ยุทธการรักของเหล่าภรรยา のすべてのチャプター: チャプター 51 - チャプター 60

“อ๊า!” มือบางเลื่อนขึ้นสอดเข้าใต้กลุ่มผมหนานุ่มของสามี แม้จะมีหลายอย่างที่นางต้องการจะถาม แต่เพราะความรัญจวนที่เกิดขึ้นนั้น ทำให้นางไม่มีแม้แต่แรงที่จะต้านทาน จ้าวหยางไม่ต้องการนาง เพียงเพื่อปลดปล่อยความเป็นบุรุษ แต่เพราะคืนนี้นางเป็นภรรยาเพียงหนึ่งเดียว เขาจะไม่มีวันทำให้ค่ำคืนแรกของการเป็นสามีภรรยา ต้องมีความหม่นหมอง หรือทำให้คนที่กำลังแนบชิดอยู่ในตอนนี้ รู้สึกว่าเขามิให้ความสำคัญแก่นาง เม็ดบัวสีชมพูแข็งชูชันสู้กับปลายลิ้นของเขา ยิ่งเป็นการเพิ่มความกระหายอยากมากขึ้นหลายเท่าตัว ลู่เหลียนฮวารับรู้ได้ว่าตอนนี้สามีกำลังมีความต้องการมากเพียงใด เพราะส่วนสำคัญของบุรุษกำลังทิ่มตำยังต้นขาของนางแล้วในตอนนี้ “ฮวาเอ๋อร์ พี่ขออภัยเจ้าได้หรือไม่ ตอนนี้พี่ทนไม่ไหวแล้ว ใช่ว่าพี่อยากให้คืนแรกของเราเริ่มที่นี่ แต่...” ลู่เหลียนฮวายุติคำพูดของสามี ด้วยเรียวปากอวบอิ่ม เรียวขางามกวัดรัดรอบเอวสอบของสามี นางรู้ดีว่าตอนนี้เขาคงไม่อาจทนได้แล้ว นางยินดีที่จะช่วยทำให้เขามิต้องทรมาน จ้าวหลางอยากจะกลั้นใจตายเสียให้ได้ ที่เขาผู้ห่างหายสตรีไป

“เจ้าค่ะท่านพี่” “รีบกินเถอะ น้ำแกงเย็นเสียก่อน มันจะมิอร่อยนะ” “เจ้าค่ะ” หลังมื้ออาหารแม่ทัพหนุ่มรีบพาภรรยากลับเข้าเรือน โดยอ้างว่านางจะเจ็บป่วยเอาได้หากต้องลมเย็นนานไป ทำให้ใบหน้างามซับสีเลือดขึ้นอีกครั้ง มีหรือนางจะไม่เข้าใจถึงความรีบร้อนของสามี แต่ทว่าชีวิตการแต่งงานของลู่เหลียนฮวา หาได้เรียบง่ายอย่างที่นางคิดไม่ เมื่ออดีตคู่หมั้นอย่างพระชายารองโม่หลัน ได้ก้าวเข้ามาโดยทุกคนไม่คาดคิด ว่านางจะหาญกล้าทำเช่นนี้ ด้วยฐานะพระชายารอง ย่อมเหนือกว่าภรรยาแม่ทัพ แล้วเหตุผลใดเล่า ที่หญิงสาวผู้นั้น มักแวะเวียนมาเยี่ยมเยียนนางผู้เป็นฮูหยินแม่ทัพอยู่บ่อยครั้งเช่นในวันนี้พระชายาโม่หลัน ได้มาขอพบนางอีกครั้ง หลังจากได้สนทนากัน ยังร้านเครื่องประดับเมื่อไม่กี่วันก่อน เพื่อรักษาหน้าของสามีลู่เหลียนฮวา จำต้องต้อนรับอีกผ่านด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม“หม่อมฉันต้องขออภัยพระชายาด้วยเพคะ ที่มิได้เตรียมการตอนรับให้ดีกว่านี้”“มิต้องคิดมาก เราคนกันเองจะคิดมากไปไย”โม่หลันมองสำรวจภรรยาของอดีคตคู่หมั้น ตั้งแต่เส้นผมจรดปลายเท้า ลู่เหลียนฮวางดงามทว่าน่าเสียดาย

“เยี่ยหลิง อากาศเย็นมากแล้ว เจ้ากลับจวนเสียก่อนจะดีกว่า หากล้มป่วยลงจะมิเป็นการดีเท่าใดนัก”“เพคะ”องค์หญิงเยี่ยหลิง ผู้ถูกแม่ทัพจ้าวหลางปฏิเสธรับเข้าจวน เวลานี้นางคือพระชายาสามของท่านอ๋องเจ็ด เมื่อเป็นได้เพียงรอง สิ่งใดที่อีกฝ่ายวางให้นางเป็น นางจำต้องยอมรับมันเอาไว้ ด้วยไรซึ่งคำโต้แย้งหญิงสาวย่อกายเล็กน้อย ให้แก่สามีและภรรยารักของเขา รอยยิ้มหวานนั้น หาได้รอดพ้นสายตาสองสามีภรรยาไปได้“นางหาได้ธรรมดาไม่เพคะ”“แคว้นเชี่ย ไยจะหาญกล้าส่งลูกนกมิพลัดขนมาบรรณาการแก่เราได้ หากไร้พิษสง มีหรือจะเหมาะกับการเป็นภรรยาอีกคนของข้า”“ใช่สิเพคะ นอกจากจะงามเลิศแล้วยังมีพิษสงรอบกาย หม่อมฉันหาได้เทียบเคียง”โม่หลันเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงกระเง้ากระงอด แม้ภายนอกเป็นการประชดเพื่อให้สามีเอาใจ ทว่าภายในใจนั้น เป็นเช่นที่นางพูดออกไปในทุกสิ่งอย่าง“เด็กโง่ มีหรือที่จะมิรู้ใจเจ้า”ร่างสูงโอบกอดภรรยารักเข้าสู่อ้อมแขน ก่อนจะมองไปยังท้องฟ้าที่มีโคมลอยอยู่เต็มไปหมด ความงามของสิ่งที่อยู่ในสายตา หาได้เทียบเท่ากับความใฝ่ฝันที่ใกล้เข้ามาในมิช้า‘มันควรเป็นของข้าแต่แรก’ถนนริมคลองกลางเมือง สองร่างเคียงข้างกันเดินชื่นชมสิน

ร่างบางถูกวางไว้บนเตียง หญิงสาวถึงกับใบหน้าแดงก่ำ เมื่อเสียงประตูปิดลง ซึ่งเป็นผู้ใดไปไม่ได้ นอกเสียจากสาวใช้ของนางเอง สิ้นเสียงประตู ชายหนุ่มได้ก้มลงซุกไซ้ซอกคอหอมกรุ่นของภรรยา ก่อนจะเลื่อนมือไปกระตุกสายคาดเอวของคนใต้ร่าง เพียงครู่เดียวร่างบางในตอนนี้ไร้ซึ่งอาภรณ์ ใบหน้าของหญิงสาวบิดเบี้ยวด้วยความรัญจวน เมื่อถูกสามีปลุกเร้าด้วยลิ้นอุ่นร้อน ทั้งยังมือหยาบกร้านของสามี ที่ลูบไล้สลับบีบเคล้นไปทั่วร่าง ลู่เหลียนฮวาพยายามข่มกลั้นเสียงครางเอาไว้ ด้วยเกรงสาวใช้หรือทหารด้านนอกจะได้ยิน “พวกเขาไม่มีใคร หาญกล้าอยู่ใกล้เรือนอย่างแน่นอน” ชายหนุ่มกระซิบเสียงเบาหวิว ข้างใบหูของภรรยา ก่อนจะขบเม้มเบา ๆ ยังติ่งหู สิ้นคำพูดของสามี ลู่เหลียนฮวาจึงได้ปลดปล่อยเสียงครางออกมาอย่างมิอาจควบคุมได้ เมื่อถูกล่วงล้ำจากสามี จ้าวหลางขยับกายอย่างเชื่อช้า ก่อนจะเพิ่มความเร้าร้อนขึ้นตามแรงกระตุ้นจากภรรยา เวลาผ่านไปเพียงไม่นาน สองร่างกระตุกเกร็งพร้อมส่งเสียงครางอย่างสุขสม จ้าวหลางยังคงกอดภรรยาไว้แนบกาย ก่อนจะค่อย ๆ ถอดถอนแท่งหยกออกจากช่องทางเล็กแคบข

ตลอดหลายวันที่ผ่านมา สองสามีภรรยาหาได้สนใจเรื่องของผู้อื่นไม่ แม่ทัพหนุ่มสรรหาแต่ของบำรุง เรียกได้ว่าทุกสิ่งอย่างที่ว่าดีต่อลูกเมีย แม่ทัพหนุ่มจัดหามาจนแทบจะทั้งสิ้นลู่เหลียนฮวา กำลังนั่งอ่านจดหมายลับ ที่คนของนางได้นำมามอบให้ นับตั้งแต่ตื่นมาในร่างของลู่เหลียนฮวา นางก็ได้หาคนที่ซื่อสัตย์เอาไว้ใช้ทำงานลับนี้อยู่หลายคนเพื่อประสานงานกับคนของนางเมื่อครั้งชีวิตเก่า ทุกอย่างถูกกระทำขึ้นในนามของสหายลับในอดีตพระชายา เรื่องการกลับมาของนาง มิอาจแพร่งพรายออกไปได้ ด้วยหลากหลายเหตุผลทุกตัวอักษรที่อยู่บนกระดาษ ทำให้ใบหน้างามดูเรียบตึงกว่าที่เคย ความเจ็บแค้นปะทุขึ้นมาอีกครั้งอย่างห้ามมิอยู่ “พี่ใหญ่ ลี่อิงไร้สามารถที่จะปกป้องท่านพ่อ ทุกสิ่งอย่างอยู่ในมือของท่านแล้ว” หญิงสาวพึมพำกับตัวเองเบา ๆ ก่อนจะหย่อนกระดาษในมือลงสู่กระถางที่มีถ่านแดงร้อนอยู่ภายใน “ฮูหยินเจ้าค่ะ ท่านแม่ทัพให้มาแจ้งว่า มื้อค่ำท่านแม่ทัพโม่หยางจะมาร่วมด้วยเจ้าค่ะ” เป็นแม่นมจู ที่ก้าวเข้ามารายงานผู้เป็นนาย “เช่นนั้น ข้าจะเข้าครัวด้วยตนเอง” ลู่เหลียนฮวา ดีใจจนแทบจะเก็บอาก