Semua Bab One Fateful Night With My Ninong: Bab 261 - Bab 270

Nakaupo si Mommy Celeste sa likod ng mahabang mahogany desk, suot ang kanyang signature white suit, at nakatitig sa akin habang binabalangkas ang mga dokumentong hawak niya. "I already reviewed the documents, Caleigh. The falsified death certificates, the medical records, the illegal adoption papers. May laban tayo." Malamig ngunit mariin ang tono ni Mommy Celeste. Hindi ko na napigilan ang pagbuntong-hininga. “Mom, I need them to pay. Hindi lang para sa akin, kundi para sa mga anak ko. I won’t let them live a lie any longer.” Tumango siya. “And they won’t. Claudine illegally declared your children dead, manipulated hospital records, and took custody without your consent. She committed identity fraud, falsification of public documents, child endangerment, and abduction. Hindi niya malalagpasan ‘to.” Napalunok ako. I could feel the fire burning in my chest. Hindi na ito tungkol sa galit ko—ito’y tungkol sa pagbangon ko bilang ina. “I want to file full custody. And I want Claudine a

Hindi ko alam kung ilang minuto na akong nakatitig lang sa kawalan, tahimik na hinahaplos ang buhok ni Calliope habang mahimbing siyang natutulog sa dibdib ko. Wala pa ring tigil ang kabog ng puso ko simula nang marinig ko ang balita mula sa korte: nawala ang lahat ng ebidensya namin. Parang sinakal ako ng biglaang takot, ng kawalan. Pero hindi ako puwedeng tumigil. Hindi ako puwedeng matalo—hindi pwede kung buhay ng mga anak ko ang nakataya. Habang mahigpit kong yakap ang anak ko, nag-vibrate ang cellphone ko sa tabi. Tinignan ko ang screen—isang tawag mula sa ospital. Saglit akong nagdalawang-isip bago sagutin. Malamig ang boses ng kabilang linya, pormal at diretso sa punto. "Miss Devika, this is HR from Saint Agatha Medical Center. We regret to inform you that due to the sensitive legal issue you're currently facing, the hospital has decided to temporarily suspend your duties." Napapitlag ako. "W-What? You're suspending me? I haven’t even been convicted of anything!" "We underst

Habang inaayos ko ang maliit na medicine organizer ni Drako sa tabi ng nightstand, napansin ko ang kakaibang label ng isa sa mga gamot. Hindi ito pamilyar. Hindi ito kasama sa listahan ng maintenance meds niya base sa patient records na iniabot sa akin noong unang araw ko bilang personal nurse niya. Napakunot ang noo ko. I’ve never heard of this medication before. Agad akong tumayo, kinuha ang cellphone ko, at nagsimulang mag-search. I typed in: Side effects, purpose, classification of the medicine. Lumakas ang tibok ng dibdib ko habang binabasa ko ang description ng gamot. “A drug primarily used in experimental memory suppression. Often prescribed off-label for trauma-related anxiety, but may result in permanent or long-term memory loss if administered regularly over extended periods. Contraindicated for patients with amnesia or memory-recall therapy.” Napaupo ako sa gilid ng kama ni Drako. Para akong binuhusan ng malamig na tubig. “Oh my God…” This can’t be right. Muli akong

Maliwanag na ang sikat ng araw nang magising ako, ngunit sa halip na karaniwang init ng liwanag ang sumalubong sa akin, malamig na kaba ang gumapang sa dibdib ko. Tahimik ang paligid. Walang maririnig kundi ang mahinang tik-tak ng wall clock at huni ng mga ibon sa labas. Bumangon ako mula sa kama, nagtataka kung bakit tila may kulang. Usually, naririnig ko ang hagikhikan ng mga bata o ang mahinang tunog ng piano na pinipilit tugtugin ni Drako kahit hindi pa niya ganap na naaalaala ang lahat. Pero ngayon, wala. Pagbaba ko ng hagdan, doon ko nakita si Drako. “D-Drako?” halos pabulong kong tawag. Nasa paanan siya ng hagdan. Nakahandusay. Duguan ang gilid ng ulo at walang malay. Parang may sumabog sa dibdib ko. “DRAKO!” Mabilis akong bumaba, halos madulas pa sa hagdan. Lumuhod ako sa tabi niya at marahang niyugyog ang katawan niya. “Drako, wake up! Hey—Drako!” nanginginig ang boses ko, nanginginig rin ang mga kamay ko habang pinipisil ang pisngi niya, sinusubukang pagisingin siya.

Muli akong napaikot ang mga mata ko habang nakatingin kay Drako na mukhang walang balak tumigil sa kanyang mga manipulative antics nang malaman niyang niyaya ako ni Drugo na kumain sa labas. “Mommy!” sabay-sabay na sigaw ng apat na munting tinig mula sa likod. Agad akong napalingon at hindi ko napigilang mapangiti nang makita ko sina Camila, Calliope, Daemon, at Dax na patakbong papalapit sa akin. “Mommy, let’s play again! Please?” si Dax, sabay yakap sa hita ko. “Yeah! You promised we’d dance again after lunch!” reklamo ni Calliope, habang sabay na nagtatatalon ang kambal niyang si Camila. “Mommy, Daddy said you can’t leave,” bulong naman ni Daemon habang tinitingnan si Drugo, na nakatayo sa gilid at tahimik lang na pinagmamasdan ang nangyayari. Napatingin ako kay Drako, na nakaupo sa couch, kalmado, at tila walang kasalanan habang pinagmamasdan kaming lahat. Para bang wala siyang kinalaman sa pagdating ng mga bata—pero kilala ko siya. He planned this. Ayaw niya lang talaga ak