ยุทธการรักของเหล่าภรรยา のすべてのチャプター: チャプター 31 - チャプター 40

“แล้วท่านพร้อม…จะพบนรกบนดิน ไปพร้อมกับข้าแล้วหรือยัง” “เจ้ากล้าท้าทายข้า” “หึ ๆ ข้าบอกแล้ว ว่าข้าทำได้มากกว่านี้อีก” สองสามีภรรยาเจ้าของจวน ได้แต่มองตากันปริบ ๆ ก่อนจะแอบหัวเราะเบา ๆ แน่นอนว่าสงครามครั้งนี้ พวกเขามองเห็นในทันทีว่าผู้ใดกำชัย หลานชายของพวกเขาเกิดมาไม่เคยมีคนขัดใจ เติบโตมาอย่างสง่างาม สตรีทั่วเมืองหลวงต่างหมายปอง ไม่ว่าหลานชายของพวกเขาจะพูดสิ่งไหน ย่อมเป็นไปตามนั้น แต่ในวันนี้เหมือนเสวียนเฟยหลงจะเจอคู่ปรับเข้าให้แล้วจริง ๆ นอกจากหลิวเพ่ยเพ่ยจะไม่มีใจให้แก่ชายหนุ่ม นางยังกล้าที่จะลุกขึ้นมาต่อกรกับอำนาจมืดของสามีได้อย่างกล้าหาญ นี่ล่ะที่เขาว่าพลังของมารดา เมื่อคิดว่าลูกในอกกำลังตกอยู่ในอันตราย ต่อให้ต้องตายก็พร้อมที่จะกางปีกต้านลมฝนให้แก่ลูก “ฮูหยินข้ารู้สึกหิวแล้ว” ชายชราแสร้งพูดกับภรรยาเสียงดัง “เช่นนั้นข้าจะไปเตรียมมื้อค่ำให้นะเจ้าคะ เพ่ยเพ่ยจ๊ะ! ไปช่วยย่าทำกับข้าวให้ท่านปู่ดีกว่านะ ปล่อยให้หมาบ้าแยกเขี้ยวอยู่คนเดียวตรงนี้แหละ” “เจ้าค่ะท่านย่า” “ข้ายังไม่อนุญาต” เ

ภายในงานเลี้ยงจวนเสนาบดีต้วน เสวียนเฟยหลงแทบจะสิงกายภรรยาอยู่แล้ว ความงามอันโดดเด่นที่เคยมี บัดนี้มันเพิ่มเติมเพราะการตั้งครรภ์ ทำให้ภรรยาของเขาชวนมองกว่าที่เคยขึ้นอีกหลายเท่านัก “อย่าได้ยั่วยวนบุรุษอื่นต่อหน้าสามีเช่นนี้นะ หลิวเพ่ยเพ่ย” “เช่นนั้นท่านแม่ทัพก็หันไปทางอื่นสิเจ้าค่ะ จะได้มิเห็น อีกอย่างข้าแค่ส่งยิ้มตามมารยาท มิได้ทำอย่างที่ท่านกล่าวหาสักนิด” “ยิ้มก็มิได้ ผู้ใดอนุญาต” “ข้าเคยบอกท่านแม่ทัพไปกี่ครั้งแล้ว ว่าข้ามิใช่ทหารของท่าน เป็นข้าคือภรรยา ดังนั้นข้าไม่ต้องทำตามที่ท่านสั่งทั้งหมด ถ้าเรื่องนั้นมันมิสมเหตุสมผล” “เช่นนั้นกลับบ้าน” ไม่พูดเปล่าแม่ทัพหนุ่ม ลุกขึ้นจูงมือภรรยาไปบอกลาเจ้าของจวน โดยไม่สนใจคำพูดของใครทั้งสิ้น บุรุษหลายคนก็น่าชังนัก มองภรรยาของเขาปานจะกลืนกินก็มิปาน หลิวเพ่ยเพ่ยรู้สึกเสียดายที่ยังกินอาหารไม่ครบทุกอย่างเลย ด้วยนางกำลังตั้งครรภ์จึงเจริญอาหารเป็นพิเศษ และนางก็ไม่เข้าใจว่าเขาจะอะไรนักหนากับแค่การส่งยิ้มทักทายผู้คน จะมีบุรุษใดมาสนใจสตรีตั้งครรภ์ ทั้งยังมีสามีย

“เฟยหลง คารวะท่านลุงขอรับ” “อืม! สบายดีนะท่านแม่ทัพเสวียน” หลิวลู่เฉินตอบรับอย่างเสียไม่ได้ โดยอ้อมแขนที่โอบรัดหลานสาวยังมิยอมคลาย เขาเองอยากแน่ใจว่าสายตาที่เขาเห็นเมื่อครู่ มันสื่อถึงสิ่งที่หลายคนมิคาดคิดอยู่หรือไม่ มีหรือเขาจะไม่รู้ว่าหลานสาวมิได้เต็มใจแต่งงาน และตัวแม่ทัพหนุ่มเองก็หาได้ยินดีเช่นกัน ทว่ามันกลับน่าแปลกยิ่งนัก คนที่ชิงชังกันใยถึงมีสัมพันธ์จนตั้งครรภ์เช่นนี้ ‘สงสัยจะมีคนปากกับใจไม่ตรงกันแล้วสินะ!’ “เจ้าโตแล้วนะเพ่ยเพ่ย ทั้งยังออกเรือนแล้วจะไปยืนกอดออดอ้อนท่านลุงเหมือนเด็กอยู่อีก” เสวียนเฟยหลง อยากดึงร่างอวบอิ่มนั้น ออกจากอ้อมกอดของแม่ทัพใหญ่หลิวยิ่งนัก แต่เขามิอาจทำได้อย่างที่ใจคิด และที่เขาต้องการให้นางออกห่างจากบุรุษอื่น เพราะเขาไม่อยากให้ลูกรู้สึกอึดอัดเท่านั้นมิใช่เพราะหึงหวงนางสักนิด “ท่านลุงเปรียบเสมือนบิดาของข้า ดังนั้นข้าย่อมเป็นเด็กเสมอในสายตาของท่านลุง” “เห็นหรือไม่ขอรับท่านลุง ว่าเพ่ยเพ่ยดื้อรั้นต่อข้าที่เป็นสามียิ่งนัก” “ถ้าเช่นนั้นเจ้าควรให้นางกลับชา

‘อร่อยตาย ดีกว่าหิวตายน่า’ หญิงสาวแทบไม่ต้องคีบอาหารเองเลย เพราะสามีเป็นคนป้อนถึงปากทุกคำ แม้จะสงสัยกับพฤติกรรมที่เปลี่ยนไปกะทันหัน แต่การเดินหมากที่ดีต้องนิ่งเข้าไว้ เพราะคนอย่างเสวียนเฟยหลงเจ้าเล่ห์ไม่น้อย ภาพการเอาใจภรรยาของเฟยหลง ทำให้หญิงสาวอีกคนที่เพิ่งก้าวมาถึงชะงักค้างอยู่กับที่ไปชั่วขณะ หญิงสาวบีบมือตัวเองเอาไว้แน่น ความชิงชังที่มีต่อพี่สาวมันเพิ่มมากขึ้นหลายเท่าตัวนัก นางด้อยกว่าหลิวเพ่ยเพ่ยตรงไหน ทำไมบุรุษมากมายถึงได้ชื่นชอบคนปวกเปียกเช่นนั้น แม้แต่ท่านอ๋องเสิ่นยังไม่รับนางเข้าจวน ทั้งที่เขาได้เรือนร่างของนางไปครอบครองแล้วแท้ ๆ ความอับอายที่เกิดขึ้นในครานั้น ทำให้นางเลือกที่จะกลับมาหาเสวียนเฟยหลง เพื่อรักษาหน้าของตนเองและมารดาเอาไว้ เพราะหากแต่งแก่บ้านอื่นความลับของนาง อาจย้อนมาทำลายนางกับมารดาก็เป็นได้ “”นิ่งเข้าไว้เชียนเชียน มิเช่นนั้นเจ้าจะตกเป็นรองนางในทันที หลิวฮูหยินเตือนสติบุตรสาว นางตั้งใจมาที่นี่ เพื่อดูท่าทีของพี่สามี ว่าเขาได้ยินสิ่งที่นางกับลูกคุยกันมากน้อยเพียงใด ทั้งยังเป็นการหยั่งเชิงบุตรเขยไปในตัวด้

“ท่านลุงมาเมืองหลวง คงมิใช่แค่เยี่ยมเยียนท่านปู่และตัวข้าใช่หรือไม่เจ้าคะ” “หลานลุงรู้จักสังเกตเรื่องเล็กน้อยแบบนี้ ตั้งแต่เมื่อใดกัน หืม!” “ตั้งแต่ข้าต้องเผชิญกับอันตราย จากสายเลือดเดียวกันนั่นล่ะเจ้าคะ” “เหมือนเจ้าจะรู้เรื่องนี้อยู่แล้วสินะ ทำไมเจ้าไม่บอกเรื่องนี้กับลุงเล่า” “ข้าถูกกระทำให้กลายเป็นที่ชิงชังของผู้คน คำพูดย่อมไร้น้ำหนักเจ้าค่ะ อีกอย่างตัวข้าอยู่ที่นี่เมื่อก่อน ถูกจับจ้องจากคนของเชียนเชียน จึงไม่อาจส่งข่าวใดถึงท่านลุงได้เลยเจ้าค่ะ” หลิวเพ่ยเพ่ยบอกไม่ได้ว่าวางใจคนตรงหน้ามากแค่ไหน สิ่งที่นางถามและบอกออกไป เป็นเพียงการหยั่งเชิงเท่านั้น ความจริงหลายอย่างนางยังไม่คิดที่จะบอกกล่าวให้คนตรงหน้ารู้มากนัก “ไม่ผิดลุงเข้าเมืองหลวงเพราะมีกิจธุระสำคัญ ส่วนเรื่องมารดากับน้องสาวของเจ้านั้น เป็นสิ่งเหนือความคาดหมายของลุง รวมถึงสิ่งที่เจ้าต้องพบเจอด้วยเช่นกัน” “ข้าแค่อยากให้ท่านลุง ทวงความเป็นธรรมแก่ตัวข้าและท่านพ่อเท่านั้น มลทินที่ข้าต้องแบกรับ คงทำให้ท่านพ่อมิอาจตายตาหลับได้” “เจ้าหมายความว