนั้นแสดงว่า...” ใช่มันต้องใช่แน่ ชายหนุ่มไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่คิดบางอย่างได้เขาก็รีบวิ่งออกจากห้องไปทันที“ท่านพี่เดี๋ยวก่อนเจ้าค่ะ” หญิงสาวเรียกสามีไว้ไม่ทัน จะบอกเขาว่ากลับมาสวมชุดให้เรียบร้อยก่อน เพราะที่เขาหุนหันวิ่งออกไป มีเพียงชุดสีขาวตัวในบางเบาติดตัวไปแค่นั้นลี่อินไม่รู้จะทำเช่นได้แต่หยิบเอาชุดตัวนอกวิ่งตามสามีไป แต่ยังไม่ทันที่นางจะก้าวขาออกไปถึงประตู คนที่วิ่งออกไปเมื่อสักครู่วิ่งกลับมาเสียก่อนฮุ่ยหมิ่นที่วิ่งออกไปถึงกลางสวนนึกขึ้นได้ว่าตนเองแต่กายไม่เรียบร้อย เขาจึงได้วิ่งกลับมาผลัดเปลี่ยนชุดเสียใหม่ จากนั้นก็รี

สาวใช้ที่ติดตามคุณหนูน้อยมา ได้แต่ทำหน้าขอลุแก่โทษที่ตนเองดูแลคุณหนูไม่ดี แต่จะทำอย่างไรได้ในเมื่อคุณหนูน้อยจะมาหาฮูหยินน้อยท่าเดียวเฟยฮวามีท่าทีอึกอัก นางอยากจะวิ่งเข้าไปกอดไปหอมเหลือเกิน ยิ่งได้รู้ว่าเป็นบุตรสาวของตนเอง ยิ่งรักจนหมดใจ แต่ก็กลัวว่าเสี่ยวเหลียนจะตกใจ นางจึงได้แต่หันหน้าไปขอความช่วยเหลือจากลี่อินลี่อินพยักหน้าพร้อมกับส่งยิ้มอ่อนโยนไปให้เฟยฮวา เพื่อบอกให้อีกฝ่ายได้ทำตามใจของตนเองที่อยากจะทำหญิงสาวเข้าใจความรู้สึกของการพลัดพราก ตัวนางในโลกก่อนก็ไม่มีแม้แต่ครอบครัว ไม่รู้ว่าใครคือพ่อแม่ด้วยซ้ำ ต่อไปนี้คงจะปล่อยให้เป็นเวลาของพ่อแม่ลูกชดเชยช่วงเวลาที่พวกเขาขาดหายไป ถึงอย่างไรนางก็ยังอยู่ที่นี่ ได้อยู่กับเสี่ยวเหลียนไม่ได้จากกันไปที่ไหนเสียหน่อยเพียงการพยักหน้าตอบรับจากลี่อิน เฟยฮวาไม่รีรอที่จะเข้าไปกอดหอมแก้มนุ่มบุตรสาวด้วยความคิดถึง นางสัญญากับตนเองว่าจะไม่ยอมให้บุตรสาวต้องตกอยู่ในอันตรายอีกต่อไป“ท่านป้าเป็นอะไรหรือเจ้าคะ ทำไมถึงร้องไห้” มือเล็ก ๆ ของเสี่ยวเหลียนยกขึ้นเกลี่ยน้ำตาให้ท่านป้าอย่างเบามือ“เสี่ยวฮวา ไม่สิเสี่ยวเหลียนเรียกป้าว่าแม่ได้หรือไม่”“ท่านแม่ร้องไห