All Chapters of One Fateful Night With My Ninong: Chapter 241 - Chapter 250

Pagkababa pa lang namin ng kotse sa Valderama Mansion, agad akong inalalayan ni Drako. Para bang fragile doll ako na kailangang ingatan sa bawat hakbang. Natawa ako ng bahagya habang pinagmamasdan siyang mas seryoso pa kaysa sa mga bodyguard niya. “Drako, I’m pregnant. Not dying,” tukso ko sa kanya habang hawak ko ang braso niya. He looked at me with that proud smirk on his face. “You're carrying my four babies, Caleigh. That’s practically VIP status.” Napailing na lang ako habang pinigilan ang kilig. As we stepped inside, sinalubong kami ng tahimik at maaliwalas na ambiance ng mansion. Unlike before, it felt… like home. Pagpasok pa lang sa kwarto, agad akong pinaupo ni Drako sa couch. “Stay here. I’ll make you something to eat.” Napakunot ang noo ko. “You? Cook?” He raised an eyebrow confidently. “Of course. I took a few online classes while you were ignoring me.” Napatawa ako. “Wow. Effort.” “Only for you,” sagot niya habang hinahalikan ang noo ko at lumabas ng silid. Haban

Nanlalamig ang buo kong katawan. Unti-unting bumigat ang talukap ng mga mata ko habang pilit kong iniintindi kung nasaan ako. Maliwanag ang paligid, masyadong puti ang kisame, at may kung anong amoy na antiseptic na pumuno sa ilong ko. The steady beeping of a machine beside me confirmed one thing—I was in a hospital. Napalunok ako. Dahan-dahan kong iniangat ang kamay ko, nanginginig, at napahawak ako sa tiyan ko. Para bang natatakot akong maramdaman kung may nawala. Nanginginig ang mga daliri ko habang inilapat ko ang palad ko sa ibabaw ng tiyan ko. “Please… please no…” bulong ko sa sarili ko habang unti-unting bumabalik sa akin ang huling alaala bago ako nawalan ng malay. The slap. The sharp sting. The woman’s voice calling me names. “Homewrecker.” “Mang-aagaw ng asawa.” And then, chaos. My body failing me. The pain in my womb. The desperation in my voice as I screamed for Drako. Napasinghap ako. Tears streamed down my cheeks as my lips quivered. Hindi ko mapigilan. Hindi ko m

Pagkababa ko ng kotse sa harap ng bahay nina Mommy at Daddy, agad akong nilapitan ni Manang Selya. Matagal na itong kasambahay sa bahay namin—halos parang pangalawang ina ko na rin. Napangiti siya nang makita ako pero agad ding kumunot ang noo niya nang mapansin ang medyo bilog na ang tiyan ko. “Caleigh, anak… buntis ka ba?” halos bulong pero punong-puno ng pagkagulat ang tanong niya habang nakatitig sa tiyan ko. Napangiti ako at marahang tumango. “Yes, Manang… I am,” sagot ko habang hinaplos ang tiyan ko. “Drako’s child.” Agad siyang napatakip sa bibig sa tuwa. “Diyos ko, magkakaapo na ang magulang mo! Halika’t pumasok ka. Siguradong matutuwa sila.” Pagkabukas ng pinto, si Mommy ang unang bumungad sa akin, may hawak pang tabo at plantsador. Napatigil siya sa paglalakad at halos malaglag ang hawak niya nang makita ako. “Caleigh? Anak!” mabilis ang hakbang niya papunta sa akin. “Oh my God... Anak, buntis ka?” Napaluha siya habang nakatitig sa akin, sa tiyan ko. Tumango ako, hind

Pauwi na kami ni Drako mula sa simbahan. Tahimik ang paligid ng sasakyan habang ang kamay ko ay mahigpit na nakakapit sa kaniya. Ang isa ko namang palad, nakapatong sa tiyan kong sobrang bigat na. Halos hindi na ako makahinga sa sikip. Ramdam ko ang bawat sipa, bawat galaw sa loob ng sinapupunan ko—apat silang lahat. Our miracle quadruplets. "Are you okay, baby?" tanong ni Drako, nakatingin sa akin sa rearview mirror. Puno ng pag-aalala ang boses niya, at mas lalong lalim ang mga kunot sa noo niya nang makita ang pamumutla ko. "I think… they’re coming," bulong ko habang pinipilit kong tiisin ang sakit. This one… it felt real. Intense. Parang may humihila sa buong kaluluwa ko pababa. Agad niyang binilisan ang pagmamaneho patungo sa ospital na pagmamay-ari ng pamilya ko. "I’m taking you to the hospital now. Hold on, love. Just hang on." Napakapit ako sa gilid ng upuan, halos mapunit ang kutson sa higpit ng pagkakaklamo ko. Hinihingal ako, pinipilit hindi mapahiyaw sa bawat panibagong

Nasa loob ako ng maliit na apartment sa Florence, Italy, ang mga mata ko ay napako sa makulay na sunset na tanging liwanag sa dilim ng aking buhay. Hindi ko alam kung anong klaseng buhay ang hinahanap ko—kung ito ba ay kapayapaan o isang pagkakataon na makalimot. Ang kambal, sina Dax at Camila, ay mahimbing na natutulog sa crib nilang malapit sa kama ko. Tatlong linggo pa lang silang ipinanganak, at halos hindi ko na matandaan kung kailan ko huling naramdaman na buo ang pamilya ko. Walang ibang makikinig sa akin, walang ibang magmamahal sa akin—tanging sila lamang. At siguro iyon na lang ang kailangan ko para magpatuloy. Hindi ko rin inisip kung ano ang iniisip ng mga magulang ko. Naiwan ko sila nang walang paalam. Gusto ko kasing magsimula ng mag-isa. Hindi ko kayang ipaliwanag kung bakit, pero wala akong nararamdaman kung 'di ang pangungulila sa mga bata at ang sakit na iniwan sa akin ni Drako. I’m trying to forget… trying to heal. Pero hindi ko magawa. Matapos ang ginawa ni Drugo