Semua Bab One Fateful Night With My Ninong: Bab 141 - Bab 150

Chester’s POV Gabi na nang makauwi ako sa bahay. Tahimik ang buong paligid, tanging mahinang pag-ihip ng hangin sa labas ang naririnig habang marahan kong isinara ang pintuan. Pakiramdam ko’y sobrang bigat ng katawan ko, parang buong araw akong binugbog ng emosyon at alaala. Dumiretso ako sa kwarto namin at agad akong sinalubong ng isang tanawin na halos ikalugmok ko sa sahig—si Celeste at si Caleigh, mahimbing na magkayakap sa gitna ng kama, tila walang kamalay-malay sa bangungot na posibleng gumuhit sa pagitan naming tatlo. Pinagmasdan ko ang bawat detalye ng mukha ni Celeste—ang mahinhing paghinga niya, ang mapayapang ekspresyon na para bang wala siyang iniintinding problema. Lumapit ako at marahang naupo sa gilid ng kama. Pinunasan ko agad ang mga luhang kusang bumagsak sa mga mata ko. Paano kung totoo? Paano kung totoo nga ang sinabi ni Daddy? Paano kung anak nga siya ni Daddy… paano kung magkapatid kaming dalawa? Hindi ko kayang isipin. Hindi ko kayang lunukin ang katotohana

Chester's POV Katatapos ko pa lang makipag-usap kay Isabelle, at pakiramdam ko ay napakabigat ng dibdib ko. Parang may nakaipit na bato sa gitna ng mga buto ko. Gusto ko na lang sanang umalis at makauwi. Gusto ko nang makita si Celeste—makita ang ngiti niya, ang mata niyang puno ng pag-asa, kahit hindi niya alam ang unos na dumarating sa amin. Ngunit habang papasok na ako sa kotse ko, may narinig akong pamilyar na boses—isang babaeng umiiyak at humihingi ng tulong. Agad akong napalingon. “Tulong... please! Ayoko na! Tama na!” Napakunot ang noo ko. Mabilis ang kabog ng dibdib ko habang sinusundan ko ang pinanggagalingan ng sigaw. Hindi ako maaaring magkamali. Si Lourdes Sanchez iyon. Ang anak ng isang makapangyarihang politiko. Ang babaeng gusto ni Daddy na mapangasawa ko noon—para raw sa “kapakanan” ng pamilya at negosyo. Pero tinanggihan ko. Hindi ko kailanman minahal si Lourdes, at mas lalong hindi ko ginusto ang buhay na pinaplano para sa akin ng iba. Sa loob ng ilang segund

Celeste’s POV Maaga akong dumating sa law firm ngayon. Gusto kong maagang matapos ang mga nakatambak na kaso para makauwi rin agad. Ayoko nang palampasin pa ang pagkakataong ayusin namin ni Chester ang pagitan namin. Hindi ko pa rin malimutan ang nangyari kagabi—ang bigla niyang pagseselos, ang selos na nauwi sa isang marahas na suntok, at pagkatapos ay ang gabing nauwi sa isang mainit na p********k. Gulong-gulo pa rin ang isip ko. Papasok na sana ako sa loob ng building nang biglang bumungad si Atty. Dina Cayapan—isa sa mga una kong na-close na case lawyer dito sa firm. Maingay, palakaibigan, pero may pagka-tsismosa rin. "Atty. Celeste!" tawag niya habang nagmamadaling lumapit. "May chika ako, grabe!" Napakunot ang noo ko. Ano na naman ‘to? Ngunit kinuha ko rin ang cellphone na iniabot niya sa akin, dala na rin ng kuryosidad. "Ano 'yon?" tanong ko, at nang ibaling ko ang paningin ko sa screen ng phone niya, agad akong natigilan. Larawan iyon ni Chester kasama si Isabelle sa loo

Celeste’s POV Alas dos na ng madaling araw nang marating ko ang bahay. Pagkababa ko ng kotse, tahimik ang paligid at malamig ang simoy ng hangin—parang sumasalamin sa bigat ng nararamdaman ko. Inaantok at pagod na pagod ako, pero higit pa roon, mas nangingibabaw ang lungkot at pag-aalala. Pinagbuksan ako ni Ate Sofia ng pinto. Nakangiti siya sa akin, bitbit ang tasa ng mainit na gatas. “Uy, akala ko dito ka na sa office matutulog. Mabuti’t nakauwi ka rin,” sabi niya habang inaabot sa akin ang tasa. Napangiti ako nang bahagya. “Thanks, Ate.” Umupo ako sa couch habang siya naman ay tumabi sa akin. "Nakauwi na ba si Chester?" tanong ko, inaasahang maririnig ko ang boses niya sa itaas o makita siyang bumababa ng hagdan. Umiling si Ate Sofia. "Hindi pa. Akala ko nga ay sabay kayong uuwi mag-asawa." Nawala ang ngiti sa labi ko at napatingin ako sa pinto, na parang umaasang bumukas iyon at bigla siyang lilitaw. Pero wala. Muli kong naalala ang nakita ko kahapon—si Chester at si Lourde

Celeste's POV Pitong araw na ako naghihintay ng kahit katiting na lambing mula kay Chester, ngunit wala—hindi man lang ako matitigan sa mata, ni hindi ako mahalikan sa labi gaya ng dati. Ang dating mainit na yakap tuwing gabi, napalitan ng katahimikan at espasyong parang bangin sa pagitan naming dalawa. At kahit ilang beses ko na siyang sinubukang lapitan, lambingin, o kausapin nang maayos, hindi ko siya maramdaman. Para bang may pader na hindi ko matawid. Simula nang makita niya kaming magkasabay ni Joaquin sa labas ng bahay, bigla siyang nagbago. Wala naman akong ginawang masama. Hinatid lang naman ako ng kaibigan ko matapos ang isang mahabang araw sa korte, pero ang naging reaksyon ni Chester ay parang nahuli niya akong may kasalanan. Hindi siya nagsalita, pero mas mabigat pa sa sigawan ang katahimikan niya. Minsan, alas-dose na ako natutulog, umaasa na maririnig ko ang tunog ng pinto, ang yabag ng sapatos niya sa hallway, o kahit ang mahina niyang bulong ng “I’m home,” pero wala