All Chapters of My Savior Billionaire: Chapter 131 - Chapter 140

"Ilang beses niyang sinaktan si Lovianne, walang nagawa ang anak ko kasi nandiyan ka sa tabi niya. Tiningnan mo lang siya habang umiiyak." His eyes suddenly turned red. I couldn't see anything but desperation. Dahan-dahan siyang lumuhod sa harapan ko at hinawakan ang kamay ko. "I'm sorry..." He held my hands while his head was fixed on the floor. "I didn't know that she was your daughter. If only I knew...""Kahit hindi mo anak, kung inaaway ng ilang bata diyan, sana sinaway mo ang Thompson na 'yan!" I shouted."Mom, ano ba ang pinag-aawayan niyo? I'm sleeping." Napalingon ako nang magsalita si Russlan. "And why is he kneeling? Masakit na ba ang puwet niya? He can sat beside me. Okay?"Dahan-dahang tumayo si Logan. I heard him sob. Lumapit siya kay Russlan at niyakap ito. I looked at them together. But the moment I saw happiness on Russlan's eyes, parang sinasabi kong talo ako. Natatalo nh sariling damdamin. "Sorry kung hindi kita nagawang protektahan noon.""But you saved me. You

"Good news. Nakuha ko na ang records niya from the past. Hindi na magiging sad boy ang best friend ko." Parang hindi ako nakita ni Ashton. Dumaan lang siya sa akin at lumapit kay Rough. "Yes!" They exclaimed na para bang may isang bagay na napanalunan nila. Ngumiti ako kay Rough. Nang tiningnan ako ni Ashton, nanlaki ang mata niya. "My goodness! Vivianne, is that you?!" Hindi makapaniwalang tanong ni Ashton. Tumango ako sa kaniya. "You've changed! Nagiging mas maganda ka! In fairness! Kaya hindi makatulog si Logan kahahanap sa 'yo dahil mas lalo ka nga'ng gumanda! I almost didn't notice you.""Tigilan mo na 'yan. Magsusundo pa ako sa anak ko." Aalis na sana ako nang pigilan ako ni Rough. "Sakay. Susunduin natin. We'll have to see our beautiful and handsome pamangkins!" "Ay oo nga pala! Malalaki na siguro sila," sagot naman ni Ashton. Nang nasa sasakyan ako, hindi ko maiwasang isipin na matagal na nilang alam. Since uncle bind his privacy with them, doon siguro nila nalaman.

"Vivianne, si Logan nasa bar!" si Ashton na kararating lang sa condo ko. Hingal na hingal siya na parang hinabol ng kung sino. Kinabahan ako sa sinabi niya, pero 'di ba dapat wala na akong pake ro'n? Pero hinahanap ko si Logan. I wanted to talk to him. I shouldn't let him drink at the bar with other girls. What?! "Paano itong anak ko? Nasaan ba si Rough?" I looked at his back when the one who wore sweat pants and black T-shirt smirked at me. "Kingina ka, Rough! Sunduin niyo na lang si Logan! Hindi ko puwedeng iiwan ang anak ko rito. Delikado!" I wanted to plead with them to take back Logan . Pero si Rough, tumawa lang na parang hindi niya kaibigan 'yong nando'n."Hindi pa 'yon mamamatay. Believe me, ikaw lang problema no'n." Sinapak ko siya sa sinabi niya. "Huwag kang magbibiro ng ganiyan. As if ako ang pinunta niya rito ah?""Sino pa ba? Sumama lang naman siya kay Avrielle rito dahil may iba siyang plano. And that plan? It's almost a success. Malapit nang matiklop ang mga taong

"What son? He's your fucking son, not mine. Akala mo hindi ko alam?" Logan's jaw clenched as he spoke. "You fooled me out of those years, Avrielle! You told me I impregnated you but you're fucking gross! You ruined my life! You ruined us!" [W-What? N-Nagawa mo na akong sigawan? B-Bakit? May ebidensya ka ba na anak ko siya sa ibang lalaki?] Hindi ako makapaniwala na nagawa ni Avrielle 'yon sa amin. Unti-unting nanglambot ang tuhod ko habang tinitigan si Logan. He was a victims. I was too. But I hurt him. Every body hurt him. I hurt him and that was the biggest mistake I've made. I took the light from him and now he was living alone these years. Hinilot ni Logan ang sintido niya at umiling. "A girl like you don't deserve to live. You've cheated in front of me. You ruined me just because of jealousy and hatred. Ikaw ang napili ko sa maling pagkakataon. Pero niloko mo ako! Let's end this fucking game. Let's begin with the thrill." Agad niyang pinatay ang cell phone at bumuga ng hining

He blinked not once, not twice but thrice from my question. "Bakit mo naitanong niyan? Sana tinanong mo na lang ako kung pinatawad ko na ba ang sarili ko," aniya sa akin bago nahihiyang yumuko. He bit the bottom of his lip and clasped our hands together. "Of course, hindi ako napapagod. Natulog ako sa kalye, kumain kasama ang mga batang taga-roon, at ilang beses nalipasan ng gutom dahil hinahanap ka.""Are you trying to tell me it was my fault? Matanda ka na, kumain ka na lang sana. Hindi 'yong dahil sa akin, nagkaganiyan ang ideya mo. Diyos ko, Logan!" Pinasadahan ko ng aking mga daliri ang buhok kong nakabuhaghag lang. "Hindi ako napagod no'n, honestly," he said, nodding. "Kung mahal mo ang isang tao, hindi mo nararamdaman 'yong pagod, panglalait ng ibang tao dahil hinabol ko ang katulad mo. Because love has never ever got tired of being kind. It's rare, right?" I pressed my lips together and gave him my sweetest smile. "Yeah!" I winked at him. Dahan-dahan niyang inilapit ang muk