“มืดแล้วเข้าบ้านกันเถอะครับ” เสียงทุ้มของคนที่อยู่ด้านข้างทำให้เนตรชนกหันมองก่อนจะเขม่นตาเล็กน้อยเมื่อเพิ่งสังเกตเห็นว่านิรยะไม่ได้สวมแว่นดำ“ไหงไม่ใส่แว่นล่ะ ไม่ชอบลมไม่ใช่เหรอ”“ถ้าใส่ก็คงมีคนว่าผมบ้าแล้วล่ะครับ มืดแล้วยังใส่แว่นดำอยู่”“ปกติก็เห็นใส่ตลอดไม่เห็นเคยถอด”“เอาเป็นว่าเข้าบ้านกันเถอะครับ มืดแล้ว”“ไม่อะ ฉันยังไม่อยากเข้า อยากนั่งตรงนี้อยู่ก่อน นายง่วงก็เข้าไปนอนก่อนเถอะ”“ถ้าคุณไม่เข้าไปนอนแล้วผมจะเข้าไปก่อนได้ยังไง ผมมีหน้าที่ดูแลคุณนะ”“นายดูแลตัวเองเถอะ เจ็บแผลอยู่ก็ไปนอนพักซะจะได้หายเร็วๆ ฉันดูแลตัวเองได้”นิรยะไม่ได้ฟังที่หล่อนบอก เขาเอนตัวลงนอนบนเก้าอี้ไม้ยาวและใช้ท่อนแขนข้างหนึ่งรองศีรษะเอาไว้ เห็นดังนั้นเนตรชนกก็ได้แต่ส่ายหน้าลุกขึ้นเดินเข้าไปหาพร้อมกระชากแขนอีกข้างหนึ่งให้เขาลุกขึ้น“ไม่ต้องมานอนเฝ้าฉัน เข้าไปนอนในบ้านเลย”“โอ๊ย!”“อุ๊ย! นิรยะ! ฉันขอโทษ ฉันลืมไปว่าแขนข้างนี้ของนายเจ็บ”มือบอบบางกระชับต้นแขนข้างที่เขาเจ็บ แต่เมื่อเขาสะดุ้งหล่อนก็สะดุ้งตาม คลายมือออกโดยเร็ว ใบหน้าตื่นตกใจทำอะไรไม่ถูก“นิรยะ... ฉันขอโทษนะ ฉันทำให้นายเจ็บอีกแล้ว ขอโทษนะ นายเจ็บมากไ
Terakhir Diperbarui : 2025-06-13
