All Chapters of พระรองตัวร้ายย่อมคู่กับตัวประกอบอย่างข้า: Chapter 11 - Chapter 20

หลีหนิงหนิงสังเกตเห็นใบหน้าไม่ดีของซ่งเสวี่ยน บุรุษหนุ่มเอาแต่มีท่าทีเคร่งขรึมพูดไม่จาแม้แต่สักครึ่งคำ ทั้งที่ซ่งเสวี่ยนเขาร้ายกาจเพียงนี้เป็นเพราะบิดาทั้งสิ้น ในยามนี้ใบหน้าหล่อเหล่าข้างหนึ่งที่เริ่มขึ้นสีแดงระเรื่อจากการโดนตบด้วยแรงบุรุษมองดูแล้วย่อมเจ็บไม่น้อย หลีหนิงหนิงปวดใจ หากแต่จะเอ่ยถามยามนี้เกรงว่าซ่งเสวี่ยนคงบอกไม่เป็นอันใดหาใช่เรื่องใหญ่ แต่นางเป็นห่วงเขาเหลือ อย่างไรแล้วมีเพียงนางที่เข้าใจความรู้สึกที่แท้จริงของซ่งเสวี่ยน “เพียงพริบตาเดียวก็กลายเป็นยาจกเสียแล้ว” นางเอ่ยขึ้นมาเยาะเย้ย ลอบมองทีท่าขบุรุษที่นั่งตรงกันข้าม ยามที่สบตามองนัยน์ตาเย็นเยือกคู่นั้น หลีหนิงหนิงพลันรู้สึกหนาวเย็นอย่างบอกไม่ถูกทั้งที่อากาศวันนี้ร้อนยิ่งนัก…แต่เพราะเหตุใดกันโชคชะตาของเขาถึงเจ็บปวดและโดดเดี่ยวปานนี้หรือเพียงว่าเขาคือพระรองงั้นหรือ… สตรีตรงหน้ามองเขาอย่างไม่กระพริบตา สุดท้ายแล้ว ซ่งเสวี่ยนจึงหัวเราะเย้ยยันเล็กน้อย “เพราะเจ้าอวดดี” มันดูน่าสมเพชไม่น้อย ทั้งน้ำเสียงและประโยคที่ได้ฟัง “ใช่มันเป็นเพราะข้าที่อวดดี” หลีหนิงหนิงเอ่ยเสริม “เพราะอย่างน้อยตลอดเวลาต่อจากนี้จะมีแค่ข้

โรงเตี๊ยมหลังใหญ่แห่งนี้ไม่ว่าจะมองดูอย่างไรแล้วกับคุ้นนัก ใบหน้าของหลีหนิงหนิงในตอนนี้ขมวดคิ้วเต็มไปด้วยสงสัย พลางลองย้อนนึกไปถึงเมื่อหลายวันก่อนที่ผ่านพ้นมา ต้องจริงแน่! ที่นี้คือสถานที่ที่แม่ดอกบัวขาวและซ่งเสวี่ยนชอบแอบมาพลอดรักกันมิใช่หรือ! เหตุใดซ่งเสวี่ยนถึงพานางมาที่นี้ หลีหนิงหนิงเร่มรู้สึกไม่พอใจทันที ตั้งแต่กลับมาจากจวนหลีวันนั้นซ่งเสวี่ยนหาได้แอบลักลอบมาพบแม่ดอกบัวขาวอีกเลย เมื่อเป็นเช่นนั้นนางจึงวางใจวันนี้เขากลับมายังที่นี้อีกแล้ว! ซ่งเสวี่ยนรับรู้ได้ถึงสายตาคู่หนึ่งที่เพ่งมองตนอย่างกดดัน บรรยากาศเช่นนี้ราวกับว่าเขากำลังทำเรื่องผิด “เหตุใดถึงมองข้าเช่นนั้น” “คุณชายซ่ง! คุณชายซ่ง!” ในจังหวะเดียวกันไม่นานก็ปรากฏหลงจู๊ชราผู้หนึ่งวิ่งร้องตะโกนออกมาด้วยสีหน้าซีดเผือดประหนึ่งว่าตนเองนั้นเจอผีมา ชายชราเรียกซ่งเสวี่ยนว่าคุณชายซ่งงั้นหรือ “คุณชายซ่ง” หลีหนิงหนิงเอ่ยย้ำทีละคำ แท้จริงแล้วนางกำลังหูฝาดอยู่ใช่หรือไม่ สรุปแล้วพระรองผู้นี้เป็นคนอย่างไรกัน น้ำเสียงจริงจัง “หมายความว่าเช่นไรหรือซ่งเสวี่ยน” เมื่อหลายวันก่อนที่นางโดนหาเรื่องจึงมีซ่งเสวี่ยนยื่นมือช่วยเอา

จื่อรุ่ยหยางยืนแน่นิ่งตัดสินใจอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเดินหันหลังกลับไปยังโรงเตี๊ยมที่เดินจากมาอยู่ไม่ไกลนักจนกระทั่งตอนนี้ยืนอยู่ข้างหน้าร้าน นัยน์ตาฉายแววความสบประหม่าเล็กน้อยก่อนจะหายไปในครู่ต่อมาเป็นนางจริง ๆ และข้างกายนั้นคือซ่งเสวี่ยนท่าทางเบิกบานใจยิ่งกว่าเมื่อวันก่อนที่อยู่กับเขาเสียอีก ทั้งที่พูดคุยกับบุรุษที่มีภรรยาแต่มารยาทกับไม่สำรวมเลย“ซ่งเสวี่ยนไม่ได้โกรธข้าจริงหรือ”“…..”“ถึงอย่างไรข้าและท่านก็ยังคงสามารถพบเจอกันได้ไม่มีวันแปรเปลี่ยนเป็นอื่นแน่”แน่นอนว่าหลีหลินว่านเคยเป็นคนผู้หนึ่งที่ดีต่อเขามาก แต่ทว่ายามนี้ซ่งเสวี่ยนคิดว่าหากยังสนิทสนมกันมากกว่านี้ เกรงว่าจะไม่เหมาะสม“ขออภัยคุณหนูหลี ข้าส่งท่านได้เพียงเท่านี้”หลีหลินว่ายิ่งพยายามเข้าใกล้แต่บุรุษผู้นี้กับยิ่งถอยออกห่างเสมอ เห็นได้ชัดว่าเขายังโกรธเรื่องที่จื่อรุ่นหยางส่งแม่สื่อมา ทามทาบอยู่เป็นแน่นางยิ้มจนตาหยี ประหนึ่งลูกแมวน้อยที่กำลังจะออดอ้อน“ซ่งเสวี่ยน” นางเอ่ยขึ้นพร้อมกับจับมือของชายหนุ่ม เงยหน้าขึ้นสบตาแววตาแน่วแน่“ถึงอย่างไรท่านก็ยังอยู่ข้างกายข้าเสมอ”คำพูดและสายตาที่หวานล้ำมิใช่เขาผู้เดียวที่ได้รับสถานก

หลีหนิงหนิงนั่งเท้าคางเหม่อลอยอยู่โต๊ะน้ำชาที่ตั้งอยู่ลานกลางจวน สายตาเหมือบลองเห็นซ่งเสวี่ยนอยู่บ่อยครั้งทว่ายามที่ชายหนุ่มหันมานั้นนางพลันหันหนีไม่กล้าสบตาเหตุการณ์แสนโง่งมของนางยังคงจำได้ไม่ลืมไฉนถึงหาเรื่องใส่ตัว!ทว่าดูท่าแล้วซ่งเสวี่ยนนั้นกลับนิ่งเฉยประหนึ่งว่าเรื่องราวเมื่อคืนไม่เคยเกิดขึ้น หลีหนิงหนิงพลันถอนหายใจหนักอึ้งเมื่อค่ำคืนที่ผ่านมา“อย่าขยับ” น้ำเสียงทุ้มของซ่งเสวี่ยนออกคำสั่ง เมื่อคนเมามายเอาแต่ดีดดิ้นไม่หยุด แขนแกร่งพลันโอบรัดนางแน่นขึ้นหลีหนิงหนิงถลึงตาใส่ พยายามขยับกายให้อยู่ห่างไว้ “ท่านต่างห่างอยู่นิ่ง ๆ อาเสวี่ยน” นางจะไม่พลาดท่าให้บุรุษตรงหน้าจุมพิตอีกซ้ำยังไม่ใช่ตัวแทนของผู้ใดซ่งเสวี่ยนไม่ยอมปล่อย ยิ่งนางดีดดิ้นเขายิ่งกอดรัดแน่นจากนั้นนางจึงออกแรงกระชากสาบคอเสื้อของซ่งเสวี่ยนให้โน้มใบหน้าเข้าใกล้ “ข้าหลีหนิงหนิงภรรยาของท่านจำเอาไว้!” ก่อนที่นางนั้นจะเป็นฝ่ายรุกล้ำเสียเอง ริมฝีปากที่ประทับลงลิ้มรสหวานหลีหนิงหนิงหลับตาพริ้มเคลิบเคลิ้มซ่งเสวี่ยนขมวดคิ้ว ก่อนจะเป็นฝ่ายผละออก “เจ้า!” พร้อมทั้งตาดุดันที่ปรายมองอย่างเอาเรื่องนางเป็นสตรีประเภทใดกัน!“หวานนัก

ซ่งเสวี่ยนเดินออกมาจากโรงเตี๊ยม ทว่าสายตาพลันเห็นว่า มีสตรีผู้หนึ่งยืนรออยู่ มุมปากหนายกยิ้มขึ้นอย่างไม่รู้ตัวจากนั้นจึงเดินไปหา“ข้าบอกให้กลับจวนไป”หลีหนิงหนิงมามองยังต้นเสียงก่อนจะยิ้มแย้มอารมณ์ดี นัยน์ตาเมล็ดซิ่งหวานเยิ้มเล็กน้อยถือว่ายังโชคดีนักว่านี้นางดื่มไปเพียงหนึ่งไหเท่านั้น“บอกแล้วอย่างไรว่าจะรอ” หลีหนิงหนิงยืนกราดซ่งเสวี่ยนแค้นเสียงทีหนึ่งก่อนหมุนตัวกลับเดินออกไปจากหน้าโรงเตี๊ยม “กลับจวนกันเถอะ” ชายบหนุ่มพลันรู้สึกแปลก ๆ ไม่น้อย นี่เป็นคราแรกที่เขาชวนผูเอื่นกลับบ้าน“รอข้าด้วย” หลีหนิงหนิงยังคงยิ้มกว้าง รีบสาวเท้าเดินตามให้ทันจากนั้นนางจึงสอดแขนตนเองคล้องเกี่ยวกับบุรุษข้างกาย“ข้ากลัว” แต่แท้จริงแล้วไม่ทีอันใดน่ากลัวไปกว่าพระรองผู้นี้อีกแล้วซ่งเสวี่ยนยังไม่ทันได้เอ่ยอันใดนางก็พลันอธิบายแล้ว สายตาดุดันปรายมองเล็กน้อย เห็นศีรษะของนางค่อย ๆ โอนเอนซบลงยังไหล่ของเขา“เดินดี ๆ”หลีหนิงหนิงได้ยินเสียงออกคำสั่งเช่นนั้นจึงยิ่งเกาะแน่นมากขึ้น “ไม่!”“จื่อรุ่ยหยางเขาเป็นอย่างไรบ้าง” นางพูดเสียงเบาสถานการณ์แบบนี้แล้วเหตุใดหลีหลินว่านถึงไม่โผล่มาให้เห็นกันนะ แม่ดอกบัวขาวที่ทำร้ายผ