All Chapters of รวมเรื่องสั้นสั่นสวาท | NC++: Chapter 231 - Chapter 236

“พ่อออออออ” เปรมเรียกเสียงหลง “พ่อจะใจง่ายเกินไปไหม พ่อเพิ่งรู้จักเขาได้แค่ 4 เดือนเองนะ”“เออน่า พ่อรู้ว่า แกจะบ่นอะไร” ปัญญาตัดบท “พ่อยังไม่ได้เดินเรื่องทางกฎหมายอะไร แค่ชวนเขาให้มาลองอยู่ด้วยกันก่อน อยู่ก่อนแต่งไง แกไม่รู้จักเหรอ”“แหม เล่นคำซะด้วย” เปรมประชด “แล้วว่าแต่ยัยณิชานี้เป็นใครอีกล่ะ พ่อ”อย่างน้อย พ่อเขาก็ไม่ได้หลงสาวไม่ลืมหูลืมตา เพราะพ่อบอกมาเองว่า แค่ทดลองอยู่ด้วยกันก่อน เอาสิ เขาจะป่วนให้จนอยู่ไม่ได้เลย คอยดู!!!“เขาชื่อ ณิชา เขาเป็นคนน่ารัก ใส ๆ เรียบร้อย น่าจะแก่กว่าแกประมาณ 5 ปีมั้ง ส่วนทำงานอะไร เด็กรุ่นใหม่แบบแกน่าจะหาคำตอบเองได้ไม่ยาก” ปัญญาล้วงหยิบโทรศัพท์มือถือจากกระเป๋ากางเกง ก่อนจะกดส่งอะไรบางอย่างให้ลูกชาย “เอ้า นี่ รูปของณิ อยากรู้อะไรก็ไปสืบเอา แล้วอย่าลืมบอกเจ้าปรีด้วยล่ะ”ปัญญาเอ่ยถึง ปรีชา น้องชายของเขา ที่ตอนนี้ ไปดูงานที่ต่างจังหวัดน่าจะกลับมาในอีก 2 วันข้างหน้าบิดาพูดจบก็เดินจากไป โดยไม่สนใจลูกชายอีก เปรมกดเปิ

“นี่เป็นห้องของพ่อฮะ เดี๋ยวแม่ก็จัดของก่อนก็ได้ แล้วเดี๋ยวอีกประมาณ 20 นาที ผมมาพาไปเดินดูบ้านนะฮะ”“ได้ค่ะ ขอบใจมากจ๊ะ” ณิชาตอบรับอย่างยินดี ด้วยตอนแรก เธอนึกว่า จะโดนว่าที่ลูกเลี้ยงกลั่นแกล้งเสียแล้ว เพราะหาว่ามาเกาะบิดาของเขา เธอไม่ได้อยากเกาะใคร เธอมีงานมีเงิน หากแต่เธอแค่อยากได้ที่พึ่งทางใจ อยากมีคู่ชีวิต มีครอบครัวที่ได้ดูแลกันณิชาลงมือรื้อกระเป๋าเดินทาง จัดเก็บเสื้อผ้าและข้าวของเครื่องใช้ตามที่ต่าง ๆ ในห้องนอน ด้วยปัญญาได้เคลียร์พื้นที่สำหรับเธอไว้แล้ว ไม่นานนัก เธอก็จัดการเสร็จเรียบร้อย พอดีกับเสียงเคาะห้องดังขึ้น“เสร็จแล้วค่ะ เปรม” ณิชาเรียกชื่ออีกฝ่ายอย่างเขิน ๆ ด้วยอายุที่ไม่ได้ห่างกันมากขนาดนั้น แต่สถานะกลับคนละชั้นกันอย่างสิ้นเชิง“งั้นเดี๋ยวผมพาเดินดูบ้านเลยก็แล้วกันนะฮะ”เปรมพาหญิงสาวเดินออกจากห้องพ่อ กลับลงมาที่ชั้น 1 แนะนำห้องนั่งเล่น ห้องครัว ห้องรับประทานอาหาร และโซนต่าง ๆ ก่อนจะเดินขึ้นบันไดอีกครั้ง ท่ามกลางความสงสัยของณิชาที่ทำไมเขาไม่แนะนำห้องข้างบนเลยทีเดียว“ทางน

ณิชาอึกอักเล็กน้อย ก่อนจะเอื้อมมือมาปลดกระดุมทีละเม็ด ท่ามกลางสายตาโลมเลียของเปรมที่จ้องมองมาไม่หยุด พาให้ร่างสาวสั่นสะท้าน แม้ว่า เธอจะไม่ใช่สาวบริสุทธิ์ ตั้งแต่ก่อนเล่นหนังผู้ใหญ่แบบนี้ แต่เธอก็ห่างหายกิจกรรมอย่างว่ามานานหลายปีเสื้อเชิ้ตสีสดร่วงลงกองบนพื้น ตามด้วยกางเกงยีนส์รัดรูป จนร่างสาวเหลือเพียงบราลูกไม้และแพนตี้ติดกายเท่านั้น“ถอดให้หมดสิฮะ ถ้าไม่หมด แม่จะช่วยผมยังไงล่ะฮะ” เปรมสั่งสำทับ ทำให้มือบางต้องเอื้อมไปปล่อยตะขอบราและรั้งแพนตี้ออกจากตัวจนสุดท้าย ณิชาก็เหลือเพียงตัวเปล่าต่อหน้าชายหนุ่ม เปรมจึงได้โอกาสในการจ้องพิจารณาไปทุกสัดส่วนของร่างเธอนี่มัน หุ่นในฝันชัด ๆ เอวบางร่างน้อย แต่หน้าอกหน้าใจทะลักล้นจนอยากจะเข้าไปช่วยเก็บ จนถึงเนินสาวที่เกลี้ยงเกลาอย่างน่าอัดกระแทกให้บอบช้ำ“แล้วทีนี้ เปรมจะให้แม่ทำอะไรต่อ” ณิชาถามขึ้น เมื่อเห็นอีกฝ่ายเอาจ้องร่างของเธอ โดยไม่พูดอะไร“ขึ้นไปนอนบนเตียงเลยฮะ” ชายหนุ่มรอจนณิชาเดินหันหลังไปที่เตียง เขาจึงลงมือถอดเสื้อผ้าตัวเองตาม จนเหลือร่างเปลือยเปล่าเสมอกัน