Lahat ng Kabanata ng One Fateful Night With My Ninong: Kabanata 251 - Kabanata 260

Hindi ko alam kung tama bang tanggapin ko ang volunteer offer na ito. Pero nang malaman kong may sakit si Daddy, wala na akong nagawa kung 'di pirmahan ang kontrata para lang makauwi sa Pilipinas. Kailangan ako roon. Kailangan ko rin ng closure. Dinala ko ang mga bata sa hotel kung saan kami makikipagkita sa contact ko para sa medical volunteer program. Simple lang ang lobby pero elegante. Malinis, mabango, at napaka-pamilyar. Masyadong pamilyar. Hanggang sa mapansin ko ang logo sa dingding. Valderama Real Estate. Napakuyom ako sa hawak kong bag. Bakit ngayon ko lang napagtanto? "No... this can't be," bulong ko sa sarili habang mabilis na itinago ang mukha sa likod ng shades at buhok ko. "Mommy, can we go to the restroom?" sabay tanong nina Dax at Camila. Tumango ako. "Yes, but don’t take too long, okay? Stay together." Tumakbo na sila papunta sa CR habang ako naman ay nanatiling nakaupo sa lobby, pilit na nagkukubli. Lumingon ako sa paligid at doon ko siya nakita si Drako. Mata

Tumigil ako sa harap ng lumang gusali ng ospital na tila ba nanlilimahid na rin sa dami ng alaala nitong inilihim. Mula sa labas, hindi mo aakalaing isang sikretong kay tagal nang ikinubli ang muling magbubunyag ng sakit. Malamig ang simoy ng hangin habang tinatahak ko ang daan papasok. Bawat hakbang ay parang may timbang—para bang kinakaladkad ko ang pitong taong bigat ng tanong na walang sagot. Ang tanong na paulit-ulit na nag-echo sa isipan ko mula nang makita ko ang mga mata nina Calliope at Daemon. Hindi ba talaga ako nananaginip? Buhay na buhay ang dalawang kapatid nina Camila at Dax. Huminga ako nang malalim pagpasok sa reception. Nakatayo roon ang isang nurse na mukhang bagong salta. Tiningnan niya ako mula ulo hanggang paa. "Good morning, Ma’am. How can I help you?" tanong niya. “I’m here to ask about a delivery,” sagot ko, pilit pinatatag ang tinig. “Seven years ago. I gave birth here.” “Name, ma’am?” “Caleigh Devika Villamor-Valderama.” Tumipa siya sa computer. Naramd

Bumigat ang dibdib ko habang papalapit ako sa gates ng mansiyon ng mga Valderama—ang bahay na minsan kong tinawag na tahanan, ang lugar na minsang pinagpahingahan ng pangarap ko. Ngayon, ang bawat hakbang ay parang paglalakad papunta sa hukay ng nakaraan. Nakahawak ako sa envelope na laman ang katotohanang matagal nang inilihim sa akin. At ngayon, oras na para harapin ang isa sa mga taong may pinakamalaking kinalaman sa pag-agaw ng mga anak ko. Pagkabukas pa lang ng pinto ng sasakyan, agad kong nakita si Claudine sa may hagdanan, palabas ng mansiyon. Nakasuot siya ng beige na dress na preskong-presko sa paningin, pero para sa akin, kulay iyon ng kasinungalingan. Nagtama ang mga mata namin. Nag-freeze siya sa kinatatayuan niya, halatang hindi inasahang magkikita kami. “Caleigh,” she said in disbelief. “You… you’re here?” Lumakad ako palapit, hindi na makapaghintay pa. “Stop pretending you’re surprised. Alam mong darating ako.” “I wasn’t—” she started, pero pinutol ko agad siya. “

Nagpumilit si Drako na samahan ako sa paghahanap kina Camila at Dax. Hindi na ako tumutol, lalo na't may dala siyang sasakyan. Kailangan kong bilisan ang kilos ko. Every second counts. "I’ll drive," aniya habang binubuksan ang passenger door para sa akin. "You just tell me where to go." Hindi ko alam kung bakit parang hindi ko kayang tanggihan ang tawag ng boses niya ngayon. Maybe it’s the urgency. Maybe it's the way he looked at me earlier—full of confusion and desperate hope. Agad kong tinawagan si Lianne. "Sabi niya, someone saw the twins sa may Centennial Park. They were playing near the carousel." Drako nodded. "Then that’s where we’ll go." Tahimik kaming bumiyahe. Ang mga kamay ko ay pinipigil ang panginginig habang hawak ang cellphone, baka biglang may tumawag ulit. Nakatitig lang si Drako sa kalsada, pero ramdam ko ang tensyon sa pagitan naming dalawa. Nang makarating kami sa park, hindi ko na napigilan ang sarili kong bumaba agad ng kotse. Tumakbo ako, hawak-hawak ang pa

Itinulak ko si Drako at mabilis na tumalikod sa kaniya, pilit pinipigilan ang pag-ikot ng damdamin sa loob ko. Naririnig ko pa ang mahihinang tawa ng mga anak namin, tila tuwang-tuwa sa ginawa ng ama nila. Ako naman, halos hindi makahinga sa sobrang bilis ng tibok ng puso ko. Napahawak ako sa dibdib ko. Damn it. Tinatraydor ako ng puso ko. Galit ako kay Drako. Matinding galit na pinanday ng pitong taon ng pagkakahiwalay. Pero sa isang halik lang, sa isang pagdampi ng labi niya sa akin, parang nawala lahat ng sama ng loob. Parang bumalik sa akin ang dalagang sobrang tanga sa lalaking ito. Ayokong maramdaman ito, pero andito ako ngayon, gising na gising sa gitna ng madaling araw, hindi dahil sa ingay—kundi dahil katabi ko siya. Ang lalaking nagwasak sa mundo ko noon. Tahimik akong bumangon. Dahan-dahan ang bawat hakbang palabas ng kwarto para hindi magising ang mga bata. Naglakad ako patungo sa banyo at agad naghilamos. Umaasang kaya nitong papawiin ang init na nararamdaman ko sa dib